ચૂડી ચાંદલો
હમણાં એક સખી મંડળમાં જવાનું થયું. તમામ બહેનો ૫૦ વર્ષથી ઉપરની જ હતી. બધાની એક જ વાત હતી કે, લગભગ ૨૦-૨૨ વર્ષની ઉંમરે લગ્ન થઈ ગયા, ભણવાનું પત્યું ત્યાં જ લગ્ન, પછી નોકરી તો કરવાની જ ન હતી. ઘર સંભાળ્યું, સાસુ-સસરાને સાચવ્યા, પતિનો સમય સાચવ્યો, આખો દિવસ ઘરમાં, કામમાં, વ્યવહારમાં, પરિવારની સેવામાં, બાળકોના ઉછેરમાં જ પસાર થાય. સાસુ-સસરાની મરજી મુજબ જ જીવ્યા. હવે સંતાનો મોટા થયા, દીકરાના લગ્ન થયા, પુત્રવધૂ નોકરી કરે, એટલે ફરીથી ઘરની જવાબદારી આપણી જ... તેમાં તેના બાળકો થયા એટલે પૌત્ર-પૌત્રીને ઉછેરવાની જવાબદારી પણ આપણી... બધાનો સમય સાચવવામાં જ દિવસ પસાર થઈ જાય. હવે ઘરમાં રસોઈ પણ વહુની પસંદગની બને, ઘરમાં વસ્તુ તેની પસંદની આવે, હવે દીકરા-વહુની મરજી મુજબ જીવવું પડે આપણી જિંદગી તો આવી જ રહી, પહેલા માતા-પિતાની મરજી મુજબ, પછી પતિ-સાસુ-સસરાની મરજી મુજબ, પછી દીકરા-વહુની મરજી મુજબ જ જીવ્યા.. આપણી ઈચ્છા, આપણી પસંદ, આપણી મરજી શું છે એ તો વિચાર્યું જ નહીં.. બાળકોના ઉટ્ઠેર માટે નોકરી ન કરી.. હવે બાળકો મોટા થયા પછી તેમના સંતાનોની જવાબદારી.. આટલી વાત કર્યા પછી લગભગ બધાએ એમ જ કહ્યું કે, આ ફરિયાદ નથી, પણ એક નારાજગી છે, પતિ, દીકરા-દીકરી, પુત્રવૂધ, પૌત્ર-પૌત્રી માટે કંઈ કરવામાં કે તેમના માટે જીવવામાં આનંદ જ આવે, પણ ક્યરેક એમ થાય કે કોઈ આપણને તો પૂછે કે તારી મરજી શું છે?
કલાકની ચર્ચામાં એક જ વાત જુદી જુદી રીતે કહેવાતી રહી. આ ચાર-પાંચ સ્ત્રીઓની વાત નથી, અનેક સ્ત્રીઓની મનોદશાનું વર્ણન છે. વાંચતા વાંચતા કદાચ બધાને એમ જ લાગશે કે આ મારી જ વાત.. આજે જે ૫૦ વર્ષથી ઉપરની ઉંમરની સ્ત્રીઓ છે તે આ સ્થિતિમાંથી પસાર થઈ રહી હોય છે. આ સ્ત્રીઓનો ઉછેર જ એવી રીતે કરવામાં આવ્યો છે કે તેમને પોતાના ગમા-અણગમા, પસંદગી, નાપસંદગી વ્યક્ત કરવાની છૂટ મળી જ નથી. ભણવું, લગ્ન કરવા, પતિ, સાસુ, સસરાની સેવા કરવી, બાળકોને જન્મ આપવો, તેમને મોટા કરવા, કુટુંબનો વ્યવહાર સાચવવો... બસ આ જવાબદારીઓ સાથે જિંદગી પૂરી કરવી એ જ તેમને શીખડાવવામાં આવ્યું હતું. પતિની ખુશી એ જ પોતાની ખુશી એમ જ સમજાવવામાં આવ્યું હતું. આજે ૫૦-૫૫ વર્ષની ઉંમરે પહોંચ્યા પછી આ સ્ત્રીઓને એવું લાગે છે કે આપણે તો જીવ્યા જ નથી. આપણે તો બીજાની મરજી મુજબ જ જીવ્યા.
તમેની સામે આજે જે ૨૫-૨૭ ર્વની ઉંમરની સ્ત્રીઓ છે, તે પોતાની પસંદ-નાપસંદ વિશે સ્પષ્ટ છે. હિંમતથી પોતાની મરજી જણાવે છે. આજની યુવાન, નવી પેઢીની સ્ત્રીઓ ઘર-પરિવાર સાથે કારકિર્દી પણ સંભાળે છે. ક્યારેક સ્વાર્થી બનીને પોતાના માટે નિર્ણય પણ લે છે. ઘર માટે જ જીવવું એ વિચારધારા અપનાવતા નથી. ઘર-પરિવારમાંથી પોતાને માટે સમય કાઢી લે છે. ત્યારે તેમના સાસુ કે માતાને થોડી અકળામણ થાય છે. કદાચ પોતે જે ન કરી શક્યા તેનો અફસોસ પણ થતો હશે. આજે માતા-સાસુ બનેલી ૫૦-૫૫ની ઉંમરની સ્ત્રીઓ ભણેલી પણ છે જ.. પણ તેમને નોકરી કરવાની છૂટ નથી મળી. ઘર-પરિવારમાં આદર નથી મળ્યો, આજની પેઢીને જોઈને, આજની સ્ત્રીએ લગ્ન પછી ઘર અને નોકરી સંભાળી છે. તે જોઈને તેમને થોડી અકળામણ થાય છે. મનમાં કંઈક ખટકે છે અને આ અકળામણ ફરિયાદ રૂપે ઠલવાય છે. દીકરી કે પુત્રવધૂની પ્રગતિથી તે નારાજ નથી, ખુશ જ છે છતાં પોતાની સ્થિતિ માટે સહેજ બદલો છે, કદાચ અત્યાર સુધી ફરિયાદ ન હતી પણ દીકરી મોટી થયા પછી કે પુત્રવધૂ આવ્યા પછી તેમનું જીવન જોઈને જીવન માટે અફસોસ થાય છે.
જે વડીલો છે, જેમની ઉંમર ૭૦ વર્ષથી વધુ છે તેમને કદાચ આવી ફરિયાદ નથી, કારણ કે તેમના મનમાં આવો પ્રશ્ન-વિચાર ક્યારેય આવ્યો જ નથી. તેમની નજર સામે સ્ત્રીઓના જીવનમાં કંઈ બદલાવ આવ્યો જ છે. જેવું તે જીવ્યા, તેવું જ જીવન તેમની દીકરી-પુત્રવધૂએ જીવ્યું. એટલે તેમને એવો વિચાર જ ન આવ્યો કે આપણી મરજી શું? ફરિયાદ તો એ પેઢીને છે કે જેમણે પોતાની માતાને સાસુને આ જ રૂઢીમાં જોઈ અને પોતે આખી જિંદગી આ જ પરંપરા નિભાવી પણ તેમના પછીની પેઢીએ આ બધી પરંપરા ફગાવી દીધી અને પોતાની મરજીથી જીવ્યા... બસ આ બે પેઢી વચ્ચે ફસાયેલી સ્ત્રીઓને ફરિયાદ છે કે હવે આ ઉંમરે પરંપરા સામે વિરોધ કરવાની હિંમત નથી અને તાકાત નથી, કદાચ હવે એ સ્વભાવ જ નથી કે જાત માટે અવાજ ઉઠાવી શકે, પણ નવી પેઢીની સ્વતંત્રતા જોઈને, પોતાની આસપાસની બદલાતી દુનિયા જોઈને તેમને જાત માટે અફસોસ થાય છે, પોતાને પણ આવું જીવન જીવવાની ઈચ્છા થાય છે, પણ હવે જાતને બદલાવી શકતા નથી અને એ જ વાતનો અફસોસ થાય છે.
એ તમામ ફરિયાદ સાચી જ છે, આ સ્ત્રીઓને જે અફસોસ થાય છે, પોતે કંઈ કરી ન શક્યા તેનું દુઃખ થાય છે. તે જરાય ખોટી નથી, પણ હવે શું થઈ શકે? જે વર્ષાે વીતી ગયા તેના માટે અફસોસ કરવાને બદલે બાકીના વર્ષાેમાં કંઈક નવું કરી શકીએ એ વિચાર કરવાથી કદાચ પરિસ્થિતિ બદલાઈ શકે. જો કે નવું કરવા હિંમત કરવી પડે, તેના પરિણામ ભોગવવા પડે, કંઈક નવું કરવા, અન્યથી અલગ કરવા હિંમત ચૂકવવી પડે, જે સ્ત્રીઓ આ હિંમત રાખે છે તેઓ જ પોતાના જીવનમાં બદલાવ કરી શકે છે. પણ મોટાભાગની સ્ત્રીઓ હિંમત નથી કરતી, રાહ જોવે છે કે કોઈ આવીને તેમની મદદ કરે, તેમનું જીવન બદલે કદાચ આ સ્ત્રીઓને પોતાના જીવનથી અફસોસ તો છે પણ પરિસ્થિતિ બદલવા માટે સંઘર્ષ કરવા તૈયાર નથી.
હવે ઉંમર થઈ ગઈ, ઘરની જવાબદારી છે, હવે શું કરવું? હવે ટેવાઈ ગયા. હવે કોઈ શું કહેશે? એ બધા બહાના છે, આપણે આપણી જિંદગી બદલવી હોય તો આપણે જ પ્રયત્ન કરવો પડશે. શું ગમે છે-શું નથી ગમતું એ કહેવાથી સામેવાળાનું અપમાન નથી થતું, પોતાના માટે સમય કાઢવો એ સ્વાર્થ નથી. કોઈને કોઈ કામ માટે ના પાડવી એ તોછડાઈ નથી અને બધી જવાબદારી પૂરી કર્યા પછી પોતાના માટે જીવવું. ગમતી પ્રવૃત્તિ કરવી એ ભટકી ગયેલા નથી.. જો કે સ્ત્રીઓ આવી બધી વાતથી કોઈ શું કહેશે? એ વિચારથી જ પરિસ્થિતિ બદલાવવા તૈયાર નથી થતી અને એ જ ઘરેડમાં જીવ્યા કરે છે.
આપણી પેઢી ૫૦-૫૫ની ઉંમરની સ્ત્રીની પેઢી કદાચ છેલ્લી પેઢી છે કે જે સમાજની ચિંતા કરીને જીવી છે. કંઈ પણ કામ કરતા પહેલા, ડ્રેસ પહેરતા પહેલા, બહાર જતા પહેલા ઘરનાનો, પરિવારનો, સમાજનો વિચાર કરે છે અને બસ... જીવવા માટે ઈચ્છાઓ મારતી રહી.. જીવન ખુશીથી નહી બીજાની મરજીથી જીવતી રહી.. અને હવે દીકરી, પુત્રવધૂનું જીવન જોઈને ખુશ પણ થાય છે અને અફસોસ પણ કરે છે.. બસ હવે આ સ્ત્રીઓએ થોડું પોતા માટે જીવવાની જરૂર છે.. તો બાકીના વર્ષાે અફસોસ ન રહે...
- દિપા સોની, જામનગર.
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
'મને એમ હતંુ કે તું આવીશ પછી મારા દીકરાને સુધારીશ... પણ તારાથી એ ન થયું...'
'હવે તું તેને કંટ્રોલ ન કરી શકે તો તારો વાંક... અમે તો તને સોંપી દીધો'
'આ મારો દીકરો રોજ રાત્રે મોડો આવે છે તો તું કંઈ કહેતી નથી? તારે ધ્યાન રાખવું જોઈએ ને...'
'આટલા વર્ષાે તો અમે દીકરાને સાચવ્યો. હવે લગ્ન પછી તો તારે જ સાચવવાનો, સુધારવાનો...'
'લગ્ન પછી પણ હજી તેની આદત બદલાઈ નથી. તો લગ્ન કરવાનો શું ફાયદો...?'
'હવે તેને સમજાવ કે થોડું ધંધામાં ધ્યાન આપે... રખડવાનું ઓછું કરે...'
આવા વાક્યો ઘણીવાર સાંભળ્યા જ હશે ને.. દીકરાના લગ્ન પછી ઘરમાં આવેલી પુત્રવધૂને સાસુસસરા આવા વાક્યો કહેતા હોય છે. બગડેલા દીકરાને સુધારવાની જવાબદારી આવનારી પુત્રવધૂ પર નાખી દેતા હોય છે અને લગ્ન પછી પણ દીકરાની આવારાગર્દીમાં ફેર ન પડે તો વાંક આવનારી પુત્રવધૂનો કાઢવામાં આવે છે. આ ક્યાંનો ન્યાય??
આપણા સમાજમાં દીકરા ૨૫-૨૬ વર્ષના થાય એટલે માતા-પિતાની સાથે સાથે સગા-સંબંધી, મિત્રો, આડોશી-પાડોશીને પણ તેની ચિંતા થતી હોય છે. બધા તેના માતા-પિતાને સલાહ આપતા જ હોય છે કે, 'હવે તો લગ્નની ઉંમર થઈ ગઈ, હવે ઘરમાં વહુ લાવી દો.' નવાઈની વાત એ છે કે લગ્ન માટે ઉંમરલાયક થઈ ગયો એમ જોવામાં આવે છે, પણ લગ્ન માટે કેટલો તૈયાર છે? જવાબદારી ઉપાડવા સક્ષમ છે? કેટલું કમાય છે? પત્નીને સાચવી શકશે? એ વિચારાતું જ નથી એ તો 'પડશે તેવા દેવાશે' અને 'જવાબદારી આવશે એટલે આપોઆપ સીધો થઈ જશે અને આવનારી સુધારી દેશે' એવા મનમાંને મનમાં આશ્વાસન અપાય છે. ખરેખર હકીકત તો એ હોય છે કે અમૂક માતા-પિતા દીકરાઓ માનતા ન હોય, કમાતા ન હોય, રાત્રે મોડે સુધી રખડતા હોય ત્યારે પોતે કહી કહીને થાકી ગયા પછી તેનાથી છૂટવા લગ્ન કરાવી દેતા હોય છે. લગ્ન પછી બધી જવાબદારી તેની પત્ની ઉપર નાખીને 'હાશ' કરીને બેસી જતા હોય છે...
દીકરાના જન્મ સમયે માતા-પિતા ખુશ થતા જ હોય છે, પણ જેમ જેમ દીકરા મોટા થતા જાય તેમ તેમ તેના લક્ષણ પરથી સમજાય જાય છે કે આ દીકરો જાતે કમાવવામાં નહીં સમજે, જવાબદારી નહીં સમજે, દીકરાઓ મિત્રો સાથે રખડપટ્ટી કરતા હોય, નોકરી કરી શકે તેવી લાયકાત ન હોય, ધંધામાં ધ્યાન આપતા ન હોય, બાપના પૈસે જલસા કરતા હોય, મોડીરાત સુધી રખડતા હોય અને બપોર સુધી સૂતા હોય તેવા દીકરાઓને જોઈને માતા-પિતા માથું પછાડે છે, તેને સુધારવાની-સમજાવવાની, સીધા રસ્તે વાળવાની કેટકેટલી કોશિશ કરે છે, પણ દીકરાઓ સુધરતા નથી ત્યારે સગાસંબંધી સલાહ આપે છે કે લગ્ન કરાવી નાખો, ખીલે બંધાશે એટલે તેની જાતે સુધરી જશે. અથવા આવનારી સુધારશે અને માતા-પિતા આવા બાળક બુદ્ધિના, ફરેલ મગજના, રખડુ દીકરાને કોઈ કોડભરી, સુખી લગ્નજીવનના સપના જોતી દીકરી સાથે પરણાવી દે છે અને પોતે જવાદબારીમાંથી છૂટ્યા એમ વિચારે છે.
પણ.. શું આવનારી વહુની આ જવાબદારી છે? જન્મથી ૨૫ વર્ષ સુધી જે દીકરાને તમે બગાડ્યો, તેને સુધારવાની જવાબદારી વહુની? લગ્ન કરીને આવનારી દીકરી મનમાં કેટકેટલા સપના લઈને આવતી હોય છે. પોતાની ખુશી, પોતાની જવાબદારી, પોતાનું જીવન હવેથી પતિનું છે એવું વિચારતી હોય છે. નાનપણથી સાંભળેલી પરિઓની વાર્તામાં આવતો સફેદ ઘોડાવાળો રાજકુમાર જેવો પતિ હશે એવો હરખ તેને હોય છે. કેટકેટલા સપના... કેટકેટલી આશા... લગ્ન કરીને સાસરે આવતી દીકરીને પતિના સાથની, પ્રેમની આશા હોય છે. હૈયે હરખ, મનમાં ઉત્સાહ, તનમાં થનગનાટ સાથે સાસરે આવતી હોય છે અને તેના સપના તૂટે છે કે જ્યારે તે જોવે છે કે તેનો પતિ બેજવાબદાર છે, કમાતો નથી, તેને પરાણે જવાબદારી વળગાડી છે. બિચારી પત્ની... આવીને તરત પતિને સુધારવાના અભિયાનમાં પડી જાય છે અને પતિની આદતોમાં ફેર ન પડે તો સાસુ તરફથી મહેણા સાંભળવા મળે છે કે, 'તંુ કંઈ કરી ન શકી, મારા દીકરાને સુધારી ન શકી.'
આપણા સમાજમાં આવનારી પુત્રવધૂ પાસેથી બહુ મોટી મોટી આશા રાખવામાં આવે છે. લગ્ન કરીને આવીને તરત જ ઘર સંભાળી લે. પોતાને સંભાળે, સાસુ-સસરાની સેવા કરે, બધુ કામ કરે. તેને ઘરમાં સેટ થવાનો સમય પણ નથી આપતા. નવું ઘર, નવા માણસો, નવું વાતાવરણ, નવી રીતભાત આ બધામાં સેટ થતા આવનારી પુત્રવધૂને થોડો સમય લાગે એમ પણ વિચારતા નથી અને આશા રાખે કે તે આવીને તરત જ બધુ સંંભાળી લે...
પૂછો એ દીકરીને કે જે પત્ની-પુત્રવધૂ બનીને આવે છે અને તેના પર પતિને સુધારવાની જવાબદારી નાખી દેવાય છે. ત્યારે તેના મનમાં, કેવા વિચારો ચાલે છે, સાસુને કહેવાનું મન થઈ જાય છે કે, 'દીકરાને બગાડ્યો તમે અને હવે સુધારવાનો મારે?' સાસુ પાછા એમ કહે કે, 'મારૃં માનતો નથી. તંુ સમજાવ' અરે.. તમારો દીકરો.. નાનપણથી મોટો તમે કર્યાે, બગડતો હતો ત્યારે રોક્યો કેમ નહી? ખરાબ આદતે.. ખરાબ સંગતે ચડી ગયો ત્યારે તેને ધમકાવ્યો કેમ નહી? નોકરી ન કરે, ધંધામાં ધ્યાન ન આપે ત્યારે હજી નાનો છે, એમ કહીને લાડ લડાવવાની શું જરૂર હતી? અને હવે જે મા બાપનું ન માને તે પત્નીનું માને? બિચારી કેટલીય પત્નીઓની અડધી જિંદગી પતિને સુધારવામાં જતી રહે છે.
ખરેખર તો આ દીકરાના માબાપની જ ભૂલ છે. દીકરો સરખી જવાબદારી ઉપાડવા લાયક ન થાય ત્યાં સુધી તેના લગ કરવા જ ન જોઈએ. આર્થિક રીતે પગભર થાય, પોતાની અને પરિવારની જવાબદારી ઉપાડી શકે તેવો થાય પછી જ લગ્ન કરાવવા જોઈએ. ઘણાં યુવાનો તો લગ્ન પછી પણ પહેલા જે જીવન જીવતા તેમ જ જીવતા હોય છે. તેની આદતોમાં જરાય ફેર પડતો નથી.
લગ્ન પછી છોકરીની જિંદગી બદલાય છે એવું બધા જ કહે છે. પછી છોકરીએ પિયરમાં રહેતી હતી તે રીતભાત ભૂલી જવાની હોય છે, સાસરીયાની રીત અપનાવવાની હોય છે તેવું ડહાપણ તેવી સલાહ બધા છોકરીઓને આપતા હોય છે. તો લગ્ન પછી છોકરાના જીવનમાં પણ ફેરફાર કરવા પડે તેવું કોઈ કેમ નથી કહેતું? છોકરાએ પણ લગ્ન પછી પત્નીની જવાદબારી લેવી જોઈએ, તેને સાથ, સમય આપવા જોઈએ. મિત્રો સાથે રખડવાને બદલે પત્નીને સમય આપવો જોઈએ. એવી સલાહ તેને કેમ અપાતી? આવા બેજવાબદાર દીકરાને પરણાવીને માતા, પિતા બીજાની દીકરીની જિંદગી બગાડે છે.
કહેવાનો મતલબ એવો નથી કે બધા પુરૂષો આવા જ હોય છે. આ તો ફક્ત બગડેલા દીકરાને સુધારવા માટે પરણાવવા નીકળેલા માતા-પિતાને કહેવાનું કે તમારા દીકરાને સુધારવાના ચક્કરમાં કોઈની દીકરીની જિંદગી ન બગાડો. દીકરાને તમે બગાડ્યો, હવે સુધારવાની જવાબદારી તેની પત્ની પર ન નાખો, અને પછી બંને વચ્ચે ઝઘડા થાય ત્યારે પુત્રવધૂનો વાંક ન કાઢતા... કારણ કે તમે જાણો જ છો કે તમારો દીકરો કેવો છે? પહેલા દીકરાને સુધારો, જવાબદાર બનાવો, પછી જવાબદારી નાખો...
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
એક વૃદ્ધ... ઉંમર લગભગ ૭૦ વર્ષની આસપાસ, કમરેથી વળેલા, શરીર પર ઉંમર કરતા વધારે કરચલી, ઉંડી ઉતરી ગયેલી આંખ અને હાડકાના માળા જેવું શરીર... કામ શું? તો મજૂરી.. ગાડુ ખેંચે.. પસ્તી, ભંગાર લેવા શેરીએ શેરીએ જાય.. તેને જોતા જ લાગે કે કામ કરી શકે તેવી તાકાત નથી, છતાં કામ ખેંચે છે. ગાડામાં કે લારીમાં વધારે વજન હોય તો આંખમાં આંસુ આવી જાય.. કોઈએ પૂછ્યું કે, 'કામ નથી થતું તો શું કામ ખેંચો છો? ઘરમાં બીજુ કોઈ કમાનાર નથી?' વૃદ્ધે આંસુ સાથે જવાબ આપ્યો, 'દીકરો હતો ને... તે કમાતો થયો એટલે મને મજૂરી છોડાવી દીધી.. પણ તેને કોરોના ભરખી ગયો. હવે હું અને તેની મા બે જણા જ.જ્યાં સુધી પેટ છે અને ભૂખ લાગે છે ત્યાં સુધી વૃદ્ધોને જો વૃદ્ધાશ્રમનો સહારો મળી જાય તો આંખમાંથી આંસુને બદલે આશીર્વાદ ટપકે.
એક દંપતી.. સંતાનમાં બે દીકરી.. બંનેના લગ્ન થઈ ગયા. માતા-પિતા એકલા રહે, પેન્શન આવે એટલે આર્થિક મુશ્કેલી નહી, દીકરીઓ પણ એકાદ-બે દિવસે વારાફરતી માતા-પિતા પાસે આવતી રહે, પણ બીમારી વખતે દીકરીઓને દોડાદોડી થઈ જાય. દીકરી-જમાઈએ બંનેને પોતાની સાથે રહેવા આગ્રહ કર્યાે, પણ જુનવાણી માતા-પિતાએ દીકરીના ઘરે ન જવાય એવું વિચાર્યું.. આવા સમયે વૃદ્ધાશ્રમ સૌથી સારો વિકલ્પ સાબિત થાય
એક દંપતી.. એક જ દીકરો.. દીકરો.. વહુ.. તેના સંતાનો બધા સાથે સુખેથી રહે.. દીકરાને કંપની તરફથી વિદેશ જવાનું થયું. બધા સાથે જ વિદેશ ગયા પણ વૃદ્ધ માતા-પિતાને ત્યાં ન ફાવ્યું. બંને ભારત પાછા આવી ગયા. વિદેશ વસતા પુાને માતા-પિતાની ચિંતા થયા કરે. આવા સમયે એકલા રહેવા કરતા સરખી ઉંમરના સાથીઓ સાથે વૃદ્ધાશ્રમમાં રહેવું વધુ સારૂ કહેવાય.
આપણે હંમેશાં સિક્કાની એક બાજુ જ જોઈએ છીએ. આપણે વૃદ્ધાશ્રમ શબ્દ સાંભળીએ એટલે વહુઘેલો દીકરો અને નફ્ફટ વહુ જ નજર સામે આવે. આપણી એક કુટેવ છે. વર્ષાેથી જે માન્યતા ચાલી આવતી હોય તે જ પકડી રાખવી અને વર્તમાનમાં કોઈ વાત બને એટલે તરત તેને તે માન્યતા સાથે જોડી દેવાની. દીકરા-વહુ ન સાચવે એટલે માતા-પિતા વૃદ્ધાશ્રમમાં છે, દીકરા-વહુએ મિલકત પોતાના નામે કરાવીને, ઘરમાંથી કાઢી મુકેલા, તરછોડાયેલા માતા-પિતા જ વૃદ્ધાશ્રમમાં રહેતા હોય છે. એવી જ આપણી માન્યતા છે. વૃદ્ધાશ્રમ સમાજમાં કલંકરૂપ છે, શરમરૂપ છે, સમાજ અધોગતિ તરફ જઈ રહ્યો છે. એવી માન્યતાઓ કોણે શરૂ કરી હશે એ ખબર નહીં. વૃદ્ધાશ્રમ એટલે દીકરાની નફ્ફટાઈ, વહુનો ત્રાસ, માતા, પિતાનું જીવન દુષ્કર.. એવું બધું જ સામે આવે.. વૃદ્ધો માટે દયામણો ભાવ અને દીકરા વહુ માટે તિરસ્કાર ઉપજે એવી જ છાપ બધાએ ઉભી કરી છે. આવું ક્યારેક હશે.. પણ ખરા.. પણ વૃદ્ધાશ્રમમાં રહેતા તમામ માતા-પિતા તરછોડાયેલા નથી હોતા.. અમારા કુટુંબની જ વાત કરૃં તો ૭૦ વર્ષના એક માસી.. સંતાન નહી. માસા ગુજરી ગયા પછી એકલા રહેતા. બીમારી વખતે કે ઘરના કામ માટે કુટુંબના અન્ય લોકોને બોલાવવા પડે.. પછી માસીએ વૃદ્ધાશ્રમમાં જવાનો નિર્ણય કર્યાે અને બાકીનું જીવન આરામથી વિતાવ્યું.
પહેલાનો સમય જુદો હતો. દંપતીને સાત-આઠ સંતાનો હતા. સંયુક્ત કુટુંબ હતું. વૃદ્ધ માતા-પિતા આટલા દીકરા-વહુ અને તેમના બાળકો વચ્ચે સચવાય રહેતા. પણ હવે સંતાન એકાદ-બે જ હોય, તેમાં પણ દીકરાઓ નોકરી માટે બહારગામ કે વિદેશ સેટ થયેલા હોય ત્યારે વૃદ્ધ માતા, પિતાને બીજા શહેરમાં કે વિદેશમાં રહેવું ન ફાવે તેવું પણ બને. દીકરી સાસરે હોય અને જમાઈ ગમે તેટલા સારા હોય તો પણ માતા-પિતાને દીકરીના ઘરે રહેવામાં શરમ અને લાચારી અનુભવાતી હોય ત્યારે તેમની ઉંમરના લોકો વચ્ચે રહેવું વધુ યોગ્ય ગણાય.
વૃદ્ધાશ્રમ એ સજા નથી.. ક્યારેક આશીર્વાદરૂપ પણ છે. જો કે આજે પણ વૃદ્ધાશ્રમ એ ન ગમતી જગ્યા જ ગણાય છે અને તેમાં જનારા માટે હાયકારો જ થાય છે. પણ એ જ વૃદ્ધાશ્રમ ક્યારેક હાશકારો પણ બને છે. વૃદ્ધાશ્રમનું સ્વરૂપ બદલાયું છે. તૂટેલ ફૂટેલ, સગવડતા વગરનું મકાન, ખડખડ કરતા પંખા, ગંધાતા ગાદલા, લોકોની દયા કે દાન પર જીવવાનું.. એ બધુ જુના સમયના વૃદ્ધાશ્રમમાં હતું.. હાલમાં તો વૃદ્ધાશ્રમ પણ રિસોર્ટ કે હોટલની જેવા સગવડદાયક બન્યા છે. સિનિયર સિટીઝન જે આર્થિક રીતે સદ્ધર છે અને જેમના સંતાનો વિદેશ વસ્યા છે. અથવા સંતાનો નથી.. તેઓ રકમ ચૂકવીને આવા વૃદ્ધાશ્રમમાં રહે છે. તેમાં તેમની સગવડ સચવાય છે, તેમના જેવા લોકોની કંપની મળે છે. આખી જિંદગી મહેનત કરીને કમાયા હોય પછી છતે પૈસે એકલા કે બિચારા બનીને રહેવું પડે. તેના કરતા ફી ચૂકવીને વૃદ્ધાશ્રમમાં રહેવું શું ખોટું? અને રકમ આપવાની હોવાથી વૃદ્ધોને લાચારી કે મજબૂરી પણ અનુભવાતી નથી.
હવે સમય બદલાયો છે એટલે દૃષ્ટિ અને વિચારો પણ બદલવા પડશે. વૃદ્ધાશ્રમ એ શરમની બાબત નથી. વૃદ્ધો એકલા મરી જાય, ખરાબ રીતે, લાચારીમાં જિંદગી પસાર કરે, બેમાંથી એકનું મૃત્યુ થાય અને બીજા એકલતામાં ગાંડા જેવા થઈ જાય તેના કરતા પોતાના જેવા બીજા સાથે જિંદગી પસાર કરે તેમાં ખોટું શું? સંતાન વિનાના દંપતી પૃથ્વી પર બોજ નથી એવું એ વૃદ્ધાશ્રમમાં આવીને અનુભવી શકે. વૃદ્ધાશ્રમની આ બીજી બાજુ છે. જો સંતાન હોય અને પાસે હોય તો માતા-પિતાના છેલ્લા શ્વાસ સુધી સેવા કરવી જ જોઈએ. એક જ દીકરી હોય તો જમાઈએ પણ સાસુ-સસરાની જવાબદારી લેવી જ જોઈએ પણ કદાચ માતા-પિતા દીકરીના ઘરે ન જાય એ સ્વાભાવિક છે. જેના સંતાનો-દીકરાઓ એક જ શહેરમાં છે. છતાં માતા, પિતા વૃદ્ધાશ્રમમાં છે તેને જ શરમ આવવી જોઈએ. આપણે એકાદ-બે દિવસ બહારગામ જવાનું થાય તો પણ સારી-સગવડતાવાળી હોટલ શોધીએ છીએ.. તો આ વૃદ્ધાશ્રમ તો જિંદગીનો છેલ્લો વિસામો છે. થાકેલા જીવને આરામ આપવાનો છે, દબાયેલી લાગણીઓ અને મનમાં છૂપાવેલી વાતો કહી શકાય તેવા મિત્રો શોધવાના છે. વૃદ્ધાશ્રમમાં ખડખડાટ હસવાની અને મોટેથી રડવાની છૂટ આપવાની છે, એટલે જ વૃદ્ધાશ્રમ સગવડતાવાળા હોવા જોઈએ.. અહીં આવનારા માટે દરેક દિવસ બોનસ જેવો હોય છે.. તેમના મન તેમની દરેક ઈચ્છા આખરી ઈચ્છા હોય છે.. તેમની પાછલી જિંદગી આરામથી પસાર થઈ શકે તેટલી સગવડતા તો હોવી જ જોઈએ.
સાઠ-સીત્તેર વર્ષ પછી જ્યારે ખબર જ છે કે શરીરને વધુ સાચવણી જોઈશે, રોજિંદા કામ માટે બીજાની મદદ જોઈશે, બીમારી વખતે સંતાનો સાથે નહી હોય તો શું થશે?
ખાવાપીવામાં સરળતા જોઈએ ત્યારે આવી સગવડ વૃદ્ધાશ્રમમાં મળતી હોય તો ત્યાં રહેવું શું ખોટું? વૃદ્ધાશ્રમમાં રહેતા તમામ વૃદ્ધો દીકરા-વહુના તરછોડાયેલા નથી હોતા. કેટલાક તો પોતાની સગવડ વધુ સારી રીતે સચવાય અને દીકરા-વહુને આઝાદી મળી શકે એ માટે પણ વૃદ્ધાશ્રમમાં આવતા હોય છે. જો કે, લોકો શું કહેશે? કે સમાજમાં દીકરાની બદનામી થશે એ માન્યતા રાતોરાત બદલાવવાની નથી છતાં વૃદ્ધાશ્રમ એ પાંજરાપોળ નથી એ હવે સ્વીકાર થતો જાય છે.
વૃદ્ધાશ્રમ એ શરમજનક છે. એવો કકળાટ કરતા લોકોને એક સવાલ પૂછીશ કે સમાજમાં અનાથ આશ્રમ પણ છે જ ને... બાળકોને ત્યાં મૂકી આવીએ છીએ? અરે આપણે તો આપણા બાળકોને હોસ્ટેલમાં પણ નથી મુકતા.. આપણામાં એટલી વિવેકબુદ્ધિ તો છે જ કે સંતાન આપણા છે અને આપણે તેમને સાચવવાના છે. છતે માતા-પિતાઓ તેમને અનાથ આશ્રમમાં ન મુકાય.. બસ આ જ સમજવાનું છે, છેલ્લે એટલું જ કે વૃદ્ધાશ્રમમાં એ માતા-પિતા જ દુઃખી છે કે જેના સંતાનો તેની સામે છે પણ સાથે નથી, સાચવતા નથી.. બાકી તો નિઃસંતાન દંપતી માટે વૃદ્ધાશ્રમ આશીર્વાદરૂપ છે.
- દિપા સોની
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
'બહેન.. સાચું કહંુ તો પાંત્રીસ વર્ષ પહેલા તો લગ્ન ના જ કરવા જોઈએ, અને ચાલીસ વર્ષ પછી થાય તો ખૂબજ સરસ...'
'તું આ શું કહી રહી છે?' મેં આશ્ચર્ય સાથે ધ્યાનથી તેના તરફ જોયું. સામે બેઠેલી આરતીની વાતમાં ગંભીરતા જરૂર હતી. પણ તેની આંખમાં લુચ્ચાઈ હતી. જાણે કોઈ ભયંકર વાત કરી રહી હોય અને મારા પ્રતિભાવ જાણવાનો પ્રયત્ન કરી રહી હોય તેવું લાગ્યું. મારી બહેનપણીની નાની બહેન આરતીને હું વર્ષાેથી ઓળખુ છું. આવી ચાલાકીભરી હોશિયારી તો તે નાનપણથી જ કરતી આવી છે.
આરતી.. તેજ મગજ, આકર્ષક વ્યક્તિત્વ, પોતાની મહત્ત્વકાંક્ષાની તાકાત પર કુટુંબ અને સમાજ દ્વારા ખેંચાયેલી મર્યાદાપૂર્ણ લક્ષ્મણરેખાનો ધીમે ધીમે ભંગ કરતી એ આગળ વધી રહી હતી અને પછી સાચી વાતને મજાકમાં ઢાળીને રજૂ કરવી અને એમાં પણ જો સામી વ્યક્તિ ઢીલી હોય તો દલીલો કરી તેને મહાત કરવી અને પોતાની વાત મનાવવી એ તેની એક વિશિષ્ટ તાકાત હતી. તેની વાત સાંભળીને મેં કહ્યું, 'ચાલાકી છોડ અને કહે કે સાચી વાત શું છે?' પણ મારી વાત વચ્ચેથી કાપીને ખડખડાટ હસતા બોલી, 'આ જ ખરાબ વાત છે બહેન... તમે તરત જ વાત પકડી પાડો છો.. બધી મજા જ બગાડી નાખી, થોડીવાર માટે નાસમજ બની રહ્યા હોત તો..?'
'તું મને મુર્ખ સમજે છે? શું વાત છે? મમ્મી સાથે મગજમારી થઈ? લાગે છે કે તારા માટે ફરી કોઈ લગ્નની વાત ચાલી હશે અને તું તેમાંથી ભાગીને અહીં આવી ગઈ હોઈશ. શું વાત છે? હવે તું અઠ્ઠાવીસ વરસની તો થઈ ગઈ.. સાચું કહેજે, લગ્ન માટે તારા મનમાં કેવા વિચારો છે?'
થોડીવાર શાંતિથી બેસી રહી, પછી માથું ઉંચુ કર્યું ત્યારે તેની આંખમાં આંસુ હતા. તે બોલી, 'સાચી વાત તો એ છે કે હું ખૂબ થાકી ગઈ છું. ઘરમાં કોઈ મારા મનની વાત સમજતા જ નથી, બધા મને ધમકાવતા જ રહે છે, એટલે જ તમારી સાથે વાત કરવા આવી છું.. બહેન તમે જ કહો કે મારે લગ્ન કોની સાથે કરવા? મારા મનમાં પણ કોઈ વિચાર હશે ને? ઘરના બધા થોડા થોડા સમયે કોઈને કોઈની વાત લઈઙ્મો આવે છે. કોઈ ડોક્ટર તો કોઈ વેપારી, કોઈ એમબીએ તો બેંકમાં ઉંચી પોસ્ટ પર... બધાને સારા પગારવાળો જમાઈજોઈએ છે, પણ પગાર સાથે તો લગ્ન નથી કરવાના ને? જોયા જાણ્યા વગર કોઈને હા કેમ પાડું? ડોક્ટર, એન્જિનિયર, વેપારી હોય, સારી આવક હોય એટલે હા પાડી દઉં? માણસ કેવો છે? તેનું મન કેવું છે? તેના વિચારો કેવા છે? એ જોવાનું જ નહીં? ના ના... હું આ રીતે આખી જિંદગીનો નિર્ણય ન લઈ શકું.'
મેં તેને શાંત પાડવા કહ્યું, 'જો બેન એરેન્જ મેરેજ આ રીતે જ થાય.. અમારા બધાના લગ્ન આ રીતે જ થયા છે.. એમ જોવા-વિચારવા, ઓળખવા બેસીએ તો પછી કેટલીવાર મળવું પડે? એ કોઈ થોડું એવું થવા દે? એરેન્જ મેરેજમાં એકાદ મુલાકાતમાં જ નિર્ણય લેવાતો હોય. અમે બધા આ રીતે જ જોડાયા છે અને આજે ખુશ પણ છીએ.. થોડીક સમજુતી, થોડુક સમર્પણ, થોડીક સમજણ અને થોડો સમય. પછી આપોઆપ જ પ્રેમ જાણે.
મારી વાતથી તે અકળાઈ ગઈ.. અને બોલી, 'એક વાત કહું? ખોટું ન લગાડશો, તમારો સમય જુદો હતો.. બાળપણથી જ તમારા મનમાં એક સપનું હતું, એક નાનકડા ઘરનું, નાનકડા આંગણનું, પતિ અને બાળકો.. બસ.. પતિમાટે કોઈ ખાસ વિચારો ન હતા.. જે માતા-પિતા પસંદ કરે તે સ્વીકાર્ય.. આજે તમારા પતિ છે તને પ્રેમ કરો છો પણ તેમના બદલે બીજા કોઈ તમારા પતિ હોત તો પણ તમે જિંદગી આરામથી પસાર કરી જ હોત... તેના માટે પણ પ્રેમ હોત જ...'
તેની વાતથી ગુસ્સો આવ્યો.. એટલે ફરીથી તે બોલી.. ગુસ્સો ન કરો.. પણ આ સાચી વાત છે.. પણ આજની આ રોજરોજ બદલાતી દુનિયામાં કોઈ ઉપર ભરોસો નથી આવતો. અમે આજની ભણેલી નોકરી કરતી છોકરીઓ છીએ, બહાર નીકળીએ છીએ એટલે દુનિયા જોઈ છે. વાસ્તવિકતા અને સ્વપ્નોની વચ્ચે કેટલો તફાવત છે એ સારી રીતે જાણીએ છીએ. જીવનસાથી વિશે અમારા વિચાર સ્પષ્ટ છે, અમે માત્ર નોકરી, પગારને મહત્ત્વ નથી આપતા, પણ અમારે શું કરવું? લગ્ન ક્યાં કરવા? એ મુંઝવણ છે.
આરતીની વાત એકદમ સાચી છે. આરતીના પ્રશ્નોના જવાબ મારી પાસે-આપણી પાસે નથી પણ એ વાત ચોક્કસ સાચી છે કે હવે સમય બદલાયો છે. જુના સમયમાં દીકરીઓએ એક ઘરેથી બીજા ઘરે જ જવાનું હતું. તેની આંખમાં નાનપણથી જ સાસરીયાના સપના વાવવામાં આવતા. સાસરે જવાનું છે, ત્યાંની રીતભાત શીખવાની છે, ત્યાંના વાતાવરણમાં એડજેસ્ટ થવાનું છે. એવું શીખવવામાં આવતું અને દીકરીઓ લગ્ન પછી થોડુ નહી પણ ઘણું બધું સમાધાન કરીને જીવી લેતી, પણ હવે આ પરંપરા બદલવાની જરૂર છે. સમાજના નિયમોમાં ફેરફાર લાવવાની જરૂર છે. લગ્નના નામે આંખ બંધ કરીને રમાતા જુગારને બદલે આંખ ખોલીને તપાસ કરાવવાની જરૂર છે. 'ઘર અને વર વિશે તપાસ કરાવીએ તો ખરાબ લાગે' એ વિચાર બદલવાની જરૂર છે. પુરૂષનો પગાર ન પુછાય એ માન્યતા પણ ખોટી છે. દીકરીએ બાકીની જિંદગી જેની સાથે રહેવાનું છે, જે ઘરમાં જીવવાનું છે તે વ્યક્તિ તો ઘર કેવું છે તે જોવું, જાણવું પડે. હવે એ બધુ સમાજે સ્વીકારવું પડશે. દીકરીને પણ પોતાના સપના હોય, જીવનસાથી વિશે કલ્પના હોય એ બાબત પણ હવે અમૂક અંશે માતા-પિતા સ્વીકારતા થયા છે.. છતાં હજુ એરેન્જ મેરેજની વાત આવે ત્યારે થોડુ જતુ કરવું પડે એ માન્યતા દૃઢ પણે સ્વીકારાય જ છે. સગા-વ્હાલા પણ બધુ પૂરૂ ન મળે એવું કહીને દીકરીઓને રાજી કરતા હોય છે પણ હવેની દીકરીઓ જુગાર રમવા તૈયાર નથી તે લગ્નને નસીબની વાત કે ઉપરવાળાએ બનાવેલી જોડી એમ માનવા તૈયાર નથી.
આજની દીકરીઓ ભણીને તૈયાર થઈ છે. નોકરી કરે છે એટલે પુરૂષના સ્વભાવથી, સાસરિયામાં થતા વર્તનથી માહિતગાર છે. તેના મનમાં પતિ માટે સ્પષ્ટ વિચાર છે, જ્યારે માતા-પિતા દીકરીના લગ્ન માટે નોકરી-ખાનદાન, પગાર પર ભાર મૂકે છે અને આ જ કારણે બે પેઢી વચ્ચે સંઘર્ષ થાય છે, દીકરીઓ સમજી શકતી નથી કે લગ્ન માટે મુરતીયાને કઈ લાયકાત પર પસંદ કરૃં, દેખાવ, ખાનદાન, આવક કે પછી સ્વભાવ.. તે અંદર અંદર મુંઝાય છે અને આ મુંઝવણને સગા-વ્હાલા એટીટ્યૂડનું નામ આપે છે તેને કેવો રાજકુમાર જોઈએ છે? એવા સવાલ પૂછે છે. બે-ચાર મુરતીયાને ના પાડ્યા પછી તે છોકરી અભિમાની છે એવું લેબલ લગાડી દેવામાં આવે છે અને દીકરીઓ મુંઝાય છે. તેને નથી સમજાતું કે શું કરવું? આંખ બંધ કરીને જિંદગીભરનો જુગાર રમી લેવો કે બંધ આંખે જોયેલા સપનાને ખુલ્લી આંખે સાકાર કરવા? માતા-પિતાની વાત માનીને આવક-ખાનદાનને મહત્ત્વ આપવું કે પોતાના દિલની વાત માનીને લાગણી-સ્વભાવને મહત્ત્વ આપવું. આજની યુવતીઓ અટવાય છે કે કોને પસંદ કરૃં? છે તમારી પાસે જવાબ...?
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
સ્વર્ગ... શબ્દ સાંભળતા જ વાદળોની ઉપર.. ફૂલોથી લદાયેલા બગીચા.. મેઘ ધનુષી રંગો.. જોતા જ મગજ પ્રફુલ્લીત થઈ જાય એવી જગ્યા. જ્યાં મૃત્યુ પછી પણ સુખ જ સુખ.. જ્યાં ઉર્વશી, મેનકા, રંભા જેવી અપ્સરાઓ નૃત્ય કરતી હોય.. જ્યાં ઈન્દ્રદેવ સામે હોય.. જ્યાં હંમેશાં સુખનું વાતાવરણ હોય.. જ્યાં પરીઓ-અપ્સરાઓ સ્વર્ગમાં વાસ કરનારના દિલ બહેલાવતી હોય.. જ્યાં ગયા પછી કોઈને વૃદ્ધાવસ્થા આવતી નથી. જ્યાં ખૂબસુરત મનમોહિની, મનભાવન, મનમોહન અપ્સરાઓ મદિરાપાન કરાવતી હોય, જ્યાં સંગીત, ખુશી, નાચગાન, મદિરાનું સામ્રાજય હોય, એવું જ દૃશ્ય સામે આવે.. સ્વર્ગ કોઈએ જોયું નથી અને જેણે જોયું હશે તે પાછા આવીને વર્ણન કરવાના નથી પણ આપણા શાસ્ત્રોમાં, ગ્રંથોમાં અને આપણા વડવાઓએ સ્વર્ગનું આવં જ વર્ણન કર્યું છે. દરેક વ્યક્તિ મૃત્યુ પછી સ્વર્ગમાં જવા ઈચ્છે છે અને એ જ લાલચે પાપ કરતા અટકે છે... આપણા શાસ્ત્રોએ સ્વર્ગનું એવું લોભામણંુ વર્ણન કર્યું છે.. કે દરેક વ્યક્તિ ત્યાં જવાના વિચારથી આનંદિત થઈ જાય છે અને મૃત્યુ પછી સ્વર્ગ જ મળે એવા આશીર્વાદ માંગે છે.
આપણે જે સ્વર્ગની કલ્પના કરી છે તે પુરૂષોને ધ્યાનમાં રાખીને કરી છે. જુના સમયથી જ આપણો સમાજ પુરૂષ પ્રધાન જ રહ્યો છે અને હજી પણ છે. સુખ-ખુશીની વ્યાખ્યા પુરૂષને ધ્યાનમાં રાખીને કરવામાં આવે છે. દરેક સગવડતા પુરૂષને ધ્યાનમાં રાખીને કરવામાં આવે છે. આમ પણ સ્વર્ગની લાલચ આપનારા, સ્વર્ગની કલ્પના કરાવનારા, સ્વર્ગમાં શું હોય તે બતાવનારા સાધુ-સંતો કે આધ્યાત્મિક ગુરૂઓ, પુરૂષો જ છે ને.. અપ્સરાઓ નૃત્ય કરતી હોય, મદિરા પાન કરાવતી હોય, સુંદર ગીત વાગતું હોય એ બધુ પુરૂષ માટે જ ને.. આમ પણ ખૂબસુરત સ્ત્રી, મનભાવન અપ્સરા, નાચગાન એ બધુ પુરૂષને લોભાવે જ છે ને.. ઘણાં તો એવું પણ કહેતા હોય કે જો સ્વર્ગમાં અપ્સરા મળતી હોય તો વહેલા મરવા પણ તૈયાર છીએ.. આ સ્વગની પરિકલ્પના પુરૂષ માટે જ છે.
તો સ્ત્રી માટે? કોઈ સ્ત્રીને પૂછો કે સ્વર્ગમાં ગયા પછી મેનકા ડાન્સ કરતી હોય, ઉર્વશી ગીત ગાતી હોય, રંભા મદિરા પીવડાવતી હોય તે તેને જવાનું ગમશે? તો તરત જ કહેશે કે અપ્સરા ડાન્સ કરતી હોય તેમાં મારે શું? ખૂબસુરત પરીઓ મારી આસપાસ વીંટળાય જાય તો પણ મને શું ફર્ક પડે? સ્ત્રી માટે સ્વર્ગ એટલે શું? સ્ત્રીને ખુશ થવા માટે અપ્સરાની જરૂર નથી, તેની ખુશી તો તેના ઘરમાં જ છે. તેને તો મનગમતા પુરૂષનો સાથ એ જ સ્વર્ગ છે. પુરૂષની છાતી પર માથુ મુકીને તેની ધડકનમાં પોતાનું નામ સાંભળે એ જ તેના માટે સ્વર્ગ, તેના માટે સ્વર્ગ એટલે શાંતિ.. તેને નાચગાનમાં રસ નથી તેને તો કોઈ શાંતિથી તેના વાંસા પર હાથ ફેરવે, તેના વાળમાં હાથ ફેરવે એટલે જ સ્વર્ગ. સ્ત્રી ગમતા પુરૂષના સાથ માટે કંઈપણ કરવા તૈયાર હોય છે. તેના માટે પ્રેમ મહત્ત્વનો છે. બીજુ બધુ પ્રેમ થયા પછી હોય છે અને જે તેને પ્રેમ કરે છે, તેની સાથે વિતાવેલો સમય એ જ તેના માટે સ્વર્ગ... અને તેના માટે પ્રેમની વ્યાખ્યા બહુ સીમિત છે. તેને પ્રેમ એટલે લાખો રૂપિયાના ઘરેણા નહી પણ પ્રેમથી લાવેલા મોગરાના ફૂલ, સાથે લાગણી કદર, કાળજી... આખો દિવસ કામ કર્યા પછી તેને કોઈ પૂછે કે, બહુ થાકી ગઈ? તે જ સ્વર્ગ... દિવસમાં બે ચાર વખત ફોન કરીને કોઈ પૂછે કે તું જમી? તું બરાબર? કંઈ કામ છે? એટલે તે ખુશ.. અને આ જ તેના માટે સ્વર્ગ...
પુરુષની સ્વર્ગની કલ્પનામાં અપ્સરાઓ હોય તો સ્ત્રીની કલ્પનાનું સ્વર્ગ કેવું હોય? તેને મૃત્યુ પછી ક્યાં જવું હશે? અને મૃત્યુ પછી ક્યાંય જવું પણ હશે કે નહી? પુરૂષ માટે સ્વર્ગ એટલે આજુબાજુ પાંચ-દસ અપ્સરાઓ... તેમ સ્ત્રી માટે સ્વર્ગ એટલે આજુબાજુ પાંચ-દસ પુરૂષો નહી પણ બે ચાર કામવાળા... એવું ચોક્કસ હશે.. સ્ત્રીના સ્વર્ગની કલ્પનામાં કામવાળી રજા પાડતી નહી હોય તેના દરેક કામ ઝડપથી પતી જતા હોય. બેંકની લાઈનમાં ઉભવું પડતું ન હોય.. શાકના થેલા ઉંચકીને ચાલવું પડતું ન હોય, રસ્તામાં જતા જતા ગાડીમાં પંચર પડતું ન હોય અથવા ગાડી બંધ થઈ જતા ખેંચવી પડતી ન હોય.. સ્ત્રી માટે સ્વર્ગ એટલે તેણે ધારેલા કામ, ધારેલા સમયે પુરા થઈ જતા હોય સ્ત્રીના સ્વર્ગમાં ક્યારેક તેને ઉઠતાની સાથે ગરમાગરમ ચાની કપની આશા હોય. તેને પણ જમતી વખતે ગરમ રોટલીની ઝંખના હોય.. અને હા.. બીજી એક ખાસ વાત.. સ્ત્રીના સ્વર્ગમાં કોઈ સલાહ આપવાવાળું નહીં હોય, લગ્નના પંદર-સત્તર વર્ષ પછી પણ અમારા ઘરમાં આ નહી ચાલે એવું કહેવાવાળી સાસુ નહી હોય, કઈ વાનગીમાં શું નખાય અને શું ન નખાય એવી ટકોર કરવાવાળું કોઈ નહીં હોય, સ્ત્રીના સ્વર્ગમાં તે પોતાની રીતે જીવી શકે તેવી આઝાદીની ઝંના હશે.. મનમાં આવે ત્યારે ઉઠવાની છૂટ હોય, મન થાય તે રસોઈ બનાવવાની આઝાજદી હશે..
મન થાય ત્યારે સહેલી સાથો ફરવા જવા માટે કે પિયર જવા માટે કોઈની રજા લેવાની નહી હોય, શું પહેરવુંની મુંઝવણ નહી હોય, કોઈને ખરાબ લાગશે? એ વિચાર્યા વગર ફાવે તે કપડા પહેરી શકતા હશે.. સ્ત્રી માટે સ્વર્ગ એટલે જ્યાં કોઈ તેનું અપમાન ન કરે, જ્યાં કોઈ તેને ઉતારી ન પાડે, જ્યાં તેણે નાની નાની જરૂરિયાત માટે પૈસા ક્યારે આપશે તેની રાહ જોવી પડતી ન હોય જ્યાં તે પોતાની મરજીથી જીવી શકે, જ્યાં તેને નિર્ણય લેવાનો અધિકાર હશે... સ્ત્રીના સ્વર્ગમાં તેની મરજી ચાલતી હશે.. બેડરૂમમાં થતા બળાત્કારોથી રડવું નહી પડે, તેની મરજી વગર થતાં સ્પર્શને તે દૂર ધકેલી શકશે. તેના સ્વર્ગમાં તેની ઈચ્છાને આદર અપાશે. તેના સ્વર્ગમાં સ્ત્રી એટલે ઈચ્છાપૂર્તિનું સાધન તરીખે નહીં.. પણ લાગણીથી ધબકતા વ્યક્તિ તરીખે ગણાતી હશે.. સ્ત્રીના સ્વર્ગમાં આંસુ નહી હોય.. હાસ્ય જ હશે.. કાંટાળા રસ્તા નહી હોય, ફૂલની હેલી હશે.. જીવનની મુંઝવણ નહી હોય.. ખુશીની હેલી હશે.. સ્ત્રી માટે સ્વર્ગ એટલે શાંતિ.. ખુશી...
કદાચ દરેક સ્ત્રીની કલ્પના આ જ હશે.. આમ તો દરેક સ્ત્રી એમ જ કહેતી હોય કે મારૂ ઘર જ સ્વર્ગ, મારા પતિ-બાળકોની ખુશી એ જ મારા માટે સ્વર્ગ.. બધા ખુશ તો હું પણ ખુશ.. આમ જ સ્ત્રી બીજાની ખશીમાં પોતાની ખુશી શોધતા શીખી ગઈ છે. પણ કદાચ સ્ત્રીને ખરેખર સ્વર્ગ મળે તો.. તો કદાચ ત્યાં અપ્સરાને પણ એમ જ કહેશે કે નીચે જઈને મારા પતિ બાળકોને જમાડી આવ.. કદાચ પરીને એમ જ પૂછે કે સ્વર્ગની બીજી સ્ત્રી શું કરે છે તે જોઈ આવ.. કદાચ સ્વર્ગમાં ઘણી સ્ત્રીઓ ભેગી થઈ જાય તો ત્યાં પણ અપ્સરા માટે ખેંચાળા કરે એવું પણ બને... પણ છતાં.. આ બધી તો કાલ્પનીક વાતો છે. જો સ્ત્રીને ઘરમાં જ સુખ, શાંતિ, આઝાદી, પ્રેમ મળે તો ધરતી પર જ સ્વર્ગ છે. મનગમતા પુરૂષોની હુંફ અને બાળકોની કિલકારી એ જ તેના માટે સ્વર્ગ...
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
ટ્રેન દુર્ઘટના, હાઈવે પર ગાડી, બાઈકના એક્સિડન્ટમાં મોત, બંધ કારમાં લાગેલી આગ, જૂનું ઘર પડી જતા ઘરના સભ્યોના મોત, સ્પીડ બ્રેકર આવતા બાઈક સ્લીપ થઈ જતા ચાલકનું મોત, ધોળા દિવસે હત્યા, પરિણીતાએ સાસરિયાના ત્રાસથી મોતને વ્હાલુ કર્યું, નાની એવી બોલાચાલીમાં હુમલો.. આવા કેટકેટલા સમાચાર આપણે રોજ સવારે છાપામાં વાંચતા હોઈએ છીએ અને હવે તો છાપુ આવે ત્યાં સુધી રાહ પણ જોવી પડતી નથી. બ્રેકીંગ ન્યૂઝમાં ફોટા સાથે મુખ્ય સમાચાર વોટ્સએપ, ફેસબુકના માધ્યમથી આપણા સુધી પહોંચી જ જાય છે. પણ આપણે શું કરીએ છીએ? છાપુ વાંચીને આ તો રોજનું થયું એમ બબડીને છાપુ પસ્તી ભેગુ કરી દેતા હોઈએ છીએ. મોબાઈલમાં જોઈને તે સમાચાર આઠ-દસ જણાને મોકલીને પછી તરત આપણા મોબાઈલમાંથી ડીલીટ કરી દેતા હોઈએ છીએ. આ તો થઈ વાત અજાણ્યાની... પણ આપણે કંટાળીને બારણા બંધ કરી દેતા હોઈએ છીએ. શેરીમાં-સોસાયટીમાં બે પાડોશીઓ વચ્ચે ઝઘડો થાય ત્યારે બારીમાંથી જોઈને પછી 'આપણે શું?' એમ વિચારીને બારી બારણા બંધ કરી દઈએ છીએ. આપણું જીવન શાંતિથી ચાલે એ માટે આપણે આંખ આડા કાન કરતા શીખી ગયા છીએ.. કદાચ કોઈની ચિંતા કરીએ એવી સંવેદના ગુમાવી ચૂક્યા છીએ. આજે એક એવો સમાજ રચાય ગયો છે કે જેમાં કોઈને કોઈની મદદ કરવાને બદલે તેમાંથી છટકી જવામાં હોશિયાર માનીએ છીએ.
તાજેતરમાં એક બનાવ બન્યો. એક પતિ-પત્ની ટ્રેનમાં જતા હતા ત્યારે ચાર બદમાશોએ પત્નીની છેડતી કરી, પતિએ વિરોધ કર્યાે ત્યારે બદમાશોએ તેને માર્યાે. યુવતી મદદ માટે બુમો પાડતી રહી પણ અન્ય પ્રવાસીઓ મુકપ્રેક્ષક બનીને બેસી રહ્યા. કોઈ બચાવવા ન આવ્યું. આ પહેલા પણ એક કિસ્સામાં ટ્રેનમાં સામાન ચોરતા ચોરનો સામનો કરતા તે ચોરે ટ્રેનના પેસેન્જરને ટ્રેનમાંથી બહાર ફેકી દીધો. આ સમયે પણ ટ્રેનમાં બીા પેસેન્જર નિષ્ક્રિય બેસી રહ્યા. કેટલાક તો વીડિયો ઉતારવામાં બીઝી રહ્યા. આપણને પ્રશ્ન થાય કે આવી ઘટના આંખ સામે બનતી જોઈને પણ લોકો ચૂપ કેમ રહી શકતા હશે? ગુનેગારોને રોકવાનો પ્રયાસ કેમ નથી કરતા?
આવું ઘણી વખત થાય જ છે. કયાંક કંઈક ઘટના બની હોય તો ભીડમાં ઉભેલા લોકો નિષ્ક્રિય બની રહેતા હોય છે. આજુબાજુ નજર કરીએ તો દરરોજ આવા અકસ્માતના અનેક ઉદાહરણ જોવા મળશે જ કે જ્યારે કોઈ પીડિત કે ભોગ બનનારને મદદ કરવાને બદલે ભીડમાં ઉભેલા તમાશો જોતા હોય, ક્યારેક રસ્તામાં જતા હોઈ અને કોઈ પછડી ગયું હોય, કોઈનું વાહન બગડ્યું હોય કોઈ બે જણા ઝઘડતા હોય ત્યારે બે-ચાર મિનિટ કુતૂહલથી શું થયું? એમ વિચારીને આગળ વધી જાય છે. આ તો તેમનો મામલો છે, આપણે તેમાં નથી પડવું એમ વિચારીને ભીડ તમાશો જોવે છે અને બે-ચાર મિનિટ પછી વિખેરાય જાય છે.
લોકોની આવી સંવેદન હીનતાને જોઈને આશ્ચર્ય થાય છે. યારે કોઈ અનિચ્છનીય ઘટના બને ત્યારે જેટલા વધારે લોકો ત્યાં હાજર હોય તેટલી મદદ મળવાની શક્યતા ઓછી થઈ જાય છે. અકસ્માત કે ઘટના સમયે એકઠી થયેલી ભીડ કામ આવતી નથી.
હમણાંનો જ એક કિસ્સો... અમદાવાદમાં એક વિદ્યાર્થીએ સ્પીડમાં જતી કારના ચાલકને ટકોર કરી તો કારચાલકે નશાની હાલતમાં ગુસ્સામાં તે યુવકને છરીના ઘા મારી દીધા. શું તે સમયે રસ્તા પર બીજા કોઈ નહી હોય? કોઈએ તેની મદદ કેમ ન કરી? બીજો એક કિસ્સો... કોલેજ કેમ્પસમાં ઉભેલી યુવતીને એક પાગલ ધરાર પ્રેમીએ છરીના ઘા મારી દીધા.. યુવતી તરફડીને મરી ગઈ. પણ કોલેજ કેમ્પસમાં ઉભેલા વિદ્યાર્થીઓમાંથી કોઈએ તે પાગલ પ્રેમીનો સામનો ન કર્યાે. આવા કિસ્સાના રિસર્ચ પરથી જણાયું છે કે આ ભીડમાં ઉભેલા મોટાભાગના લોકો એમ વિચારે છે કે, 'બીજા પણ છે ને........ કોઈક મદદ કરશે, મારે શું?'
આપણે કેમ આવા લાગણી શૂન્ય થઈ ગયા છીએ? કેમ અવા પ્રસંગે મદદ માટે દોડી જવાને બદલે નિષ્ક્રિય બની જઈએ છીએ? કેમ ચૂપચાપ તમાશો જોઈએ છીએ? વીડિયો બનાવીને વાયરલ બનાવીને વિખેરાઈ જઈએ છીએ? એવા ક્યા કારણ છે કે જે કોઈને કોઈની મદદ કરવા આગળ આવવા દેતા નથી?
કોઈની મદદ કરવી એટલે હાયે કરીને પારકી ઉપાધી લેવી. આજના સમયમાં જ્યાં બધા જ સ્વાર્થના સગા છે. ત્યાં દરેક વ્યક્તિ અજાણી ઉપાથી લેતા પહેલા વિચાર કરે તે સ્વાભાવિક જ છે. વળી દરેક વ્યક્તિ પોતાના જીવનની ઘટમાળમાં ગુંચવાયેલો હોય છે. એટલે ક્યારેક અકસ્માતના સ્થળે ઉભા રહ્યા વગર એક નજર નાખીને ચાલ્યા જાય છે. કયારેક ઉભા રહી જાય તો પણ આટલા બધા લોકો છે. કોઈક તો મદદ કરશે જ ને એવું વિચારીને આગળ આવવાનું ટાળે છે. તો કેટલાક મદદ કરવાની ઈચ્છા હોવા છતાં સક્ષમ ન હોવાથી મદદ નથી કરતા. કોઈ એવા પણ હોય છે કે જે મદદ કરવા સક્ષમ પણ હોય અને મદદ કરવાની ઈચ્છા પણ હોય છતાં મદદ કર્યા પછી આવી પડતી જવાબદારીનો વિચાર તેમને રોકે છે. મદદ કરવામાં એક તો નાણાકીય ખર્ચ થાય અને પછી પોલીસની પૂછપરછ, હોસ્પિટલના ધક્કા, પોલીસ સ્ટેશનના ધક્કા જેવી બાબતોનો વિચાર કરીને લોકો મદદ કરવાનું ટાળે છે. વળી ક્યારેક હુમલાખોરના હાથમાં હથિયાર હોય તો પણ બધાને એમ થાય કે વચ્ચે પડીશ તો મારા ઉપર હુમલો કરશે.. અને એથી બધા પોતાની જાતને સુરક્ષિત રાખવાનું જ વિચારે. જો કે, શહેરી વિસ્તાર કરતા ગામડામાં આવું કંઈક બને તો મદદ તરત મળી જાય છે.
જો કે, હજી પણ જાહેર રસ્તા પર ક્યાંક અકસ્માત થાય તો બે-ચાર લોકો મદદ માટે આવી જાય છે પણ હાઈવે પર, રાત્રિના સમયે આવું થાય ત્યારે મદદ કરનાર કોઈ હોતુ નથી. વળી છેતરપિંડીના એટલા કિસ્સા બનતા હોય છે કે હાઈવે પર થયેલો અકસ્માત સાચો છે કે બનાવટી? એવા વિચાર પણ ઘણીવાર આવી જાય છે. કહેવાનો મતલબ એવો નથી દરેક વખતે બનાવટ હોય અથવા દરેક વખતે કોઈ મદદ નથી મળતી. ઘણીવાર આવા અકસ્માત સમયે લોકો ઘાયલની મદદ કરે છે. ૧૦૮ને પણ ફોન કરે છે, પ્રાથમિક સારવાર પણ ઘણી વખત કરતા હોય છે, પણ આવા કિસ્સા ઓછા બને છે, મોટા ભાગે 'આપણે શું?' વિચારીને લોકો ચાલતી પકડે છે.
આ માનસિકતા બદલી શકાય એમ તો નથી. કારણ કે આજે દરેકની જિંદગી એકદમ ફાસ્ટ થઈ ગઈ છે. દરેકના જીવનમાં કોઈને કોઈ સમસ્યા હોય જ છે. કોઈને કોઈ માટે સમય નથી હોતો. તેવા સંજોગોમાં પારકી પંચાતમાં પડવાનું બધા ટાળતા હોય છે. પોતાના જીવનની સમસ્યાથી ઘેરાયેલા માણસો બીજાની ઉપાધી લેવાનું ટાળે છે. પણ છતાં... ક્યારેક કોઈની મદદ કરવાથી તેનો જીવ બચી જાય છે એ વાત યાદ રાખવી જોઈએ. બે વ્યક્તિ વચ્ચે થતા ઝઘડામાં વચ્ચે પડીને બંનેને શાંત પણ પાડી શકાય. અકસ્માત સમયે વધારે કંઈ નહી તો પ્રાથમિક સારવાર તો આપી જ શકાયને... આવા સમયે કોઈ હીરોની નહી પણ એક સંવેદનશીલ માણસની જરૂર હોય છે. પણ અફસોસ કે આપણે એ સંવેદનશીલતા ગૂમાવી બેઠા છીએ.
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
કોડ ભરેલી કન્યા - સુંદર, ભણેલી, આકર્ષક... માતા-પિતાને પોતાની દીકરી માટે યોગ્ય જમાઈ જોઈતો હોય. ત્યાં વિદેશી મુરતીયાનું માંગુ આવ્યું, અને માતા-પિતાએ હરખાતા હરખાતા દીકરીના લગ્ન કરી દીધા. કન્યા બહુ ખુશ... વિદેશના સપના જોવે, પણ સપના ત્યારે તૂટી ગયા કે જ્યારે સુહાગરાતે મુરતિયાને બદલે તેનો મોટોભાઈ રૂમમાં આવ્યો મુરતીયો લગ્નને લાયક જ ન હતો, ઘરની વાત બહાર ન જાય એટલે આવું કર્યું અઠવાડીયામાં તો છૂટાછેડા થઈ ગયા.
બીજો એક કિસ્સો... સાઉથ આફિકામાં જોબ કરે છે તેવા મુરતીયાનું માગું એક દીકરી માટે આવ્યું, પાછું એમ પણ કહ્યું કે પંદર દિવસ પછી પાછો જવાનો છે, દીકરીના માતા-પિતાએ 'સારો મુરતિયો હાથમાંથી નીકળી ન જાય' એ વિચારે એક જ મુલાકાત અને અઠવાડીયામાં લગ્ન કરાવી દીધા. લગ્નના બીજા દિવસે બન્ને ફરવા ઉપડી ગયા. ચાર પાંચ દિવસનું હનિમુન.. અને યુવતી આફ્રિકાના સપના જોવે... પંદર દિવસ થઈ ગયા.. પછી મુરતિયાએ કહ્યું કે, હમણાં જ લગ્ન થયાને.. એટલે હવે પંદર દિવસ રોકાઈ જાવું' કન્યા ખુશ.. પછી ખુશી લાંબી ન ચાલી.. બીજા પંદર દિવસ ફરીથી જવાનું ટાળ્યું અને અંતે બે મહિના પછી કહી દીધું કે હવે આફ્રિકા નથી જવું... અહીં જ રહીશું... યુવતીને હવે શું કરવું સમજાતું નથી.
બીજો કિસ્સો.. આંખમાં અવનવા સપના લઈને અમેરિકા ગયેલી કન્યાને ખબર પડી કે પતિ તો પહેલેથી જ પરણેલો છે. આ તો તેના મા-બાપને ભારતીય કન્યા જોઈતી હતી એટલે પરાણે લગ્ન કર્યા. હવે કન્યાની હાલત ઘરમાં કામવાળી જેવી થઈ ગઈ છે.
બીજી એક વાત.. કેનેડાની હોટલમાં વેઈટર તરીખે કામ કરતો યુવાન એમ કહીને ગુજરાતી છોકરી સાથે લગ્ન કરે છે કે તેની પોતાની હોટલ છે. છોકરીના માતા-પિતા બહુ ધનવાન.. ત્યાં ગયા પછી છોકરીને ખબર પડી કે હોટલમાં વેઈટર છે હવે તેના માતા-પિતા તેને નાણા મોકલે છે.
વહાલના દરિયા જેવી દીકરી સુખી થાય તેવું બધા માતા-પિતા ઈચ્છતા જ હોય છે. ડિસેમ્બર-જાન્યુઆરી આવે એટલે એનઆરઆઈ મુરતિયાઓનો ભારત આવવાનો સમય થાય. વિદેશમાં વસતા યુવાનો આ સમયે ભારત આવે. મોટી મોટી વાતો કરે અને ચટમંગની પટ બ્યાહ કરીને લગ્ન કરી લે. વિદેશના મોહમાં માતા-પિતા વધુ તપાસ નથી કરતા અને પછી કયારેક દુઃખી થવાનો વારો આવે છે. એવું નથી કે બધા એનઆરઆઈ મુરતિયા ખરાબ જ હોય છે કે ખોટી વાતો જ કરે છે. પણ આ પ્રકારની છેતરપિંડીના કિસ્સા વધી રહ્યા છે. જેથી પૂરતી તપાસ કરવી જોઈએ એ ચેતવણી બધા આપે છે. વિદેશ જવાનો મોહ આપણા ગુજરાતીઓમાં વધારે પ્રમાણમાં હોય છે, વિદેશી મુરતિયો મળતો હોય તો પછી આંખ મીંચીને હા પાડી જ દે. કયારેક તો મુરતિયાની ઉંમર કે દેખાવ પણ જતો કરે અને દીકરીને વળાવી દે પછી કયારેક પસ્તાવોનો વારો આવે છે.
'લગ્ન એ ભર્યું નાળિયેર છે' એ કહેવત મુજબ દેશમાં થતા લગ્નમાં પણ કયારેક છેતરામણ હોય છે, પણ તેમાં છોકરી જલદી ઘરે આવી શકે છે. વિદેશમાં ગયેલી છોકરીનો પાસપોર્ટ પણ ઘણીવાર તેના સાસરિયા લઈ લે છે એટલે તે પિયર પાછી પર જઈ શકતી નથી. આવા કિસ્સા હમણાં બહુ વધી ગયા છે. ઘણીવાર તો લગ્નના છ મહિના પછી પણ છોકરીને વિદેશ ન બોલાવે અને છૂટાછેડા થઈ જાય છે.
એક જાણીતા મેરેજ બ્યુરોના સંચાલકે પોતાની ઓફિસમાં બોર્ડ લગાવ્યું છે કે અહીં માત્ર છોકરા-છોકરીની માહિતી આપવામાં આવે છે. બન્ને પક્ષકારોએ સંપૂર્ણ તપાસ જાતે કરી લેવી, મેરેજ બ્યુરોની જવાબદારી નથી. ઘણીવાર તો વિદેશી મુરતિયા સ્ટુડન્ટ વિઝા પર વિદેશ ગયા હોય તે વાત છુપાવીને સુંદર-ભણેલી-ધનવાન છોકરી સાથે લગ્ન કરી લે છે અને વિઝા પૂરા થતા ભારત પરત આવી જાય છે. પછી કન્યા બિચારી શું કરે...? આવું બને એટલે તેની પાસે કેવા વિઝા છે તેની પણ જાણકારી મેળવવી જોઈએ. ભારત આવીને મોટી મોટી વાત કરનાર મુરતિયાથી અંજાય ન જવું જોઈએ.
એવું નથી કે માત્ર કન્યા જ ફસાય છે કયારેક વિદેશી મુરતિયાની નિયત સારી હોય તો પણ તેમને છેતરામણ થાય છે. એક કિસ્સા મુજબ... વિદેશ ગયેલા પ્રેમી સાથે લગ્ન કરવા એક યુવતીએ વિદેશથી આવેલા મુરતિયા સાથે લગ્નનું નાટક કર્યું, અને વિદેશ ગયા પછી સાચી હકીકત જણાવી.
બીજા કિસ્સા મુજબ - વિદેશી યુવતી માતા-પિતાના દબાણથી ભારતીય યુવક સાથે પરણી. તે યુવક જ્યારે વિદેશ ગયો ત્યારે તેની પત્નીએ કહી દીધું કે આ તો જબરદસ્તીથી થયેલા લગ્ન છે. તું મારા માતા-પિતાનો જમાઈ છો, મારો પતિ નહીં, અને તે પોતાના રૂમમાં, પતિની નજર સામે પોતાના પ્રેમી સાથે રહેતી.
એટલે માત્ર દીકરીના લગ્ન વખતે જ તપાસ જરૂરી નથી, દીકરાના લગ્ન વખતે પણ તપાસ કરવી જોઈએ એક વકીલના જણાવ્યા મુજબ શરમ કે સંકોચમાં રહ્યા વગર વિદેશી પાત્ર વિશે કાયદાકીય માહિતી મેળવી લેવી જોઈએ. તેના દસ્તાવેજ ચકાસી લેવા જોઈએ. તેનું ઈમિગ્રેશન સ્ટેટર્સ, પાસપોર્ટ, વિઝા બધું જ તપાસી લેવું જોઈએ. ત્યાં ક્યાં રહે છે ? શું નોકરી કરે છે ? તે તપાસ કરવી જોઈએ. માત્ર વાતો પર વિશ્વાસ ન કરાય.
ઘણીવાર વિઝા મેળવવાની ઉતાવળમાં સગાઈ થયા પછી ફોટાના આધારે નકલી મેરેજ સર્ટિફીકેટ બનાવીને વિઝાની પ્રક્રિયા શરૂ કરી દેવાય છે. હવે કયાંક અણબનાવ કે સાચી હકીકત સામે આવવાના કારણે સગાઈ તૂટી જાય તો લગ્ન કર્યા વગર જ છૂટાછેડાની કાર્યવાહી કરવી પડે.
દીકરીને લગ્ન કરીને મોકલતી વખતે એક સલાહ આપવી જોઈએ કે સાસરાવાળા ગમે તેટલા સારા હોય તો પણ પોતાનો પાસપોર્ટ આપવો ન જોઈએ. વિદેશમાં કંઈ તકલીફ વખતે કોની મદદ લેવી તેની જાણકારી પણ આપવી જોઈએ. આપણે વિદેશના નામ પર જ ચમકી જઈએ છીએ. અને કયારેક માત્ર ફોટા જોઈને લગ્ન કરાવી દઈએ છીએ. બધા જ ખરાબ છે તેમ કહેવાનો મતલબ નથી. પણ આંધળુકીયા ન કરવા જોઈએ. આવા છેતરપિંડીના કિસ્સા હમણાં વધી રહ્યા છે. પણ જ્યાં સુધી વિદેશી ચમકદમકથી આપણી આંખો અંજાયેલી છે, ત્યાં સુધી આ બધું નહીં અટકે.
માટે.. આંખ ખોલો.. જો જો.. કયાંક સ્વર્ગના સુખની લાલચમાં સંતાનોને નર્કમાં નથી મોકલતાને...?
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
હમણાં જ દિવાળી ગઈ. ધનતેરસ, કાળીચૌદસ, દિવાળી, નવું વર્ષ, ભાઈબીજ આ પાંચ દિવસમાં કેટકેટલા મેસેજ આવ્યા હશે. કેટકેટલી ઈમેજ, કેટલા શુભેચ્છા સંદેશ, ઢગલાબંધ મેસેજની આપ-લે થઈ હશે. જાણે મોબાઈલની ગેલેરી ફુલ થઈ ગઈ. કેટકેટલા લોકોના મેસેજ આવ્યા તે યાદ પણ નથી રહેતું, તેમ જ કેટકેટલાને આપણે મેસેજ કર્યા એ પણ યાદ નથી રહેતું, આપણે બધાને મેસેજ મળ્યા જ હશે, બધાએ મેસેજ કર્યા જ હશે... પણ સાચા મેસેજ કેટલા...? આ લખવાનો વિચાર એક મેસેજ પરથી આવ્યો. દિવાળી-નવા વર્ષ નિમિત્તે સરસ મજાની શુભકામનાવાળો મેસેજ મળ્યો આખો મેસેજ વાંચ્યો... છેલ્લે લખ્યું હતું કે, 'જાની પરિવારના જયશ્રી કૃષ્ણ' મજાની વાત એ હતી કે મેસેજ મોકલનાર તો જાની પરિવાર ન હતો. મેસેજ તો મારા એક પટેલ મિત્ર તરફથી હતો. મતલબ એમ કે તે મિત્રને કોઈનો મેસેજ આવ્યો, અને તેણે આખો વાંચ્યા વગર મને ફોરવર્ડ કરી દીધો.. હા. વાંચ્યા વગર જ ને... નહીં તો નીચે જાની પરિવારની બદલે પોતાનું નામ ન લખે ? તમે બધાએ પણ શુભેચ્છા સંદેશ મોકલ્યા જ હશે ને ? આજે બે-ચાર સવાલ પૂછું છું... સાચા જવાબ. પ્રામાણિકતાથી, તમારા દિલ પર હાથ રાખીને તમારી જાતને આપજો...
- તમને આવેલા દરેક શુભેચ્છા મેસેજ આખા વાંચ્યા ?
- ઈંગ્લિશમાં આવેલા મેસેજનો અર્થ સમજાયો ?
- મેસેજ વાંચ્યા વગર જ કોપી કરીને કેટલાને મોકલ્યા?-
- બધી ઈમેજ ડાઉનલોડ કરી કે પછી એકની એક જ હોય એમ વિચારીને નેટ-મેમરી બચાવી.
- કેટલાકના મેસેજ જોયા પણ જવાબ આપવાનું ટાળ્યું એવું થયું ?
- ગયા વર્ષ કરતા મેસેજની સંખ્યા વધી કે ઘટી? એટલે કે મિત્ર વર્તુળમાં વધારો થયો કે ઘટાડો ?
આ પ્રશ્નોના જવાબ મારે નથી જોઈતા, પણ જાતને આપજો. કેટકેટલા લોકો આખો મેસેજ વાંચતા જ નથી. એકાદ વાર વંચાય ગયો હોય તેવા એકના એક મેસેજમાં નવું શું છે ? એમ વિચારીને વાંચવાનું છોડી દે છે, જો કે મેસેજ પણ એકના એક ... ગુગલ પરથી ડાઉનલોડ કરેલા... હવે તો ઈમેજ શોધવાની મહેનત પણ નથી કરતા કોઈએ મોકલેલી ઈમેજમાં તેનું નામ ડ્રોપ કરીને બીજાને મોકલી દે છે.
આવા કેટલાય લોકો હોય છે જે ઘરમાં એક રૂમમાં બેઠા બેઠા આખી દુનિયાને 'વિશ' કરી લે છે, અને પછી ભગવાન પાસે નોકરી-છોકરી-પ્રોપર્ટી-લક્ષ્મી, સરસ્વતી માંગે છે અરે.... આમાં કંઈ ભગવાન બધું આપી દે ? મોબાઈલ છોડ અને લોકોને મળે.. તો મળે... નથી કોઈ સાથે વાતચીતનો વ્યવહાર રાખવો કે નથી કોઈ સામાજિક જવાબદારી ઉપાડવી... બસ તેનો મોબાઈલ અને કોપી પેસ્ટ-ફોરવર્ડ મેસેજ... પછી વિચારે કે કેટકેટલા શુભેચ્છા મોકલી પણ તે સંબંધોમાં જીવંત સંબંધ કેટલા ? ખાલી ફોરવર્ડ કરેલા મેસેજથી સંબંધોમાં મીઠાસ રહે ?
ઘણાં તો એવા હોય કે મને તેને મેસેજ કરવાની ફરજ આપણી જ હોય. પોતે જાણે બહુ વ્યસ્ત હોય તેમ જવાબ પણ ન આપે, આખો દિવસ મોબાઈલ મચેડે અને વિચારે કે હજી ફલાણાનો - ઢીકણાનો મેસેજ નથી આવ્યો, પણ પોતે કેટલાને મેસેજ કર્યા એ ન જોવે.
થોડા વર્ષો પહેલા મોબાઈલ નવા આવેલા ત્યારે નવા વર્ષે એકબીજાને ફોન કરીએ ત્યારે આત્મીયતા છલકતી, શબ્દોમાં લાગણીની હૂંફ વર્તાતી, એ પહેલા એસટીડી, પીસીઓ પરથી રૂપિયાના સિક્કા નાખતા નાખતા કેટકેટલી વાતો કરી લેતા... એ પહેહલા કાર્ડ મોકલતા.. દિવાળી પછી કેટલાય દિવસો સુધી શુભેચ્છા સંદેશના કાર્ડ આવતા, એ સમયે નવા વર્ષનું મહત્ત્વ હતું, નવા કપડા પહેરીને મંદિર જવું, સગા-સંબંધીના ઘરે જવું, વડીલોને પગે લાગવું... એ બધું જ હતું..પણ હવે ? આ બધું નથી જ... હવે તો એકબીજાના ઘરે જવાનું તો ઠીક ફોન કરવાનું પણ ઓછું થતું જાય છે. બસ મેસેજ કરી દેવાનો... પહેલાની દિવાળી-નવા વર્ષે એકબીજા સાથે વાત કરતા હૈયે હરખની હેલી ચડતી.. લાગણી ઉભરાતી કયારેક આંખ પણ છલકતી.. પણ હવે ? ફોરવર્ડ કરેલા મેસેજ વાંચવાનો પણ કંટાળો આવી જાય છે.
એક વાત વિચારી ? જ્યારે આપણી પાસે સગવડતા નહતી, ત્યારે સંબંધોમાં મીઠાસ રહેતી, જેમ જેમ સગવડતા મળતી ગઈ તેમ તેમ સંબંધો ઓછા થતાં ગયા. દિવાળી પછી કેટલી રાહ શુભેચ્છા કાર્ડની જોવાતી એટલી રાહ મેસેજની નથી જોવાતી, ભલેને કાર્ડમાં પણ લખાણ સરખું જ હોય, છતાં પ્રિયજનોના શબ્દો દિલને ખુશી આપતા, આ ગુગલે લખેલા મેસેજ કે શુભેચ્છા સંદેહ યંત્રવત લાગે છે, આવડો મોટો તહેવાર પણ હવે ફિક્કો પડતો જાય છે. આ ટેકનોલોજીને કારણે વધારે લોકોના કોન્ટેકમાં રહી શકાય છે, પણ છતાં સંબંધો ઘટતા જાય છે. નવા વર્ષે સગા-સંબંધીઓ-મિત્રોને મળીને નવા વર્ષની શુભેચ્છા આપવાની મજા, વડીલોના આશીર્વાદ લેવાની ખુશી, મુખવાસ, સાકરની મીઠાસ, હકકથી મેળવતી નાની-મોટી રકમ આ બધુ વોટ્સઅપ, ફેસબુક જેવા સોશ્યલ મીડિયાએ છીનવી લીધું જોકે, આમાં વાંક આપણો જ છે... આપણે જ બધાને મળવાનું ટાળીએ છીએ.... બસ મેસેજ કર્યા અને દિવાળી પૂરી.. છતાં... આપણે જાતને સુધારીએ તો બસ... છેલ્લે એટલું જ... શુભેચ્છા તો અપાય ગઈ.
યાંત્રિક ઢબે,
આંગળીના ટેરવે.,
પણ શબ્દને ફેરવે કોણ?
લાગણી પહોંચે કેમ..?
દિપા સોની - જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
તહેવારો ભારતીય સંસ્કૃતિની ઓળખ છે. આપણા દેશમાં-સમાજમાં જેટલા તહેવારો ઉજવાય છે તેટલા વિશ્વના કોઈ દેશમાં ઉજવાતા નહીં હોય. દરેક ધર્મ, જાતિ-સમાજના અલગ-અલગ તહેવારો હોય છે, પણ આપણા ગુજરાતી સમાજમાં તો દર મહિને તહેવારો હોય જ છે તેમાં પણ શ્રાવણ મહિનાથી આસો મહિના સુધીનો સમય એટલે તહેવારો હોય જ છેે તેમાં પણ શ્રાવણ મહિનાથી આસો મહિના સુધીનો સમય એટલે તહેવારોની સિઝન. મેળાની રંગત પછી નવરાત્રિની ધૂમ વચ્ચે ગણપતિનો મહિમા અને છેલ્લા ઉત્સવોની મહારાણી દિવાળી. સજાવેલી રંગોળી, પ્રગટાવેલા દીવડા, મીઠાઈની સુગંધ અને ફરસાણની મહેક, નવી ખરીદી અને હળવા-મળવાનો સમય ફટાકડાની ધૂમ અને રોશનીનો ઝગમગાટ.. બસ આ જ તો છે દિવાળીનો તહેવાર... આ જ તો છે આપણી પરંપરા... આપણા તહેવારો અને રીત-રિવાજો આપણને સંબંધ નિભાવતા હસી-ખુશી-ગમ વહેંચવા અને બધા સાથે હળી-મળીને રહેતા શીખવે છે. સંબંધોની મિઠાસ જ જિંદગીને પ્રેમથી, આનંદથી ભરી દે છે... તો ચલો... તહેવારોની ઉજવણીની સાથે પરિવારની નજીક જઈને સંબંધોને જીવંત કરીએ.
તહેવારોઃ ગઈકાલ અને આજ
સમય બદલાતા તહેવારોની ઉજવણીની રીત પણ બદલાઈ ગઈ છે. પહેલા જેમ દિવાળી નજીક આવતી તેમ ઘરની સાફસફાઈ, ડેકોરેશન, ખરીદી શરૂ થઈ જતી. દિવાળીના પાંચ દિવસ કઈ રંગોળી કરવી તેની ચર્ચા પણ શરૂ થઈ જતી. દિવાળીના દિવસોમાં ઘરને નવા રંગ-રૂપ આપવામાં આવતા, પણ હવેની પેઢીમાં એ ઉમંગ અને ઉત્સાહ ખોવાઈ ગયા હોય તેવું હોય છે. હવે બધા લોકો આખુ વર્ષ બિઝી હોવાને કારણે દિવાળીની રજાઓમાં બહારગામ ફરવા જવાનું વધુ પસંદ કરે છે. દિવાળી હવે રજાઓના આનંદ માટે જ હોય તેવું થઈ જાય છે.
તહેવારનો અર્થ બદલાઈ ગયો છે
હવેના પરિવાર તૂટતા જાય છે. નોકરી માટે પરિવારના સભ્યો જુદા જુદા શહેરોમાં રહેતા હોય છે. આથી તેમને માટે પાડોશી જ પરિવાર બની જાય છે. ઘણીવાર અલગ અલગ જાતિ કે રાજ્યોના લોકો પાડોશી બની જાય છે. તેમના રીત-રીવાજ અલગ હોવાથી દિવાળી તેમના માટે એક પાર્ટી કે ગેટ-ટુ-ગેધર બની જાય છે. તેમાં દિવાળીની ભાવના ઓછી અને દેખાડો વધારે હોય છે. બધાને પોતાના ધનનું-સ્ટેટ્સનું ફેશનનું પ્રદર્શન કરવું હોય છે. લાઈટીંગ-ડેકોરેશન અને ફટાકડાના પ્રદર્શન જેવું લાગે છે.
બધાનો સાથ આનંદ વધારે છે
તહેવાર અને તેમાંય દિવાળી એટલે બધાને સાથે મળીને ઉજવવાનો તહેવાર. બધા જ સગા ભેગા થાય એટલે દિવાળીની મજા વધુ આવે. દિવાળીમાં આખા કુટુંબે ભેગા થવું. એવો વણલખ્યો નિયમ ઘણાં ઘરોમાં હજી પણ માનવામાં આવે છે. ત્રણ-ચાર દિવસ બધાની સાથે રહેવાથી સંબંધ વધુ મજબૂત બને છે. વરસ દરમિયાન વારંવાર મળી શકતા ન હોય તો આ દિવસોમાં મળવાનો મોકો મળે છે. દિવાળી એટલે સગા-સંબંધીની નજીક જવાનો તહેવાર. કયારેક કોઈ સાથે બોલાચાલી કે મનદુઃખ થયું હોય તો તે ભુલવાનો પણ તહેવાર છે. આપણાથી નારાજ મિત્રો કે સગાને મનાવવાનો મોકો એટલે દિવાળી. બધાએ સાથે ભેગા થવું અને સાથે હળી-મળીને ખાવું પીવું જ તહેવારની ઉજવણી છે.
છૂપાયેલી કળા દર્શાવવાનો અવસર
દરેક વ્યક્તિમાં કોઈને કોઈ જન્મજાત કળા હોય જ છે, પરંતુ સ્ત્રીઓની કળા મોટાભાગે ઘરકામમાં છૂપાયેલી રહે છે. કયારેક કામના બોજથી તો કયારેક ટાઈમના અભાવે સ્ત્રીઓની કળા છુપાયેલી રહે છે. દીવા શણગારવા, ઘર સજાવવું, રંગોળી કરવી., નવી નવી મીઠાઈ બનાવવી, મુખવાસ બોક્ષ બનાવવું જેવી કળા ઘણી સ્ત્રીઓમાં હોય છે. દિવાળીના દિવસોમાં આ કળા દર્શાવી શકાય છે. ઘણીવાર તો બજારમાંથી લાવેલા સાદા માટીના કોડિયા પર અવનવા શણગાર કરી તેને નવું રૂપ આપે છે તો કયારેક કોઈ એટલી સુંદર રંગોળી બનાવે છે કે બધા જોતા જ રહી જાય. તહેવારોની ઉજવણી સાચા દિલથી કરવામાં આવતી પણ હવેનો યુગ યંત્રનો છે. જીવનશૈલી અને સંબંધો મોબાઈલ સાથે સચવાય છે. આજે તહેવારોની ઉજવણીની રીત બદલાઈ ગઈ છે. પણ તહેવારોની મૂળ ભાવના આજે પણ ઓછી જ જોઈએ. રીત-રિવાજ અને આદતો સમય સાથે બદલાય તે સાચું પણ લાગણી-પ્રેમમાં બદલાવ આવવો ન જોઈએ. વ્યસ્ત જીવનમાંથી પણ તહેવારોની ઉજવણી માટે સમય કાઢવો જોઈએ.
પરિવર્તનના પવન સાથે દિવાળીની ઉજવણી પણ બદલાઈ ગઈ છે, પરંતુ હજી પણ ઘણાં ઘરોમાં દિવાળી પરંપરાગત રીતે જ ઉજવાય છે. એ જ રંગોળીના રંગ, અને એ જ મઠીયા-ફાફડાની સુગંધ, એ જ મગસ-ઘઘૂરાની મીઠીમહેક અને જલેબી-કાજુકતરી એ જ દિવાળીનો આનંદ... દિવાળી એટલે પરિવારની નજીક રહેવાનો સમય... વડીલોના આશીર્વાદ સાથે ભાઈ-બહેનોનો પ્રેમ એ જ છે દિવાળીનો તહેવાર..
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
નવરાત્રિ પૂરી... હવે 'દાંડીયા આઉટ, સાવરણી ઈન'એવા મેસેજ સોશ્યલ મીડિયામાં ફરતા થયા છે. નવરાત્રિમાં નવ દિવસ ગરબા રમી રમીને થાકેલા શરીરનો થાક હજી ઉતર્યો પણ ન હોય ત્યાં દિવાળીની સાફ-સફાઈનો સમય આવી જાય. દિવાળી આવે એટલે બધા ઘરોમાં સાફસફાઈની જાણે મોસમ આવે. ઘરમાંથી કેટલીક વસ્તુ બહાર આવે. તડકે ચડે અને પાછી કબાટમાં ગોઠવાઈ જાય. ગૃહિણીઓ દર વર્ષે વસ્તુઓ જોવે, વિચારે કે કામની છે કે નહીં... પણ પછી કયારેક તો કામ આવશે એમ વિચારીને ગયા વર્ષની જેમ જ વસ્તુઓ પાછી કબાટમાં, માળીયામાં, બોક્ષપલંગમાં ગોઠવાઈ જાય પછી ઘણી વસ્તુ નકામી લાગે કે પછી જે વસ્તુનું ઘર સાથે લેણું પૂરું થઈ ગયું એવી વસ્તુને ભંગારમાં આપી દેવાય અથવા કોઈ બીજાને આપી દેવાય છે જો કે આવી ચીજો મુકત થવાની હાશ અનુભવતી હશે કે હવે કોઈના કામમાં આવવાનો રાજીપો અનુભવતી હશે એ તો ખબર નહીં, પણ દિવાળી એટલે જુની-ન વપરાતી-નકામી ભેગી કરેલી વસ્તુઓને બહાર મોકલવાનો તહેવાર - દિવાળીની સફાઈમાં જ આપણને આપણી સંગ્રહખોરીનો હિસાબ મળી જાય છે.
જો કે આ નકામું - સંગ્રહેલું એવું માત્ર વસ્તુઓ માટે જ હોય ? ઘર સાફ થઈ ગયું એટલે બધું બરાર ? પણ આપણા મનમાં કેટલાક વર્ષોથી ભેગી થયેલી કડવાશ, ગુસ્સો, નારાજગી સાફ નહીં કરવાના ? મનમાંને મનમાં પીડાને સંગ્રહી રાખવાથી દુનિયાના કરોડો લોકો માનસિક તાણમાં જીવતા હોય છે. આપણે આ કરોડો લોકોમાંના જ એક છીએ. કેટકેટલી વાતો મનમાં રાખીએ છીએ. દુઃખની, પીડાની, કોઈએ દગો આપ્યાની, કોઈએ હેરાન કર્યાની વાત મનમાં રાખીએ છીએ અને સમય મળ્યે બીજા પાસે ઠાલવીએ તો છીએ, પણ પછી ફરીથી દુઃખ-પીડામાં ઉમેરો કરીને ફરીથી મનમાં ધરબી દઈએ છીએ. આપણી શારીરિક તકલીફો, પીડાઓ કેટલીક વખત આવા વિચારોને કારણે પણ હોય છે શું દિવાળીએ મનની સફાઈ ન કરી શકાય ?
ઘરની સફાઈ કરતી વખતે ખ્યાલ આવે કે કેટલીય વસ્તુઓ એવી હોય છે કે જે કયારેય ઉપયોગમાં આવી જ નથી. વર્ષમાં એકવાર ખોલાય, સાફ કરાય અને પછી મૂકી દેવાય, કેટલીક વસ્તુઓ સાથે મીઠા સંભારણા હોય છે. આ વસ્તુઓ હાથમાં લેતા જ કયાંથી લીધી, કયારે લીધી અથવા કોણે આપી.. જેવી અનેક લાગણીઓ મનમાં ઉમટી જમતી હોય છે. કેટલાય ઘરમાં યુવાનોને આવી ભેગી કરેલી વસ્તુઓ પ્રત્યે ચીડ આવતી હોય છે, પણ વડીલો તેની જુની વસ્તુઓ બાપદાદાની યાદ, સંભારણા કહીને પાછી ઘરમાં ગોઠવી દે છે, સવાલ એ છે કે ઘર-ઓફિસ કે દુકાનની સાફસફાઈ આપણે દર વર્ષે કરીએ છીએ, પણ કયારેય આપણા અંદરની સફાઈ કરીએ છીએ ખરા ? આપણા દિલ-દિમાગમાં વર્ષો જુનો કેટલો કચરો જામીને પડ્યો હોય છે તે અંગે કયારેય વિચાર કરીએ છીએ ખરા ? આપણા મન-મગજમાં નફરતના જાળા, ક્રોધનો કચરો, ઈર્ષા, અદેખાઈનો ભંગાર, લોભ-લાલચની ધૂળ, અભિમાન જેવી નકામી વસ્તુ અને જુના કપડા જેવી મોહમાયા ભરાઈને પડયા હોય છે તેને સાફ કરવાનું કયારેય મન થાય છે ખરું ?
આપણા ઉત્સવો હકીકતમાં આપણને એક સંદેશ આપે છેે. દિવાળી એ અંધકાર પર પ્રકાશના વિજયનો ઉત્સવ છે. અંધકાર એટલે ક્રોધ, નફરત, ગુસ્સો અને પ્રકાસ એટલે પ્રેમ-લાગણી, ખરેખર જીવન એ આનંદનું પૂર્વ છે. દિવાળી દિવાળી પ્રેમ-કરૂણા-ખુશીનો સંદેશ આપે છે. પણ એ મોટી જીવનમાંથી નફરત-ક્રોધ-અભિમાન-લોભથી છુટકારો, મેળવવા પડશે. માત્ર નવા કપડા પહેરવાથી કે ઘરની સાફ સફાઈ કરવાથી દિવાળી નથી આવતી. એકલા ખુશ થવાથી દિવાળી નથી આવતી, જિંદગીનો નિયમ છે કે દુઃખ હોય તો એકલા રડી લેવાય, પણ સુખની વહેચણી માટે માણસો જોઈએ દિવાળીએ આપણે ઉદાસ લોકોના ચહેરા પર ખુશી ફેલાવી શકીએ તો એ જ સાચી દિવાળી...
દિવાળી પર ઘરની સાથે મનની સફાઈનો કાર્યક્રમ પણ બનાવીએ મનના ખૂણામાં ભેગી કરેલી માન્યતા, અભિપ્રાયોના ઢગલાને બહાર કાઢીએ અને હળવાફૂલ થઈએ. કેટકેટલી ખોટી ચિંતાઓ ભેગી કરી કરીને મન પર બોજ વધાર્યો હોય છે અને ઘણી વખત પહાડ જેવી માનેલી ચિંતા ખરેખર તો રાઈના દાણા જેટલી જ હોય છે, અને ત્યારે થાય કે ખોટી ચિંતા કરી કરીને જિંદગી ચીથરેહાલ કરી નાખી... આવું ન થાય એ માટે દિવાળીએ મનની સફાઈ પણ કરી લઈએ.
આપણે હંમેશાં વર્ષ પૂરૃં થાય ત્યારે હિસાબ કરતા હોઈએ છીએ., સરવાળા-બાદબાકી કરતા રહીએ છીએ. નફામાં રહ્યા કે નુકસાન થયું તેની ગણત્રી કરીએ છીએ. પણ ગયું વર્ષ કેવું ગયું ? તેમાં કેટલું જીવ્યા ? તેમાં કઈ મળ્યું કે ગુમાવ્યું ? મળ્યું તેનો આનંદ છે કે અફસોસ ? ગુમાવ્યું તેની શાંતિ છે કે સન્નાટો ? જીવનમાં સુખ છે કે પીડા ? સંબંધોનો ભાર છે કે સધિયારો એ નથી ગણતા.. તો ચલો ગણીએ... મનને પુછો કે જીવ્યા તેવું જીવવું છે ? દુઃખ, તકલીફ, હતાશા સાથે જીવવું છે ? કોઈએ આપેલી પીડા મનમાં ધરબી રાખવી છે ? સંબંધોનો ભાર ઊંચકીને ફરીએ છીએ કે તોડવાની હિંમત નથી ? ખરેખર તો જિંદગીની મજા એ છે કે તે વારંવાર તક આપે છે. કોઈ બે વર્ષ સરખા નથી જતાં.. ગયું વર્ષ જેવું ગયું તેવું, પણ આવતંુ વર્ષ બમણા વેગથી જીવી લેશું તે માટે વિચારો.. જિંદગી ખોવાઈ ગઈ હોય તો શોધી લો આપણી તકલીફ જ એ છે કે આપણે બધું જ યાદ રાખીએ છીએ. ખુશીની ક્ષણોની સાથે સાથે દુઃખનો સમય પણ યાદ રાખીએ છીએ. બસ ભુલી જઈએ છીએ જીવવાનું.. અને કેટલાય સમય પછી અહેસાસ થાય કે આ બધી વ્યથામાં જીવન નીકળી ગયું. જીવન નીકળી જાય એ પહેલા જીવી લો. દિવાળીનો તહેવાર છે., આ તહેવારમાં સફાઈનો મહિમા છે, તો ઘરની સફાઈની સાથે સાથે દિલની સફાઈ પણ કરી લઈએ, દિલ પર રોજ થોડા થોડા થર જામતા જ રહે છે. મનના આ થરને દૂર નહીં કરીએ તો મન પર ભાર વધતો જશે. ગયા વર્ષમાં પડેલી ગાંઠો ખોલવાનો અવસર છે નવી વસ્તુ માટે જેમ જુની વસ્તુઓ બહાર કાઢી નાખીએ છીએ, તેમ નવી શરૂઆત માટે જુનું ભુલી જવાની જરૂર છે. જયાં સુધી જુનું ભુલીએ નહીં ત્યાં સુધી મનનો ભાર ઓછો નહીં થાય, દુઃખ-પીડા તો જીવનમાં એક જ વાર મળે છે, પણ આપણે તેને યાદ કરી કરીને એ પીડામાં વધારો કરતા રહીએ છીએ. તો દિવાળીએ દિલના એ પીડાથી ભરાયેલા ખુણા સાફ કરી દો. તો મન હળવાશ અનુભવશે. અને જીવનની ખુશી મળશે. જેટલી પીડા ભેગી કરીશું એટલું મન ભારે થતું જશે, અને ભાર લઈને જીવી શકાતું નથી. માટે નવા વર્ષની શરૂઆત નવા વિચારો, નવી કલ્પનાઓ, નવા સપનાથી કરીએ. જિંદગી બદલતા એક ક્ષણ લાગે છે. બસ એક એવી ક્ષણમાં નક્કી કરી લો કે હવેથી આપણે કોઈ માટે નહીં આપણા માટે જીવવું છે. જીવનમાં કોઈ પ્રત્યે દુશ્મનાવટ, ગુસ્સો, નારાજગી, રોષ, ઉદાસી રાખવી જ નથી. વિદાઈ થતા વર્ષ સાથે દુઃખ, પીડાને પણ વિદાઈ આપીએ અને જિંદગીને હળવી બનાવીએ. નિયમ કરીએ કે રોજ એકાદ માણસને ખુશ કરીશું.. તેના ચહેરા પર સ્મિત ફેલાવશું.. .પછી ભલે ને એ માણસ આપણે પોતે જ હોઈએ...
હેપ્પી દિવાલી.....
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
શહેરથી દૂર, સુંદર તળાવ, ઠંડી હવા, બેસવાના સરસ બાંકડા, આજુબાજુ વૃક્ષોની લીલોતરી અને ફૂલોની ખુશ્બુ... આવું વાતાવરણ કોઈપણને આનંદીત કરી દે, તેમાં જો પ્રેમી યુગલ હોય તો તેને રોમાંચિત કરી દે. આટલા સરસ વાતાવરણમાં પ્રેમીઓ એકબીજામાં ખોવાઈ જવાનું જ પસંદ કરે પણ... આજનો સમય રોમેન્ટિક બનીને એકબીજામાં ખોવાઈ જવાને બદલે મોબાઈલમાં ખોવાઈ જવાનો વધારે છે. આવા સરસ વાતાવરણમાં એક યુવક અને યુવતી બેઠા હતા, એટલા નજીક બેઠા હતા કે જોઈને જ ખબર પડી જાય કે પ્રેમીઓ છે, પણ બન્ને એકબીજાની આંખમાં જોવાને બદલે મોબાઈલમાં જોતા હતાં. એકબીજા સાથે વાત કરવાને બદલે મોબાઈલમાં ચેટ કરતા હતાં. જોડી થોડી વારે પ્રેમભરી સેલ્ફી લેતા હતાં, અને તરત સોશિયલ મીડિયામાં પોસ્ટ કરતા હતા અને એકબીજા સાથે નહીં, પણ પોતપોતાની દુનિયામાં વ્યસ્ત હતાં, આમાં પ્રેમ કયાંથી ટકે?
આવી જ એક બીજી વાત... એક મિત્રએ કરી કે થોડા સમય પહેલા તેના અંગત મિત્રના લગ્ન થયા, પોતે મિત્રની સાથે કારમાં જ હતો. લગ્ન પત્યા જાન વિદાઈ થઈ, નવદંપતીની સાથે એ મિત્ર પણ કારમાં બેઠો, કાર હજી તો થોડી જ આગળ વધી, ત્યાં નવા પરણેલા દંપતીએ પોતપોતાના મોબાઈલ કાઢ્યા, તેમણે તેમના મિત્રોને પહેલેથી જ સૂચના આપી હતી કે લગ્નમાં ફોટોગ્રાફર ભલે ફોટા પાડે, પણ બન્નેના મોબાઈલથી ફોટા પાડવા જ, અને લગ્ને પતે એટલે મોબાઈલ વર-કન્યાને આપી દેવા, નવદંપતી લગ્ન પછી એકબીજાનું સાનિધ્ય માણવાને બદલે મોબાઈલ લઈને સોશિયલ મીડિયા પર ફોટા અપલોડ કરવા લાગ્યા, અને 'નવા જીવનની શરૂઆત', 'પ્રેમ પંથ પર પ્રયાણ', 'મારો હુબ્બી', લવલી જાનું, લવયુ... જેવા મેસેજ લખીને પોસ્ટ મુકતા હતાં. જેટલો રોમાંચ તેમને ફેસબુક પરના ફોટાની લાઈક, કોમેન્ટ જોવાનો હતો, એટલો રોમાંચ એકબીજા સાથે સમય પસાર કરવાનો ન હતો. કયાંય સુધી બન્નેએ એકબીજા સાથે વાત જ ન કરી. માત્ર મોબાઈલ જ... મારા મિત્રને થયું કે આ કેવી ઘેલછા? એકબીજાની હાજરી બન્નેને કેમ સ્પર્શતી નથી ? સહવાસની પળોમાં પણ એકબીજાના દિલને સ્પર્શ ન કરી શકે તેવા યુગલનો સાથ કેટલો ટકવાનો ??
હમણાં હમણાં માત્ર બે-અઢી વર્ષના સમય પછી લગ્ન તૂટતા જાય છે, લગ્ન વખતે માતા-પિતાએ ૧પ-ર૦ લાખનો ખર્ચ કર્યો હોય, નવદંપતી માટે મેઈડ ફોર ઈચ અધર એવું બધા બોલતા હોય, લગ્નમાં નવદંપતીના ચહેરા પર ઉઠતી ખુશીની લકીરો, એકબીજા પ્રત્યે પ્રેમ, બે વર્ષના ટૂંકાગાળામાં જ નફરતમાં ફેરવાઈ જાય છે. લગ્નમાં થયેલા ખર્ચના હિસાબ થાય એ પહેલા તો એકબીજા પ્રત્યેનો પ્રેમ, રોમાંચ, લાગણી સુકાઈ જતા હોય છે, લગ્ન તૂટે નહીં, તો પણ ઘણાંનું લગ્નજીવન ડિસ્ટર્બ હોય છે, જાણે જીવન અને સંબંધ પરાણે ખેંચતા હોય તેમ...
અને આ બધું તૂટવાના કારણો પણ કેવા? તેની પાસે મારા માટે સમય નથી? તે મારાથી વાત છુપાવે છે, તે મારા કરતા તેના મિત્રોને, પિયરને, ભાઈ-બહેનને વધારે મહત્ત્વ આપે છે તે મને બાંધી રાખે છે. તે મારા શોખ-આદત પૂરા કરી શકે તેમ નથી, તે ખર્ચના હિસાબ માંગે છે, તે આખો દિવસ મોબાઈલમાં હોય છે...આવા ક્ષુલ્લક કારણો સાંભળીને લાગે કે હવે જીવનસાથી, લગ્નજીવન, દામ્પત્યની વ્યાખ્યા જ બદલાઈ ગઈ છે. એડજસ્ટમેન્ટ કરવાનો કોઈને વિચાર જ નથી આવતો. બન્નેને પોતપોતાની રીતે જીવવું હોય છે, તેમાં સહજીવન કયાંથી શકય બને?
ઉપર મોબાઈલના બે ઉદાહરણ આપ્યા એ વાત સમજાવે છે કે હવેની પેઢીને જીવનસાથી કરતા સોશિયલ મીડિયામાં વધારે રસ છે. પ્રેમાળ સ્પર્શ કે હળવા આલિંગન કરતા લાઈક-કોમેન્ટમાં વધારે રસ છે.
સાથ આજે પણ છુટે છે, સાથ અગાઉ પણ છુટતા હતા, પણ હવે સાથે રહેવાનો સમયગાળો ઘટતો જાય છે. છુટવાની ફ્રિકવન્સી વધતી જાય છે. બ્રેકઅપની, તૂટતા લગ્નજીવનની સંખ્યા વધતી જાય છે. ઘણીવખત યુવાપેઢી જ એકબીજા સાથે વાત કરતા પોતાને થયેલા બ્રેકઅપની સંખ્યા ગણાવતી હોય છે. જો કે બ્રેકઅપની સંખ્યાને બદલે પ્રેમ કેટલીવાર થયો એ વાત કરીએ તો કદાચ દિલમાં સ્પંદન પણ જાગે, પણ સોશિયલ મીડિયાના સમયમાં આપણી સંવેદના બુઠ્ઠી થઈ ગઈ છે. પ્રેમ કરતા બ્રેકઅપ અને લગ્ન કરતા ડિવોર્સની વાત કરવામાં લોકોને જાણે આનંદ આવે છે.
ખરેખર તો દરેક વ્યક્તિને સતત કોઈનો સાથ જોઈએ છે, દરેકને લાગે છે કે, મારી જિંદગીમાં કંઈક ખૂટે છે, દરેકને લાગે છે કે મારી કોઈને પરવા નથી, સતત કોઈ સાથે હોય, તેનું ધ્યાન રાખે એવી વ્યક્તિ બધાને જોઈએ છે. આંખમાં આવતી ભીનાશનું કારણ ખુશી છે કે દુઃખ એ સમજે તેવી વ્યક્તિની દરેકને તલાશ છે, અને આવું કોઈ મળે ત્યારે આંખમાં મદહોશી છવાઈ જાય છે. જિંદગી જીવવાનું કારણ મળી જાય છે. જિંદગી જીવવા જેવી લાગે છે, પણ એ બધું થોડા સમય માટે જ... કોઈ વ્યક્તિ પાસે હોય અને સાથે હોય એ બન્ને વચ્ચે ફરક છે. પાસે હોય, બાજુમાં હોય, એકબીજાના હાથ એકબીજાને અડતા હોય તો પણ સ્પર્શથી જ્યારે રોમાંચ ન થાય તો સમજી લેવું કે માત્ર પાસે છે, સાથે નથી, અને આવા સમયે જિંદગીમાં ખાલીપો સર્જાતો હોય છે, અને બધા એકબીજાની ફરિયાદ કરે છે, પણ એ કેમ નથી સમજતા કે આવું શું કામ થયું ? આપણી પ્રાયોરીટી બદલાઈ ગઈ છે. જીવનસાથીને બદલે સોશિયલ મીડિયાને વધુ મહત્ત્વ આપીએ છીએ. એકબીજાનો સાથ એટલે માત્ર તનની હાજરી નહીં, પણ મનનું સામિપ્ય, સાંનિધ્ય, સંવેદનાઓથી સર્જાય છે, પણ હવેના દંપતીઓ, પ્રેમી યુગલો એકબીજાની પાસે તો બેઠા હોય છે, પણ વાત કરતા હોય છે હજારો કિલોમીટર વર્ચ્યુઅલ મિત્રો સાથે.
આપણને આપણી વ્યક્તિની કેટલી કાળજી છે એ ખબર છે? તેના મનમાં શું ચાલી રહ્યું છે તે જાણીએ છીએ? તેની ખુશી, હર્ષ કે દુઃખ વેદના આપણને સ્પર્શે છે? આપણને કયારેક એ જ ખબર નથી હોતી કે આપણી વ્યક્તિ ખુશ છે કે દુઃખી ? કેટલીક વખત તો ડોકટર પાસે ચેકઅપ માટે બેઠેલા દંપતીમાં પણ એક વ્યક્તિ બીમારીથી-પીડાથી ત્રસ્ત હોય અને બીજા મોબાઈલમાં વ્યસ્ત.. કેટલીક વખત તો ખરીદીમાં જનાર દંપતીમાં પણ આવું જોવા મળે છે, એક વ્યક્તિ કપડાં વસ્તુ જોતી હોય, ટ્રાય કરતી હોય અને બીજી વ્યક્તિ કેવું લાગે છે, એ સવાલના જવાબમાં મોબાઈલમાંથી માથું ઊંચુ કર્યા વગર 'સરસ' કહી દે છે, આવું જોઈએ ત્યારે લાગે કે બન્ને પાસે છે પણ સાથે નથી...
આ કરતા તો ઉંમરલાયક દંપતીને કયારેક જોજો.. એકબીજાનો હાથ પકડીને, રસ્તો ક્રોસ કરતા હોય કે પગથિયા ઉતરતા હોય ત્યારે લાગે કે સારું છે આ જુની પેઢીને મોબાઈલ નથી આવડતો. એકબીજાની કાળજી રાખવા માટે બીપી-ડાયાબિટીસ જેવી બીમારીમાં ખાવાપીવાની ટેવ પર એકબીજા સાથે ઝઘડા કરવામાં પણ બન્ને વચ્ચે પ્રેમ હોય છે. એકબીજાની ચિંતા હોય છે, જાતની કાળજી લેવા માટે એકબીજાને મીઠો ઠપકો આપતા દંપતીને જોઈને લાગે કે આ ઓલ્ડ ફેશન કપલ આજના હાઈટેક ફેશનેબલ કપલ કરતા કયાંય સારું છે.
આજની પેઢી બહુ સરળતાથી કહી દે છે કે, હવે હું અને તું સાથે રહી શકીએ એમ નથી. જુદા પડી જવું સરળ છે. પણ આપણે એટલું સમજવાનું કે જુદા પડવાના કારણમાં મોબાઈલ ન હોવો જોઈએ. આપણે જ સહજીવનની દિશા ભૂલી ગયા છીએ અને પછી સંબંધો સૂકા થવાની ફરિયાદ કરીએ છીએ. આપણને આપણી વ્યક્તિ પાસેથી સમય, સાથ, પ્રેમ, લાગણી, સંવેદના તો જ મળશે કે જ્યારે આ બધું તેને આપવાનો પ્રયાસ કરશું, તો આજથી જ એક નિયમ કરીએ કે દિવસના થોડો સમય એકબીજા સાથે વિતાવશું... અને એ પણ મોબાઈલ સાઈડમાં મૂકીને.... પછી જોજો... કેવો રોમાંચ થાય છે...
દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
શક્તિ શું છે ? તમે શક્તિ કોને કહો છો? કોઈ પર ગુસ્સો આવે, મગજ ફાટફાટ થતું હોય, સામેવાળાને એક થપ્પડ મારવાની ઈચ્છા થઈ જાય, અને એક થપ્પડ મારી પણ દઈએ... એ શક્તિ છે ? કે પછી આવા ગુસ્સા વખતે, થપ્પડ મારવાની તીવ્ર ઈચ્છા વખતે મન-મગજ-હાથને કાબુમાં રાખવો એ શક્તિ છે ? ગાળો-અપશબ્દ બોલતા દરેકને આવડે જ છે, અમુક લોકો જાહેરમાં - ચાર જણાની વચ્ચે ગાળો બોલે છે, તો એ તેમની શક્તિ છે? કે જેને ગાળો બોલતા આવડે છે, પણ જાહેરમાં ન બોલાય એ સમજણ કેળવીને જીભને કાબુમાં રાખે છે, એ શક્તિ છે ? શક્તિ શું છે? માનસિક કે શારીરિક ? શક્તિ કોને કહેવાય ?
નવરાત્રિ પર્વ ચાલે છે, સ્ત્રી શક્તિ, દેવી શક્તિની ભક્તિ કરાય છે. નવરાત્રિના દિવસોમાં સ્ત્રી-માતાજીને શક્તિ કહીને પૂજાય છે. પણ શું શક્તિ એ સ્ત્રી છે ? શું આપણે સાચા અર્થમાં શક્તિને સમજીએ છીએ? ખરેખર તો શક્તિને કોઈ સ્ત્રીમાં કે પુરૂષમાં ઓળખાવવી એ ભૂલ છે. શક્તિ એ તો પરમ ચેતના છે. સાચી શક્તિને ઓળખી લો તો બીજી બધી માથાકુટમાંથી છુટકારો મળી જાય.
શક્તિ એટલે શું ? ઊંચું સ્થાન પ્રાપ્ત કરવું? મોટા મોટા લોકો સાથે ઓળખાણ રાખવી? અઢળક ધન કમાવવું? કે લોકોને પોતાના નામથી ડરાવવા ? શું ઉચ્ચ સ્થાને બેઠેલ દરેક વ્યક્તિ શક્તિશાળી છે ? તો ના... એ શક્તિ તેની નથી, તેના સ્થાનની છે. સ્થાન છુટશે એટલે તેની શક્તિ પણ છુટી જશે. ધનના ઢગલા પર બેઠેલા માણસ શક્તિશાળી છે ? તો ના.. ધનથી શક્તિ નથી આવતી, પાવર આવે છે, અભિમાન આવે છે. પોતાની સામે દસ કર્મચારીને ઊભા રાખવા કે તેમને ડરાવવા એ શક્તિ છે? ના એ પણ ખુરશીનો પ્રતાપ છે. કર્મચારી સામે નહીં બોલે એ તમારી શક્તિ નહીં, તેમની નોકરી બચાવવાની મજબુરી છે. પતિ-પત્ની પર ગુસ્સો કરે, સાસુ વહુને દબાવે એ તેમની શક્તિ નહીં, સ્ત્રીની સહનશીલતા છે, ખરેખર શક્તિ ન શાખથી આવે, ન પૈસાથી આવે, ન પોઝીસનથી આવે ન ઓળખાણથી આવે.. એ બધાથી પાવર આવે, શક્તિ અને પાવર અલગ છે. કોઈ સામે જાતને બધાથી ઊંચી બતાવવી, પોતાના વખાણ કરાવવા, કોઈને ધમકાવવા, કોઈને હેરાન કરવા, ડરાવીને કામ કઢાવવું એ શક્તિ નહીં જુલ્મ છે, અને જુલ્મી કયારેય શક્તિશાળી નથી. શક્તિ કંઈક બતાવવામાં નહીં, પણ કંઈક છુપાવવામાં છે. આપણે જે દેખાય છે તેને શક્તિ માનીએ છીએ, પણ છુપાયેલી શક્તિનો મહીમા નથી કરતા.
આપણે જેમની શક્તિ કરીએ છીએ એ માતાજીએ ત્રિશુલ ઉઠાવ્યું એ આપણે જોઈએ છીએ, અને માતાની શક્તિ નમન કરીએ છીએ, પણ ત્રિશુલ હાથમાં હોવા છતાં માતાએ કેટલી વખત ન ઉગામ્યું એ આપણે નથી જોતાં. ભગવાન કૃષ્ણના હાથમાં સુદર્શન ચક્ર હોવા છતાં તેમણે કેટલીવાર ઉપયોગ કર્યો ? કૃષ્ણ એકલા આખી કૌરવ સેનાને હરાવી શકે તેમ હોવા છતાં તેમણે યુદ્ધ ન કર્યું એ શક્તિ છે. આપણે કંઈક કરી શકવાની તાકાત ધરાવીએ છીએ એ શક્તિ નથી, પણ તાકાત હોવા છતાં નથી કરતા એ શક્તિ છે. ખરેખર જે દેખાય છે તે શક્તિ હોય જ નહીં, જે ધીરજ, નમ્રતા કે ગુસ્સો દબાવવાની આદત એ જ શક્તિ છે. આ સિવાય એવી શક્તિ કે જે મારા-તમારા-આપણાં દરેકમાં છે, પણ આપણે તેને ઓળખતા નથી, અથવા ઉપયોગ નથી કરતા... તો આવો આ નવરાત્રિએ આપણામાં રહેલી શક્તિ ઓળખીએ અને તેનો ઉપયોગ કરીનો જીવન સરળ બનાવવાનો સંકલ્પ કરીએ.
સૌથી પહેલા તો 'ના પાડવાની શક્તિ'... આપણામાંથી મોટાભાગનાની એ નબળાય છે કે ના નથી પાડી શકતા. આપણે સમયસર ના નથી પાડી શકતા.. પછી કહેતા રહીએ છીએ કે.. 'મારી તો ઈચ્છા ન હતી, પણ ના નથી પાડી શકાતી' ઘણી વખત શરમમાં કે સંબંધોમાં કોઈ ન ગમતી વાત માટે પણ ના નથી પાડી શકતા અને આ સમયસર 'ના' નહીં કહેવાની કિંમત જીવનભર ચુકવતા રહીએ છીએ. જે વાત સાથે આપણે સંમત નથી. અથવા કોઈ કામ આપણાથી થાય તેમ નથી એ જાણવા છતાં ના પાડી શકતા નથી, અને પછી હેરાન થઈએ છીએ. આ 'ના' પાડવાની શક્તિ કેળવવી જ પડશે.
પછી આવે હા પાડવાની શક્તિ... જેવી રીતે ના પાડવાની શક્તિ કેળવવાની જરૂર છે, એવી જ રીતે હા પાડવાની શક્તિ કેળવવાની જરૂર છે, અશ્વત્થામાં હાણાયો નથી એવું જાણવા છતાં 'નરો વો કુંજરો વા' વચ્ચે જ આખી જિંદગી પસાર કરી નાખીએ છીએ. જે વાત સાચી હોય ત્યાં આપણો મત આપવો જ જોઈએ, હાથ પછાડીને સત્યને જણાવવું જ જોઈએ. 'તું મારી વાત સાથે સંમત નથી?', તને મારી સાથે રહેવું ગમતું નથી?', 'તને મારા માટે પ્રેમ નથી ?', 'તને લાગે છે કે હું બદલાઈ ગયો?', 'તારે મારાથી છુટવું છે ?', 'આ નોકરી ન ગમતી હોય તો બીજી શોધી લો', આવા કેટલાય સવાલોના જવાબ આપણા મનમાં 'હા' હોય તો હા પાડવાની શક્તિ પણ કેળવવી પડશે. કયારેક આવા સવાલોના જવાબ આપી દેવાથી જીવનભરની તકલીફથી બચી શકાય છે.
હા...ના... ની જેમ ચૂપ રહેવું એ પણ શક્તિ છે. આપણે ઘણીવાર ચૂપ રહી શકતા નથી. આપણે આપણી સમજણ, જ્ઞાન, બુદ્ધિ, હોશિયારી વિશે અભિમાનથી સતત બોલતા રહીએ છીએ, ચૂપ રહી શકતા નથી કયારેક તો સામેવાળાએ શું કરવું એ વિશે આપણે આપણું મંતવ્ય સતત આપતા રહીએ છીએ. જાણે બીજાની જિંદગીનો કંટ્રોલ આપણા હાથમાં હોય, કયારેક કોઈની અંગત વાત, નબળાઈની વાત ખબર હોય તો બધા સામે બોલતા રહીએ છીએ. ખરેખર તો કોઈએ વિશ્વાસ રાખીને કહેલી વાત બધાને કહેવામાં શક્તિ નથી. પણ ચૂપ રહેવામાં શક્તિ છે, જાત પર કંટ્રોલ કરીને ચૂપ રહેવું, કોઈ ન પૂછે ત્યાં સુધી સલાહ ન આપવી એ પણ શક્તિ જ છે, અને શાંતિથી જીવવા માટે આ શક્તિ કેળવવી જરૂરી છે.
પછી આવે સ્વીકારની શક્તિ-ઘણી વખત સંબંધોમાં આત્મીયતા ઓછી થઈ ગઈ હોય, સંબંધ તૂટવાની અવસ્થામાં હોય છતાં આપણે તે સ્વીકારવાને બદલે બધું બરાબર છે તેમ કહીને મનને આશ્વાસન આપીએ છીએ. કયારેક દોસ્તીના સંબંધોમાં પણ આવું થાય છે. કોઈ કામમાં પહેલા જેવી મજા ન આવે, તો પણ બીજાને ખરાબ લાગશે એમ વિચારીને વાત સ્વીકારતા નથી. આવું જ આપણે આપણી જાત માટે કરીએ છીએ. 'હવે આપણામાં પહેલા જેવી સ્ફૂર્તિ નથી રહી કે પહેલા જેવા ખૂબસુરત નથી, હવે આપણે જાડા થઈ ગયા છીએ કે આંખ-કાન નબળા પડી ગયા છે એવું કોઈ કહે તો આપણે સ્વીકારી શકતા નથી, આ સ્વીકારની શક્તિ કેળવવી પડશે.
શક્તિ એ નથી કે દેખાડાય છે, શક્તિ એ છે કે જેનું પ્રદર્શન કરવાની જરૂર પડતી નથી. શરીરથી શક્તિશાળી હોઈશું, ગમે ત્યારે ઝઘડા, મારકુટ કરી લેતા હોઈશું તો લોકો સુપરમેન કહેશે, પણ હાથમાં ત્રિશુલ પકડ્યા પછી પણ તેને વાપરવા માટે ધીરજ રાખશું તો માતાજી-ભગવાન કહેવાશું.. હવે નક્કી કરી લો કે શક્તિ શું છે? તમારે કયારે દેખાડવી કયારે છુપાવવી...
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
'જેને સંગીત નથી સંભળાતું, એવા લોકો જે નાચી રહ્યા છે, તેમને પાગલ માની લે છે.'
કોઈ ફિલોસોફરનું આ વાકય છે. જિંદગીમાં અમુક લોકોને મનનો અવાજ, અસ્તિત્વનો નાદ સંભળાય છે અને પછી તાનમાં જ ડૂબીને બાજુમાં જ હોવા છતાં દૂર ખોવાય જાય છે, કોઈ ચિત્રકાર આજુબાજુનું ભાન ભૂલીને આંખ સામે અદ્દશ્ય પણ દેખાતી આકૃતિ દોરવામાં લીન હોય છે, કોઈ કવિ-લેખક તેમના શબ્દો કાગળ પર ઉતારતા હોય ત્યારે અંદરના અવાજને જ સાંભળે છે, ત્યારે આજુબાજુના અવાજ તેને સંભળાતા નથી, કોઈ ખેલાડી ધોમ તડકામાં પસીનાથી સ્નાન કરતા હોવા છતાં પોતાના ખેલમાં જ ઓતપ્રોત થઈ જાય છે. ત્યારે બીજા જોનારાને અચરજ લાગે છે. બીજાને લાગે છે કે આ કયાં ખોવાયેલા છે? તેમનું મન કયાં ભમે છે ? અવાજ બંધ કરીને કોઈ નૃત્યનો વીડિયો જોવો તો એમ જ લાગે કે આ શું ઠેકડા મારે છે ? પણ સંગીત સંભળાય તો ખ્યાલ આવે કે આ ઠેકડા પાછળ તાલ છે, રિધમ છે... કોઈકને જ આવા મનના અવાજ, ભીતરના સાદ સંભળાય છે અને તે પોતાના અવાજના જાદુમાં ઓતપ્રોત થઈને બહારની દુનિયા ભૂલી જાય છે, પણ જેને આવું સંગીત સંભળાતું નથી તે બધા જીવનનો આનંદ માણી શકતા નથી.
આવું જ કંઈક નવરાત્રિમાં ગરબા, મ્યુઝીકના તાલે ધુમતા ખેલૈયાઓ સાથે થાય છે. નવરાત્રિ નજીક આવતી જાય તેમ તેમ તેમના મનમાં ઉછાળા, ઉમંગ, નૃત્ય ઉમડતું જાય. શરીર ગરબાના તાલે ઝૂમવા થિરકવા લાગે... પણ આ અનુભૂતિ ગરબા રમવા ન જનારને સમજાતી નથી, અને એટલે જ નવરાત્રિના નવ રાત ગરબી ધૂમતા ખેલૈયાઓ આવા અરસિકોને બેજવાબદાર, ઉછાંછળા, સ્વચ્છંદી લાગે છે. ગરબાના નામે આ બધા બહાર ફરવા, મોજ-મજા કરવા નીકળે છે. એવું લાગે છે. જો કે આવા બધા પંચાતિયાઓનો ખેલૈયાઓ સામે જ વાંધો છે. પોતે માતાજીની ભક્તિ કરે છે. એવો દેખાડો તો અન્યની સામે કરે જ છે. જો કે આવા લોકો પોતાને ગરબે ઝૂમવા નથી મળ્યુ એ મનની ભડાસ જ કાઢતા હોય છે. આવા લોકો પણ નવરાત્રિમાં બહાર નીકળે ત્યારે કોણે કેવા ડ્રેસ પહેર્યા છે એ તો જોવે જ છે ને... ખરેખર તો ર૦-રપ વર્ષ પહેલા સુધી નવરાત્રિ માટે આટલી છૂટ ન હતી. સ્ત્રી-પુરૃષના ગરબા અલગ અલગ થતા, એટલે પોતે રહી ગયા એ ભાવથી બળાપો કાઢે છે. ખરેખર તો નવરાત્રિમાં ભાન ભૂલીને ગરબાના તાલ પર થીરકતા ખેલૈયાઓ વધુ આધ્યાત્મિક લાગે છે, કેમકે તેઓ દેખાડો નથી કરતા, જેવા દેખાય છે તેવા જ છે. તેઓ ફિલ્મી ગીતોના તાલે ઝૂમીને આનંદ તો મેળવે જ છે ને... તેમના મનમાં કંઈક જુદુ અને દેખાવમાં જુદી એવું નથી હોતું.
નવરાત્રિ નજીક આવે એટલે કેટલાક માણસો માટે 'સિઝન' ખુલી જાય છે. ના... અહીં દાંડીયા રાસના આયોજકો, ખેલૈયાઓ કે ગીત-સંગીતવાળાની વાત નથી, વાત કેટલાક ચોખલિયા ચોવટિયાની છે, જે નવરાત્રિની આધુનિકતા સામે જે હથિયાર હાથમાં આવ્યું તે લઈને તૂટી પડે છે. આ બધાને કોઈ પ્રકારની નવીનતા, આધુનિકતા કે પરિવર્તન સામે એલર્જી હોય છે. ગુજરાતની ઓળખસમી નવરાત્રિ નજીક આવે એટલે પર્યાવરણથી લઈને ફેશન સુધીના મામલે પંચાત કરશે, બળાપા કાઢશે...
હવે નવરાત્રિ માતાજીના ભક્તિ-આરાધનાની સાથે સાથે નૃત્યોત્સવ છે. નવરાત્રિ કોઈ તહેવાર નથી, એ તો ઉત્સવ છે, તહેવાર એકલા મનાવી શકાય, પણ ઉત્સવ માટે સાથ જોઈએ. ઉત્સવ બધા સાથે મળીને જ મનાવી શકાય, નવરાત્રિ હંમેશાં હજારો લોકોને એકસાથે એક તાલે, એક લયથી ઝુમતા કરવાનો ઉત્સવ છે. વેસ્ટર્ન કલ્ચરની જેમ આપણે ત્યાં રોજ સાંજ પડે અને મ્યુઝીક શરૃ થાય એવું તો નથી જ... આપણે ડાન્સ ફલોર્સ નથી, જુના સમયથી જ સ્ત્રીઓ નાચે નહીં એવી જડ માન્યતા છે, હા... ઘરના પ્રસંગોમાં સ્ત્રીઓ કયારેક કયારેક ડાન્સ કરી લેતી, બાકી તેમને આ લાભ ન મળે, અને એટલે જ નવરાત્રિ એટલે ૩પ૬ દિવસ સુધી મનમાં દબાવીને રાખેલા અરમાનો અને ઉમળકાને વ્યકત કરવાનો અવસર...
જો કે હજી નવરાત્રિ પર સવાલો થાય જ છે, જેમ કે ભણતર બગડે, અવાજ પ્રદુષણ થાય, છોકરા-છોકરીઓ વચ્ચે સંબંધ બંધાય, એબોશન વધે, નવરાત્રિનું આધુનિકરણ થઈ ગયું, ગરબાનું સ્થાન ડિસ્કોએ લઈ લીધું સંસ્કૃતિનો પ્રભાવ ઘટે, જુના ગરબા ભુલાય ગયા, છોકરા-છોકરીઓ અંગ પ્રદર્શન થાય એવા કપડા પહેરે છે, ખર્ચા વધે છે. ભક્તિ ભુલાતી જાય છે... વગેરે.. .જેવા કેટલાય સવાલો નવરાત્રિથી દાઝેલા અથવા વધુ પડતા ચોખલીયા લોકો કરે જ છે...
તો આવા વેવલા લોકોને કહેવાનું કે જેને ભણવું છે તેમના માટે આખું વર્ષ છે જ ને... નવ દિવસમાં શું લૂંટાઈ જવાનું ? જેને ભણવા સાથે ગરબાનો શોખ છે તેઓ ભણતર ન બગડે એવું આયોજન કરે જ છે. અવાજના ઘોંઘાટ માત્ર નવરાત્રિમાં જ થાય છે ? બીજા ઘણાં તહેવારો છે જેમાં ઘોંઘાટ થાય જ છે, રોજ સવાર સાંજ માઈકમાંથી આવતા અવાજો પ્રદુષણ નથી કરતા? હવે છોકરા-છોકરીઓ વચ્ચે દોસ્તી કે સંબંધ બાંધવા માટે હવે નવરાત્રિને દોષ આપવાનું બંધ કરો. જે લોકોએ આ વાતો શરૃ કરી હતી, તેમના બાળકો પણ હવે નવરાત્રિ રમવા જેવડા થઈ ગયા હશે, અને શું સંબંધ બાંધવા માટે રાતનું અંધારું જ જોઈએ ? આપણને બધાને ખબર જ છે કે આજના યુવાનોને એકાંત માણવા માટે નવરાત્રિની કે રાતના અંધારાની રાહ જોવાની જરૃર જ નથી. નવરાત્રિ પછી એબોશન વધે છે એવી માહિતી કોઈ હોસ્પિટલે નથી આપી. દરેક તહેવાર આધુનિક રીતે ઉજવાય છે, વર્ષો જુની ઘરેડમાં બહાર આવીને નવી રીત અપનાવાય છે તો નવરાત્રિના આધુનિકરણ સાથે કાગારોળ શા માટે ? નવરાત્રિમાં ફિલ્મી ધૂનો સાંભળીને કાગારોળ કરતા લોકો જ ફિલ્મી ગીતોની ધૂન પર કમ્પોઝ થયેલા ભજનો ગાતા જ હોય છે ને.. લાઈફ ફાસ્ટ થાય, જીવવાની રીત બદલાય તો ઉત્સવોની ઉજવણી પણ બદલાઈ જ ને.. જુના ગરબા ભુલાયા નથી, તેને તાલ સાથે ફાસ્ટ કરીને, નવા શબ્દોથી કમ્પોઝ કરીને વગાડવામાં આવે જ છે...
આપણા જીવનમાં પ્રાચીન કેટલું ટક્યું છે ? પ્રાચીન પરંપરા બધી જ હજી ચાલુ છે ? નહીં ને ? તો નવરાત્રિમાં જ રાડારાડી કેમ ? ઉત્સવો આનંદ કરવા માટે છે, તેમાં બધા પોતાની રીતે વસ્ત્ર પહેરે, જેને ન ગમતું હોય તે આંખ બંધ કરી લે... હા... વધારે ખરાબ લાગે કે અશોભનીય લાગે એવો ડ્રેસ ટાળવા જોઈએ, પણ બેકલેશ ચોલી કે જિન્સ-ચોલી પહેરવાથી શું સંસ્કૃતિ જોખમાય જાય ? નવરાત્રિ ભપકાવાળી થઈ છે, પણ તેની સાથે કેટકેટલા લોકોને રોજી મળે છે તે વિચાર્યુ ? ભપકા કરવા માટે ગરબા આયોજકોને મોટી કંપનીની જાહેરાત-સ્પોન્સરશીપ મળે જ છે ને... બધી જગ્યાએ ખર્ચની સામે આવક થાય જ છે ને... કોઈના ખર્ચ તો કોઈની આવક..બજારમાં રૃપિયો ફરતો રહે તો જ અર્થવ્યવસ્થા ચાલે ને... ભક્તિ કયારેય ભુલાતી જ નથી. જેમને ઈશ્વરમાં શ્રદ્ધા છે, માતાજીની શક્તિને માને છે, તેઓ કયારેય ભગવાનને ભુલતા જ નથી. સાચી ભક્તિ માટે કયારેય દેખાડાની જરૃર જ નથી. ઘરમાં ગરબામાં દીવો કરીને આરતી કરનારા ભકતોની ભક્તિ કયાં ભુલાય છે ?
નવરાત્રિ એટલે થોડા સમય ટેન્શન ભુલીને, જાતને આનંદ આપવાનો ઉત્સવ, સ્ત્રીઓને માટે થોડો સમય બીજા બધા લેબલો છોડીને માત્ર સ્ત્રી બનીને ગરબા કરીને દુઃખ ભુલાવવાનો ઉત્સવ, સાયન્સે સાબિત કર્યું છે કે ગરબાના કારણે હેલ્થ પ્રોબ્લેમ્સ ઘટે છે. જો ડાન્સ ન કરી શકે, મ્યુઝીક સાંભળે કે ડાન્સ જોવે તો પણ તેમના મનમાં ખુશીની લહેર દોડી જાય છે. નાચવા માટે કોઈ સાધનની જરૃર નથી. જરૃર છે માત્ર એક ધૂનની, જેમાં તન-મન-એકરસ થઈને દોડી ઉઠે... ઝૂમી ઉઠે અને વ્યક્તિ ખુદના જ પ્રેમમાં પડીને નાચી ઉઠે.
કોઈ ફિલોસોફરે લખ્યું છે કે,... 'વાંચો અને નાચો'... આ બે આનંદ એવા છે કે જેને કોઈએ નુકસાન પહોંચાડ્યુ નથી. તો ઉજવો નવરાત્રિ... નાચો... ગાઓ... ઝૂમો...
હેપ્પી નવરાત્રિ
- દિપા સોની ઃ જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
એક ભાઈને વાતવાતમાં 'સોરી' અને 'થેન્કયુ' કહેવાની આદત ઓફિસમાં પટાવાળાથી લઈને બોસ સુધી બધાને સમય આવ્યે સોરી કે થેન્કયુ કહે જ. ઘરમાં મિત્રોને, સગાસંબંધી બધાને સમયે સમયે સોરી કે થેન્કયુ કહે જ... ઘણીવાર મિત્રો કે સગા સંબંધી મજાક કરે કે 'આવી શું ટેવ ? બધાને સોરી કે થેન્કયું કહેવાની જરૂર ન હોય' પણ એ ભાઈ કહે કે, 'સોરી કે થેન્કયુ કહેવામાં મારું કયાં કંઈ લૂંટાય જવાનું છે ? અને કહ્યા પછી સાંભળનારના ચહેરા પર જે ભાવ આવે તે જોયા પછી મને મારી આ આદત માટે જરાય અફસોસ નથી રહેતો . તે ભાઈની વાત સાચી લાગી. આપણે ઘણીવાર રસ્તામાં પણ કોઈ અજાણ્યા સાથે ભટકાઈ જઈએ અથવા ટ્રાફિકમાં આપણી ગાડી કોઈની ગાડી સાથે ભટકાઈ જાય ત્યારે એ માણસ ગુસ્સાથી આપણી સામે જોવે છે, પણ જેવું આપણે 'સોરી' કહીએ કે તરત જ તેના ચહેરા પર હળવાશની રેખા ઉપસી આવે અને 'ઈટસ ઓકે' કે 'વાંધો નહીં' કહીને વાત જતી કરે. આવું જ 'થેન્કયુ' માં થાય છે. કોઈની મદદ લીધા પછી કે કોઈને મદદ કર્યા પછી 'થેન્કયુ' સાંભળવા ન મળે તો કરેલી મદદ વ્યર્થ ગયાનો ભાવ થાય. એવું થાય કે આપણે આટલી મદદ કરી. પણ આ માણસને 'થેન્કયુ' કહેવાનો પણ સમય નથી. આ વાત માત્ર અજાણ્યા માટે જ નહીં, મિત્રો, સંબંધી, કુટુંબીજનો માટે પણ એટલી જ લાગુ પડે છે.
'મૈને પ્યાર કીયા' ફિલ્મનો એક ડાયલોગ બહુ પ્રચલીત થયો હતો. 'દોસ્તીમાં ન સોરી, ન થેન્કયુ' હજી પણ ઘણાં આ ડાયલોગ બોલતા હોય છે,આપણે ભલે માનતા હોઈએ કે દોસ્તીમાં કે કુટુંબમાં અથવા જે આપણા છે, પોતાના છે તેમને 'સોરી' કે 'થેન્કયુ' કહેવાની જરૂર નથી, અને બહારનાને બસ ફોર્માલીટી ખાતર કયારેક કહી દેતા હોઈએ છીએ, પણ ખરેખર તો દોસ્તી હોય કે કુટુંબ, પોતાના હોય કે પારકા દરેક વ્યક્તિને 'સોરી' અને 'થેન્કયુ' શબ્દની આશા હોય જ છે, ખરેખર તો આ બે શબ્દ બહુ નાના છે, પણ તેનું મૂલ્ય બહુ મોટું છે. ખરેખર તો પોતાના હોય ત્યાં જ આ શબ્દો વધારેને વધારે કહેવાની જરૂર છે. જે સંબંધને હંમેશા સાથે રહીને જીવવાનો છે, જે વ્યક્તિ હંમેશા આપણી સાથે હોય છે દરેક સમયે સાથ આપે છે, ત્યાં જ આ બે શબ્દનું મહત્ત્વ છે. બાકી બીજે બધે તો કહેવા ખાતર આ શબ્દનો આપણે ઉપયોગ કરતા હોઈએ છીએ.
ભલે ભૂલ પોતાની હોય કે ના હોય, પરંતુ જો 'સોરી' કહી દેવાથી સંબંધ બગડતો અટકી જતો હોય તો તેને કહી દેવામાં જરાય વાંધો નથી, 'સોરી' કહેવાથી કયારેય પણ નીચા નથી બની જતાં પરંતુ આ એક બે અક્ષરનો શબ્દ એકબીજાને નજીક લાવવામાં મદદ કરે છે. જ્યારે કોઈ વાતમાં મનદુઃખ થયું હોય ત્યારે કોનો વાંક છે તે જોવા કરતા 'સોરી' કહીને વાત પૂરી કરી દેવી વધુ યોગ્ય છે. જ્યારે ચર્ચા, દલીલ વધી જાય ત્યારે જ સંબંધમાં તિરાડ પડે છે. એકબીજાને સાચા-ખોટા કરાવવામાં મૂળ વાત ભૂલાઈ જાય છે અને પછી આ વાત ઈગો પર આવી જાય છે. જો કોઈ વાતને કારણે ઝઘડો થયો હોય ત્યારે 'સોરી' કહેવામાં વાર લાગી જાય તો પછી તેનું મહત્ત્વ ઘટી જાય છે. કારણ કે જે સમયે સોરી કહેવાનું હતું તે સમય જતો રહ્યો હોય છે, અને પછી નારાજગી દૂર કરવા અથવા રિસાયેલાને મનાવવા એકને બદલે દસ વખત સોરી કહેવું પડે છે. 'સોરી' કહેવાનો મતલબ એમ નથી કે કહેનાર ભૂલનો સ્વીકાર કરે છે. ઘણીવખત સંબંધ બચાવવા માટે અથવા તો જેનો સ્વભાવ વધારે લાગણીભર્યો હોય તે 'સોરી' કહી દે છે. જેને સંબંધ સાચવવો છે, જેના માટે સંબંધ મહત્ત્વ છે, જેના માટે પોતાના અભિમાનથી વધારે લાગણીનું મહત્ત્વ છે અને જે બીજાની ખુશીમાં પોતાની ખુશી માને છે તે 'સોરી' કહી જ દે છે અને સંબંધમાં આવતી કડવાસને દૂર કરે છે.
કોઈ પણ વ્યક્તિ એકલા રહીને કયારેય પણ ખુશ નથી રહી શકતા. તેને ખુશ રહેવા માટે અન્યની જરૂર પડતી જ હોય છે. ખુશી હંમેશા પોતાનાઓ દ્વારા જ મળતી હોય છે અને માટે જ જ્યારે જ્યારે કોઈ નાની એવી ખુશી પણ બીજા દ્વારા મળે તો તરત જ 'થેન્કયુ' કહેવાથી તે ખુશીનો આનંદ બમણો થઈ જાય છે. સામેવાળાને અહેસાસ થાય છે કે તેના કંઈક કરવાથી બીજાને ખુશી મળી ભલે 'થેન્કયુ' બહુ નાનો શબ્દ છે, પણ જે મળ્યું તેના માટે 'થેન્કયુ' કહેવું ઘણું મહત્ત્વનું છે.
કોઈનાથી કોઈ તકલીફ થઈ કે પછી કોઈએ ખુશી આપી, પણ જીવનમાં આ બે શબ્દ કયારેય પણ ભૂલવા ન જોઈએ. રોજબરોજના જીવનમાં આ બે શબ્દ કહીને દિલને પણ હળવું કરી શકાય છે. કારણ કે કોઈપણ વ્યક્તિ પૂરી રીતે સંપૂર્ણ કયારેય નથી હોતી. કોઈને કોઈ અવગુણ તો રહેતા જ હોય છે, પણ તેમાં સારા ગુણ તો હોય જ છે ને, અને આ સારા ગુણ માટે જ 'સોરી' અને 'થેન્કયુ' શબ્દ મહત્ત્વના છે. આ બે શબ્દોથી બધાના દિલ જીતી શકાય છે.
ઘણીવાર એવું બનતું હોય છે કે મનમાં એક જાતનો દર હોય છે કે 'સોરી' કહી તો દઉ, પણ સામેવાળા સ્વીકારે નહીં તો પછી કહેવાનો મતલબ નહીં, એવું વિચારીને સોરી કહેવાનું ટાળતા હોય છે. પણ એવું નથી હોતું, ભલે તે શબ્દની તરત જ પ્રતિક્રિયા ન મળે, પણ સમય જતાં તેનો અહેસાસ જરૂર થતો જ હોય છે, અને એવું જ વિચારીને કે પોતાના હોય તેને થેન્કયુ શું કહેવાનું ? અથવા નાની નાની વાતમાં થેન્કયુ શું કહેવાનું? ઘણી વખત આભાર માનવાનું ભુલી જઈએ છીએ. પણ જીવનમાં આ બે શબ્દનો જેટલો વધારે ઉપયોગ થાય તેટલી વધારે ખુશી મળે છે. કહેનારને અને સાંભળનારને બન્નેને ખુશી મળે છે. માટે જ.. 'સોરી' અને 'થેન્કયુ' કહેવામાં કયારેય મોડું ન કરશો...
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
એક સ્ત્રી.. ઉચ્ચ ભણતર.. નોકરી કરે તો ઘણો મોટો પગાર મેળવે તેવી આવડત અને ડીગ્રી પણ પતિની નોકરીના કારણે સાસરીયાના શહેરથી દૂરના બીજા શહેરમાં રહે, લગ્નની શરૂઆતના વર્ષમાં બે વર્ષ નોકરી કરી, પછી બાળકોની જવાબદારીના કારણે નોકરી છોડવી પડી. બાળકો સ્કૂલે જતા થયા પછી સ્કૂલના સમયમાં ટયુશન કલાસમાં ભણાવવા જવાનું નક્કી કર્યું. કલાસના સમય પછી ઘરે હોય ત્યારે કલાસના સંચાલકોનો કલાસના સમયમાં ફેરફાર કે કોર્સની ચર્ચા માટે અથવા વિદ્યાર્થીઓના ગ્રોથની વાત કરવા ફોન આવતો, તેનાથી તેના પતિને પત્નીની સલામતીની ચિંતા થઈ, અને 'ટ્યુશન કલાસમાં નથી જવું' એવો વટહુકમ બહાર પાડી દીધો.
દસમા ધોરણમાં ભણતી ગામડામાં રહેતી એક દીકરી.. ગામડામાં દસમા ધોરણ સુધીની જ સ્કૂલ, તેને તો આગળ ભણવાની ઈચ્છા, પણ તેના પિતાએ આગળ ભણવાની ના પાડી, કારણ... આગળ ભણવા બીજા ગામ બસમાં જવું પડે. બસમાં છોકરાઓ પણ હોય, દીકરીની સલામતી જોખમાય એ વિચારે દીકરીના ભણતર અને ભવિષ્યનો અંધારામાં નાખવાનું પસંદ કર્યું.
એક સાધારણ પરિવારની ૪૦ વર્ષ પસાર કરેલી સ્ત્રી... ભણતર નહીં એટલે નોકરી ન મળે. તો ઘરે બેસીને કારખાનાનું બ્રાસ-પિત્તળનું કામ કરે. આ માટે માલ લેવા દેવા કારખાનાનો માણસ આવે. તે સ્ત્રીના પતિએ તે માણસને કહી દીધું કે પોતે ઘરમાં હોય તે સમયે જ માલ લેવા-દેવા આવે. મહિનાના અંતે પૈસાના હિસાબ માટે પણ તેનો પતિ જ કારખાને જાય... કારણ... બહારની દુનિયા ખરાબ છે. પુરૂષોની નજર સારી નથી.
ઘણી વખત જોયું છે કે દીકરીઓને માતા-પિતા કન્યા શાળા કે મહિલા કોલેજમાં ભણાવે છે. ભલે તે શાળા-કોલેજનું ભણતર થોડું નબળું હોય, છતાં એ જ વિચાર કે છોકરાઓ હોય ત્યાં દીકરી સલામત નથી.
આવા અનેક કિસ્સા આપણી આસપાસ જોવા મળશે. આ બધા કિસ્સામાં એક વાત કોમન છે કે દીકરી કે પત્નીની ચિંતાને કારણે આવા નિર્ણય લેવાય છે, પણ આવા નિર્ણયથી સ્ત્રીઓની પ્રગતિ રોકાય જાય છે. સ્ત્રીઓની સલામતીની કારણથી તેમને બાંધવામાં આવે છે અને સ્ત્રીઓ પોતાની મરજી મુજબ જીવી નથી શકતી.
જો કે આ બધા કિસ્સા ઘરના પુરૂષ વર્ગની ચિંતા જ બતાવે છે કે પુરૂષો બહાર ફરતા હોવાથી બહારની દુનિયા સ્ત્રીઓ માટે કેટલી અસલામત છે તેનો તેમને અંદાજ હોય જ છે અને એટલે જ રોજ સવારે ઉઠીને છાપામાં વાંચતા કિસ્સાઓ કયાંક આપણા જીવનમાં ન બને એ ડરથી તેઓ ઘરની સ્ત્રીઓને બાંધે છે. ઘણાં સમયથી એવું જોવા મળે છે કે, લોકો વધારે ચિંતિત થયા છે. અપહરણ, છેડતી, બળાત્કારના કિસ્સાઓથી લોકોના મનમાં ડર છે, અને આવા પ્રોબ્લેમ દૂર કરવાને બદલે તેનાથી ભાગવાનો ઉપાય શોધી રહ્યા છે.
આપણામાં એક શબ્દ છે 'લક્ષ્મણરેખા' એટલે કે લાઈનથી આગળ નહીં વધવાનું હજારો વર્ષ પૂર્વે લક્ષ્મણે આ રેખા એટલા માટે દોરી હતી કે કોઈ રાક્ષસ સીતામાતાને ઉપાડી ન જાય. આ રેખા સીતામાતા માટે ન હતી., તેઓ તો આ રેખા પાર કરી જ શકતા હતા. તે સમયે પણ સીતા માટે એટલી સ્વતંત્રતા હતી કે તેઓ પોતાની રીતે ઘરની બહાર નીકળી શકે. રેખા તો ફકત રાક્ષસો માટે હતી. પણ આજના સમયે પુરૂષોએ લક્ષ્મણ બનીને પોતાના ઘરની સ્ત્રીઓના ફરતે લક્ષ્મણરેખા બાંધી દીધી, અને તેમને કેદ કરી લીધી. પુરૂષોને કેમ સમજાવવા કે વરસાદ આવતો હોય તો આખા રસ્તાને ઢાંકવો જરૂરી નથી. આપણે આપણા માથા પર છત્રી લઈને કે રેઈનકોટ પહેરીને આપણી જાતને ભીંજાતી બચાવી શકીએ. વરસાદ આવશે તો ભીના થઈશું એ વિચારે ઘરમાં બેસી રહેવાનો મતલબ નથી અને આખો દિવસ છત્રી ખુલ્લી રાખીને કે રેઈનકોટ પહેરીને ફરવાનો પણ મતલબ નથી.
સળગતા કોલસાથી કોઈ દાઝી જાય તો બીજા બધાને એમ ન સમજાવાય કે જે વસ્તુ લાલ રંગની હોય તેને ન અડાય. જો એમ કહીએ તો તે લાલરંગના હિરા-માણેકને પણ નહીં અડે, તેને કોલસા અને હીરા વચ્ચેનો ભેદ સમજાવવો પડે.
હવેનું વાતાવરણ ખરાબ છે એ વાત સાચી, કેટકેટલી નાની દીકરીઓ, યુવતીઓ બળાત્કારનો ભોગ બને છે, છેડતી કે કોમેન્ટની તો વાત જ જવા દો. તેનો અનુભવ તો વધતે ઓછે અંશે દરેક સ્ત્રીને થયો જ હશે. પણ આ ખરાબ વાતાવરણ સુધારવાને બદલે, દૂષણોને રોકવાને બદલે સ્ત્રીઓને મર્યાદામાં બાંધી દેવી યોગ્ય છે? છોકરીઓને ભણવાનું બંધ કરાવવાને બદલે સ્કૂલ-કોલેજની આસપાસ થતાં ન્યુસન્સ વિરૂદ્ધ પોલીસ ફરિયાદ ન કરી શકાય? હવે તો સ્ત્રીઓ માટે ૧૦૮ અભયમ્ સેવા પણ કાર્યરત છે. તેની મદદ ન લઈ શકાય? શિક્ષણ રોકીને દીકરીઓની પ્રગતિ રોકવાનો શું મતલબ? તેના બદલે આવા આવારા તત્ત્વોથી જાતને બચાવતા ન શીખવી શકાય?
હવે સ્ત્રીઓએ પોતાના રક્ષણ માટે સજાગ રહેવું પડશે. સમાજમાં જાગૃતિ લાવવી હોય તો સ્ત્રીઓને સ્વતંત્રતા આપવી જોઈએ કે જેથી આવા આવારા તત્ત્વો સામે પોતાનું રક્ષણ કરી શકે. ઘરના વડીલોએ એ વાત યાદ રાખવી જોઈએ કે તેઓ સ્ત્રીઓના વડીલ છે, માલિક નથી. દીકરીઓનું રક્ષણ કરવું એ તેમની ચિંતા અને જવાબદારી છે, પણ એ માટે તેમને બાંધી રાખવી યોગ્ય નથી. વડીલોએ કે પુરુષોએ પોતાની દીકરી કે પત્નીને સમજાવવી જોઈએ કે ઘરની બહાર નીકળતી વખતે આવી પરિસ્થિતિ આવે તો શું કરવું? તેમને પોતાની રીતે નિર્ણય કરવા દેવો જોઈએ.
પરંતુ આ એક વાત મને ક્યારેય નથી સમજાતી કે છેડતી પુરુષ કરે છે અને બાંધવામાં સ્ત્રીને આવે છે. જે ઘરમાં દીકરો અને દીકરી બન્ને હશે તે ઘરમાં દીકરી માટે કડક કાયદા હશે જ કે આ સમયે ઘરે આવી જવાનું કે આવા વસ્ત્રો નહીં પહેરવાના. ક્યાંક બહાર જતી વખતે પણ સાથે કોણ કોણ છે? ક્યાં જાય છે? કેવી રીતે જશે? ક્યારે આવીશ? એ બધી પૂછપરછ માતા-પિતા કરે છે, અને એ જ ઘરમાં દીકરો પોતાની મરજી મુજબ કહ્યા વગર ગમે ત્યારે બહાર જઈ શકે છે. પતિ પોતાની પત્નીને કામના સ્થળે પુરુષોથી દૂર રહેવાનું કહે છે, અને એ જ પતિ પોતાની સાથી સ્ત્રી કર્મચારી સાથે સહજતાથી વાતચીત કરે છે, મેસેજ કરે છે. ખરેખર તો દીકરીઓને બાંધવાને બદલે દીકરાઓને સમજાવવાની જરૂર છે. 'ગુનો કરે છે તેની સામે આંખ આડા કાન અને જેના પર વીતે છે તેને કેદની સજા?' આ ક્યાંનો ન્યાય? થોડું દીકરાઓને સમજાવીએ. પુરુષો જાતે સમજે તો આ લક્ષ્મણ રેખાની જરૂર ન પડે.
જો કે આજની યુવતીઓ માટે લક્ષમણરેખાની જરૂર નથી. તેઓ જાતે જ પોતાની રેખા બાંધી શકે એટલી મજબૂત અને બુદ્ધિશાળી છે. આમ પણ સ્ત્રીઓમાં એ સેન્સ છે કે એક નજરમાં તે જાણી લે કે સામેના પુરુષની આંખમાં શું છે? લાગણી કે લોલુપતા? અને તે પોતાની જાતને ત્યાંથી ખસેડી લે છે. એટલે સ્ત્રીને બાંધવાને બદલે તેને આવા સમયે યોગ્ય નિર્ણય લેતા શીખવો. જાતને બચાવતા શીખવો.
તો... તમે શું માનો છો? કોને રોકવાના છે? ઘરની સ્ત્રીઓને કે સામાજિક દૂષણને? લક્ષ્મણરેખા કોના માટે બાંધવી છે? સ્ત્રી માટે કે પુરુષો માટે??
- દિપા સોની-જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
આપણે ગુજરાતી.. ઉત્સવ પ્રિય લોકો.. આપણે બધાને અપનાવી લઈએ, અન્ય રાજ્યના, અન્ય કોમના, અન્ય દેશના લોકો માટે ગુજરાત અને ગુજરાતીના દિલના દરવાજા હંમેશાં ખૂલ્લા જ છે. બીજા રાજ્યમાં જોવો, તહેવારો અને ઉત્સવો તો લોકો પોતાની પરંપરા મુજબના જ કરશે. જ્યારે ગુજરાતી બધા તહેવાર ઉજવે, માત્ર ઉજવે જ નહીં. દિલથી ભાગ લે.. પછી તે ગણેશ ચોથ હોય કે ક્રિસમસ...
ગણેશ ચતુર્થી ખરેખર તો મહારાષ્ટ્રીય મરાઠી લોકોનો તહેવાર છે. પણ આપણે ગુજરાતીઓએ અપનાવી લીધો. જેટલા ભાવથી ગુજરાતીઓ શ્રાવણ માસ, નવરાત્રિ, શિવરાત્રિ, જન્માષ્ટમી, રામ નવમી ઉજવે છે. એટલા જ ભાવથી ગણેશ ચોથ પણ ઉજવે છે. ગણેશ ચોથથી ૧૧ દિવસ માટે ગણપતિનું સ્થાપન પણ કરે છે. હવે તો દરેક શેરીએ, દરેક સોસાયટીમાં ગણપતિની સ્થાપના થાય છે. અત્યારે ગણપતિ ઉત્સવ ચાલી રહ્યો છે ત્યારે ગણપતિ સાથે જોડાયેલી અમૂક વાતો.
ગણેશજીની વ્રત કથા :-
એક દિવસ ગણેશજી રિદ્ધિ સિદ્ધિ સાથે આકાશ માર્ગાે કૈલાશ જવા નીકળ્યા. રસ્તામાં ચંદ્રલોક આવતા ચંદ્ર એ ગણપતિને જોયા. ગણપતિનું મુખ અને પેટ જોઈને ચંદ્ર ખડખડાટ હસવા લાગ્યા અને તેમની મશ્કરી કરવા લાગ્યા. આ જોઈને ગણેશજી ચંદ્ર પર ખૂબ ગુસ્સે થયા અને તેને શ્રાપ આપતા બોલ્યા, 'ચંદ્ર, તું ખૂબ રૂપાળો છો તેની ના નહી, પણ તેથી અભિમાનમાં આવી જઈ અન્યની મશ્કરી ન કરાય, આજે તે મારી મશ્કરી કરી છે, માટે હું તને શ્રાપ આપુ છું કે આજે એટલે કે ભાદરવા સુદ ચોથના દિવસે કોઈ તારી સામે નહી જોવે અને કદાચ કોઈ ભૂલે ચૂકે જોશે તો તેના પર અણધારી આફત આવશે.' આ સાંભળી ચંદ્ર ધ્રુજી ગયા અને બીકના માર્યા કમળમાં છુપાઈ ગયા. ચારેકોર અંધકાર છવાતા હાહાકાર મચી ગયો. સ્વર્ગના દેવો બ્રહ્માજી પાસે જઈ ચંદ્રના શ્રાપનું નિવારણ પૂછવા લાગ્યા. બ્રહ્માજી બોલ્યા કે, 'ગણપતિનો શ્રાપ મિથ્યા નથી જતો. છતાં પણ હું તમને તેના નિવારણનો ઉપાય બતાવું છું. ભાદરવા મહિનામાં સુદ એકમથી સુદ ચોથ સુધી ગણપતિની મૂર્તિ બનાવવી તેની પૂજા કરવી, લાડુ ધરાવવો અને પછી ગણપતિની મૂર્તિને નદીકાંઠે લઈ જઈ જળમાં પધરાવી દેવી. આનાથી ચંદ્રને શ્રાપમાંથી મુક્તિ મળશે.' ચંદ્રએ આ રીતે ગણપતિની સ્થાપના કરી અને પૂજા કરી તથા ગણપતિની પ્રાર્થના કરી, બીજી વખત આવી ભૂલ ન કરવાની ખાતરી સાથે શ્રાપમાંથી મુક્ત કરવા કહ્યું. ગણપતિ ચંદ્રની ભક્તિથી ખુશ થયા અને શ્રાપમાંથી આંશિષ મુક્તિ આપતા કહ્યું કે, 'જે કોઈ ભાદરવા સુદ બીજના ચંદ્રના દર્શન કરીને, ચોથના દર્શન કરશે તો તેના પર સંકટ નહી આવે પણ માત્ર ચોથના દર્શન કરશે તો તેને કલંક લાગશે, જેમાંથી મુક્ત થવા તેણે ચોથનું વ્રત કરવું પડશે.' આમ ગણપતિ સ્થાપનાની શરૂઆત થઈ.
ગણપતિને તુલસી ન ચડાવાય :-
ગણેશજીને ભોગમાં મોદક, લાડવા ઉપરાંત ધરો, આખી સોપારી, આખી હળદર અને જનોઈ ખાસ અર્પિત કરવામાં આવે છે પરંતુ ગણેશજીને ક્યારેય તુલસી અર્પણ કરવામાં નથી આવતી. ભગવાન વિષ્ણુની પૂજા તો તુલસીના પાન વગર અધૂરી છે, પણ ગણેશજીની પૂજામાં તુલસીનો ઉપયોગ નથી થતો. એક કથા મુજબ એક વખત ગણેશજી ગંગા નદીના કિનારે તપસ્યા કરી રહ્યા હતા. ત્યારે તુલસી ગંગાના ઘાટ પર પહોંચ્યા. તેમણે ગણેશજીને જોયા અને તેમના રૂપ પર તુલસી મોહિત થઈ ગયા, તેમના મનમાં ગણેશ સાથે લગ્ન કરવાની ઈચ્છા જાગી. તેમણે ગણેશજીનું ધ્યાન ભંગ કર્યું. ગણેશજીએ એમ કહીને તુલસીનો પ્રસ્તાવ નકાર્યાે કે તે બ્રહ્માચારી છે. પ્રસ્તાવ નકારવાથી નારાજ તુલસીએ ગણેશજીને શ્રાપ આપ્યો કે તેમના એક નહી, બે લગ્ન થશે. તેના પર ગણેશજીએ તુલસીને શ્રાપ આપ્યો કે તેમના લગ્ન એક અસુર સાથે થશે અને સાથે કહ્યું કે મારી પૂજામાં તુલસી ચડાવવી અશુભ માનવામાં આવશે. ત્યારથી ગણેશજીની પૂજામાં તુલસી ચડાવવામાં નથી આવતી.
ગણપતિને પ્રિય દુર્વા :-
દુર્વા એક પ્રકારનું ઘાસ છે. જે ગણપતિજીને વિશેષ અર્પણ કરવામાં આવે છે. ગણેશજી અને દુર્વાનો સંબંધ અંગે અનલાસુર નામના અસુરની કથા પ્રચલિત છે. કથા પ્રમાણે, તમામ દેવતા અને મનુષ્ય અનલાસુરના આતંકથી કંટાળી ગયા હતા. ત્યારે દેવરાજ ઈન્દ્ર, તમામ દેવી-દેવતા અને પ્રમુખ ઋષિમુનિઓ મહાદેવ પાસે પહોંચ્યા હતા. શિવજીએ કહ્યું કે, 'આ કામ માત્ર ગણેશજી જ કરી શકે છે. ત્યારપછી બધા દેવી-દેવતા અને ઋષિઓ ગણેશજી પાસે પહોંચ્યા હતા અને બધાની રક્ષા કરવા માટે ગણેશજી, અનલાસુરથી યુદ્ધ કરવા પહોંચ્યા. ત્યારે બંને વચ્ચે યુદ્ધ થયું. અનલાસુર પરાજીત થતો ન હતો ત્યારે ગણેશજીએ તેને પકડીને ગળે ઉતારી દીધો. ત્યારબાદ ગણેશજીના પેટમાં બળતરા થવા લાગી. ગણેશજીની પેટની બળતરા શાંત કરવા કશ્યપ ઋષિએ દુર્વાની ૨૧ ગાંઠો બનાવી અને ગણેશજીને તેનું સેવન કરવાનું કહ્યું. દુર્વા ગ્રહણ કરતા જ તેમના પેટની બળતરા શાંત થઈ. ત્યારથી જ ગણેશજીને દુર્વા ચઢાવવાની પરંપરા શરૂ થઈ.
ગણેશજીને પાણીમાં ડૂબાડવામાં કેમ આવે ?
અનંત ચતુર્દશીના દિવસે ભગવાન ગણેશજીને પાણીમાં ડૂબાડવામાં આવે છે. કારણ કે માન્યતા છે કે તે જળ તત્ત્વના અધિપતિ છે. પૌરાણિક કથા અનુસાર મહાન ઋષિ પરાશરના પુત્ર મહર્ષિ વેદ વ્યાસે મહાભારત કંઠસ્થ કર્યું હતું. વેદ વ્યાસે આ દૈવી મહાકાવ્ય વિશ્વ સમક્ષ રજૂ કરવાનું મન બનાવ્યું. પણ મોટી સમસ્યા એ હતી કે તેનું લેખન કોણ કરે? વેદ વ્યાસ આ સમસ્યા સાથે ભગવાન બ્રહ્માજી પાસે ગયા ત્યારે તેમણે શ્રી ગણેશનું નામ સૂચવ્યું. ભગવાન ગણેશજીના હસ્તાક્ષર સુંદર હતા એટલે મહર્ષિ વેદ વ્યાસે ગણેશજીને મહાભારત લખવા વિનંતી કરી. ગણેશજીએ સામે શરત મૂકી કે, 'તેમની કલમ એકવાર શરૂ થયા પછી અટકશે નહીં, જો અટકશે તો આગળ લખાશે નહીં' અને આ રીતે વેદ વ્યાસે તેમની શરત સ્વીકાર્યા પછી મહાભારતની રચના શરૂ કરી. વેદ વ્યાસ મહાભારતની કથા સંભળાવતા હતા અને ગણપતિજી તે લખતા હતા. કથા સંભળાવતા વેદ વ્યાસે આંખો બંધ રાખી હતી. તેઓ ૧૦ દિવસ સુધી કથા સંભળાવતા રહ્યા અને ગણેશજી લખતા રહ્યા. દસ દિવસ પછી વેદ વ્યાસજીએ આંખો ખોલી તો તેમણે જોયું કે ગણેશજીના શરીરનું તાપમાન વધી ગયું હતું. તેમના શરીરને ઠંડુ કરવા માટે વેદ વ્યાસજીએ તેમને પાણીમાં ડૂબાડી દીધા, જેનાથી તેમનું શરીર ઠંડુ થઈ ગયું. કહેવાય છે કે, ત્યારથી ગણેશ વિસર્જન ભગવાન ગણેશને ઠંડક આપવા માટે કરવામાં આવે છે. ગણેશજીને વિઘ્નહર્તા તરીકે ઓળખવામાં આવે છે. તેઓ આપણા દરેક કાર્યમાં સફળતા અપાવે છે. વિઘ્નહર્તા ગણેશજી આપ સૌના જીવનના તમામ વિઘ્નો દૂર કરે અને સર્વ રીતે આપનું તથા આપના પરિવારનું કલ્યાણ કરે તેવી શુભકામના સાથે દરેકને ગણેશ ઉત્સવની શુભેચ્છા...
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
એક કાલ્પનિક વાત સાથે લેખની શરૂઆત કરું છું મોટા શહેરનું અતિ સમૃદ્ધ મંદિર, ભારે ઠાઠમાઠવાળું મંદિર, પૂજારી પણ ભારે ભપકાદાર, મોટા મોટા ભકતો, ઘરેણાથી લદાયેલી સ્ત્રીઓ, પૂજારીમાં પણ શિફટ હોય તેમ દિવસમાં ત્રણથી ચાર બદલાય, આરતીના સમયે ભારે ભીડ. આવા મંદિરની બહાર એક માણસ ઓટલા પર બેઠો હતો. સામે જોવે, પણ બધાને અંદર જઈને ભગવાનનો શણગાર જોવાની ઉતાવળ હતી. તે લાચાર નજરે દર્શન કરીને ધન્ય થયેલા લોકોને જોતો હતો. કોઈએ પુછ્યું કે, 'તમે કોણ છો ?' તો જવાબ આપ્યો કે, હું એ ભગવાન છું, જેના દર્શન માટે બધા પડાપડી કરે છે. પૂજારીઓના અંદરોઅંદરના ઝઘડા અને શણગારને ભપકાદાર બનાવવાના તેમના પ્રયત્નોથી હું મુંઝાઈ જાવું છું અંદર તો ફકત મૂર્તિ જ છે, મને તો કયારનો બધાએ બહાર કાઢી મૂક્યો છે.'
આવું જ કંઈક આજની શિક્ષણ પદ્ધતિ વિશે નથી લાગતું ? ઉચ્ચ શિક્ષણ, ઉપયોગી સંશોધન, ગુરૂ-શિષ્ય સંબંધ, શિક્ષણ પ્રત્યે વિદ્યાર્થીઓનો પ્રેમ અને શિક્ષકની નિષ્ઠા, આ બધું જ શિક્ષણમાંથી નીકળી ગયું હોય તેમ નથી લાગતું ? શિક્ષણને ધ ંધો બનાવી દેનાર લોકોના કારણે આજે શિક્ષક અને વિદ્યાર્થીના સંબંધમાં ખોટ આવી છે. સ્વનિર્ભર શિક્ષણ સંસ્થામાં સરસ્વતી દેવી એકબાજુ બેસીને આંસુ સારે છે.
ખરેખર તો શિક્ષકના હાથમાં જાદુ છે. કંઈક એવી અદૃશ્ય શક્તિ છે કે જેના કારણે વિદ્યાર્થીઓ તેના તરફ ખેંચાય છે. ફિલ્મોમાં હીરોની એન્ટ્રી થાય અને બધા પર જાદુ છવાઈ જાય તેવો જ પ્રભાવ શિક્ષકનો હોય છે. ગમે તેવા બોરિંગ વિષયને પણ શિક્ષક પોતાની આવડતથી રસપ્રદ બનાવી શકે છે. શિક્ષકમાં એટલી શક્તિ છે કે જેનાથી વિદ્યાર્થી શાળા તરફ ખેંચાય છે.
પણ આજકાલ 'શિક્ષક' શબ્દ વગોવાય ગયો છે. શિક્ષકનો દરજ્જો પહેલા જેવો નથી રહ્યો. સમાજમાં પણ શિક્ષક તરફ સન્માનની નજર નથી. શિક્ષણ-વિદ્યાર્થી વચ્ચે ઉષ્માભર્યા-સ્નેહાળ સંબંધો ઘટતા જાય છે. શું આજના વિદ્યાર્થી ખામીવાળા છે કે શિક્ષકો ? વિદ્યાર્થી શિક્ષકની વાત માને નહીં તેનું કારણ શું ? શિક્ષક પોતાની ફરજમાંથી દૂર થતાં જાય છે કે શું ? દેશનું ભાવિ શિક્ષકોના હાથમાં છે. વિદ્યાર્થી સાથે ઉષ્માભર્યા સંબંધ સ્થાપવા શિક્ષકોએ પ્રયત્ન કરવા જોઈએ.
પ્રથમ તો શિક્ષક તરીખે વિદ્યાર્થીઓ ભારે આત્મિયતા જગાડવી પડશે. વિદ્યાર્થી શિક્ષકને હિટલરની દૃષ્ટિએ નહીં, પણ ફ્રેન્ડ, ફિલોસોફર અને ગાઈડ માનીને રહે એ રીતે શિક્ષકે વર્તન કરવું જોઈએ. વિદ્યાર્થી પોતાની ગમે તે વાત, ગમે તે મુશ્કેલી નિર્ભયતાથી અને નિઃસંકોચ શિક્ષકને કરી શકે એવું વાતાવરણ ઊભું કરવું જોઈએ. વિદ્યાર્થીને ક્રોધ કે દંડથી નહીં, પણ પ્યારથી કાબુમાં રાખવા જોઈએ. ઘણીવાર શિક્ષકોનો જ ભણાવામાં રસ નથી હોતો. ઉપરછલ્લું ભણાવીને વિષય અને કોર્સ પૂરા કરી દે છે. જેનો લાભ ટયુશનિયા શિક્ષકોને મળે છે. ઘણીવાર ટયુશન રાખનાર વિદ્યાર્થીને વધારે માર્કસ આપી દેવામાં આવે છે. શિક્ષક જે વિષય ભણાવતા હોય તેમાં તે પૂર્ણ હોવા જ જોઈએ, એક કલાકના પિરિયડ માટે તેટલું જ તૈયાર કરીને જવું તે શિક્ષણનું અપમાન છે. ઘણીવખત શિક્ષકો જ વિષયનું પૂરૃં જ્ઞાન ધરાવતા નથી હોતા. જે તે વિષય માટે પૂરતું જ્ઞાન હોય તો જ શિક્ષક વિદ્યાર્થીના પ્રશ્નોનો જવાબ આપી શકશે. શ્રી ગુણવંત શાહના શબ્દોમાં કહીએ તો, 'માત્ર ડીગ્રી મેળવવાથી કે નોકરી મળી જવાથી શિક્ષક નથી બની જવાતું, શિક્ષકે આજીવન વિદ્યાર્થી બની રહેવું પડે છે.' શિક્ષકે બધા જ વિદ્યાર્થી માટે સરખી દૃષ્ટિ રાખવી જોઈએ. હોશિયાર વિદ્યાર્થીને વધુ માન અને નબળા વિદ્યાર્થી પ્રત્યે બેદરકારી એવું શિક્ષકને શોભે નહીં. વ્હાલા-દવલાની ભાવનાથી શિક્ષક પર હોવા જોઈએ.
અત્યાર સુધી માતૃદેવો ભવઃ, પિતૃદેવો ભવઃ, આચાર્ય દેવો ભવઃ માન્યતા સ્વીકારેલી છે પણ હવે શિષ્ય દેવો ભવઃની ભાવના પણ સ્વીકારવી પડશે. શિષ્ય દેવો ભવઃ એટલે વિદ્યાર્થીને પ્રેમથી વશમાં કરવાની વાત છે. તેની સાથે આત્મિય વર્તનની વાત છે. કયારેક શિક્ષકની ભૂલ કાઢનાર વિદ્યાર્થીની પીઠ થાબડવાની વાત છે. વિદ્યાર્થીનો માર્ગ અત્યંત સરળ પણ નહીં અને મુશ્કેલ પણ નહીં તેવો બને તે જોવાની ફરજ શિક્ષકની છે.
વિદ્યાર્થી અવસ્થા એટલે બાળપણથી યુવાનીનો સમય, વિદ્યાર્થી દિવસનો ત્રીજો ભાગનો સમય શિક્ષક સાથે વિતાવે છે. ઉંમરમાં થતા ફેરફાર સાથે તેના વાણી, વર્તન, વિચારોમાં પણ ફેરફાર આવે છે. તેમનામાં ચાલતા વિચારો, તોફાનો, વિજાતીય આકર્ષણ... આ બધામાં વિદ્યાર્થીને સાચી સલાહ આપી એક 'માં'ની ફરજ પણ શિક્ષકે બજાવવાની હોય છે.
પણ આજકાલના ઘણાં શિક્ષકોની નજર કલાસરૂમને બદલે ટ્યુશન, રિયલ એસ્ટેટ અને શેરબજારમાં વધુ જોવા મળે છે. વર્ષના શરૂઆતમાં જ લોભામણી ઓફરો આપીને વિદ્યાર્થીને ટયુશન તરફ ખેંચે છે. શાળા કે કોલેજને ટયુશનની જાહેરાતનું સ્થળ ગણી લે છે. ભણાવવા કરતા અન્ય કાર્યો પર વધુ ધ્યાન આપે છે. ભણાવવાનું તો ઠીક, કલાકના પિરિયડમાં દસ મિનિટ મોડા જવાની અને દસ મિનિટ વહેલા આવવાની ગણતરી હોય છે. વિદ્યાર્થી સાથે એટેચમેન્ટ, લાગણીના સંબંધો, પ્રેમભર્યુ વાતાવરણ, એવું તો જાણે વિચારતા જ નથી. કોઈ રોબર્ટની જેમ કલાસમાં જઈને, ગોખેલું બોલીને ભાગી જતાં હોય તેમ પાછા આવી જાય છે. ઘણીવાર તો આખા પિરિયડ દરમિયાન શું ભણાવ્યું તેની વિદ્યાર્થીઓને સમજણ જ પડતી નથી. કોઈ વિષય કયારે શરૂ થયો તે સમજે તે પહેલા જ વિષય પૂરો થઈ જાય છે. વિદ્યાર્થી પાસે કંઈક મંગાવવું, તેની સાથે પાન-મસાલા ખાવા, વિદ્યાર્થી સાથે અશ્લીલ વાતો કરવી, બીજા શિક્ષકો વિરૂદ્ધની વાતો કરવી... આ બધી આદતો જ શિક્ષકોની છબિ બગાડે છે.
શિક્ષક બનવું એ અલગ જ નોકરી છે. એ બધાના નસીબમાં નથી. કલાસરૂમની અંદર અનેક પ્રતિભાના ઘડવૈયા બનવાની તક શિક્ષકને જ મળે છે. વરસો પછી પણ ઊંચી પોસ્ટ પર બેઠેલા વિદ્યાર્થીઓ જ્યારે સામે આવીને પગે લાગે કે માન આપે ત્યારે શિક્ષક હોવાનું અભિમાન થાય છે. એક સંવેદનશીલ શિક્ષક વિદ્યાર્થીઓમાં ભણતર પ્રત્યે અભિરૂચિ જગાડી શકે છે. તેને સુધારી શકે છે, નવી દિશા બતાવી શકે છે.
ભણાવવું એ પરમ સંતોષ આપનારી બાબત છે તેની સામે બીજું બધું ગૌણ છે. શિક્ષકના હાથમાં વિશ્વનું ભાવિ ઘડતર છે. વર્ષો પછી પણ જુના વિદ્યાર્થી જ્યારે શિક્ષકને ઓળખી લે અને પોતે તેમના વિદ્યાર્થી છે એવું ગર્વપૂર્વક કહે ત્યારે લાગે છે કે શિક્ષક પાસે એવી તાકાત છે કે જેનું મૂલ્ય નાણામાં ન થઈ શકે,શિક્ષક પાસે કેટલી દોલત છે તેનાથી નહીં, પણ જુના વિદ્યાર્થીઓમાંથી કેટલા વિદ્યાર્થી સામે આવે ત્યારે માનથી બોલાવે છે તેમાં જ શિક્ષકની અમીરાત રહેલી છે.
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
'અમે? અમને કંઈ કીધું?
અમે... તો શું કરીએ?
તું ચીસો પાડે, તું કરગરે,
તું આજીજી કરે, તું પીડાય...
પણ...
અમે તો ટોળાના મલકના માનવી!
બેટી વધાવોના નારા મસ્ત ઉચ્ચારીએ
ભાષણો તો એમ કરી જાણીએ જાણે કે
દીકરી જ અમારી દુનિયા, અને જાણે
આખી દુનિયા અમારી જ દીકરી
આ જીડીપી તળિયે પહોંચ્યો તેની ચિંતા અમારો કેડો મૂકે,
તો માણસાઈના તળ્યાનો વિચાર કરીએ ને! માંડ હાશ કરીને બેસીએ ત્યાં તો
તારા જેવા કોઈ કિસ્સા અમને સરકારને ભાંડી લઈને
હાથ ખંખેરી હિંચકે બેસવાનો અવસર પૂર પાડે, હિંચકે બેઠા હોઈએ ને, સામેથી દીકરી દોડતી આવે એટલે,
'મારો દીકરો' કહીને ખોળામાં બેસાડી દઈએ
દીકરાને તો અમે કોઈ દિ કશું શીખવ્યું જ ક્યાં?
એવો ઉછેર આવડ્યો હોત તો તારી આ વલે ન થાત ને!
ચાલ, પેલું મીણબત્તીઓવાળું ટોળું નીકળતું જ હશે,
એ આવે એ પહેલા માચીસ શોધવાની છે. અરે! તું શું કામ ગભરાઈ?
આ તો મારી મીણબત્તી ય પેટાવવાની ખરી ને!
બાકી સળગાવતા આવડતું હોત તો તો ગોતી કાઢીને
એ હેવાનોને ત્યાં જ ન સળગાવીએ?
તને અમારી કાયરતાના તળિયાનો અંદાજ ન હતો,
ક્યાંથી હોય?!!
હોય એ સંતાડતા અને ન હોય એ દેખાડતા તો
અમારાથી સારૃં કોને આવડે?
અને હા... તું તો...
વેટરનરી ડોક્ટર હતી ને!'
જેની સારવાર શક્ય નથી
એવું જાનવર પણ ઈશ્વરે નિર્મેલું છે,
એ કદાચ તારા સિલેબસમાં નહીં હોય!!
ઓપ્શનમાં તો નહોતું છોડ્યું ને?
પણ અમે છોડી દઈશું ઓપ્શનમાં
આ અને આવી તમામ ઘટનાઓને
અમને એ ફાવી ગયું છે.'
- હિમલ ૫ંડયા
કવિ હિમલ પંડ્યાની આ રચના આમ તો જુની છે. ર૦૧૯ માં હૈદરાબાદમાં વેટરનરી ડોક્ટર પર ગેંગરેપ થયો અને પછી તેની હત્યા થઈ એ વખતે લખાયેલી આ કવિતા આજે પણ એટલી જ સાચી છે. તે વખતનો અફસોસ, સંવેદના કે સ્થિતિ આજે પણ એટલી જ પીડાદાયક છે. એ પહેલા ર૦૧ર માં પણ દિલ્હીમાં ચાલુ બસે ચાર નરાધમોએ એક યુવતી પર ગેંગરેપ કર્યો, તેની હાલત એવી કરી કે તે તડપી તડપીને મૃત્યુને પામી. તે નિર્ભયા, હૈદરાબાદના વેટરનરી ડોક્ટર કે બંગાળના ટ્રેઈની ડોક્ટર પર રેપ પછી હત્યા... આ બધું ક્યારે અટકશે? શું આવું બન્યા પછી રસ્તા પર ઉતરી આવવું, તોડફોડ કરવી, મીમબત્તી પ્રગટાવવી એ તેનો ઉકેલ છે? બંગાળના રેપ અને હત્યાકાંડ પછી દેશભરમાં ડોક્ટરો-મહિલા સંગઠનો ભારે આક્રોશ સાથે દેખાવ કરી રહ્યા છે, પણ આ બધું કંઈક ઘટના બને પછી જ થાય? શું આવી ઘટનાઓ અટકાવી ન શકાય? એકની એક ઘટના વારંવાર બને, વારંવાર લોકો વિરોધ કરે, દેખાવ કરે અને થોડા સમય પછી બધું ભૂલાય જાય... પણ આ બધું બંધ થાય તેના રસ્તા નથી? જો કે આવા દેખાવ, આક્રોશ ક્યારેક જ થાય છે. બાકી દેશમાં રોજના જેટલા રેપકેસ નોંધાય છે તેના આંકડા જોઈએ તો માથું શરમથી ઝુકી જાય એ સિવાય ન નોંધાતા રેપકેસની તો વાત જ કરવા જેવી નથી. શું આ બધું રોકવાના ઉપાય નથી?
આવું થાય એટલે અમુક દોઢ દાહ્યા માણસો સલાહ આપવા લાગે કે સ્ત્રીઓએ રાતના સમયે એકલું બહાર ન નીકળવું, રિક્ષામાં કે ટેક્ષીમાં બેશે તો નંબર નોટ કરવા, કોઈ પીછો કરતું હોય તેવું લાગે તો તરત પોલીસને જાણ કરવી, કેટલાક તો વળી સ્ત્રીઓએ કેવા કપડા પહેરવા તે પર સલાહ આપવા લાગશે.
શું આ બધી સલાહ જરૂરી છે? આવી સલાહ આપવાવાળાને પૂછવા માંગું છું કે, શું રેપ રાતના સમયે જ થાય છે? દિવસે સ્ત્રીઓ સુરક્ષીત છે? કોઈ પીછો કરતું હોય ત્યારે જાત બચાવવાની ગભરામણમાં ફોન કરવાનું યાદ આવે? શું રેપનો ભોગ બનનાર દરેક સ્ત્રીઓએ ટૂંકા વસ્ત્રો જ પહેર્યા હતાં? શું માત્ર કપડાને કારણે જ આ થાય છે? તો નાની બાળકી પર, ગામડાની સ્ત્રીઓ પર રેપ થાય ત્યારે કપડાનું બહાનું ક્યાં આવ્યું? હૈદરાબાદમાં અને બંગાળમાં રેપ થયો એ બન્ને યુવતીઓ તો ડોક્ટર હતી. ડોકટરે તો એવા વસ્ત્રો પહેર્યા નહીં જ હોય ને... આ તો આપણા સમાજના દોઢડાહ્યા પુરુષો બીજું કંઈ ન કરી શકે એટલે સ્ત્રીને સલાહ આપવા બેસી જાય. વળી કેટલાક સ્ત્રીઓને સેલ્ફ ડિફેન્સની તાલીમ આપવાની વાત કરે, બચાવ માટે સ્પ્રે કે મરચાની ભૂકી સાથે રાખવાની વાત કરે, પણ જ્યારે એક સ્ત્રી સામે ચાર-પાંચ હટાકટા પુરુષો લાળ ટપકાવતા ઊભા હોય ત્યારે આ બધું ભૂલાય જાય છે.
એક સ્ત્રી ગમે તેટલી મજબૂત હોય છતાં પુરુષોનો સામનો નથી જ કરી શકવાની. તો સલાહ આપવી સહેલીછે. આપણે આ બધી સલાહ એટલે આપવી પડે છે કે આપણે રેપની ઘટનાને રોકી શકતા નથી. આપણા કાયદા પણ એક કેસ પાછળ વર્ષો બગાડે છે, અને આરોપી રેપ-હત્યા કર્યા પછી પણ આરામથી જીવી લે છે.
બીજા વધુ બુદ્ધિશાળી વર્ગ એવી સલાહ આપશે કે માબાપે દીકરાને સંસ્કાર આપવા જોઈએ તો એ બધાને પૂછવું છે કે શું માબાપ દીકરાને કહેતા હશે કે 'જા.. બહાર જઈને રેપ કર, હત્યા કર... સલાહ આપવી સહેલી છે પણ ખરેખર તો માબાપ ક્યારેય ખોટા સંસ્કાર નથી આપતા. પણ એક વાત આપણે સ્વીકારવી જ પડે કે આવા હેવાનો, લુખ્ખા-આવારા તત્ત્વો માબાપની શિખામણથી તો શું, ઉપરથી ભગવાન આવીને શિખામણ આપે ને તો પણ સુધરે તેમ નથી. તે લોકોને પોલીસનો ડર જ નથી. તેને ખબર જ છે કે પકડાશું તો વર્ષો સુધી કેસ ચાલશે. ત્યાં સુધી જેલમાં રહેવું પડે તો પણ તેને ક્યાં વાંધો છે? તેને તો મફતનું રહેવા-ખાવાનું મળે છે.'
ઘણાં લોકો સલાહ આપતા હોય કે રેપ કરનાર પકડાય એટલે એન્કાઉન્ટર કરી નાખો, પણ એ ક્યાં શક્ય છે? કેટલાક એમ કહે કે કડક સજા થાય એટલે બીજા લોકો ડરે પણ આ આવરા તત્ત્વો ક્યાં ડરે છે? નિર્ભયા કાંડના આરોપીને ફાંસીની સજા થઈ, પછી શું આ બધું અટકી ગયું? રેપ કરનાર વિચારે છે કે મને શું સજા થશે? એ સમયે હેવાનોને કંઈ જ ભાન નથી હોતું. માત્ર પોતાની હવસ પૂરી કરવાની જ ઝંખના હોય છે.
આ સમયે સામેવાળા પર શું વિતે છે? પછીથી પોતાનું શું થશે? પોતાના પરિવારનું શું થશે? એ વિચાર એકાદ ક્ષણ પૂરતો પણ આવે તો કદાચ આ વિકૃત કાર્ય અટકે.
ઘણાં કહે છે કે રેપ કરનાર મોટાભાગે આવારા-લુખ્ખા તત્ત્વો હોય છે એ મોટાભાગે સાચું પણ છે, પણ શું ભણેલા પુરુષો રેપ નથી કરતા? એ લોકો પાવર-પોઝીશનનો ઉપયોગ કરીને સ્ત્રીઓનો ફાયદો નથી લેતા? એ પણ રેપ જ છે ને... અને કેટકેટલી યુવતીઓ કુટુંબમાં જ પુરુષોના હાથે છેડતી કે હેરાનગતીનો ભોગ બનતી હોય છે.
કદાચ રેપ જેટલું નહીં, તો પણ આ બધી ઘટનાથી સ્ત્રીઓને આઘાત તો લાગે જ છે ને.. આ બધું અટકાવવાનો કોઈ ઉપાય છે? સ્ત્રીઓને સેલ્ફ ડિફેન્સની કે પૂરતા કપડા પહેરવાની સલાહ આપનાર કહેવાતા સભ્ય સમાજને પૂછવું છે કે આ રેપના કિસ્સાઓ અટકાવવા શું કરશો? આવું થાય ત્યારે આક્રોશ વ્યક્ત કરીને, તોડફોડ કરીને, મીણબત્તી લઈને રેલી કરીને, ફોટોફેશન કરીને, છાપામાં પ્રેસ નોટ આપીને સંતોષ માની લેશું? અત્યારે આખા દેશમાં બંગાળની ઘટના પ્રત્યે આક્રોશ છે, પણ તે માટે શું કર્યું? આરોપીને સજા થઈ? હવેથી આવું નહીં થાય તેની કોઈ ખાત્રી થઈ?
આ બધું કેમ અટકે એ ખબર જ નથી પડતી, કારણ કે આપણો સમાજ જ સમજદાર નથી. આપણે માત્ર પ્રાર્થના કરી શકીએ બાકી સલાહ આપવી એ ખોટી વાત છે.
આપણી સંસ્કૃતિ તો નારી સન્માનની છે, નારી સન્માન માટે તો રામાયણ-મહાભારત રચાઈ ગયું. દ્રૌપદીના અપમાન બદલ કૌરવ કુળનો નાશ થયો, સીતાજીના અપહરણથી લંકાદહ્ન થઈ ગયું એ આપણી સંસ્કૃતિ છે. સમજાતું નથી કે આ મીણબત્તી પકડીને ન્યાય માંગતા આપણને કોણે શીખવ્યું છે? માત્ર મીણબત્તી લઈને ન્યાયની ભીખ માંગીને દસ-પંદર મિનિટ પછી પાછા હતા તેવા થઈ જવું એ ઉપાય છે? ક્યાં સુધી આપણે સહન કરશું? છે કોઈ પાસે જવાબ???
આલેખન :- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
શ્રાવણ માસ સાથે સાથે ઉત્સવો પણ શરૂ થઈ ગયા છે. ઉત્સવો અને હિન્દુ પર્વોની સાથે ઉપવાસની હારમાળા પણ શરૂ થઈ ગઈ છે. તમામ ધર્મોમાં ઉપવાસનો મહિમા છે. દરેક ધર્મમાં ઉપવાસ માટેના નિશ્ચિત દિવસો અને તિથિ પણ જણાવેલ છે. ઉપવાસને પાપનું પ્રાયશ્ચિત માનવામાં આવે છે.
ઉપવાસ એટલે શરીર અને મનને કષ્ટ આપનાર નિયમ, સાદી ભાષામાં અન્ન જળ વગર દિવસ પસાર કરવો એટલે ઉપવાસ ગ્રંથોમાં જણાવ્યા મુજબ ભોગવિલાસ ત્યજીને સદ્દભાવપૂર્વક રહેવું એટલે ઉપવાસ. પણ આજે ઉપવાસનો અર્થ બદલાઈ ગયો છે. રોજબરોજ જેટલું ન ખાતા હોઈએ તેટલું ઉપવાસના દિવસે ખવાય છે. કયાંક શાસ્ત્રમાં લખ્યું નથી કે ઉપવાસમાં 'ફરાળ' ખાવું. સાચું કહીએ તો ઉપવાસમાં ફળાહાર એટલે ફળોનો આહાર... પરંતુ આપણે ફળાહારને અપભ્રંશ કરીને 'ફરાળ' શબ્દ બનાવી દીધો અને ફરાળના નામે જાતજાતની વાનગી ઝાપટીએ છીએ. ખરેખર તો શરીર નીરોગી રાખવા અને પાપમાંથી મુક્તિ મેળવવા ઉપવાસ જરૂરી છે. પણ આપણે તો ઉપવાસનો અર્થ જ ફેરવી નાખ્યો છે.
ઉપવાસને કેટલાક લોકો 'અપવાસ' પણ કહે છે, જે પણ અપભ્રંશ થયેલો શબ્દ છે. તેનો અર્થ શબ્દકોષમાં છે જ નહીં. હા... ઉપવાસમાં ઉપ એટલે વધારાનું અને વાસ એટલે ભોજન. આયુર્વેદ કહે છે કે આખા અઠવાડિયામાં પાંચ દિવસ જ જમવું જોઈએ. બે દિવસ કોરા રાખવા જોઈએ. આપણે પૂરું અઠવાડિયુ જમીએ છીએ. તે વધારાનું ભોજન કહેવાય છે. આ વધારાના ભોજનને બદલે ઉપવાસ કરવો જોઈએ. ઉપવાસ એટલે એક રીતે શરીરનો શિસ્તમાં રાખવાનો પ્રયાસ. ઉપવાસમાં કેવી પરેજી પાળવી તે પણ શાસ્ત્રોમાં બતાવાયું છે. ઉપવાસમાં અન્નનો દાણો શરીરમાં નાખવો નહીં, તે દિવસે માથામાં તેલ નાખવું નહીં, આંખમાં આંજણ ન કરવું, પરફયુમ ન છાંટવું, આભુષણ ન પહેરવા, દિવસે ઊંઘવું નહીં, અને મનોરંજન કરવું નહીં... પણ આજે...
ઉપવાસનો આરંભ કયારથી થયો તે ચોક્કસપણે જાણવા મળ્યું નથી. પણ કદાચ અનાજની ખેંચ માણસને સમજાઈ ત્યારથી ધર્મના નામે અનાજ બચાવવાનું શરૂ કર્યું હશે, જૈન લોકોના ઉપવાસ બહુ અઘરા હોય છે. માત્ર પાણી પી ને દિવસો ખેંચી શકતા હોય છે. હિન્દુ ધર્મમાં પરમેશ્વરની પ્રાપ્તિ માટે જે ચાર વર્ગ બતાવ્યા છે, તેમાં યજ્ઞ, દાન, તપ અને ઉપવાસનો સમાવેશ થાય છે.
ખરેખર ઉપવાસ કરનાર માણસોમાં શારીરિક શક્તિ નષ્ટ થઈ જાય છે. શરીર નબળું પડે છે. આ માટે સાવ નકોરડા નહીં, પણ ફ્રૂટ-જયૂશ લઈને ઉપવાસ કરવા. ઉપવાસ કરવાથી શરીરની અંદર ફરતા લોહીમાં રહેલા પ્રવાહીનું બાષ્પીભવન થવાથી લોહી ઘટ્ટ બને છે. પરિણામે પરસેવા દ્વારા કચરો બહાર કાઢવાનું મુશ્કેલ બની જાય છે, એસિડિટી વધે છે. આ માટે ફળોનો રસ કે જેમાં કુદરતી સાકર છે તે આ બધી ઉણપ દૂર કરે છે અને શરીરને જરૂરી પોષક તત્ત્વો આપે છે.
આધ્યાત્મિક રીતે કહેવાયું છે કે તમે ભુખ્યા રહો એ ધર્મ નથી. બચાવેલું ભોજન બીજાને આપો એ ધર્મ છે. વૈદિક દૃષ્ટિએ પણ તબિયત સારી રાખવા, શરીરના શુદ્ધિકરણ માટે કે પછી પાચન-તંત્રને આરામ આપવા માટે અઠવાડિયે-દસ દિવસે એકાદ દિવસ ઉપવાસ કરવો જોઈએ તે યોગ્ય છે.
ન્યૂટ્રીશ્યનના મત મુજબ ચોમાસાના દિવસોમાં દુષિત પાણી કે જીવજંતુને કારણે ખોરાક બગડવાથી આપણે બીમારી લાગવાની શકયતા વધુ રહે છે. એટલે આ દિવસોમાં હળવું ભોજન લેવાનું હિતાવહ છે. તબિયત ખાતર કોઈ એકાદ ટંક ખાધા વગર રહે તો વાંધો નહીં, પરંતુ જો ડોકટરો આવી સલાહ આપે તો કદાચ કોઈના પણ માને, એટલે કહેવાય છે કે ધર્મના નામે ઉપવાસ કરો.
ભગવદ્દ ગીતામાં 'યુકત આહાર વિહાર' એવું જણાવેલું છે. યુકત એટલે યોગ્ય, જરૂર છે આહારમાં પ્રમાણભાન જાળવવાની આ સિઝનમાં શરીરનો અગ્નિ મંદ પડે છે. વાદળિયા વાતાવરણને લીધે બહારથી સૂર્યનો અગ્નિ પણ ઓછો મળે છે. એટલે શરીરે જાતે અગ્નિ ઉત્પન્ન કરવો પડે છે. શરીરમાં ઊર્જા ઓછી હોય ત્યારે વધારે ખાવાથી અપચો થઈને બીમારી આવે છે. એટલે જ ઉપવાસ કરવામાં આવે છે. ટૂંકમાં ઉપવાસ એક કઠીન તપશ્ચર્યા છે. તેમાં ફરાળ ખાઈને શરીરનો બગાડ ન કરો. ઉપવાસના નામે ગમે તે ઝાપટવા ન લાગો.
આજે તો ઉપવાસ ફેશન થઈ ગઈ છે. ઉપવાસમાં ફરાળના નામે વિવિધ વાનગી ઝાપટવામાં આવે છે. કેટલીક હોટલો અને ફાસ્ટ ફુડ પાર્લરમાં પણ ફરાળની અવનવી વાનગી મળે છે. જાંબુ, બરફી જેવી મીઠાઈ તો સાવ સામાન્ય ગણાય છે. ફરાળના નામે પહેલા સાબુદાણાની ખીચડી, સુકી ભાજી, સામો, શીરો, સીંગદાણા, બટેટાની વેફર જેવી વસ્તુ ખવાતી હતી. પણ હવે તો ફરાળી ઢોસા, ઈડલી, પાત્રા, ખમણ, પિત્ઝા, ભેલ, ફરાળી સેવ, પેટીસ, પૂરી જેવી અધધ થઈ જવાય તેટલી વાનગી મળે છે પરંતુ આ બધી વાનગી મોટાભાગે તળેલી હોય છે, જે નુકસાન કરતા હોય છે.
ઉપવાસ કરવો હોય અને સાચા અર્થમાં ધર્મના નામે કરવો હોય તો આટલી વાત ધ્યાનમાં રાખો...
- ઉપવાસના એક દિવસ પહેલા સાંજથી ભારે ભોજન ન લો.
- ઉપવાસના દિવસે ફકત ફળ અને દૂધનો ઉપયોગ કરો.
- તે દિવસે વધારે પ્રમાણમાં પાણી પીવું.
- નબળાઈ લાગે તો લીબું પાણી પી શકાય.
- ઉપવાસના દિવસે વધારે મહેનતવાળું કામ ન કરવું.
- ઉપવાસ પછીના દિવસે સવારમાં ભારે ખોરાક ન લેવો, હલકી વાનગી ખાઈને ઉપવાસ તોડવો.
ટૂંકમાં ઉપવાસ ધાર્મિક ક્રિયા સાથે આ સિઝનમાં શરીર માટે ફાયદાકારક છે. શરત માત્ર એટલી જ કે તે યોગ્ય રીતે કરો.
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
ભારતના દરેક રાજ્યમાં પરંપરા અને પ્રણાલીઓમાં વિવિધતા જોવા મળે છે. આ પરંપરા અને પ્રણાલીઓ ઋષિમુનિઓના ઉત્કૃષ્ટ વિચારો છે, આ ઉત્કૃષ્ટ વિચારોનો આધાર વૈજ્ઞાનિક સિદ્ધાંતો સાથે જોડાયેલો છે. પણ આપણા આધુનિક થવાના આંધળા અનુકુરણને કારણે આ પરંપરાઓને અંધશ્રદ્ધા અને વહેમનું લેબલ લાગી ગયું આપણે જ આપણી પરંપરાનો મજાક ઉડાવતા થઈ ગયા જ્યારે વિજ્ઞાને જગત સમક્ષ આ જ પરંપરાને સત્ય સાબિત કરી ત્યારે ફરી અપનાવવાની દોડાદોડ કરીએ છીએ, હવે આ બધી પરંપરાઓનું વ્યાપારીકરણ કરી આપણી સમક્ષ મૂકાય છે. જે સૂર્યનમસ્કાર અને યોગ-વ્યાયામ આપણા ઋષિમુનિઓએ મફતમાં આપ્યું હતું. તેના હવે નાણા ચુકવવા પડે છે.
આ જુની પરંપરા પાછળ વૈજ્ઞાનિક કારણો છે જ.. પણ માનવજાત અવળચંડાઈ કરે જ છે, સીધી રીતે સલાહ આપીએ તો તે કામ ન કરે એટલે બધી જ પરંપરાને ધર્મ સાથે જોડી દીધી. ધર્મના ડરને કારણ પણ આપણે એ પરંપરા પાળીએ એ જ હેતું હતો. ધર્મ માન્યતાને આધારે છે અને વિજ્ઞાન પુરાવાના આધારે છે, બન્ને એક જ રથના પૈડાં છે. પણ ધર્મના પૈડાંની ઉપેક્ષા થવા લાગી અને પરિણામે સ્વાસ્થ્ય પર અસર થઈ. આપણે નીતિ-નિયમોને નેવે મૂકીને મુકત જીવન જીવવાનું શરૂ કર્યું અને એટલે જ આપણા જીવન પર ખરાબ અસરો થઈ. ધર્મ અને વિજ્ઞાનનું કાર્યક્ષેત્ર અલગ અલગ છે, પણ બન્નેનો હેતુ માનવજાતની સુખાકારી જ છે. આપણે માનીએ કે ન માનીએ આપણી દરેક રીત અને પરંપરા વિજ્ઞાન સાથે જોડાયેલી છે.
આજે ફરીથી લોકો સૂર્યોદય પહેલા ઉઠવાના અને સૂર્ય નમસ્કારના ફાયદા સમજતા થયા છે. આપણામાં પરંપરા છે કે સવારે સૂર્યને જળ અર્પણ કરવું એ ફકત ધાર્મિક ક્રિયા નથી સૂર્યોદય સમયે સૂર્યમાંથી નીકળતા કિરણો જળની ધારામાંથી પસાર થઈને આંખોમાં આવે છે જે આંખને ઠંડક આપે છે અને આંખને તેજ મળે છે. સાથે સાથે એકાગ્રતાથી બોલાતા મંત્ર સ્ફુર્તિ આપે છે. મન-મગજ તરોતાજા થાય છે. જળ અર્પણ કર્યા પછી બે હાથ જોડવાની ક્રિયાથી બન્ને હાથની આંગળીઓ આપસમાં જોડાય છે તે એક એક્યુપ્રેશર જેવું કામ કરે છે. જેની સીધી અસર આંખ, કાન અને મગજ પર થાય છે.
વડીલો સવાર-સાંજ મંદિર જવાનો નિયમ રાખે છે. મંદિર જવું એ ધાર્મિક કાર્ય કે પુણ્ય પ્રાપ્ત કરવું એટલું જ નથી, મંદિર જવાથી સકારાત્મક ઉર્જા મળે છે. મંદિરનું વાતાવરણ શાંત અને દિવ્ય હોય છે, મંદિર ઉપરના ગુંબજોની સ્થાપનામાં પણ વૈજ્ઞાનિક કારણ છે જે વાસ્તુશાસ્ત્ર પ્રમાણે હોય છે. વાસ્તુશાસ્ત્ર પણ એક વિજ્ઞાન છે. દેવી-દેવતાઓની સ્થાપના મંદિરમાં બરાબર ગુંબ જ નીચે કરાય છે. મંદિરોમાં થતાં ઘંટનાદ, શંખનાદ અને મંત્રોચ્ચારથી જે સ્વર ગુંજે છે તે આ ગુંબજોને કારણે મંદિરમાં આવેલા દરેક ભકતોને સ્પર્શે છે અને દરેકને સકારાત્મક ઉર્જા મળે છે. પ્રભુ સમક્ષ માથું નમાવી, બે હાથ જોડવાથી નમ્રતા આવે છે. અહંકાર ઓગળે છે અને ઉર્જાની શક્તિના આશીર્વાદ મળે છે.
સવાર-સાંજ ઘરમાં પૂજાપાઠ, દીવાબત્તીની પરંપરા હજી ઘણાં ઘરોમાં જળવાયેલી છે. ઘી ના દીવાથી ઓઝોન વાયુ ઉત્પન્ન થાય છે. કપૂરના ધૂપથી જીવજંતુઓનો નાશ થાય છે. મંદિરોમાં અને ઘરમાં શંખ વગાડવાનું પણ મહત્ત્વ છે. શંખના નાદના કંપનથી આસપાસના સૂક્ષ્મ બેકટેરિયા નાશ પામે છે. વાતાવરણમાં સત્ત્વ, રજ અને તમોગુણ હોય છે. શંખનાદથી સત્ત્વગુણની સકારાત્મકતા પ્રસરે છે શંખ શારીરિક સ્વાસ્થ્ય માટે ઉત્તમ છે.
તિલક કરવું એ પણ આપણી પરંપરા છે. આજન યુગમાં તિલક કરવું હાસ્યાસ્પદ લાગે છે. પણ તિલક કરવું એટલે મસ્તકમાં રહેલી બુદ્ધિનું પૂજન કરવું. દરેક ધાર્મિક કાર્ય કરતી વખતે તિલક કરવામાં આવે છે. બુદ્ધિની માતા સરસ્વતી છે. પૂજાવિધિ એકાગ્ર થઈને કરવાની હોય છે. આપણી બે ભમ્મરની વચ્ચે આજ્ઞાચક્ર હોય છે. તિલક કરવાથી આ કેન્દ્ર કાર્યરત રહે છે. આપણા રોજીંદા કાર્યોમાં શારીરિક ઉર્જા બનવાનું કાર્ય સતત ચાલુ રહે છે જેથી મસ્તક પર ગરમી પ્રસરે છે. તેમાં ચંદન, હળદર અને કેસરનું તિલક શીતળતા બક્ષે છે.
આપણી જીવનશૈલી અને ખાનપાનની પદ્ધતિ બદલાઈ ગઈ છે. જંક ફૂડ, ઈન્સ્ટન્ટ ફૂડનો વપરાશ વધ્યો છે. આવા ફૂડ પેકેટની બોલબાલા છે. અત્યારની પેઢીને ઉપવાસ કરવાની વાતો અંધશ્રદ્ધા લાગે છે પરંતુ ઉપવાસ રાખવાનું ધાર્મિક મહત્ત્વની સાથે સાથે વૈજ્ઞાનિક કારણ પણ છે. ઋતુચક્રમાં બદલાવ, ગરમી-ઠંડીનું વાતાવરણ, વરસાદી માહોલમાં પાચન ક્રિયામાં ફેરફાર થાય છે એટલે આહારમાં વિશેષ ધ્યાન આપવું પડે ઉપવાસ કરવાથી આંતરિક સફાઈ થાય છે અને નવી ઉર્જા ઉત્પન્ન થાય છે. રોગ પ્રતિકારક શક્તિમાં વધારો થાય છે. અંધશ્રદ્ધા નથી પણ આંતરિક સફાઈ માટે જરૂરી છે એટલે જ માનવ સમાજના હિત માટે ધાર્મિક કારણો જોડી દીધા છે.
આજકાલ ઘરમાં ડાઈનીંગ ટેબલ ન હોય તો ગામડીયા કહેવાય છે મોટા જમણવારમાં તો ઊભાઊભા જમવાનું હોય છે. જુના સમયમાં આસન પર પલાંઠીવાળી બાજોટ પર થાળી મૂકીને જમવાનું પીરસાતું. ભોજન પહેલા પ્રાર્થના કરવામાં આવતી જે માનસિક શાંતિ આપે અને ભોજનનો આનંદ તથા પાચન શક્તિ વધારતી પલાંઠી વાળીને બેસીને બાજોટ તરફ ઝુકીને કોળીયો લેવાની સતત હીલચાલથી પેટના સ્નાયુઓ સક્રીય થાય છે જે પાચનમાં મદદ કરે છે. વળી ભોજનને આપણે અન્નદેવતાને ઊંચુ આસન આપી સન્માન કરવામાં આવતું આપણા વડીલો હંમેશાં હાથેથી જમતા પણ આજકાલ આવી રીતે ખાનારા અન્યને ગોબરા લાગે છે. આપણી દરેક આંગળીઓમાં પંચ તત્ત્વ હોય છે. અંગુઠામાં અંતરીક્ષ, તર્જનીમાં હવા, મધ્ય આંગળીમાં અગ્નિ, અનામિકામાં પાણી અને કનિષ્ઠિકામાં પૃથ્વી તત્ત્વ... વેદ મુજબ દરેક આંગળીઓ એક સાથે કરીને જમવાથી આ ચક્રો ગતિમાન થાય છે. પાંચ તત્ત્વો કાર્યરત બને છે. ઉર્જા પેદા થાય છે, ભોજનના સ્વાદનો અનુભવ થાય છે.
આ ઉપરાંત આપણી સંસ્કૃતિની એવી કેટલીય વાતો છે જે વિજ્ઞાન સાથે જોડાયેલી છે. આજે દરેક વ્યક્તિ સારૂ અને સ્વસ્થ જીવનની આશા રાખે છે, ત્યારે તેણે આપણી સંસ્કૃતિની ઉપેક્ષા કરવી ન જોઈએ..
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
પતિ થોડા બીમાર છે, તેના માટે જ્યુસ બનાવીને આપવા ગઈ, જોયું તો પતિની આંખ લાગી ગઈ હતી, તેણે જ્યુસનો ગ્લાસ ટેબલ પર મૂકયો, અને બીજા કામમાં લાગી ગઈ, બે-ત્રણ કલાક પછી પતિ ઉઠ્યા ત્યારે જ્યુસ માટે કહ્યું, પત્નીને થયું કે ત્રણ કલાકથી જ્યુસ પડ્યું છે તો ખરાબ થયું હશે તો? તેણે પહેલા એક ઘુંટડો ગ્લાસમાં જ્યુસ ચાખી જોયું તેને લાગ્યું કે જ્યુસ બરાબર છે, સ્વાદ બગડ્યો નથી, પછી તેણે પતિને જ્યુસ પીવા આપ્યું.
સવારે બાળકો માટે નાસ્તો બનાવ્યો, બનાવતી વખતે થોડું ચાખી લીધું કે મસાલો બરાબર છે ને... પછી જ લંચબોકસમાં પેક કર્યો. સાંજે બાળકો માટે ફ્રુટ સમાર્યુ ત્યારે દરેક વખતે જોયું કે ફ્રુટમાં જીવાત નથી ને ? સફરજન ખાટા નથી ને? બધું બરાબર લાગ્યું ત્યારે જ બાળકોને આપ્યું.
સાસુ માટે રાયતું બનાવવા માટે દહીં ફ્રીજમાંથી કાઢ્યું અને ચાખી લીધું કે ખાટું નથી થયું ને ? દહીં બરાબર લાગ્યું પછી જ રાયતું બનાવ્યું સેન્ડવીચ બનાવતી વખતે કાકડીની છાલ કાઢીને એક સ્લાઈઝ ચાખી જોઈ કે કાકડી કડવી નથી ને? બરાબર લાગી પછી જ સેન્ડવીચ બનાવી. સવારે બનાવેલી ખીર સાંજે સસરાએ માંગી ત્યારે ચાખી જોઈ કે ખીરમાં ખટાશ આવી ગઈ નથી ને? બરાબર લાગી પછી જ સસરાને ખીર આપી.
આ બધી વાત સિવાય પણ એવી કેટલીય વાનગી છે કે જે સ્ત્રીના ઘરના સભ્યોને ખવડાવતા પહેલાં ચાખે છે. વઘારીને રાખેલા મમરા કે શેકીને રાખેલો પાપડ આપતા પહેલા જોઈ લે છે કે હવાય ગયા નથીને? બહારથી લાવેલો નાસ્તો કે પછી ઘરે બનાવેલો નાસ્તો ઘરના સભ્યોને આપતા પહેલા જોવે છે કે ખરાબ થઈ ગયો નથી ને? દહીં, દૂધ, શાકભાજી, ફળો જેવી કેટલીય વસ્તુઓ ઘરનાને ખવડાવતા પહેલા પોતે ચાખે છે. અરે.. નાના બાળકોને બીમારીમાં પિવડાવવાની દવા પણ પોતે ચાખે છે કે કડવી નથી ને.... સ્ત્રી માતા હોય, દીકરી હોય, પત્ની હોય, બહેન હોય કે પુત્રવધૂ હોય... પણ ઘરના સભ્યો માટે અન્નપૂર્ણા છે. ઘરના સભ્યોની જમવાની-નાસ્તાની જવાબદારી તેના પર હોય છે અને તો દરેક વખતે જમતી વખતે, નાસ્તા વખતે કે બીમારી વખતે પણ કંઈ પણ વાનગી આપતી વખતે ચાખે છે કે તે ખાવાલાયક છે ને... તેને એમ વિચાર નથી આવતો કે વાનગી બગડી ગઈ હશે અને હું ચાખીશ તો મને કંઈ થશે તો ? તે એમ જ વિચારે છે કે મારા કુટુંબીજનો ખરાબ વસ્તુ ન ખાય. દરેકની સગવડતા સાચવતા સાચવતા તે શબરી બની ગઈ... હા દરેક સ્ત્રી એક શબરી છે.. દરેક સ્ત્રીમાં શબરી વસે છે.
ઘણી વખત સ્ત્રીઓ રસોઈ બનાવે, ચા બનાવે ત્યારે પણ ચાખે કે તેમાં મસાલા બરાબર છે કે નહીં.... ઘણી વખત તેમની આ આદત પર અન્ય લોકો મજાક ઉડાવતા હોય છે કે મસાલાનું માપ બરાબર ખબર નથી એટલે ચાખવું પડે છે. પણ ના... માપ તો તેને ખબર જ છે... આટલા વર્ષોથી રસોઈ બનાવતા બનાવતા તેને મસાલાનું માપ ખબર જ છે પણ આ ચાખવું એ તો તેનો પ્રેમ છે કે ભુલથી કયાંક મસાલા વધારે-ઓછા થઈ ગયા તો ઘરના સભ્યોને નહીં ભાવે, તેમનું જમવાનું બગડશે. એટલે એ ચાખે છે... દરેક સ્ત્રીમાં એક શબરી વસે છે.
એક શબરી કે જે રામને ચાખી ચાખીને બોર ખવડાવીને ઈતિહાસના પાને અમર થઈ ગઈ અને એક સ્ત્રી કે જે આખી જિંદગી ચાખી ચાખીને ઘરનાને જમાડે તો તેની કદર નથી.. શબરીની તો ભક્તિ હતી... તેણે તો રામના દર્શન માટે સદીઓ પ્રતિક્ષા કરી હતી. રામના દર્શન માટે જ તે જીવતી હતી.. અને એકવાર રામના દર્શન પછી, તેમને ચાખેલા બોર ખવડાવ્યા પછી રામાયણમાં બીજીવાર શબરીનો કયાંય ઉલ્લેખ નથી અને એક આ સ્ત્રીઓ વર્ષો સુધી ઘરના બધાના જુદા જુદા સ્વાદ મુજબની રસોઈ બનાવે, તેમને ખરાબ વાનગી કે સ્વાદ વગરની વાનગી ન મળે એ માટે ચાખી ચાખીને ખવડાવે છતાં તેની કદર નથી.
સ્ત્રીના અનેક રૂપમાં એક રૂપ અન્નપૂર્ણાનું પણ છે. ઘરમાં સ્ત્રી ન હોય એ ઘરની પરિસ્થિતિની કલ્પના કરી જોવો... આપણને બધાને બહારનું જમવાનું, હોટલ-રેસ્ટોરન્ટમાં જમવા જવાનું ગમતું જ હોય છે, પણ કેટલા દિવસ...?? આઠ-દસ દિવસ પણ જો બહારનું જ જમવું પડે તો તરત જ મન કરશે કે હવે ઘરે જમીએ. બહારગામ જતી વખતે પણ ઘરનો નાસ્તો લઈ જ જઈએ છીએ ને... આ ઘરની વસ્તુ વધારે ભાવે અથવા થોડા દિવસ બહાર જમવાનું હોય તો ઘરની રસોઈ યાદ આવે જ... એ શું બતાવે છે? સ્ત્રીની રસોઈમાં તેનો પ્રેમ સમાયેલો છે અને એટલે જ આપણને તે ભાવે જ છે. તેમાં પણ તે તો બધાના અલગ અલગ સ્વાદ મુજબ ચાખી-ચાખીને રસોઈ બનાવે છે. તેમાં તેની વધારે લાગણી છલકાય છે. ખરેખર દરેક સ્ત્રી અન્નપૂર્ણા છે. દરેક સ્ત્રીમાં એક શબરી વસે છે.
ખરેખર એવું જ લાગે છે કે દરેક માતા દરેક પત્ની, દરેક સ્ત્રી તેના પરિવારના સભ્યો માટે શબરી જેવી છે જે પોતે સંતુષ્ટ ન થાય ત્યાં સુધી કોઈને ખાવા દેતી નથી. પોતાને જ્યાં સુધી ખાવાની વાનગીનો સ્વાદ ન ભાવે ત્યાં સુધી ઘરના સભ્યોને ખાવા ન દે, ખરાબ વાનગી કે બગડેલી વાનગી પણ તે ચાખીને જોવે છે કે બધાને ખાવાલાયક છે કે નહીં. ઘરના સભ્યનું સ્વાસ્થ્ય ન બગડે એ માટે પોતાના સ્વાસ્થ્યની ચિંતા કર્યા વગર વાનગી ચાખે છે, અને આ જ કારણ છે કે દરેક પરિવારના સભ્યો આ શબરીનું ચાખેલું ભોજન કોઈપણ પ્રકારની ચિંતા કર્યા વગર ખાઈને સ્વચ્છ અને સુરક્ષિત રહે છે. આપણા ભારતીય પરિવારોમાં દરેક સ્ત્રી શબરીની જેમ પોતાના પરિવારની સંભાળ રાખે છે અને પરિવારના સભ્યો પણ આ શબરીની ચાખેલી વાનગી ખાઈને ખુશ સુરક્ષિત, સ્વસ્થ અને સંતુષ્ટ રહે છે. ખરેખર દરેક સ્ત્રીમાં એક શબરી વસે છે.
- દિપા સોની-જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
અરે... તે કંઈ સાંભળ્યું? આ આપણા પાડોશી મીનાબેન છે ને, તેમની દીકરી ખુશીનું નક્કી કર્યું, મીનાબેનની આર્થિક સ્થિતિ સાધારણ છે, પણ ખુશીના સાસરીયા બહુ પૈસાદાર છે. ખુશીએ બરાબરનો બકરો પકડ્યો છે. સોસાયટીમાં બે સ્ત્રીઓ વાત કરતી હતી. બીજી સ્ત્રીએ કહ્યું, હા... હા... બરાબર કહ્યું... ખુશી આમ તો સાવ ભોળી લાગતી હતી, પણ બહુ પાક્કી નીકળી, જો ને કેવડા મોટા ઘરનો દીકરો ફસાવ્યો...
કોઈ ગરીબ કે મિડલ કલાસની છોકરી શ્રીમંત છોકરાને પરણે ત્યારે આપણા સમાજમાં બોલવામાં આવે છે કે તેણે બકરો પકડ્યો., 'તેણે યુવાનને ફસાવ્યો, *જરી ૈજ ટ્ઠ ર્ખ્તઙ્મઙ્ઘ ઙ્ઘૈખ્તખ્તીિ..*ગુજરાતી કે અંગ્રેજી કોઈપણ ભાષામાં બોલતા આવા વાક્યોનો એક જ અર્થ છે કે તે છોકરી લાલચુ છે, તેને પ્રેમ નહીં પૈસા જોઈએ છે, તેણે પૈસા માટે લગ્ન કર્યા છે. કોઈક તો તેનાથી પણ વધીને એમ બોલે કે, હવે દીકરીના માતા-પિતાને શાંતિ, પૈસાદાર જમાઈ મળ્યો છે તો દીકરી જરૂરિયાતના સમયે મદદ કરી શકશે. તો વળી યુવક વિદેશ રહેતો હોય તો હજી સગાઈ થઈ હોય ત્યાં જ આજુબાજુવાળા કે કુટુંબના કહેવા લાગે કે, 'હવે બધાને શાંતિ, ઘરમાં બધાની લાઈફ સેટ, દીકરી લગ્ન કરીને વિદેશ જશે એટલે ભાઈ-બહેનને પણ બોલાવી લેશે.
... અને છોકરી કદાચ આવું વિચારતી હોય તો પણ શું ખોટું ? છોકરી ભવિષ્યની સલામતી તો જોવે જ ને.. અને તેણે કંઈ તે પૈસાદાર યુવાનને પરાણે તો લગ્ન માટે રાજી નહીં કર્યો હોય ને? બન્ને પક્ષની હા હોય તો જ લગ્ન થાય છે ને.. અહીં જબરદસ્તીથી થતા લગ્નની વાત નથી. જ્યારે છોકરો-છીકરી બન્ને રાજી હોય અને લગ્ન થાય તો પછી છોકરીએ બકરો ફસાવ્યો એવું કહીને છોકરીને ખરાબ બતાવવાની શું જરૂર ? તે પૈસાદાર છોકરાએ પણ છોકરીમાં કંઈક તો એવું જોયું જ હશે ને કે જેના કારણે તેણે તે છોકરીને પત્ની તરીખે સ્વીકારી...
આનાથી આગળ વિચારીએ તો સમાજની વ્યાખ્યા મુજબ 'પૈસાદાર બકરો' જેને કહેવામાં આવે છે તે છોકરાએ કયારેય અનાકર્ષક, થોડી સ્થૂળ કે શ્યામ રંગની છોકરીને પસંદ કરી ? અભણ કે ઓછું ભણેલી કે ગમાર જેવી દેખાતી છોકરીને પસંદ કરી ? નહીં ને ? જ્યારે છોકરો શ્રીમંત હોય ત્યારે તે અને તેના કુટુંબીજનો સુંદર, દેખાવડી, હોશિયાર છોકરી જ શોધે છે. છોકરો ઓછું ભણેલો, બેડોળ કે ઘોઘા જેવો હોય તો પણ છોકરી તો સુંદર જ શોધવામાં આવે. મારી વાત સાચી ન લાગતી હોય તો આસપાસ કે સગાસંબંધીઓમાં નજર નાખી જોજો. આવા સમયે તો કોઈ નથી કહેતું કે, 'છોકરાએ બકરી ફસાવી' કહેવાનો મતલબ એટલો જ કે છોકરી પૈસા જોવે છે તો છોકરો પણ રૂપ, આવડત જોવે જ છે ને? તો પછી છોકરીને જ ખરાબ કેમ કહેવાય ? અને આ તો સદીઓથી નિયમ છે કે છોકરીઓ હંમેશાં એવા પુરૂષને જ પતિ તરીકે પસંદ કરે છે જે તેની સુરક્ષા કરે, તેને જાળવે, તેનું રક્ષણ કરવા સક્ષમ હોય પહેલાના યુગમાં શારીરિક બળને મહત્ત્વ અપાતું, અને હવે આર્થિક બળને. છોકરીઓના મનમાં હંમેશાં સલામતીનો વિચાર તો હોય જ ને.. આપણામાં કહેવત પણ છે ને, 'રાજાને ગમે તે રાણી, છાણાં વીણતી આણી'એટલે કે રાણી ગરીબ ઘરની હશે તો પણ ચાલશે, પણ શરત એટલી કે તે રૂપરૂપનો અંબાર હોય. જેમ છોકરાઓ માટે પત્ની પસંદ કરવા માટે પ્રથમ માપદંડ સુંદરતા છે, અને પછી આવડત.. તેમ છોકરીઓ માટે પણ પતિ પસંદ કરવા માટે પ્રથમ માપદંડ પૈસા હોય તો શું ખોટું? સુંદર પત્ની મેળવીને પુરૂષનો અહ્મ સંતોષાય છે, મિત્ર વર્તુળમાં બધા તેની ઈર્ષા કરે એ જોવાની તેને મજા આવે છે તો તે જ રીતે છોકરીઓને પણ પતિની કમાણી અને પૈસા પર તૈયાર થઈને, ઘરેણા પહેરીને બધાને બતાવવું ગમતું જ હોય છે.
ભવિષ્ય હંમેશાં અનિશ્ચિત છે, કયારે સમયની કેવી થપ્પડ વાગે એ કોઈને ખબર નથી તો વીસ-બાવીસ વર્ષ પિયરમાં રહ્યા પછી, બાકીના પચાસ-સાઈઠ વર્ષ જેની સાથે રહેવાનું છે તે પોતાને સાચવી શકવા, જવાબદારી ઉઠાવવા સક્ષમ છે કે કેમ ? એ છોકરીઓ જોવે તો તેમાં ખોટું શું છે? હવે કંઈ પેલાનો જમાનો તો રહ્યો નથી કે સંયુકત કુટુંબમાં રોટલા ભેગો રોટલો નીકળી જશે.. અને ખાલી રોટલો એ જ જરૂરિયાત થોડી છે ? અને ફિલ્મોમાં બતાવતા એવું પણ શકય નથી કે પારકા કામ કરીને કે મશીન ચલાવીને જિંદગી નીકળી જશે. હવે જરૂરીયાત વધી છે. શોખ વધ્યા છે, અને આ શોખ-જરૂરિયાત પૂરા કરવા આવક તો જોઈએ જ ને... તો છોકરીઓ ભવિષ્યની સલામતી શોધે તો શું વાંધો ? છોકરીઓ સુંદર હોય, ભણેલી હોય, ટેલેન્ટેડ હોય, નોકરી કરતી હોય તો પછી ઓછું કમાતા કે ઓછું ભણેલા કે સાધારણ છોકરાને પસંદ ન જ કરે એ વ્યાજબી વાત જ છે. અને કયારેય આવું થાય ત્યારે પણ આપણો આ સમાજ જ વાતો કરશે કે શું જોઈને આવા છોકરાને પસંદ કર્યો ?
કહેવાનો મતલબ એમ નથી કે લગ્નમાં પૈસા જ મહત્ત્વના છે, પ્રેમ નહીં, પ્રેમ તો હોય જ છે પતિ-પત્ની માત્ર રૂપ અને પૈસાના જોરે એકબીજા સાથે જીવન ન વિતાવી શકે, લગ્નજીવન નિભાવવા પ્રેમ જરૂરી છે જ... અને એ દરેક કિસ્સામાં હોય જ છે. આ તો માત્ર સમાજની બેધારી વાતો પર ધ્યાન દોરવાની કોશિશ કરી સુંદર-પત્ની પામેલા પુરૂષને કંઈ કહેવામાં ન આવે, અને પૈસાદાર પતિ પામેલી છોકરીને ખરાબ બતાવવામાં આવે એ વાતની સાથે અસહમત થવાની રજુઆત કરી...
તમે પણ જોજો.. હવે આવું બોલતા પહેલા વિચારજો...
દિપા સોની - જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
આર્થિક વ્યવહારોમાં કટકી કરવી, કંઈક લેવાનું હોય, ત્યારે વધારે કિંમત કહીને થોડા રૂપિયા પોતાની પાસે રાખી લેવા, કોઈએ આપેલા રૂપિયા સંતાડી રાખવા.. આ બધુ કરનારને શું કહેશો ? ભષ્ટ્રાચારી ? ચોર? ના... હું આ બધું કરનારને સ્ત્રી કહીશ.... હા.. સ્ત્રી... દરેક સ્ત્રી... પછી તે ગરીબ હોય, મધ્યમ વર્ગની હોય કે ધનવાન, ગામડાની હોય કે શહેરની, પણ દરેક સ્ત્રીને આવી આદત હોય જ છે. શું કહો છો? મારી વાત સાચી ને ? દુનિયાના કોઈપણ ખૂણામાં રહેતી સ્ત્રી... પછી તે ભારતીય હોય કે વિદેશી.. પણ તેની પાસે એક ખાનગી ચોરખાનું હોય જ છે.... ખાનગી ચોરખાનું એટલે... ઘરખર્ચમાંથી, પોકેટમનીમાંથી, પતિના પર્સમાંથી, શોપિંગ કરતી વખતે મળેલ ડિસ્કાઉન્ટની રકમમાંથી, પોતાની આવકમાંથી દુકાનદાર-વેપારી સાથે રકઝક કરીને વસ્તુના ભાવમાં કરેલા ઘટાડામાંથી બચત કરીને સફાઈથી અમુક રકમ સાઈડમાં રાખે એ ચોરખાનું... આ ચોરખાનું સંકટના સમયે જ ખુલે છે, ઘરમાં જરૂર હોય, પતિને કે બાળકોને જરૂર હોય, તાત્કાલીક જરૂર હોય અને રૂપિયાનો મેળ થાય તેમ ન હોય ત્યારે જ આ ચોરખાનું ખુલે છે. અને તેમાંથી સ્ત્રી રૂપિયા આપે છે. પાછા એવી ઠસ્સાથી આપે છે કે, આ મારા રૂપિયા છે હો... અત્યારે આપું છું, પછી પાછા આપી દેજો હો... એ વખતે તેના બચત કરવાની આદત છે, તેનું લાગણીભીનું હૃદય છે. સાચું કહેજો.. આવી બચત પુરૂષો કરી શકે ?
સ્ત્રીઓ વર્ષોથી ચોરખાનું રાખે જ છે, અને સંકટ સમયે ખોલે પણ છે, ઘરના પુરૂષોને ખબર પણ નથી હોતી કે સ્ત્રી પાસે કેટલી બચત છે ? એ તો આભાર વડાપ્રધાન મોદીજીનો કે નોટબંધી કરી અને સ્ત્રીઓના ચોરખાના ખુલ્યા.. નોટબંધીમાં કાળા બજારીયાની બેનામી મિલકત, કાળનાણાની સાથે સાથે સ્ત્રીઓએ કટકી કરી કરીને કરેલી બચત પણ બહાર આવી ગઈ... અને ત્યારેઘરના પુરૂષોને ખબર પડી કે સ્ત્રીઓ માત્ર પૈસા વાપરતી જ નથી.. બચત પણ કરી જાણે છે.
ઘણીવાર સ્ત્રીઓને સાસરીયા કહેતા હોય છે કે, આ બહુ ખર્ચ કરે છે, પણ સ્ત્રી બચત પણ કરી શકે છે એ બધા જાણતા નથી હોતા. ઘર સરખી રીતે ચલાવવા માટે નાની નાની બચત કરી લેતી હોય છે. જેથી સંકટના સમયે ઉપયોગી થઈ શકે. આમ પણ બચત કરીને તે કયાંય પોતાના માટે નથી વાપરવાની કે નથી પિયરમાં આપી દેવાની. તે ઘરના જ રૂપિયા ઘરખર્ચમાંથી કરેલી બચત એ ઘરમાં જ વાપરતી હોય છે. સ્ત્રી ત્યાગની મૂર્તિ છે એ સંકટના સમયે જ સમજાય છે. ઘણાં ઘરોમાં કોરોના સમયે બહુ મુસીબત થઈ હતી. પુરૂષોની નોકરી ધંધામાં આવક ઘટી ગઈ હતી. કેટલાયની નોકરી ચાલી ગઈ હતી, તો કેટલાય ધંધા બંધ થઈ ગયા હતાં. એવા સમયે કેટલાય ઘરો સ્ત્રીઓની બચતમાંથી ચાલ્યા હતાં. ભલે સ્ત્રીઓ પાસે લાખોની બચત નથી હોતી, પણ તે ઘરમાં મુસીબતમાં કામ આવે એટલી તો હોય જ છે. આર્થિક સ્થિતિ કથળે ત્યારે સ્ત્રીનું ચોરખાનું જ કામ આવે છે, સ્ત્રી પાસે જે ખાનગી ચોરખાનું છે એ ખરેખર સંકટ સમયની સાંકળ છે. મારું તો માનવું છે કે જો સ્ત્રીને ખજાનચી બનાવી દેવાય તો કોઈપણ સંસ્થા, બેંક કે દેશ કયારેય આર્થિક તંગી ન અનુભવે...
આપણા પુરાણોમાં લખ્યું છે કે જ્યારે દેવો તપ કરવા જતાં ત્યારે દેવીઓ જ સંસાર ચલાવતી, રાજા જ્યારે યુદ્ધ માટે જતા ત્યારે રાણીઓ જ રાજપાટ ચલાવતી. સ્ત્રીના જીવનનું અનોખું પાસુ છે કે તે ઘર સંસાર, પતિ, બાળકોની સંભાળ લેવાની સાથે સાથે દેશ-દુનિયા પણ ચલાવી શકે છે. તેના જેવી શક્તિ, વિચારધારા અને તેજસ્વિતા ભાગ્યે જ પુરૂષોમાં જોવા મળે છે. પુરૂષો કહે છે કે સ્ત્રીઓ દાગીનાને બહુ પ્રેમ કરે છે, સોના-ચાંદીના દાગીના ગમે તેટલા હોય પણ તેને નવા દાગીનાનું આકર્ષણ રહે જ છે. પણ આ જ સ્ત્રી સંકટ સમયે તેના દાગીના આપી દેતા અચકાતી નથી. કેટલાય ઘરના ડાઉન પેમેન્ટ કે ઘરની કિંમત સ્ત્રીઓના દાગીના વેચીને ચૂકવાતી હોય છે. કેટલાય બાળકોના ઉચ્ચ અભ્યાસની ફી પણ મમ્મીના દાગીનામાંથી ચૂકવાતી હોય છે. સ્ત્રી પાસે જે કંઈ દાગીના છે એ ખોટા ખર્ચ કે તેના શોખ નથી, પણ ભવિષ્ય માટેની બચત છે.
નોકરી કરતી સ્ત્રીઓ પણ ચૂપચાપ પતિની બધી આવક ઘર-પરિવાર માટે ખર્ચી નાખે છે. નોકરી ન કરતી હોય તેવી સ્ત્રીઓ પૂરેપૂરી બચત ખર્ચી નાખતા અચકાતી નથી તેની એ જ લાગણી તેને અબળા નહી, સબળા બનાવે છે. પુરૂષોને માત્ર કમાતા આવડે છે, પણ તે કમાણીમાંથી ઘર કેમ ચલાવવું એ સ્ત્રીને જ આવડે છે. પુરૂષ માત્ર પોતાના કુટુંબને સાચવે છે, જ્યારે સ્ત્રી કુટુંબની સાથે સાથે પોતાની આસપાસની દુનિયાને પણ સાચવે છે.
સ્ત્રી કયારેય ધનની ભુખી નથી. કયારેક પુરૂષોને લાગતું હોય છે કે તે વધારે ખર્ચ કરે છે, પણ તેને બધી ગણત્રી હોય જ છે. એકાદ વખત વધુ ખર્ચ થઈ જાય તો બીજી વખત કરકસર કરીને તે સરભર કરી જ લે છે. કયારેક કબાટમાંથી, તો કયારેક સાડીની થપ્પીમાંથી, કયારેક દાગીનાના ડબ્બામાંથી તો કયારેક રસોડાના ડબ્બામાંથી છુપાયેલા નહીં, પણ બચાવેલા રૂપિયા આપી જ દે છે. ચોરખાનું રાખતી સ્ત્રી દિલની ઉદાર હોય છે, તે પોતાના માટે નહીં પણ પતિ માટે, ઘર માટે, બાળકો માટે જ આવી બચત કરતી હોય છે. વિચારજો.. તમને જ્યારે પણ આર્થિક તંગી પડી હશે ત્યારે કોણે મદદ કરી ? અચૂક માતા-બહેન-પત્નીએ જ મદદ કરી હશે. આવી સ્ત્રીઓ હંમેશાં સન્માનને પાત્ર છે. શું તમે સ્ત્રીઓને સન્માન આપો છો? બચતમાંથી ઘરની જરૂરિયાત વખતે પૈસા આપતી સ્ત્રીને એમ કહીને ઉતારી પડાય છે કે 'આ તો મારા જ પૈસા છે ને, તું કયાં કમાવવા ગઈ છો?' પણ કમાવવું એટલે માત્ર નોકરી ધંધો કરવો એ જ ? ઘરખર્ચમાંથી બચત એ સ્ત્રીઓની કમાણી જ કહેવાય ને.. કયારેક વિચારજો તમારી આવક કયારેક ઓછી થઈ હોય અથવા પગારમાં ઘર ચલાવવાનું હોય અને મહિનાના છેલ્લા દિવસોમાં પગારવપરાય ગયો હોય ત્યારે પણ સ્ત્રી કયારેય એમ નહીં કહે કે આજે ઘરમાં દૂધ નથી એટલે ચા નહીં બને, અથવા આજે પૈસા નથી એટલે શાક વગર ચલાવી લો.. .તે કયારેય કોઈ પણ બાબત પૈસા વગર અટકવા નહીં દે.. એ બધી આવડત તેની કમાણી જ છે... એટલે સ્ત્રીને ઉતારી પાડવાને બદલે તેના ચોરખાનાનું સન્માન કરજો... એ ચોરખાનું જ તમને સંકટ સમયે ઉગારશે....
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
'જો અમસ્તી આંખ શણગારી નથી,
લાગણી છે એ ફક્ત પાણી નથી.'
- કૈલાસ પંડિત
એક સ્ત્રી.. તેની દીકરી કોલેજમાં ભણે. દીકરી માટે તો મમતા હોય જ.. પણ તેના મિત્રો, બહેનપણી માટે પણ એટલી જ લાગણી રાખે. પરીક્ષા સમયે દીકરીના ગ્રુપના બધા તેના ઘરે જ ભણે. આ સ્ત્રી બધાને સાચવે, દીકરીના એક મિત્ર માટે વિશેષ લાગણી.. ભણવાનું પૂરૂ થયું, દીકરી તો લગ્ન કરીને સાસરે ચાલી ગઈ, પણ તેનો મિત્ર સ્ત્રીના કોન્ટેક્ટમાં રહે. ભણવાની વાતમાં, કામની શોધમાં, નોકરીની બાબતની વાતો કરતો રહે અને નાની મોટી સલાહ પણ લે. આ સ્ત્રી લાગણીથી દરેક વખતે તેને સાથ આપે. પણ અમૂક સમય પછી તે યુવક નોકરીમાં સ્થાયી થઈ ગયો, બીજી પ્રવૃત્તિમાં પણ તેનું નામ થવા લાગ્યું. પછી તેને 'આન્ટી'ની જરૂર ન રહી.. ઠીક છે.. આગળ વધે એટલે બધાને થોડુ અભિમાન આવી જ જાય.. પણ જેણે સાથ આપ્યો તેને ભૂલી જ જવાનું? આ સ્ત્રીને ખરેખર આઘાત લાગ્યો. લાગણીશીલ તો હતી જ પણ હવે એવું લાગ્યું કે આ ખોટી જગ્યાએ લાગણી રાખી.. આઘાત એટલો લાગ્યો કે તેણે પછીથી કોઈને પણ મદદ ન કરવાનો નિર્ણય કર્યાે.
બે યુવતી.. બંને સખી.. એકની સ્થિતિ થોડી નબળી.. બીજી સખી તેને મદદ કરે.. આર્થિક મદદ નહી, પણ તેને કામ અપાવે, ક્યાંક જવું હોય તો પોતાના એક્ટિવામાં લઈ જાય.. વર્ષાે સુધી આવું ચાલ્યું.. પછી તે યુવતીને નોકરી મળી. જો કે નોકરી અપાવવામાં પણ તેની સખીની જ મદદ.. પણ તે યુવતી નોકરી મળ્યા પછી થોડા સમયમાં બદલાઈ ગઈ. સ્વભાવમાં થોડુ અભિમાન આવી ગયું. નોકરીમાં પ્રમોશન મળ્યું. પગાર વધ્યો એટલે તેણે પોતાનું ટુ વ્હીલર લીધુ પછી મદદ કરનાર સખી સાથે અંતર વધારી દીધુ. મદદ કરનાર યુવતી એમ નથી કહેતી કે તેની સખી તેનો અહેસાન માને. પણ સાવ ભૂલી જાય તો આઘાત તો લાગે ને. કદાચ આને લાગણીવશ કહેવાતું હશે...
પાંચ-સાત વર્ષ પહેલા મને મારા સ્ટાફમાંથી કોઈએ કહ્યું હતું કે, 'તમે લાગણીશીલ કરતા લાગણીવશ વધારે છો એટલે જ તમે વધારે દુઃખી થાવ છો.. એટલે જ સંબંધોમાં છેતરાવ છો.. આ સાંભળીને ત્યારે મને તેનો અર્થ સમજાયો ન હતો પણ જેમ જેમ વિચારતી ગઈ, અને મારા જીવનના થયેલા અનુભવો યાદ કરતી ગઈ ત્યારે સમજાયું કે કદાચ તેમની વાત સાચી હતી. સૃષ્ટિના સર્જનહારે સ્ત્રીઓને લાગણીશીલ હૃદય આપ્યું. ક્ષમા, લાગણી, દયાભાવ, કરૂણા, સહનશીલતા આ બધા ગુણ તેનામાં જન્મજાત હોય છે. સ્ત્રી લાગણીશીલ હોવાથી દરેક નિર્ણય દિલથી લે છે તેનું દિલ કહે છે ત્યારે દિમાગથી તે વિચારતી નથી અને લોકો આ જ સ્થિતિનો ફાયદો ઉઠાવે છે અને લાગણીશીલ હૃદય આઘાત પામે છે.
લાગણીશીલ હોવું સારી વાત છે પણ લાગણીવશ હોવું એ પોતાની જાત પર અત્યાચાર છે. દિલમાં કોઈ માટે લાગણી રાખવી, ગમે તે સમયે તેની વાત સાંભળવી, આપણાથી બનતી કે ખેંચાઈને પણ મદદ કરવી ગમે ત્યારે બોલાવે ત્યારે પહોંચી જવું એ બધું લાગણીશીલતાની નિશાની છે પણ જ્યારે કોઈ વ્યક્તિ પોતાનો સ્વાર્થ સાધવા જ તમારી સાથે સંબંધ રાખે છે, પોતાના કામ માટે તમારો ઉપયોગ કરે છે એ અનુભવ થવા છતાં તેની સાથે સંબંધ રાખો ત્યારે તમે લાગણીવશ ગણાવ છો.
આપણે ક્યારેય આપણો સ્વભાવ બદલી શકતા નથી. બીજા પર જલદી વિશ્વાસ મૂકી દઈએ છીએ. જલદી કોઈની નજીક જતા રહીએ છીએ. પણ તે વ્યક્તિ જ્યારે તમને ધક્કો મારે, ત્યારે લાગતો આઘાત અસહ્ય હોય છે, તેમાંથી બહાર નીકળીને પણ ફરીથી તે બોલાવે ત્યારે મદદે પહોંચી જવું કે, હશે.. જવા દે.. હું થોડી તેના જેવી છું.. એમ વિચારવું તે લાગણીવશની નિશાની છે.
સ્વાર્થની દુનિયામાં બધા જ પોતાનો મતલબ શોધતા હોય છે, બીજાને કેમ પછાડવા કે નીચા પાડવા તે જ લાગ જોતા હોય છે. ત્યારે કોઈની લાગણી જોઈને ખુશ થવાય છે. આજની દુનિયામાં પણ લાગણીશીલ માણસો છો, તે જોઈને ઈશ્વર પરનો વિશ્વાસ વધુ મજબૂત થાય છે. પણ આવા લાગણીશીલ કે લાગણીવશ માણસોને પૂછો તો ખરા કે આવા સ્વભાવને કારણે તેમણે કેટલું સહન કર્યું છે? ઘણીવાર લાગણીમાં છેતરાવવાથી તેમના દિલમાં પહેલા ઘા તો જોવો. છેતરાવવાની પીડા તે જ સમજી શકે, જેણે વિશ્વાસ રાખવાની હિંમત કરી હોય. લાગણીનું ઝરણું જેના હૃદયમાં વહેતું હોય તે જ પથ્થરના ઘા ખાવાની હિંમત કરી શકે.
પણ હવેના સમયમાં લાગણીશીલ કે લાગણીવશ હોવું એ મૂર્ખતાની નિશાની ગણાય છે. પોતાનો સ્વાર્થ સાધવા આપણો ઉપયોગ કરતા લોકો પછીથી જાહેરમાં એમ કહેતા સંભળાય છે કે તેને તો કંઈ ખબર નથી પડતી. એક-બે મીઠા વાક્યોથી તે આપણું કામ કરી આપશે. આવું થાય ત્યારે આપણને આપણી જાત પર ગુસ્સો આવે છે. જ્યારે આપણી લાગણીનો પડઘો ન પડે ત્યારે થતું દુઃખ અસહ્ય હોય છે. સ્વાર્થી દુનિયામાં ભગવાને જેને લાગણીશીલ હૃદય આપ્યું છે તે જ વધારે દુઃખી હોય છે. પણ ક્યારેક એમ પણ લાગે કે જો કોઈના દિલમાં લાગણી જ ન હોત તો દુનિયા કદાચ રોબર્ટ જેવી બની જાત. દુનિયાને ટકાવી રાખવા પણ લાગણી જરૂરી છે. પણ લાગણી દર્શાવતા પહેલા સામેની વ્યક્તિની યોગ્યતા તપાસજો. કોઈ તમારો ફાયદો ન લે તે ધ્યાન રાખજો. લાગણીમાં છેતરાવવાની સજા બહુ અઘરી હોય છે. જો કે સામેની વ્યક્તિ કેવી છે એ તો અનુભવ થયે જ સમજાય છે. કેટલીક વખત તો સંબંધમાં વર્ષાે સુધી એક વ્યક્તિ જ ઘસાતી જતી હોય છે. આર્થિક, શારીરિક અને લાગણીમાં એક જ વ્યક્તિનું યોગદાન હોય છે. બીજી વ્યક્તિને જ્યાં સુધી જરૂર છે ત્યાં સુધી જ વ્યવહાર રાખે છે પણ જેવી જરૂરિયાત પૂરી થઈ જાય, અથવા તો પોતાને અન્ય લોકોનો સાથ મળી જાય અથવા તેની આર્થિક-સામાજિક સ્થિતિ સદ્ધર થઈ જાય એટલે સંબંધ ઘટાડી નાખે પાછા હોશિયાર પણ એવા કે સંબંધ પૂરો કાપી ન નાખે, એકાદ છેડો સાચવી રાખે, પણ પહેલા જે સંબંધ હોય તેમાં ૯૫ ટકા ફર્ક પડી ગયો હોય.. ખેર.. આ તો બધી સ્વાર્થની દુનિયા. પણ આપણે વિચારવાનું કે આપણે શું બનવું? લાગણીશીલ કે લાગણીવશ..?
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
ગયા અઠવાડીયે વટસાવિત્રી વ્રત હતું, સૌભાગ્યવતી સ્ત્રીઓએ લાલ-લીલા રંગની સાડી પહેરીને તૈયાર થઈને, વડની પૂજા કરી, પોતાના પતિના લાંબા જીવન અને સ્વસ્થ જીવન માટે પ્રાર્થના કરી. આખો દિવસ ઉપવાસ કર્યો અને પતિ માટે વ્રત-પૂજા કરીને જાતને ધન્ય અનુભવી.
હવે આવતા મહિને આવશે મોળાકાત અને જ્યા પાર્વતી વ્રત... નાની બાળાઓથી લઈને યુવતીઓ આ વ્રત કરશે. પાંચ દિવસ સુધી મીઠા વગરના ભોજનના એકટાણાં અને છેલ્લા દિવસે જાગરણ કરશે. પાંચ દિવસ તૈયાર થઈને પૂજા કરશે... તેમાં કારણ એ જ કે સારો પતિ મળે, સારું સાસરિયું મળે...
પછી આવશે ફૂલકાજળી વ્રત, એવરત-જીવરત વ્રત અને આવા તો કેટકેટલા વ્રત છે. અહીં તો હજી આપણા ગુજરાતમાં સ્ત્રીઓ પતિ માટે કરે છે એ વ્રત લખ્યા છે, બીજા રાજ્યમાં કે બીજા ધર્મમાં પણ આવા બધા વ્રત સ્ત્રીઓ કરે જ છે. સ્ત્રીઓ વ્રત પોતાના માટે નહીં, પતિ માટે, પતિના લાંબા જીવન અને સુખાકારી માટે કરે છે, શું બધા વ્રત સ્ત્રીઓએ જ કરવાના ? પુરૂષો માટે કોઈ વ્રત નથી? પુરૂષો પત્ની માટે કોઈ વ્રત ન કરે ? કેમ? તેમને પોતાના જીવનસાથીની ચિંતા નથી??
આપણા સમાજમાં નાનપણથી જ દીકરીઓને પતિનો મહિમા સમજાવવામાં આવે છે. દરેક દીકરીની આંખમાં 'સારો પતિ' અને 'સારૃં સાસરિયું' એવું સપનું આંજી દેવામાં આવે છે, અને એટલે જ તેને આ બધા વ્રતની ટેવ પાડવામાં આવે છે. મા-બાપ જ શું કામ... સગા-વહાલા પણ દીકરી સાસરે સુખી હોય તો તેમ કહે છે કે, 'તેણે પાંચેય આંગળીએ દેવ પૂજ્યા હશે' દીકરીના મનમાં એમ જ ઠસાવવામાં આવે છે કે પૂજા-પ્રાર્થના-વ્રત સારી રીતે શ્રદ્ધાથી કરો તો સારો પતિ મળે, નાનપણથી જ દીકરીને સમજાવવામાં આવે છે કે, પતિ પરમેશ્વર કહેવાય...
દરેક યુવતીને જીવનમાં સારો પતિ મેળવવાની આશા હોય છે અને આ આશાએ જ તે મમ્મીએ કરેલા બધાં વ્રત કરે છે. ભૂખ્યા ન રહેવાતું હોય તો પણ ભૂખ્યા રહે છે, જુના સમયમાં તો 'દીકરીને ગાય, દોરે ત્યાં જાય' કહેવત પણ સાચી પડતી, મા-બાપ કહે ત્યાં દીકરી પરણી જતી. જો કે મા-બાપ પણ દીકરી માટે સારું જ ઈચ્છતા, સારું સાસરું, સારો પતિ જ શોધતા અને મોટાભાગે બધી દીકરીઓને સારૃં-સાસરૃં મળી જતું. જો કે એ વાત અલગ છે કે, આ 'સારૃં સાસરૃં' એ દીકરીએ દુઃખ મનમાં દબાવીને સાસરીયાની ઉપજાવેલી છબિ હોય છે, દીકરીઓ પતિને પરમેશ્વર માનીને બધું જ સહન કરી લેતી અને એ જ પરમેશ્વર માટે ભગવાન પાસે પ્રાર્થના કરતી અને વ્રત ઉપવાસ કરતી.
સ્ત્રી લગ્ન પછી પ્રેમથી પતિ માટે વટસાવિત્રીનું વ્રત રાખે છે. એ વાત અલગ છે કે, સાવિત્રી અને સત્યવાનનો પ્રેમ અલૌકિક હતો અને એ જ પ્રેમના કારણે ઈશ્વરે સાવિત્રીનો હઠાગ્રહ માન્ય રાખીને તેના પતિને સજીવન કર્યા. દરેક સ્ત્રી તો પતિ માટે આવો જ પ્રેમ રાખે છે, પણ ઘણાંખરા પતિ-પત્નીને પૂરતું માન આપતાં નથી. બધા પુરૂષોની વાત નથી. ઘણાં પુરૂષો પત્નીને અનહદ પ્રેમ કરતા જ હોય છે. તો સવાલ એક જ છે કે, ભૂખ્યા રહીને વ્રત કરવાનું સ્ત્રીઓને જ કેમ?
બીજી રીતે વિચારીએ તો એમ કહી શકાય કે આ વર્ષોથી ચાલી આવતી પરંપરા છે. જુના સમયમાં નાની દીકરીઓને કે સ્ત્રીઓને ઘરની બહાર નીકળવાનું ભાગ્યે જ બનતું. લગ્ન પછી સંયુકત કુટુંબની જવાબદારીમાં સ્ત્રીઓ ઘરમાં જ પુરાય રહેતી. આવા વ્રત આવે ત્યારે જ તે નવી સાડી ઘરેણા પહેરીને બહાર નીકળતી. સરખી સહેલીઓ સાથે મંદિર જઈ થોડી ખુશ થતી. વ્રત હોવાથી ઘરના કામમાંથી પણ થોડા અંશે આરામ મળતો, સ્ત્રીઓ પાસે ખુશ થવાનું, બહાર જવાનું, આનંદનું બીજું કોઈ સમાધન ન હોવાથી આવા કોઈ વ્રત વખતે થોડી અલગતા અનુભવતી અને ખુશ થતી, વળી જાગરણ કરવાનું હોવાથી આખી રાત કોઈને કોઈ કાર્યક્રમ થતા જેથી સ્ત્રીઓને આનંદનો અવસર રહેતો.
પણ હવે તો સ્ત્રીઓને એવું બંધન નથી. છુટથી હરી ફરી શકે છે. મોટાભાગની સ્ત્રીઓ નોકરી કે અન્ય કામ કરતી હોય છે. આવા સંજોગોમાં વ્રત ઉપવાસ કરવા તેમને અઘરા પડે છે. આખો દિવસ કામનું ટેન્શન અને ભુખ્યા રહેવાનું તેમનાથી નથી થતું, પણ છતાં સ્ત્રીઓ વ્રત કરે જ છે, તેનું કારણ એ જ કે તેમને પહેલેથી જ સમજાવવામાં આવે છે કે વ્રત-ઉપવાસ કરવાથી પતિનું જીવન સુખમય રહે, પતિનો પ્રેમ મળે. સ્ત્રીઓ કયારેક ભગવાનના ડરથી કે પછી આ બધા કહેશે કે 'તેને પતિ માટે પ્રેમ નથી' એ વિચારથી પણ વ્રત કરતી હોય છે. શું વ્રત ન કરો તો તેને પતિનો પ્રેમ ન મળે ? શું પતિનો પ્રેમ વ્રત પર આધારિત છે?
માન્યું કે વ્રત-ઉપવાસ આપણી પરંપરા છે. આ લેખનો મતલબ એમ નથી કે, હું નાસ્તિક છું કે મેં કયારેય વ્રત નથી કર્યાં. મેં પણ નાનપણમાં સારો પતિ મળે એ શ્રદ્ધાથી વ્રત કર્યા જ છે. પણ એ નાનપણની વાત હતી, મમ્મી-દાદી સમજાવે તેમ વ્રત લીધા. વ્રત ફળ્યા કે નહીં એ અલગ વાત છે. અહીં આસ્તિક કે નાસ્તિકનો ખ્યાલ થોડીવાર બાજુ પર મૂકીને વિચારીએ કે, શું પુરૂષો કોઈ વ્રત ન કરી શકે ? અહીં કોઈ એવી દલીલ પણ કરશે કે પુરૂષ હનુમાન જયંતી, શનિવાર, શિવરાત્રિ જેવા વ્રત કરે જ છે. પણ અહીં વાત ખાસ પત્ની માટે થતા વ્રતની છે.
કહેવાય છે કે પતિ-પત્ની જીવનરથના બે પૈડાં છે બન્ને એકબીજા વગર અધૂરાં છે, કોઈ એક ન હોય તો બીજાનું જીવન અટકી જાય છે. તો પછી પતિની જ લાંબી ઉંમરની પ્રાર્થના શું કામ? પતિ પોતાની પત્નીની લાંબી ઉંમરની પ્રાર્થના ન કરી શકે ? બન્ને વચ્ચે અઢળક પ્રેમ હોય તો પણ પત્ની જ વ્રત કરીને પ્રેમ સાબિત કરે એવું શું કામ? પતિ 'પ્રેમ છે' એવું કહેવા વ્રત ન કરી શકે ? જો કે ઘણી વખત પુરૂષોની ઈચ્છા હોય તો પણ તે વ્રત નથી કરી શકતા. કારણ કે પત્ની માટે વ્રત કરનારને કદાચ બધા 'વેવલો' કહેશે એ તેને ડર હોય છે. આપણી માન્યતા છે કે, પુરૂષ નઠોર-કઠોર જ રહેવાનું પ્રેમ છે એ બહુ બતાવવાનું નહીં, નહીં તો તેને બધા વહુઘેલો કહે અને એટલે જ કદાચ પુરૂષો પત્ની માટે વ્રત કરી શકાય એવું વિચારતા પણ નથી.
હવે ટીવી સિરિયલમાં પણ પતિ-પત્ની માટે વ્રત કરે છે. એવું બતાવે છે, પણ એ સ્થિતિ સમાજમાં કયારે આવશે? કેટલાક એવી દલીલ કરશે કે સ્ત્રીઓ પોતાની મરજીથી વ્રત કરે છે, પતિ પ્રત્યેના પ્રેમના કારણે વ્રત કરે છે, તો શું પતિને પ્રેમ નથી.?
કેમ આપણે એવું વાતાવરણ ઊભું ન કરી શકીએ કે, પતિ પણ પત્ની સાથે મંદિર જઈને પૂજા કરે, વ્રત કરે, ઉપવાસ કરે,... આવું શકય છે ? કદાચ હા... તો તે માટે પુરૂષોએ સમાજનો ડર છોડીને પ્રયત્ન કરવા પડશે, પત્ની માટે વ્રત કરનાર પતિ પ્રત્યે તેની પત્નીનો પ્રેમ સો ગણો વધી જ જશે... વિશ્વાસ ન હોય તો એકવાર પત્ની માટે વ્રત કરી જોજો...
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
હમણાં ત્રણ દિવસ પહેલા ફાધર્સ-ડે હતો. જો કે ઘણાંને તો એ પણ ખબર નહીં હોય કે જુન માસના ત્રીજા રવિવારે ફાધર્સ ડે તરીકે ઉજવવામાં આવે છે. મધર્સ ડે ની બધાને ખબર જ હોય છે અને એ દિવસની ઉજવણી પણ જોરશોરથી થાય છે. પણ ફાધર્સ ડે... તેની ઉજવણી કરવાનું ભૂલી જઈએ છીએ.. જો કે તેનાથી ફાધરને કદાચ ખરાબ પણ નથી લાગતું... બેઝીકલી આપણે હંમેશાં માતાની મહતા જ ગાઈએ છીએ, માતાના જ ગુણગાન, તેના જ વખાણ, તેની જ કવિતા, તેની જ વાર્તા-લેખ-બધું જ આ બધામાં ફાધર થોડા ભૂલાય જાય છે. ફાધર-પિતા એવી વ્યક્તિ છે કે, જો તે ના હોય તો કુટુંબ ટકી ન શકે. બાળકો માટે જેટલું મહત્ત્વ, જેટલી જરૂરિયાત માતાની છે, એટલું જ મહત્ત્વ અને જરૂરિયાત પિતાની પણ છે જ... છતાં આપણે હંમેશાં તેને સાઈડ લાઈન જ કરતા હોઈએ છીએ.. અને છતાં તે ફરિયાદ પણ નથી કરતા...
માતા-માતા હોય છે અને પિતા-પિતા હોય છે, બન્નેની સરખામણી કોઈ જ હિસાબે વ્યાજબી નથી, માતા ગમે તે કરે તો પણ પિતાનું સ્થાન નથી લઈ શકતી અને પિતા ગમે તેટલા ધમપછાડા કરે તો પણ માતાની જગ્યા ન લઈ શકે. માતા મહાન કે પિતા મહાન એવી ચર્ચા જ અસ્થાને છે. બન્ને પોતપોતાની જગ્યાએ મહાન જ છે, પિતા થોડો જુદો હોય છે, તે માતાની જેમ વ્યકત થઈ શકતા નથી, આસાનીથી રડી શકતા નથી. ઘણું બધું દિલમાં રાખીને જીવતા હોય છે એટલે તેનો ચહેરો વધુ કરડાકીવાળો લાગતો હોય છે. માતા દિલથી વિચારતી હોય છે જ્યારે પિતા દિમાગનો વધુ ઉપયોગ કરે છે. માતા અને પિતામાં જે તફાવત છે એ તો રહેવાનો જ.. પણ એક વાત કયારેય બદલાવાની નથી કે બાળકો માટે બન્નેને અનહદ લાગણી હોય જ છે.
પિતાને માતાની સરખામણીએ 'કઠોર' ગણવામાં આવે છે. કોઈ વાતની જવાબદારી નાખવાની હોય તો પહેલો વારો પિતાનો આવે છે. જો કે દરેક બાળક માટે પહેલો હીરો તેના પિતા જ હોય છે. મારા પિતા બધું જ કરી શકે એવો ખ્યાલ નાના હોઈએ ત્યારે આપણા મનમાં હોય જ છે. એક યુવાને કહેલી વાત... તે કહે છે કે નાનો હતો ત્યારે તેના પિતા તેના માટે સર્વસ્વ હતા. થોડોક મોટો થયો પછી મને સમજાયું કે પિતા તો સામાન્ય નોકરી કરે છે, માંડ-માંડ ઘરના ખર્ચ પૂરા કરે છે. ભણ્યા પછી થયું કે પિતામાં લાંબી સમજ નથી, તેમણે જિંદગીમાં ઘણી ભૂલ કરી છે. તેના પિતા વૃદ્ધ થયા ત્યારે તેમણે દીકરાને બોલાવીને કહ્યું કે, મારાથી તારા માટે થાય એટલું કર્યું છે. કંઈક ન થયું હોય તો તે મારી મજબુરી હશે, પણ મેંં મારા પક્ષે પૂરતી કોશિશ કરી છે. હવે તું પિતા બને ત્યારે તારા બાળકો માટે તારાથી થાય એટલું કરજે... કદાચ તેમને ઓછું લાગે તો પણ એવું ન લાગવું જોઈએ કે તે તેમની ઈચ્છા પૂરી કરવા પ્રયત્ન નથી કર્યા.. આ સાંભળીને તે યુવાનને લાગ્યુ કે પિતા મહાન જ હોય.. તે બાળકો માટે બધું જ કરી છુટે...
પિતા એટલે એ વ્યક્તિ જે બાળકોના ઉછેર માટે પોતાની બધી ઈચ્છા, શોખ, અરમાન બધું જ હસતા મોઢે મનમાં દબાવી દે છે. બાળકોનું જીવન કેવી રીતે સુંદર અને સગવડતાભર્યુ બનાવવું એ વિચારમાં જ તેની સવાર પડે છે, એ વિચારમાં જ આખો દિવસ કામ કરે છે અને એ વિચારમાં જ રાત્રે થાકીને ઘરે આવીને બાળકોના હસતા ચહેરા જોઈને ખુશ થાય છે. પિતા એટલે એ વ્યક્તિ કે જે પોતાના બાળકોને સારું જમવાનું મળે એ માટે અડધી જિંદગી સવારથી ભરેલું ટિફિન જમે છે. ટિફિન લઈને નીકળનાર પિતાના નસીબમાં કયારેય ગરમ જમવાનું નથી. હોતું. ઠંડું શાક અને રોટલી ખાઈને અડધી જિંદગી વિતાવનાર પિતા બાળકો માટે ગરમાગરમ નાસ્તો લઈ જવાનું ભુલતા નથી. બાળકોને સ્કૂલે જવામાં તકલીફ ન પડે એ માટે પિતા સ્કૂલની નજીક ઘર શોધે છે, પછી ભલેને પોતાને ઓફિસ પહોંચવા માટે કલાક વહેલું નીકળવું પડે. થાકીને ઘરે આવેલ પિતા બાળકોની ફરમાઈશ પર મોડીરાત્રે પણ આઈસ્ક્રીમ લેવા જવાની ના નથી પાડતા.. બાળકોના જન્મથી લઈને, તેની હસી, તેના નટખટ તોફાન, તેનું ઉંધુ પડતું, ચાલતા શીખવું, બાળકોનું બાળપણ.. આ બધું તે માણી શકતા જ નથી. તેની અદમ્ય ઈચ્છા હોય છે કે બાળક પહેલું પગલું ભરે તે પોતે જોવે... બાળક બોલતા શીખે ત્યારે તે સાંભળે, બાળકોના તોફાન માણે.. પણ તે આ બધી ઈચ્છાઓને દબાવીને નોકરી ધંધા માટે બહારનીકળે છે. કારણ કે તે જાણે છે કે જો તે આ બધું જોવા બેસી રહેશે તો બાળકોનું ભવિષ્ય ઉજજવળ નહીં બનાવી શકે. માતા બાળકોને મમતાથી, લાગણીથી જીવતા શીખવે છે, પિતા તેને બહારની દુનિયાનો પરિચય કરાવે છે.
આજથી ૪૦-પ૦ વર્ષ પહેલાના પિતા બાળકો માટે કદાચ એક અજાણી વ્યક્તિ જેવા રહેતા. સવારે વહેલા નીકળીને રાત્રે મોડા ઘરે પાછા આવતા પિતા સાથે બાળકોને વાતચીતનો વધારે સમય ન રહેતો. બાળકો પોતાની જરૂરિયાત, ફરમાઈશ કે કોઈ વાતની રજા લેવાની હોય તો પણ માતા દ્વારા જ પિતા પાસે પહોંચાડતા.... ત્યારે પિતાની છાપ કડક હતી, જો કે એ વાત પણ ખોટી જ છે.. પિતા બાળકો માટે બહારથી ભલે કઠોર હોય પણ તેના દિલમાં લાગણી તો રહેતી જ.... આજના પિતા તો બાળકો માટે હીરો કરતા દોસ્ત જેવા વધારે લાગે છે. આજના યુવાનો પોતે જે નથી કરી શકતા, જે નથી મેળવી શકયા, તે બાળકો દ્વારા પૂરા કરવાનો પ્રયત્ન કરે છે. અને એટલે જ બાળકોની બધી જ જરૂરિયાત, બધી જ ફરમાઈશ પૂરી કરવા પ્રયત્ન કરે છે. પિતા કયારેય માતાથી ઉતરતા નથી હા.. કદાચ માતાની બરાબરી ન કરી શકે, પણ તેની લાગણી જરાય ઓછી નથી, બાળકો નાના હોય ત્યારે રડવા માટે માતાનો ખોળો જોઈએ, તેમ મોટા થયા પછી પિતાનો ખભો જોઈએ.. જો પિતામાં કંઈ અધૂરપ લાગે તો વિચારજો કે તે પણ એક માણસ જ છે, પણ તે તમારા માટે કંઈ પણ કરવા તૈયાર જ હશે... દુનિયાના તમામ પિતાને વંદન....
- દિપા સોની
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
હમણાં ગયા અઠવાડિયે હૃદય હચમચાવી દે તેવો કિસ્સો છાપામા આવ્યો હતો. સીમમાં રહેતા પરિવારની દસ માસની બીમાર દીકરીને તેની માતાએ કંટાળીને, થાકીને, ગુસ્સે થઈને કૂવામાં ફેંકી દીધી, પહેલા અપહરણની વાર્તા બનાવી, પછી સાચી ખબર પડી. સાંભળીને વાંચીને બધાને હાયકારો નીકળી ગયો કે 'માં આવું કરી શકે ? માન્યું કે અભણ-મજૂર-નબળી આર્થિક સ્થિતિને કારણે દીકરીની બીમારીનો ઈલાજ કદાચ ન થઈ શકે પણ તેને મારવાનો જીવ કેમ ચાલે ? તેને કૂવામાં નાખી દેતા તેના હાથ કંપતા નહીં હોય ? મજુરી કરીને થાકેલી માતાને રાત્રે રડતી દીકરીને કારણે ગુસ્સો આવ્યો... પણ તેનું આવું પરિણામ? આને માં કહેવાય ?
થોડા વર્ષો પહેલાં બહુ ગાજેલો એક કિસ્સો... છ માસની દીકરીને, જોતા જ હેત આવે તેવી માસુમ, નિર્દોષ, દુનિયાદારીથી અજાણ એવી દીકરીને તેની માતાએ પ્રેમીની મદદથી મૃત્યુને હવાલે કરી દીધી. તેના પતિને શંકા હતી કે દીકરી તેની નથી, એટલે પોતાની જાત, પોતાનું લગ્નજીવન બચાવવા દીકરીનું ખૂન કરાવી નાખ્યું. બચાવમાં એમ કહ્યું કે, તેના પતિને દીકરી પર પ્રેમ ન હતો. શંકા કરતો હતો. તે કિસ્સામાં પણ પહેલા અપહરણની વાતો બનાવી, પછી સાચી ખબર પડી.. આને માં કહેવાય ? જે દીકરીને નવ મહિના પોતાના ગર્ભમાં સાચવી, તે દીકરીને છ મહિનામાં મોતને હવાલે કરી ? તેના દિલમાં દયા ન આવી ? કદાચ તે દીકરીનો પિતા તેનો પતિ ન હતો, પણ માં તો પોતે હતી ને ? પોતાનું ભવિષ્ય બચાવવા આવું કર્યુ? શું તે પકડાઈ ગઈ ન હોત તો દીકરીના ખૂનનો અરાધ ભાવ ન રહેત? શું તે ખુશીથી જીવન જીવી શકત ? તેની બેવફાઈમાં દીકરીનો શું વાંક ? જે માતાએ જન્મ આપ્યો, તેણે જ મૃત્યુ આપ્યું ? પછી દુનિયા સામે આંસુ સારવાનો શું મતલબ ?
એક બીજો કિસ્સો... ગુજરાતના એક યુવકે બીજા રાજ્યની યુવતી સાથે એજન્ટ મારફત લગ્ન કર્યા... બે વર્ષ બરાબર ચાલ્યું... એક દીકરીનો જન્મ થયો... પછી તે યુવતી દીકરાને મૂકીને દાગીના-રૃપિયા લઈને પોતાના ઘરે પાછી ચાલી ગઈ, યુવકે પછીથી પુછયું તો આવવાની ના પાડી દીધી અને કહ્યું કે, 'તારો દીકરો છે, તું સાચવ... મારે તો તે જોઈતો જ ન હતો... મેં તેને મારવાનો પ્રયત્ન પણ કર્યો, પણ બચી ગયો.... હવે તું જાણે અને તારો દીકરો...' હવે એ નિર્દોષ બાળક દાદા-દાદી-પિતાના હાથનો માર ખાયને મોટો થાય છે, બધા હડધુત કરે છે, માં ચાલી ગઈ તો જવાબદારી કોણ લે ? આ દીકરા મોટો થશે ત્યારે તેને ' માં આવી હોય ?' એ સવાલ નહીં થાય ?
આવા કિસ્સા જોઈને, સાંભળીને જાણે માતૃપ્રેમની વ્યાખ્યા બદલાયેલી લાગે. ધરતીકંપના આંચકા કરતા પણ વધારે મોટો આંચકો લાગે. 'માં આવું કરી શકે ?' એવો સાવલ થાય જ. માં એટલે દરેક સમયે, દરેક મુસીબતમાં બાળકને રક્ષણ આપનાર મમતામયી દેવી... ઈતિહાસના પાના પણ સાક્ષી છે કે બાળકને બચાવવા માં ગમે તેની સામે લડતા અચકાતી નથી. બાળકની સામે મૃદુતાથી વર્તતી માં બાળકની સલામતીનો પ્રશ્ન હોય ત્યારે કઠોર થઈ જાય છે. માં માટે તેનું સર્વસ્વ બાળક જ હોય છે. ત્યારે આવું વાંચીને વિચાર આવે કે શું માં આવી હોઈ શકે?
આમ તો ઘણીવખત આપણે સાંભળીએ છીએ કે માતાએ બાળકોને સાથે રાખીને આત્મહત્યા કરી. હમણાં થોડા સમય પહેલાં જ એક માતાએ એક પછી એક એમ ત્રણ બાળકોને કૂવામાં નાખ્યા, અને પછી પોતે પણ કુદી પડી... ચારેયના મોતના સમાચાર સાંભળીને અજાણ્યા હોવા છતાં આપણી આંખ ભીની થઈ જાય... એ માતાની સ્થિતિ વિચારી જ ન શકાય કે તેણે કેવી રીતે બાળકોને કૂવામાં નાખ્યા હશે? તેનું મન કેટલું રડતું હશે? તેના હાથ કેટલા કાંપતા હશે... એક બાળકને નાખ્યા પછી બીજા બે બાળકો ડરી ગયા હશે, ડઘાઈ ગયા હશે.. છતાં માતાએ તેમને સાથે રાખીને મોતને વહાલું કર્યું. જો કે તેને ખૂન ન કહી શકાય... આમા માતાની કઠોરતાને બદલે તેની મમતા વધારે દેખાય છે. ગરીબીથી કંટાળીને કે સાસરીયાથી કંટાળીને દુનિયા છોડતી વખતે માં પોતાની સાથે બાળકોને પણ લઈ જાય છે. જે ઘરમાં, જે વાતાવરણથી ત્રાસીને પોતે આપઘાત કરવા તૈયાર થાય છે, તે વાતાવરણમાં તે બાળકોને મૂકવા તૈયાર હોતી નથી. જે ઘરમાં સતત ઝઘડા, મારકુટ થતા હોય, જ્યાં શ્વાસ લેવાનું તેના માટે અઘરું બનતું હોય તે ઘરમાં બાળકોને કેમ છોડી શકે ? તે વિચારે છે કે પોતાના ગયા પછી બાળકો કેમ જીવશે ? અને એ વિચારે જ તે બાળકોને સાથે લઈ જવાનું નક્કી કરે છે.
આમાં ઘણાં એવી દલીલ કરશે કે માતાએ તો બાળકો માટે બધું સહન કરવું જ પડે. ભલેને તકલીફ, દુઃખ, ત્રાસ હોય તો પણ બાળકોનું મોઢું જોઈને જીવી લેવાનું હોય. એ વાત પણ સાચી જ છે કે માતા બાળકો માટે જ જીવે છે. દુઃખ, તકલીફ હોય,, ગરીબી હોય છતાં બાળકો માટે તેની મમતા ઓછી નથી થતી, અને બાળકો માટે જ બધું સહન કરીને જીવે જ છે, પણ જ્યારે તે બધાથી થાકી જાય, હારી જાય, ત્યારે દુનિયા છોડવાનો નિર્ણય લે છે, અને ત્યારે પતિ-સાસરીયા અને દુનિયા પરથી વિશ્વાસ ગુમાવેલી માતા બાળકોને કોઈના ભરોષે છોડવા નથી માંગતી, અને પોતાની સાથે લઈ જાય છે. ઘણીવાર પછીથી પોલીસ માતા સામે આત્મહત્યા અને બાળકોના ખૂનનો ગુનો દાખલ કરે છે, પણ આ ખૂન નથી. કદાચ માતા થાકીને,હારીને એકલી દુનિયા છોડી દે તો પછી બાળકોનું શું ? તે પડતા, અથડાતા, ધુત્કારતા, રખડતા, રડતા રડતા મોટા તો થઈ જશે, પણ તેમને પછી માતા-મમતા જેવા શબ્દોથી નફરત થઈ જશે. રડતું બાળક દરેક હિબકે, દરેક આંસુએ માતાને યાદ કરશે કે મને મૂકીને કેમ ચાલી ગઈ ?... અને આવા વિચારોથી જ કદાચ માતા બાળકોને સાથે લઈ જાય છે.
મારા જ સંબંધીમાં બનેલો કિસ્સો કહું તો ત્રણ મહિનાની ફૂલ જેવી દીકરીને લઈને તેની માતાએ ધસમસતી ટ્રેન સામે પડતું મૂક્યું નજરે જોનારાઓએ કહ્યું કે, તે માતા એક કલાકથી દીકરીને લઈને સ્ટેશન પર ફરતી હતી. દર મિનિટે દીકરીને વહાલ કરતી હતી. અને ટ્રેન આવતા પોતાની છાતીએ લગાડીને ટ્રેન સામે પડતું મૂક્યું. આવા કિસ્સામાં માતાની લાગણી અને મજબૂરી વધુ ભાગ ભજવે છે, આવી માતા પર તિરસ્કારને બદલે દયા આવે. ઘણીવાર કોઈની બળજબરી કે બળાત્કારનો ભોગ બનેલી કે પ્રેમીના દગાથી દુભાયેલી કુંવારી માતા બાળકનો ત્યાગ કરે છે, ત્યારે પણ કદાચ તેના પર દયા ઉપજે. પરંતુ પોતાની ખુશી માટે કે ક્ષણિક ગુસ્સામાં બાળકને મારી નાખનાર માતા દયાને પાત્ર નથી. જે બાળકને નવ મહિના પોતાના ગર્ભમાં સાચવ્યા, જેને જન્મ આપવા આટલી તકલીફ સહન કરી, તે બાળકને એકાદ વર્ષ પણ ન સાચવી શકયા ? છ મહિનાની દીકરીને પ્રેમીની મદદથી મારી નાખનાર, બીમાર દીકરીની કૂવામાં ફેંકી દેનાર કે બાળકોને છોડીને પ્રેમી સાથે ચાલી જનાર સ્ત્રી માતા બનવાને લાયક જ નથી. આમા માતા વિશેની તમામ વ્યાખ્યા, તમામ ઉપમાઓ ખોટી ઠરે છે. આવું કર્યા પછી પણ તે માતા બાળકો ગુમ થવાની ફરિયાદ કરે છે અને પોલીસની કામગીરીમાં પણ સાથ આપે છે.
આવું જોઈને વિચાર આવે કે આ સ્ત્રીના શરીરમાં હૃદયની જગ્યાએ પથ્થર હશે. નહીં તો માનું દિલ કયારેય આટલું કઠણ ન હોય, માં કયારેય આટલી નિષ્ઠુર ન હોય. પોતાની ખુશી માટે બાળકોને મારી નાખે, એવી સ્ત્રીને કદાચ હૃદય હશે જ નહીં.... મનમાં વિચાર આવે કે કદાચ બાળકોને મારી નાખનાર માતા પકડાઈ ન જાત તો શું તે બાકીની જિંદગી ખુશીથી પસાર કરી શકત ? બાળકનો ચહેરો, તેની હસી, તેના નટખટ તોફાન યાદ ન આવત ? પણ કદાચ ના... કારણ કે આવી સ્ત્રીઓના શરીરમાં માતાનું હૃદય જ નથી હોતું. માના પવિત્ર શબ્દનો કલંક લગાડનાર આવી માને સજા થવી જ જોઈએ... જયાં સુધી બેવફાઈ, વ્યભિચાર, મોજશોખ, શારીરિક આકર્ષણ સમાજમાં રહેશે, ત્યાં સુધી આવા કિસ્સા બનતા જ રહેશે. માં બનવું એ સૌથી મોટી જવાબદારી છે. જે સ્ત્રી આ જવાબદારી નિભાવવા તૈયાર ન હોય તેણે માં બનવું જ ન જોઈએ...
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
પર્યાવરણીય સંરક્ષણ અને ટકાઉપણા વિશે જાગૃતિ લાવવા માટે ૧૯૭રમાં પર્યાવરણ ઉપર સ્ટોકહોમ કોન્ફરન્સ દરમિયાન સંયુકત રાષ્ટ્ર પર્યાવરણ કાર્યક્રમ દ્વારા પ જૂનને વિશ્વ પર્યાવરણ દિવસ તરીખે પસંદ કરવામાં આવ્યો. પ્રથમ વિશ્વ પર્યાવરણ દિવસ પ જૂન ૧૯૭૩ના રોજ ફકત એક પૃથ્વીના સુત્ર સાથે મનાવવામાં આવ્યો ત્યારથી દર પ જૂનના રોજ વૃક્ષારોપણ થાય છે. શરૂઆતમાં સરકારી વનમહોત્સવ હવે લોક મહોત્સવ બની ગયો છે અને લોક મહોત્સવમાં મોટાભાગે જે ઘેલછા હોય છે. તે વૃક્ષારોપણના કાર્યક્રમમાં જોવા મળે છે. આટલા વર્ષોથી ઊજવાતા વૃક્ષારોપણ અને વનમહોત્સવ પછી પણ વન વિસ્તાર ઘટતો જાય છે. જંગલોના નિકંદન પછી રહેઠાણ ગુમાવી બેઠેલા વનવાસી પશુઓ માનવ વિસ્તારમાં રખડતા થયા છે.
દર વર્ષે વૃક્ષારોપણ થાય છે, છતાં વૃક્ષોની સંખ્યા કેમ વધી નથી, તેનો વિચાર લોકો કે સંસ્થાઓ કયારેય કરતા જ નથી. ખરેખર તો વૃક્ષારોપણ મહોત્સવમાં આપણે વૃક્ષ વાવતા નથી, પણ નાનકડા રોપાની હત્યા કરીએ છીએ અને હજારોની સંખ્યામાં ઝાડનું નિકંદન કાઢી નાખીએ છીએ. કારણ કે ઝાડના ઉછેરમાં જે કાળજી અને માવજત જરૂરી છે તે રાખવાની દરકાર, કોઈ રાખતું જ નથી. ચાર-પાંચ ઈંચના રોપાને નાનકડો ખાડો ખોદીને તેમાં રાખી દઈએ અને ઉપરથી ઝારી વડે થોડું પાણી રેડીએ તેવા ફોટા પડાવીને વાહવાહ મેળવી લઈએ છીએ. પણ પછી એ રોપાનું શું થયું તે જાણવાની કોઈને ઈચ્છા નથી થતી આવા રોપા કયારેય ઉછરતા જ નથી. કાં તો પશુ-પંખી છુંદી નાખે અથવા તો ખાઈ જાય.
વૃક્ષારોપણ માટે જરૂરી આવડત આપણી પાસે છે જ નહીં,આપણે ફકત નાનકડા રોપાને જમીનમાં રોપી દઈએ છીએ. મોટો ખાડો, યોગ્ય માટી અને યોગ્ય ખાતરની જરૂર હોય છે. છોડના મૂળિયા જમીન સાથે જોડાય ત્યાં સુધી એટલે કે એકાદ વર્ષ તેની માવજત કરવી પડે, નવા છોડ ફરતે લોખંડની જાળી નાખવી પડે, તો કદાચ છોડ જીવી જાય અને વૃક્ષ બની જાય. નાનકડો રોપ એ બાળક સમાન છે, તેના ઉછેર માટે નાણા, સમય અને આવડત જરૂરી છે, આટલો ભોગ આપવાની તૈયારી ન હોય તેને ઝાડ ઉગાડવાના, વૃક્ષારોપણ કરવાના તમાશા કરવાનો અધિકાર જ નથી.
વૃક્ષારોપણ પછી છોડની શું માવજત જરૂરી છે તે આપણે શીખવું પડશે. કયાં છોડ માટે કેવી જગ્યા, કેટલું ખાતર, કેવી માટી, કેટલું પાણી એ કંઈ જ જાણ્યા વગર આપણે ફાવે તો છોડ, મળે તે જગ્યાએ વાવી દઈએ છીએ. પણ દરેક છોડની અલગ અલગ જરૂરિયાત હોય છે એ બાબતથી આપણે તદ્દન અજાણ છીએ. કોઈક ઝાડ આપણા માટે નકામા હોય છે, પણ તે પશુ-પંખી માટે જીવનભરનો ખોરાક હોય છે. માણસની લાઈફ સ્ટાઈલની જેમ ઝાડ, પશુ-પંખીઓની પણ લાઈફ સ્ટાઈલ હોય છે. કુદરતમાં પણ ઋતુચક્રની જેમ જીવનચક્ર હોય છે ઝાડ, પશુ, પંખી, માણસ, એકબીજા પર આધારિત હોય છે. વૃક્ષો એ આપણા માટે રમકડું નથી, તેનું પોતાનું સ્વતંત્ર વ્યક્તિત્વ હોય છે, અને તેનો કેમ ઉછેર કરવો એ નિષ્ણાતો જ જાણતા હોય છે.
હમણાં થોડા સમય પહેલા પાછલા તળાવના કિનારે કેટલાય રોપાઓ ફેંકી દીધેલી હાલતમાં પડ્યા હતાં. પુછતા જાણવા મળ્યું કે કેટલાક રોપાઓ વૃક્ષારોપણ માટે લઈ ગયા હતાં, પણ પછી બધા રોપા માટે જગ્યા ન મળતા, પાંચ-પચ્ચીસ રોપા વાવીને વૃક્ષારોપણનો કાર્યક્રમ કરી દીધો, વધેલા રોપા વન વિભાગને કે ગાર્ડન શાખાને આપવાની દરકાર ન કરી અને એ બધા જ કુમળા રોપા નાસ પામ્યા. થોડા સમય પહેલા આયુર્વેદિક કોલેજ દ્વારા પણ જુદી જુદી સ્કૂલ-કોલેજમાં આયુર્વેદિક રોપાનું મહત્ત્વ, તેમાંથી બનતી ઔષધિની જાણકારી માટેના સેમિનાર થયા હતા, અને કેટલીક સ્કૂલ-કોલેજમાં આયુર્વેદિક રોપાનું વિતરણ થયું હતું. પણ પછી તેમાંથી કેટલા રોપા ઉછેરાયા તેની કોઈએ ચિંતા ન કરી.. કેટલાય દિવસો સુધી આ રોપા પડ્યા રહ્યા, અને માવજતના અભાવે નાસ પામ્યા આવી જ રીતે દર વર્ષે અગણિત રોપાનો નાસ થાય છે. જો ઝાડ ઉછેરતા આવડતું ન હોય અને તેના માટે જરૂરી જહેમત ઉઠાવવાની તૈયારી ન હોય તેવા લોકોએ આ પ્રવૃત્તિથી દૂર જ રહેવું જોઈએ.
વૃક્ષો અને જંગલો વરસાદને ખેંચી લાવે છે અને તેથી ખેતીવાડી માટે જરૂરી વરસાદનું વરદાન મેળવવા માટે વૃક્ષો અને જંગલો જરૂરી છે. એવી માન્યતા જુના સમયમાં ખૂબ પ્રચલિત હતી, પરંતુ જંગલો ઓછા થયા પછી પણ વરસાદમાં ઘટ દેખાતી નથી એવી સમજણ આવ્યા પછી આ માન્યતા પડતી મૂકવામાં આવી. પણ વૃક્ષો વગરનું માનવજીવન કલ્પી શકાતું નથી. આપણી ભારતીય સંસ્કૃતિમાં તો વૃક્ષો અને જંગલોનો મહિમા આદીકાળથી ગવાતો રહ્યો છે. વૃક્ષોને સંતની ઉપમા આપવામાં આવે છે અને ઋષિ મુનીઓ પણ વનમાં રહેતા હોવાની નોંધ છે. માનવ જીવનના ચાર તબક્કામાં પણ છેલ્લો તબક્કો વનપ્રસ્થાસ્થ કહેવાતો. આવા સમાજ, સંસ્કૃતિ અને માનવજીવન માટે ઉપયોગી વૃક્ષોનું નિકંદન કાઢતા આપણે જરાય અચકાતા નથી. અને પછી વર્ષમાં એક દિવસ રોપાઓ વાવીને વૃક્ષારોપણનો ખોટો સંતોષ લઈએ છીએ.
આપણે ઉત્સવ પ્રિય પ્રજા છીએ જો કે ખાસ દિવસે જ ઉજવણી કરવાનું યાદ આવે છે. આખુ વર્ષ, આખા વિશ્વને ઉપયોગી થાય તેવા વૃક્ષો ઉગાડવાનું માત્ર એક દિવસ જ યાદ આવે છે, અને એ દિવસ પછી તે રોપાનું શું થયું એ જાણવાની દરકાર નથી કરતા માત્ર વૃક્ષારોપણના ફોટા પડાવવાથી કે સોશ્યલ મીડિયામાં ફોટા મૂકીને વાહવાહી મેળવવાથી વૃક્ષો પ્રત્યેનો પ્રેમ સાબિત નથી થતો. દરેકને ખબર જ છે કે વૃક્ષો કેટલા ઉપયોગી છે. છતાં વૃક્ષો ઉગાડવા પ્રત્યે ઉદાસીન રહીએ છીએ. દુકાન કે ઓફિસ પાસે ઉભેલા ઘટાદાર વૃક્ષ 'નડે છે' એમ કહીને કપાવી નાખે છે અને પછી વાહન પાર્ક કરવા ઝાડનો છાંયડો શોધે છે. આપણા વૃક્ષારોપણ અને વન મહોત્સવ વૃક્ષો ઉગાડવામાં કે વૃક્ષોની સંખ્યા વધારવામાં કયાંય ઉપયોગી નથી. રહ્યા આવા ઉત્સવોની સંખ્યા વધારવામાં કયાંય ઉપયોગી નથી રહ્યા. આવા ઉત્સવોની ઉજવણી પાછળ સમય, શક્તિ અને સંપત્તિ બગાડવાને બદલે વૃક્ષોના વાવેતરનો વધારે વ્યવસ્થિત કાર્યક્રમ અપનાવવો જોઈએ અને વાવેતર એવી રીતે થવું જોઈએ કે પછી તેની જાળવણી કરી શકાય અને તેમાંથી ઓછામાં ઓછા એંસી ટકા જેટલા વૃક્ષો ઉછરી જાય.. વૃક્ષારોપણ એકિદવસનો ઉત્સવ નથી એ વાત આપણા મગજમાં બરાબર ઉતરવી જ જોઈએ.
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
હેતલને આજે છોકરાવાળા જોવા આવવાના હતાં. ર૪ વર્ષની હેતલ સાથે આ વસ્તુ ચોથીવાર બનતી હતી. આ પહેલા આવેલા દરેક છોકરાના કુટુંબીજનોએ હેતલને ના પાડી દીધી હતી. વાત એમ હતી કે હેતલના ઘરમાં વધારે ધાર્મિક વાતાવરણ હતું. મહિનાના 'એ' ચાર દિવસ તેને ઘરના એક ખૂણામાં-એક રૂમમાં પૂરાય રહેવું પડતું. હેતલને આ ગમતું નહીં, પણ મમ્મી, દાદા, કાકી સામે તેની દલીલો ચાલતી નહીં. આજે જે છોકરો આવવાનો હતો તે લંડનમાં ભણેલો હતો. એટલે હેતલે વિચાર્યું કે તે ફોરવર્ડ હશે, પણ અફસોસ... તે છોકરાના મમ્મીએ આવીને પહેલા જ કહ્યું કે તેના ઘરમાં ચૂસ્ત ધાર્મિક વાતાવરણ છે. જુના સમયથી બનાવેલા બધા નિયમ તેમના ઘરમાં પાળવામાં આવે છે. મહિનાના 'એ' ચાર દિવસ રૂમમાં જ રહેવાનું, કંતાન પર સુવાનું, રૂમની બહાર તેના માટે જરૂરી વસ્તુ મૂકી દેવાશે, તેણે રૂમની બહાર આવવાનું જ નહીં. હેતલને આ બધું સાંભળીને ગુસ્સો આવ્યો, અને તેણે ખોટું કહી દીધું કે 'તે ક્યારેય માસિક ધર્મમાં થતી જ નથી. એટલે ધર્મ પાળવાનો સવાલ જ નથી.' તો છોકરાવાળા ઊભા થઈ ગયા કે 'એવી વહુ શું કામની જે વંશવેલો આગળ વધારી ન શકે.' હેતલે ગુસ્સામાં કહી દીધું કે, 'માસિક ધર્મ જેવી કુદરતી પ્રક્રિયાને ખરાબ માનીને, આભડછેડ માનીને, છોકરીઓને ચાર દિવસ ખૂણામાં બેસાડી રાખો છો, અને વંશવેલા માટે છોકરીને માસિકધર્મ હોય એ આગ્રહ રાખો છો... આવી ડબલ વાત કેમ?'
બીનાબેનના ઘરમાં તો વધારે કડક વલણ. 'એ' ચાર દિવસ ક્યાંય અડવાનું નહીં, પલંગ પર સુવાનું નહીં, જમવાના વાસણ પણ અલગ, જમવાનું આપે તો પણ જાણે અદ્ધરથી ફેંકતા હોય એ રીતે આપે, બીનાબેન આ દિવસોમાં અધૂત જેવી સ્થિતિમાં હોય...
મંદિરમાં પૂજા કરતા પંડિતના ઘરમાં તેની પુત્રવધૂ માસિક ધર્મમાં થાય એટલે પંડિત અને તેના પત્ની તેને મહેણાં મારે કે, 'ફરીથી થઈ', 'આખા ઘરને અપવિત્ર કરી દીધું' તેને ઘરમાં ફરવાની છૂટ જ નહીં. ઘરની બહાર ફળિયામાં નાની ઓરડીમાં તેણે ચાર દિવસ રહેવાનું, ઘરના કોઈ આવીને જમવાનું કે ચા-પાણી આપી જાય તો જ તેને મળે.
આવી બધી માન્યતા હજી આપણા સમાજમાં છે. ઘણીવાર આજની યુવતીઓને મનમાં પ્રશ્ન થતો હશે કે શું આ બધું સાચું છે? તો ચલો આજે આ વાતને થોડી સમજીએ...
સમાજમાં હજી એવી માન્યતા છે કે પિરિયડના દિવસોમાં રસોડામાં કે ભગવાનના મંદિર પાસે ન જવાય, ઘરની બહાર ન નીકળાય, પાઠ-પૂજા-મંત્ર ન થાય, ગરબા ન રમાય, ફૂલ-છોડ-તુલસીને પાણી ન રેડાય, ગાયને ન અડાય... આવી તો અનેક માન્યતા હોય છે, જો કે આ બધી માન્યતા ખોટી છે.
હવે તો માસિકધર્મની જાણકારી સ્કૂલમાંથી જ આપવામાં આવે છે. સ્કૂલના શિક્ષિકા બહેન જ છોકરીઓને સમજાવે છે કે માસિકધર્મ એ બાળકોમાંથી યુવાની તરફ જવાની પ્રક્રિયા છે. આ ચક્ર શરૂ થાય એટલે સમજાય કે છોકરીઓ 'મા' બનવા સક્ષમ છે. આંતરિક ખામી નથી. પહેલાના સમયમાં સેનેટરી નેપકિન જેવી સુવિધા નહતી એટલે સ્ત્રીઓની સગવડતા માટે તેને આરામ મળે એ માટે તેને રૂમમાં બેસાડી રખાતી. જુના સમયમાં ઘરમાં કામ પણ વધારે રહેતા અને આ દિવસોમાં શરીરમાં નબળાય આવી જાય અને કામ કરવું અઘરૃં પડે એ માટે સ્ત્રીઓને આરામ મળે એ હેતુથી તેને ધર્મ સાથે જોડીને તેને અલગ રાખવામાં આવતી, જો કે પછીથી તો તેમાં અનેક ગેરમાન્યતા જોડાઈ ગઈ. જેનાથી સ્ત્રીઓને અછૂત જેવી લાગણી થવા લાગી. આજે સ્ત્રીઓ શિક્ષિત છે, વર્કિંગ વુમન છે, ઘરની બહાર જાય છે, તેવા સમયે દર મહિને ચાર દિવસ ધર્મ પાળવા ઘરમાં બેસી રહેવું શક્ય નથી. તેથી ઘરના અન્ય સભ્યોએ પણ આ બાબતમાં રૂઢિચૂસ્તતા છોડીને સમય પ્રમાણે પરિવર્તન સ્વીકારવું જોઈએ.
ધર્મની દૃષ્ટિએ જોઈએ તો પૂજા થતી હોય તે સ્થાન મંત્ર-જાપ-હવનથી પવિત્ર રાખવામાં આવે છે. પૂજાના સ્થાને પવિત્ર-પોઝિટિવ એનર્જી હોય છે, કોઈ વ્યક્તિ મંદિરમાં કે પૂજાના સ્થળે જાય ત્યારે પોતાની ચિંતાથી મુકત થઈને પોઝિટિવ એનર્જી લે છે. માસિક ધર્મ વખતે સ્ત્રીઓના શરીરમાં ફેરફાર થતા હોવાથી તેનો સ્વભાવ ચીડિયો થઈ જાય છે. એ ઉપરાંત તે સમયે તેના શરીરમાંથી નેગેટીવ ઊર્જા પણ નીકળતી હોવાથી પૂજાના પવિત્ર સ્થળે તેનું જવું યોગ્ય નથી. આ જ કારણસર 'એ' દિવસો દરમિયાન સ્ત્રીઓને મંદિરે જવાની ના પાડવામાં આવી છે. બીજું ધાર્મિક કારણ કોઈ નથી, અને પાપ-પુણ્ય જેવું પણ કંઈ નથી.
મેડિકલ સાયન્સની રીતે વિચારીએ તો ૧ર વર્ષથી ૧૬ વર્ષની ઉંમરમાં છોકરીના શરીરમાં ફેરફાર થાય છે. જેને આપણે માસિકધર્મ કહીએ છીએ. અને આ પ્રક્રિયા જરૂરી છે, જો કે કોઈને વહેલું કે મોડું આ ચક્ર થઈ શકે છે, પણ જો કોઈ છોકરીને આ ચક્ર શરૂ ન થાય તો ચિંતાનો વિષય હોય છે. હવે રહી વાત ગેરમાન્યતાની.. તો પહેલાના સમયમાં સ્ત્રીઓ આ વિષયને લઈને હાઈજિનની દૃષ્ટિએ એટલી સજાગ ન હતી. તે સમયે સેનેટરી નેપકિન જેવી સુવિધા ન હોવાના કારણે કોટનના કપડા વાપરવામાં આવતા, જે ફરીફરીને સાફ કરીને ઉપયોગમાં લેવામાં આવતા હોવાથી અનહાઈજેનિક રહેતા. આ ઉપરાંત સફાઈ દરમિયાન હાથમાં, નખમાં કે કપડામાં બેકટેરિયા અને જર્મ્સ રહી જતા, અને આવી સ્થિતિમાં સ્ત્રીઓ રસોઈ કરે તો બેકટેરિયા ખોરાકમાં પણ ફેલાય, એટલા માટે સ્ત્રીઓને રસોડામાં જવાની ના પાડવામાં આવતી.
આજે સ્થિતિ જુદી છે. આજે યુવતીઓ વધુ સજાગ બની છે. આજે તેમની પાસે સેનેટરી નેપકિન જેવી સુવિધા પણ છે, તો હવે ધર્મ પાળવાના નામ પર તેમને અછૂતની જેમ કેમ રૂમમાં બેસાડી રાખવાનો મતલબ નથી. સેનેટરી નેપકિન વાપરતી સ્ત્રીઓ રસોઈ કરે કે ફૂલ-છોડને પાણી રેડે તો પણ ફર્ક પડતો નથી તેઓ પોતાનું હાઈજિન સાચવીને બધી જગ્યાએ ફરી શકે છે. દૂધ ન પીવાની કે ઘરની બહાર ન નીકળવા જેવી માન્યતા ખોટી છે, બધંુ જ ખાઈ-પી શકાય છે, નોર્મલ લાઈફ જીવી શકાય છે, શું તમારા ઘરમાં સ્ત્રીઓ સાથે આવી ગેરમાન્યતા નથી રખાતીને... વિચાર કરી જો જો...
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
થોડા સમય પહેલા એક સંબંધીના ઘરે જવાનું થયું, તેમના ઘરે હતી ત્યારે અચાનક બહારથી ઝઘડવાનો અવાજ આવ્યો. મેં ચમકીને પુછયું કે, શું થયું? તો તે કહે કે 'આ તો અમારે રોજનું છે. અમારી સામે રહે છે તે પતિ-પત્ની રોજ ઝઘડતા હોય', તેમણે આખી વાત હળવાશમાં જ કહી...
ઘણી વખત રસ્તામાં, મોલમાં, ટુરમાં જોયું જ હોય કે પતિ-પત્ની વચ્ચે નાની-મોટી માથાકુટ થયા કરતી હોય છે આજુબાજુના ઘરોમાં પણ આવું થતું જ હોય છે. જો કે તેનાથી પાડોશીઓ પણ ટેવાઈ ગયા હોય છે પણ કયારેક એમ થાય કે પતિ-પત્ની વચ્ચે કોઈ વાતનો ઝઘડો હોય તો પણ ઘરમાં જ સમાધાન કરી લેવું જોઈએને...આજુબાજુ બધા સાંભળે તેવી રીતે ઝઘડવામાં શરમ ન આવે??
રસોડામાં બે વાસણ એકબીજા સાથે અથડાય તો અવાજ થયા વિના તો ન જ રહે. તેવી જ રીતે દામ્પત્યજીવનમાં પણ ઘણીવાર કજિયા, કંકાસ થાય છે, તો વળી ઘણાં પ્રસંગોમાં ઝપાઝપી અને ઘાંટાઘાટી એટલી હદે વકરી જવા પામે છે કે તે બન્ને એકબીજાના દુશ્મન જેવા બની જાય છે, અને પોતે પતિ-પત્નીના બંધનમાં બંધાયેલા છે તે પણ ભૂલી જાય છે. ઘણાં નિષ્ણાતો માને છે કે આવી જીભાજોડી પતિ-પત્નીના પારસ્પરિક પ્રેમને ચિરંજીવ બનાવવામાં અદ્દભુત ભૂમિકા નિભાવે છે. તેમ છતાં આ કોઈ સનાતન સત્ય નથી પતિ-પત્ની વચ્ચે અવારનવાર થતો આવો વિખવાદ તેમને અગાઉ કરતા વધુ નિકટ લાવવાને બદલે કયારેક તેનું પરિણામ પ્રતિકૂળ, અપ્રિય, અણગમતું અને અળખામણું પણ આવી શકે છે.
તેમ છતાં એક વાત સ્પષ્ટ છે કે પતિ-પત્ની વચ્ચેની મીઠી અને અલ્પજીવી જીભાજોડી દામ્પત્યજીવનનું અનિવાર્ય અંગ કહેવાય, કારણ કે ઉલ્કાપાતનો ઉભરો ઓસરી ગયા પછી જે રીસામણા મનામણાનો વ્યાપક દોર અસ્તિત્વમાં આવે છે, તે ઘણીવાર શયનખંડનો શણગાર બની જાય છે, તો ઘણીવાર પ્રાશ્ચાતાપના પારસમણિમાં પરિવર્તન પામે છે. પરંતુ દામ્પત્યજીવનની આંટીઘૂટીથી સંપૂર્ણ પરિચિત નિષ્ણાત સંશોધકોએ દામ્પત્યજીવનની ઝીણી, ઝરમર અને ચમત્કારિક ચકમકને અભ્યાસ અને અનુભવના યંત્ર દ્વારા શોધવાનો પ્રયત્ન કર્યો છે કે પતિ-પત્નીના ઝઘડા બન્નેને નજીક લાવવાનું કામ કરે છે કે દૂર લઈ જાય છે?
એક અભ્યાસના આધારે એવું જાણવામાં આવ્યું છે કે દંપતી વચ્ચે થતાં ઝઘડાઓની મર્યાદા કે તેના કારણોને પરિણામો સામે કંઈ જ લેવાદેવા નથી. ઉલટું પતિ-પત્ની વચ્ચેની ગરમાગરમી અથવા ચડસાચડસી એ પારસ્પરિક પ્રતિસ્પર્ધા જ છે, અને જેનો ઉપાય છે સમજદારીપૂર્વક સ્વીકારવામાં આવેલી શરણાગતિ.
એક અભ્યાસ દરમ્યાન સાડાસાત હજાર સ્ત્રી-પુરૂષોને એક ખાસ સવાલ કરવામાં આવ્યો હતો કે જ્યારે પણ આવો સંઘર્ષ થાય છે ત્યારે મોટાભાગે પોતાની લાગણીનો ઉભરો બહાર કાઢી નાખવામાં આવે છે, કે પછી મૌન ધારણ કરવામાં આવે છે? અને આ બન્ને વ્યવહારમાંથી કોને વધુ મહત્ત્વ આપવામાં આવે છે? કોને વધુ વખત અમલમાં મૂકવામાં આવે છે? કોનું પરિણામ અનુકૂળ કે પ્રતિકૂળ થાય છે ? તેમાં નોંધપાત્ર વાત એ જાણવા મળી કે બત્રીસ ટકા પુરૂષોએ અને છવ્વીસ ટકા સ્ત્રીઓએ શરણાગતિ એટલે કે ર્મૌન સ્વીકારવાનું સહજ ગણ્યું અને તેને અમલમાં મુકવાનું પસંદ કર્યું.
પતિ-પત્ની વચ્ચેના વિખવાદમાં જો પતિ મૌન પાળે અને અંદર અંદર ધૂંધવાતો રહે તો પણ તેના શારીરિક સ્વાસ્થ્ય પર કોઈ અસર થતી નથી. પણ જો પત્ની પોતાના હોઠ સીવી લે અને લાગણીઓને રૂંધી નાખે તો તેના આયુષ્યમાં ઘટાડો જોવા મળે છે. પતિ માટે મૌન ફાયદાકારક છે જ્યારે પત્ની માટે ચૂપ રહેવું નુકસાનકારક માની શકાય. પતિ-પત્ની વચ્ચે થતાં સંઘર્ષમાં કયારેક મૌનને ગણત્રીપૂર્વકનું વલણ ગણવામાં આવે છે, અને પતિ દ્વારા ઘરમાં શાંતિનું વાતાવરણ બનાવી રાખવા લેવામાં આવેલો મૌનનો નિર્ણય તેમને કોઈ પ્રકારનું નુકસાન નથી કરતો, પરંતુ પત્ની આવું વલણ અપનાવે ત્યારે તેના શારીરિક સ્વાસ્થ્ય પર પ્રતિકૂળ અસર પડ્યા વગર રહેતી નથી. પતિ-પત્ની વચ્ચેના આવા અબોલા અથવા તો દલીલબાજી દરમિયાન ધારણ કરવામાં આવેલું મૌન સમયના પ્રવાહ સાથે શયનખંડ સુધી પહોંચી જાય તો પણ નવાઈ નહીં. શયનખંડમાં સહકારની અપેક્ષાને આવકારવામાં અબોલાપણાની અવસ્થા બન્નેના શારીરિક, માનસિક, જાતિય અને પારિવારિક સ્વાસ્થ્ય પર વિપરીત અસર કરે છે.
પતિ સાથે થયેલી જીભાજોડી દરમ્યાન જો પત્ની વાણી, વર્તન અને વ્યવહારમાં પોતાની લાગણીઓને કચડી-મચડી નાખવની વૃત્તિ અપનાવશે તો તે પ્રતિકૂળ પડકારોનો સામનો કરવામાં કયારેય સફળ નહીં થાય. તેનો અર્થ એવો નથી કે પોતાનો ગુસ્સો વ્યકત કરવા પતિ તરફ વાસણ ફેંકવાની શરૂઆત કરવી કે ઘરમાં ધમપછાડ કરવા, પરંતુ તેણે મૌન રહેવાને બદલે સમાધાનના પ્રયાસ કરવા જોઈએ. લાગણીઓની ગુંગળામણ માનસિક અને શારીરિક સ્વાસ્થ્ય માટે જોખમ ઊભા કરી શકે છે. જેમાં બેચેની, હતાશા, અરૂચિ, તણાવ અને અનિદ્રાનો સમાવેશ થાય છે. અબોલાવ્રત, પતિ-પત્નીઓના જીવનનું અવિભાજ્ય અંગ છે, પણ જ્યારે આ વ્રત ચરણસીમાએ પહોંચે તો તે જટીલ સમસ્યા બની જાય છે.
શાબ્દિક ચડસાચડસી દરમ્યાન ઉભરો ઠાલવવા માટે વ્યકત કરવામાં આવતો સંવેદનાશીલ સૂર કે લાગણીપ્રધાન લવારો પણ સ્વાસ્થ્યને પ્રભાવિત કરવા જવાબદાર પૂરવાર થાય છે. દામ્પત્યજીવનમાં દિલ અને દિમાગને પ્રતિકૂળ પ્રમાણમાં પ્રભાવિત કરતા પરિબળો જાણવા સંશોધકો દ્વારા લગભગ ચારસો જેટલા જુદી જુદી વયજુથના દંપતીઓનું વીડિયો રેકોર્ડીંગ કરવામાં આવ્યું હતુ. જેમા દલીલબાજી, જીભાજોડી, ચડસાચડસી, બૂમબરાડા જેવા શાબ્દિક યુદ્ધના તમામ પાસા આવરી લેવામાં આવ્યા હતાં. જેના આધારે પતિ-પત્નીના સ્વાસ્થ્યને જોખમમાં મૂકતા પરિબળોની આગાહી કરવાનું કામ આસાન બની ગયું હતું. પતિ પત્નીની દલીલબાજી કરવાની પદ્ધતિ અને પ્રકાર ભલે ગમે તેવા હોય, પરંતુ તેની પ્રતિકૂળ અસર પડે જ છે. દામ્પત્યજીવનમાં આધિપત્ય અને અંકુશને આવરી લેતી અસંમતિ પત્ની દ્વારા વ્યકત કરવામાં આવે તો પતિનું સ્વાસ્થ્ય જોખમમાં મૂકાવાની સંભાવના છે.... ટૂંકમાં પતિ-પત્ની વચ્ચે ઝઘડા એ સામાન્ય ક્રિયા છે. તેમાં મૌન કરતા વ્યકત થઈ જવાનું રાખવામાં આવે તો વધુ સારું જણાય છે. મૌન ઝઘડા, લંબાવે છે, જ્યારે શબ્દો દ્વારા મનનો ગુસ્સો વ્યકત થઈ ગયા પછી બન્ને વચ્ચે શાંતિ પ્રસરી શકે છે.
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
એકબીજાના હોવા-ન હોવાથી, બોલવા-ન બોલવાથી, વાત કરવા-ન કરવાથી, સાથે આવવા-ન આવવાથી, એકબીજાના જીવનમાં કર્ફ પડતો હોય ત્યારે સમજવું કે જીવન હજી ધબકે છે, લાગણી હજી જીવંત છે, પ્રેમની હાજરી છે, પણ જ્યારે આ કર્ફ પડતો બંધ થઈ જાય એટલે કે બેમાંથી કોઈ એક એમ કહેતું હોય કે, 'તે આવે કે ન આવે, મને કંઈ ફર્ક નથી પડતો' ત્યારે માનવું કે જીવનમાં ઘણો ફરક પડી ગયો છે. હવે જીવન તો છે, પણ લાગણી નથી, પ્રેમ તો કદાચ ક્યારનોય છૂટી ગયો... આ 'ફર્ક નથી પડતો' વાક્ય ત્યારે જ બોલાય જ્યારે સંબંધમાં ઘણો ફર્ક પડી ગયો હોય.. જો કે આ વાક્ય મોટાભાગે સ્ત્રી દ્વારા, પત્ની દ્વારા જ બોલાય છે.
એક સ્ત્રી.. જ્યાં સુધી તમારી સાથે લડે છે, ઝઘડે છે, હસે છે, રડે છે, રિસાય છે, ગુસ્સો કરે છે ત્યાં સુધી તમારી છે. સ્ત્રી ઈચ્છે કે તેનો પતિ તેની વાત સાંભળે, પોતાની વાત જણાવે, તેની ચિંતા કરે, તેની કદર કરે, શારીરિક જ નહીં, માનસિક પ્રેમ કરે, તેને નાણા આપે એમ નહી. પણ સમય આપે એમ ઈચ્છતી હોય છે. પોતાની નાની-નાની વાતો જણાવતી સ્ત્રી એમ ઈચ્છતી હોય છે કે પતિ પણ પોતાની વાત સાંભળે. પોતે ક્યાંક જાય તો પતિને જણાવતી વખતે પત્ની એમ ઈચ્છતી હોય કે પતિ પણ બહાર જાય તો તેને જણાવે. નોકરી માટે આખો દિવસ બહાર રહેતો પતિ રજાના દિવસે તેની સાથે રહે અને પતિ તેને લાગણી-પ્રેમ-સમય ન આપે ત્યારે પત્ની રિસાય છે. ગુસ્સો કરે છે, ફરિયાદ કરે છે એ બધું તેનો પ્રેમ છે. લાગણી છે. પણ જ્યારે તે આ બધુ બંધ કરે છે, ફરિયાદ નથી કરતી, ઝઘડો નથી કરતી, ચુપ થઈ જાય છે, પતિ તેની વાત જણાવે કે ન જણાવે, રજાના દિવસે પણ બહાર જતો રહે, તો પણ તે ગુસ્સે ન થાય, તેને કંઈ ફર્ક ન પડે... ત્યારે સમજવું કે જીવનમાં ઘણું બધું ઘટી ગયું છે, સંબંધમાં તિરાડ પડી ગઈ છે.
એક પતિ-પત્ની.. પ્રેમલગ્ન કરેલા.. લગ્ન પહેલાં દરેક મિનિટની વાત એકબીજાને જણાવે.. કલાકો ચેટ કરે, ફોનમાં વાત કરે, લગ્ન પછી થોડા સમય તો આવું જ ચાલ્યું પણ પછી પતિના સ્વભાવમાં ફેર પડી ગયો. આમ પણ સ્ત્રી સુધી પુરૂષને મળતી નથી ત્યાં સુધી જ્યાં પુરૂષને તેનામાં રસ હોય છે, તેને પ્રેમ આપે છે, એકવાર લગ્ન થઈ જાય એટલે તેને એમ લાગે કે હવે ક્યાં જવાની છે? એટલે જાણે તેનો સ્વભાવ બદલાઈ જાય છે. દરેક મિનિટની વાતો કરતો પુરૂષ લગ્ન પછી કલાકો સુધી મેસેજનો જવાબ પણ નથી આપતો. 'તારી દરેક ઈચ્છા પૂરી કરીશ', 'તારી આંખમાં આંસુ નહી આવવા દઉં' એવું કહે તો પુરૂષ જ પતિ બન્યા પછી આંસુનું કારણ બની જાય છે.
આ પતિ-પત્નીના કિસ્સામાં પણ આવું જ બન્યું. પત્નીની આદત લગ્ન પછી પણ ન બદલાઈ. તે બધી જ વાત પતિને કરતી, તે ઈચ્છતી કે નોકરી પરથી ઘરે આવેલો પતિ તેની સાથે બેસે, સાથે જમે, વાત કરે, આખા દિવસના હાલચાલ પૂછે, પણ પતિને આ બધું ન સમજાતું.
નોકરીએથી આવીને મોબાઈલ લઈને બેસી જાય. પત્ની કંઈક કહે તો 'મારૂ માથું દુઃખે છે' એમ કહીને બોલતી બંધ કરાવી દે. પત્ની વધારે કંઈ કહેવા જાય તો તે ઘરની બહાર ચાલ્યો જાય. પત્નીને અમે જ કહે કે, 'આખો દિવસ નોકરીએથી થાકીને ઘરે આવું ત્યાં તારી કચ કચ પણ તેને એમ ન થાય કે આ પત્ની પણ આખો દિવસ ઘરના કામ જ કરતી હોય, ઘર, રસોઈ, બાળકો, સાસુ, સસરાને સંભાળતી હોય, તે પણ થાકેલી જ હોય પણ પતિ પત્નીને સમજવાને બદલે ફોન પર બિઝી થઈ જાય.. રજાના દિવસે પણ બહાર જતો રહે.. પત્નીને શરૂઆતમાં દુઃખ થતું, રડતી પણ ખરી, પણ પછી ધીમે ધીમે તે પથ્થર જેવી થતી ગઈ તેની લાગણી મરતી ગઈ. તેને હવે કોઈપણ વાત કરવામાં રસ ન રહ્યો. તે પોતાની કોઈ વાત પતિને ન કરતી.. બંને વચ્ચે ક્યાંક કશુંક લૂટતું ગયું.. તે વાત પત્નીને સમજાય છે પણ પતિને તો એમ જ કે બધુ બરાબર છે.
આ સ્થિતિ ખરેખર ખરાબ છે, પતિ પત્ની વચ્ચે પ્રેમ જીવંત રહેવો જોઈએ, વાતચીત ચાલુ રહેવી જોઈએ, એક બીજાની ચિંતા-દરકાર હોવી જોઈએ, આંખની ભાષા સમજાવવી જ જોઈએ, પણ જ્યારે આવું ન થાય ત્યારે પ્રેમ ઘટતો જાય છે. આ 'ફર્ક નથી પડતો' વાળી સ્થિતિ બહુ ખરાબ છે. તેમાં બેમાંથી એક વ્યક્તિ ધીરે ધીરે પથ્થર જેવી થતી જાય છે. લાગણીશીલ હૃદય લાગણી શૂન્ય થતું જાય છે. પતિની રાહ જોતી પત્નીને પછીથી પતિ સમયસર આવે કે મોડો આવે તેનાથી ફર્ક નથી પડતો, પછી તેના માટે પતિ સાથેનો વ્યવહાર, પતિ સાથેનો સંબંધ એક રોજિંદી ક્રિયાથી વિશેષ નથી રહેતો...
લાગણીભર્યા સંબંધોમાં આ સ્થિતિ ભયજનક છે. દામ્પત્યજીવનમાં જ્યારે લાગણીમાં ઘટાડો થાય ત્યારે જીવન નિરસ થઈ જાય છે. પછીથી જીવન જીવાતું નથી, પણ જાણે ઢસડાય છે. બંને સાથે રહેતા તો હોય છે, પણ બંને વચ્ચે એક અદૃશ્ય દીવાલ થઈ જાય છે અને જેમ જેમ સમય પસાર થતો જાય તેમ તેમ આ દીવાલ જાડી થતી જાય છે. પછીથી તેને તોડવી અઘરી બની જાય છે. પતિ-પત્ની વચ્ચે લાગણી.. પ્રેમ.. હુંફ.. કાળજી ધબકવા જ જોઈએ. કદાચ મારી વાત બધાને ન પણ ગમે.. કદાચ પુરૂષોને એમ પણ થાય કે એવા વેવલાવેડાની શું જરૂર? પણ પુરૂષો જેને વેવલાવેડા કહે છે તે સ્ત્રી માટે લાગણી છે, જીવવાનું કારણ છે. સ્ત્રી ક્યારેય ધન-વૈભવ, મોંઘી ગિફ્ટ, ફોરેન ટુર નથી માંગતી તે નથી કહેતી કે મને રોજ ફરવા, મૂવી જોવા કે રેસ્ટોરન્ટમાં લઈ જાવ તે બસ પતિનો પ્રેમ માંગે છે, સમય માંગે છે, સાથ માંગે છે. ઘરમાં ક્યારેક કંઈક ચડભડ થાય, સાસરીયામાં કોઈક સાથે મતભેદ થાય ત્યારે તો ઈચ્છે કે તેનો પતિ તેની સાથે હોય, તેની બધી વાત માને એમ તે નથી કહેતી, પણ તેની વાત ખોટી ન પાડે એમ તે ઈચ્છતી હોય છે. આખી દુનિયા છોડીને તે માત્ર એક પતિના પ્રેમના કારણે, તેના સાથની આશાએ સાસરે આવી હોય છે. તેનો પ્રેમ, તેનો ભરોસો, તેની લાગણી તૂટે ત્યારે તે તૂટી જાય છે અને પછી તેના મોઢે બોલાય છે કે, 'મને કંઈ ફર્ક નથી પડતો..' પણ આ પાંચ શબ્દોએ તેના જીવનમાં ઘણો ફર્ક પાડી દીધો હોય છે.
પુરૂષોને, ખાસ તો પતિઓને વિનંતી કે આવું ન થવા દો, 'ફર્ક ન પડે' એ સ્થિતિ ન આવવા દો. પત્નીને સાચવી લો, તેની લાગણી પર ઘા ન કરો નહીં તો પછી તે પથ્થર બની જશે.. અને પછી જ્યારે તમને તમારી ભૂલનો અહેસાસ થશે ત્યારે તે પથ્થર પર માથા પછાડશો તો પણ તે નહીં પીગળે.. પછી તમારી સાથે હશે એ માત્ર તમારી પત્ની હશે, એક સ્ત્રી નહીં, કે જેના શરીર સુધી તમે પહોંચી શકશો, પણ તેના દિલના દરવાજા બંધ થઈ ગયા હશે.. આ સ્થિતિ ન થાય એ તમારા હાથમાં છે, માટે સમજી લો, સાચવી લો.. સ્ત્રી તમને બધું જ ડબલ કરીને પાછું આપશે.. પછી તે પ્રેમ હોય.. લાગણી હોય.. ઈજ્જત હોય કે નફરત...
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
હમણાં તાજેતરમાં સ્કૂલના રિઝલ્ટ જાહેર થયા. બધા માતા-પિતા પોતાના બાળકોની માર્કશીટ ફેસબુક પર મૂકવા લાગ્યા. બાળકોની ૯૦ ટકાથી ઉપરના માર્કની માર્કશીટ ફેસબુકમાં મૂકીને બધાની વાહવાહી મેળવવા લાગ્યા. બધા કોમેન્ટમાં બાળકોની સાથે સાથે માતા-પિતાને પણ અભિનંદન આપવા લાગ્યા. માતા-પિતાને પણ અભિમાન થયું હશે કે અમે મહેનત કરીને અમારા બાળકોને આ રિઝલ્ટ સુધી પહોંચાડ્યા, પણ મજાની વાત એ છે કે આ બાળકો હજી કેજી કે પ્રાઈમરી સ્ટાન્ડર્ડમાં ભણતા હોય છે. આ બધાના રિઝલ્ટ જોઈને વિચાર આવે કે હવેના બાળકો આટલા હોશિયાર બની ગયા? રપ-૩૦ વર્ષ પહેલા તો સ્કૂલના રિઝલ્ટ વખતે બાળકોની સાથે સાથે માતા-પિતાને પણ ચિંતા થતી કે 'પાસ થશે કે નહીં?' તેવા સમયે રિઝલ્ટ વખતે બધા એમ પૂછતા કે 'પાસ કે નાપાસ?' હવે જો આવું પૂછીએ તો માતા-પિતાને ખરાબ લાગી જાય. હવે તો જાણે ૭૦-૭પ ટકા આવે તો પણ નબળું રિઝલ્ટ ગણાય છે. બધાને ૯૦ ટકા ઉપર માર્કસ જોઈએ છે. શું આજના બધા બાળકો આટલા હોશિયાર છે? કે પછી આ બધું સ્કૂલની જાહેરાત છે? આજના સમયે સ્કૂલની સંખ્યા એટલી બધી થઈ ગઈ છે કે દરેક સ્કૂલને નવું વર્ષ શરૂ થાય ત્યારે વિદ્યાર્થીઓની સંખ્યાની ચિંતા હોય જ છે, અને તે પોતાની જાહેરાત કરવા, નવા વિદ્યાર્થીઓને પોતાના તરફ ખેંચવા આટલું સારૂ રિઝલ્ટ આપતા નહીં હોય ને... એવો સવાલ અચૂક થાય જ. દરેક માતા-પિતાને ખબર જ છે કે તેમના બાળકોની આવડત કેટલી છે? તે કેટલા હોશિયાર છે? તે આવા રિઝલ્ટ જોઈને ખરેખર ખુશ થાવ છો? અને પાછું આવા રિઝલ્ટ ફેસબુકમાં પણ મૂકી દો છો. એમાં પણ પાછું કેજીના રિઝલ્ટમાં પણ ગ્રેજ્યુએશન સેરેમનીની જેમ કાળો કોટ અને ટોપી પહેરાવીને સ્કૂલમાં સેરેમની કરે છે. માતા-પિતા પણ આવા ફોટા ફેસબુકમાં મૂકી દે છે. આમાં કોઈનું મનોબળ તોડવાની વાત નથી, પણ બાળકોની ક્ષમતા કરતા વધારે માર્કસ આવે તો સ્કૂલનો આભાર પણ માનવો જોઈએ. બાળકોના રિઝલ્ટ જોયા છે? કેટલીક એક્ટિવિટી? પાછું બધામાં ટોપ... આ શક્ય છે? જો કે આ તો બધું સ્કૂલની જાહેરાતના ગતકડા છે... પણ માતા-પિતાએ તો સમજવું જોઈએ ને...
ખુશી વ્યક્ત કરવાનો બધાને હક્ક છે. ખુશ થવાની દરેકની રીત અલગ અલગ છે. બાળકોના રિઝલ્ટ પર દરેક માતા-પિતાને અભિમાન થાય જ... અને થવું જ જોઈએ, પણ આટલા નાના બાળકોના રિઝલ્ટ મૂકીને વાહવાહી ઉઘરાવીને અજાણતા જ બાળકોને રેસના ઘોડા બનાવી દે છે. આટલી નાની ઉંમરે બાકોને ફેસબુકની કોમેન્ટ, વાહવાહી બતાવીને માતા-પિતા તેના પર એક જવાબદારી નાખી દે છે કે હવે દરેક રિઝલ્ટ આવા જ હોવા જોઈએ. બાળકોના મગજમાં રિઝલ્ટ ઊંચું જ આવવું જોઈએ તેવો ભાર નાખી દે છે. નાના બાળકોને તો રિઝલ્ટ, ટકાવારી, ગ્રેડ એવી ખબર જ નથી. એ તો તેની રીતે ભણે છે. ખરેખર તો ગોખે છે, અને ગોખેલું લખી આપે છે અથવા ઓરલ એક્ઝામમાં ગગડાવી જાય છે, અને ૯પ-૯૭ ટકા ઉપાડી લાવે છે. આવા રિઝલ્ટ પછી મોટા થાય ત્યારે પણ તેના મગજમાં ઠસવવામાં આવે છેકે આટલા માર્કસ આવવા
જ જોઈએ.
ઘણી વખત આપણે પેપરમાં વાંચીએ જ છીએ કે ઓછા ટકા આવવાથી વિદ્યાર્થીનો આપઘાત, પરીક્ષામાં નાપાસ થવાના ડરથી વિદ્યાર્થીએ મોતને વહાલું કર્યું. મેડિકલમાં એડમિશન ન મળવાથી વિદ્યાર્થી ડિપ્રેશનમાં, ભણતરનો ભાર ન ઉપાડી શકવાથી વિદ્યાર્થીનો આપઘાત. આ બધામાં ક્યાંક ને ક્યાંક નાનપણથી વિદ્યાર્થીનો ૯૦-૯પ ટકા લાવવાની જીદ, ફર્સ્ટ આવવાની જીદ જવાબદાર છે. સતત ટોપર રહેવું જોઈએ એ જીદ રાખતા વિદ્યાર્થીઓ અને ખાસ કરીને માતા-પિતા બાળકોની જિંદગી જોખમમાં મૂકે છે.
નાના બાળકો ૯પ-૯૮ ટકા કે ૯૯.૯૯ ટકાએ પાસ થાય એ માતા-પિતા માટે અભિમાનની વાત છે જ, પણ સોશિયલ મીડિયામાં બીજી બધી બાબતોની જેમ આટલા નાના બાળકોના રિઝલ્ટ પર કોમેન્ટ કરવાની વાત ક્યારેક બાળકો માટે ભવિષ્યમાં ખતરો ઊભો કરી શકે છે. મેડિકલ, એન્જિનિયરીંગ કે એવા બીજા ઉચ્ચ અભ્યાસ માટે હવે ૯૦ ટકા ઉપરનું રિઝલ્ટ ફરજિયાત છે અને કદાચ એટલે જ નાનપણથી જ બાળકોના મનમાં આવા સપનાનું વાવેતર કરી દેવામાં આવે છે અને એટલે જ બાળકોને જોશ ચડે એ માટે રિઝલ્ટ સોશ્યલ મીડિયામાં મૂકીને બધાની વાહવાહી બાળકોને બતાવાય છે, પણ આમાં મોટી તકલીફ એ છે કે બાળકને સતત વિજેતા બનવાનું પ્રેશર પણ અપાય જાય છે. બાળક પોતે પણ સો-દોઢસો અભિનંદન આપતી કોમેન્ટ વાંચીને પોતાને બીજાથી ચડિયાતા સમજવા
લાગે છે.
જિંદગી હોય કે કેરીઅર, એકસરખું ક્યારેય ચાલતું નથી. નાના હોય ત્યારે અઢળક માર્કસ લાવ્યા હોય તે બાળકો મોટા થયા પછી આ જ રિઝલ્ટ જાળવી ન પણ શકે. એક સાચી વાત કરીએ તો દસમા ધોરણમાં જેટલા માર્કસ આવ્યા હોય તેટલા બારમા ધોરણમાં નથી જ આવતા એ બધાને અનુભવ છે જ. દસમા ધોરણમાં ટોપર હોય તે બારમા ધોરણમાં ખોવાઈ પણજતા હોય છે. દુનિયાને છાપામાં ચમકેલા નામ કે ચહેરા યાદ રાખવાની આદત જ નથી. ટોપ પર રહેવા, છાપામાં ચમકવા વર્ષો સુધીની મહેનત બાળકોને નીચોવી નાખે છે અને જે બાળકોને નાનપણથી જ વિજેતા બનવાની, ફર્સ્ટ આવવાની ટેવ પડી હોય એ બાળકો મોટા થયા પછી માર્કસ ઓછા આવે તે સહન નથી કરી શકતા, અને પછી તેમાંથી શરૂ થાય છે ડિપ્રેશનની દુખદાયક સફર. ક્યારેક તો આવા ડિપ્રેશન વર્ષો સુધી અસરકારક રહે છે. તેમાંથી બહાર નીકળવું ક્યારેક મુશ્કેલ બની જાય છે, અને પછી નાનપણથી જોયેલું સપનું પૂરૂ ન થતા પછી ક્યાંય એડજેસ્ટ કરી શકતા નથી અને આખી જિંદગી સંઘર્ષ કરતા રહે છે. વાત ફક્ત ટકાવારીની જ નથી, પણ ઘણાં માતા-પિતાને ખ્યાલ જ નથી હોતો કે તેમના બાળકો માટે ક્યું કેરીયર અનુરૂપ છે. એટલે બાળકોને બધી દિશામાં દોડાવે છે પણ બધું સાથે કેવી રીતે શીખી શકાય? વધુમાં વધુ ઘોડા પર સવારી થઈ શકે, પણ એકસાથે છ ઘોડા પર બેસાડો એ ક્યાંથી શક્ય છે? પાછું બધામાં ફર્સ્ટની લાલસા... એ મૂર્ખામી જ છે.
આપણે ઘણી વખત ટીનએજરને ચીડિયા થયેલા માતા-પિતાની વાત ન માનતા કે પછી બળવો કરતા જોઈએ છીએ, તો ક્યારેક ડિપ્રેશનમાં સરી પડતા કે આપઘાત કરતા જોઈએ છીએ. આ બધું બાળપણમાં કરેલા સપનાના વાવેતરનું પરિણામ છે. જરૂરતથી વધારે આવડતથી બધાને શીખવવાની ઘેલછા બાળકોને છેવટે બળવાખોર બનાવી દે છે.
આવું ન થવા દેવું હોય તો નાનકડા બાળકોના માથે આવી વાહવાહ ન ઠોકો... આનું પરિણામ શું આવશે એનો કદાચ માતા-પિતાને અંદાજ નથી. ખરેખર તો રમવાની ઉંમરે રિઝલ્ટનો ભાર તેના પર નાખીને માતા-પિતા પોતાનો અહ્મ સંતોષે છે. ખરેખર ૧૦ મા ધોરણના રિઝલ્ટની જ ચિંતા કરવાની હોય. અત્યારે તો બાળકોને માત્ર એટલું જ સમજાવો કે આગળ વધવું હોય તો ભણવું જોઈશે. તેમને ભણતરની જરૂરિયાત, ભણતરનું મહત્ત્વ સમજાવો, માતા-પિતા તરીકે આપણી આટલી જ ફરજ છે કે તેને જે ભણવું હોય તે, જેટલું ભણવું હોય તેટલું ભણવા દઈએ... આપણે તેને રસ્તો બતાવીએ. બાકી મંજીલ તે શોધી લેશે.
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
પુરૂષોની મહેફિલમાં ચર્ચાનો એક ટોપિક હતો... 'સ્ત્રીઓ ફેસબુકમાં પ્રોફાઈલ લોક કેમ રાખે છે?આમ પણ કેટલાક પુરૂષોને ફેસબુકમાં ખાંખાખોળા કરવાની આદત હોય છે. સર્ચ કરતા કરતા એકાદ સારો ચહેરો દેખાય એટલે તરત જ રિકવેસ્ટ મોકલી દે. એકસેપ્ટ થાય તો ખુશી.. ન થાય તો બીજી.. આવી માન્યતા અમુક પુરૂષો ધરાવતા હોય છે. તેમાં હવે આ 'પ્રોફાઈલ લોક' વાળી વાત તેમને ગમતી નથી. તેમનું માનવું છે કે ફેસબુક તો ચર્ચાનો ચોરો છે, પંચાતની પાઠશાળા છે. આમાં તો દુનિયા આખી જોડાયેલી છે. ફેસબુકના માધ્યમથી તો દેશ-દુનિયાના લોકો વચ્ચે મિત્રતા થઈ શકે છે. તેમનું કહેવું એમ હતું કે આ તો વર્ચ્યુલ દુનિયા છે. આપણે ક્યાં કોઈ સ્ત્રી સાથે પ્રેમ કરવો છે? ક્યાં કોઈને ઘરે બોલાવવા છે? આપણે શું તેને ચોટી પડવાના છીએ કે પ્રોફાઈલ લોક રાખે છે? આ તો ખાલી મેસેજની દોસ્તી છે. થોડીવાર મન-મગજ ફ્રેશ થવા બે-ચાર મેસેજની, ઈમોજીની, ફોટાની આપ લે કરી લઈએ તેમાં ક્યાં તેની દુનિયા લંંૂટાય જવાની છે? આપણે ક્યાં તેના ઘરે જવું છે? આ તો થોડી હળવાશ.. તેમાં પણ પાબંધી? લોક પ્રોફાઈલ..?
બીજી એક વાત પણ પુરૂષોને ખટકે છે એ છે કે સ્ત્રીઓ પોતાના ફેસબુક એકાઉન્ટમાં પોસ્ટ તો મૂકે છે. પણ સેટીંગમાં તે પ્રાઈવેટ રાખે છે તેની પોસ્ટ માત્ર મિત્રો જ જોઈ શકે. પુરૂષોની ફરિયાદ છે કે પોસ્ટ મૂક્યા પછી પણ પ્રાઈવેટ રાખવાની શું જરૂર? મારી પોસ્ટ જોવા તેમણે તેના મિત્રો હોય તેના એકાઉન્ટની મદદ લેવી પડે છે પછી તો પોસ્ટ કે ફોટા ગમી જાય તો બીજી પોસ્ટ જોવા જાય તો પ્રોફાઈલ લોક...
બસ.. આ વાતને કારણે જ સ્ત્રીઓ પ્રોફાઈલ લોક રાખે છે. સ્ત્રીને ટાઈમપાસ નથી બનવું. આ બાબતમાં કેટલીક સ્ત્રીઓ સાથે વાત થઈ તો પ્રોફાઈલ લોક રાખવાના કારણ માટે તેમણે કહ્યું તે આ પ્રમાણે છે..
પ્રોફાઈલ લોક ન હોય અને પોસ્ટ પણ પ્રાઈવેટ ન હોય તો દુનિયાભરમાંથી મનફાવે તે પ્રોફાઈલ-પિકચર પોસ્ટ જોઈ શકે પછી રિકવેસ્ટ મોકલે, રિકવેસ્ટ સ્વીકારીએ એટલે પછી લાઈક-કોમેન્ટ પછી તરત જ મેસેજનો મારો કરે. હાય.. હેલ્લો.. કેમ છો? ક્યાંથી છો? ક્યાં રહો છો? એવં બધું.. પછી મેસેન્જરમાં તમારી પોસ્ટ બહુ સારી છે. કે તમારો ફોટો બહુ સુંદર છે. ક્યાંક તો ફેસબુકની પોસ્ટમાં પણ લખાણ કરવામાં ઉતાવળ કરી નાખે, ક્યારેક કોઈએ કવિતા કે લખાણ મૂક્યું હોય તો.. તમે બહુ સારૂ લખો છો. હું તમારા લખાણનો ફેન છું. તમારૂ લખાણ મને મોટીવેશન આપે છે. તમે બહુ હિંમતવાળા છો. આવું આવું લખીને કોમેન્ટ કરે છે. આવું બધું સ્ત્રીઓને વધુ પડતું લાગે છે.
એ સાચું કે ઈનબોક્સ કે મેસેન્જર વાત કરવા માટે છે. ફેસબુક દોસ્ત બનાવવા માટેજ છે. કોઈપણ વ્યક્તિ ફેસબુક પર લખાણ કવિતા-ઈમેજ કે પોતાનો ફોટો પોસ્ટ કરે ત્યારે લાઈક-કોમેન્ટની ઈચ્છા હોય જ.. પણ તેમાં ક્યાંક મર્યાદા પણ હોય ને.. અને મોટાભાગે સ્ત્રી નથી ઈચ્છતી કે તેની પોસ્ટ બધા જોવે અને કોઈપણ વ્યક્તિ કોમેન્ટ કરે. થોડા સમય લાઈક કોમેન્ટ કર્યા પછી જો સ્ત્રી રિએક્ટ ન કરે તો.. પછી પુરૂષો, 'મારી સાથે વાત કેમ નથી કરતા? ક્યારેક ફોન પણ કરી લો.. ક્યારે ફ્રી હશે? મારી સાથે દોસ્તી કરશો?' જેવા કેટલાય મેસેજ કરે છે.
આ એક એવી સમસ્યા છે કે જેનો દરેક સ્ત્રીને ક્યારેક તો સામનો કરવો પડ્યો હશે જ.. જો કે ફેસબુક બન્યું જ છે. લાઈક-કોમેન્ટ માટે, મેસેન્જર પણ અજાણ્યા સાથે ચેટ કરવા માટે જ છે. પણ તેમાં કોની સાથે વાત કરવી, કોને દોસ્ત બનાવવા એ પ્રશ્ન બહુ અઘરો છે. ક્યારેક સ્ત્રી માનીને જેની રિકવેસ્ટ સ્વીકારી હોય તે પણ પુરૂષ હોય એવંુ પણ બને. એક સર્વે પ્રમાણે ભારતમાં સ્ત્રીઓની ખરેખર જેટલી સંખ્યા છે તેના કરતા વધારે સંખ્યા ફેસબુક પર છે. સમજી શકાય કે આમાં ફેક આઈડીની જ વાત છે. ફેસબુક નવું આવ્યું ત્યારે બધાને દોસ્ત બનાવવાનો ઉત્સાહ હતો જ.. દુનિયા એક મોબાઈલમાં સમાય ગઈ અને ગમે તે ખૂણે વસતા, જોજનો દૂર વસતા લોકોને પણ દોસ્ત બનાવી શકાય એ વાતનો રોમાંચ હતો. પણ જેમ જેમ સમય પસાર થતો ગયો તેમ તેમ ફેસબુકમાં પુરૂષોના અપલક્ષણ દેખાવા લાગ્યા. ફેસબુકની દોસ્તીનો સાચી દોસ્તી માનીને સ્ત્રીઓ પર હક્ક જતાવવા લાગ્યા. ઘણા તો કોની લાઈક આવી, કોણે શું કોમેન્ટ કરી એ પણ જોતા હોય છે. આવું બધુ થાય એટલે સ્ત્રી કંટાળી જાય. તેને દોસ્ત જોઈએ છે, માલિક નથી જોઈતા અને આવા બધા પ્રશ્નોના કારણે જ અજાણ્યાથી બચતા સ્ત્રીઓએ પ્રોફાઈલ લોક રાખવાનું શરૂ કર્યું. એવું નથી કે બધા ખરાબ છે કે વિકૃત છે. કોઈની કવિતા, લખાણ ક્ષેત્ર ગમી જાય તો લાઈક-કોમેન્ટ કરી જ શકાય. વાતનો વિષય હોય તો વાત કરવામાં ખરાબી નથી. પણ એ જાહેરમાં થાય તો યોગ્ય છે પણ કોઈની પોસ્ટ ગમી જાય અને ત્યાં જ કોમેન્ટ કરવાને બદલે મેસેન્જરમાં કરવામાં આવે તો તેનો અર્થ થોડો જુદો થઈ જાય છે, અને સ્ત્રીઓને આ જલદીથી નજીક આવી જતા લોકો નથી જ ગમતા, સાચા વખાણ અને ખોટી વાહ વાહનો ભેદ તેને સમજાય જ છે. એવું નથી કે સ્ત્રી કોઈ સાથે વાત નથી કરતી. તે પણ વાત કરે જ છે, પણ તેમાં તેની સહમતી હોય છે તેને પોતાની સલામતી દેખાતી હોય ત્યાં જ વાત કરે છે. લાઈક-કોમેન્ટ પછી મેસેન્જર સુધી પહોંચતા વાતના ટોપિક-વાતની દિશા બદલાય જાય છે, એ તેને નથી ગમતું. વિજાતીય આકર્ષણ સ્વાભાવિક જ છે. પણ દરેક તરફ આકર્ષણ તો ન જ હોય ને.. કોઈ સ્ત્રીને ગુંગળામણ થવા લાગે એ હદે વખાણ કરવા કે મેસેજ કરવા એ યોગ્ય નથી જ ને.. અને આ જ બધા કારણોથી સ્ત્રી પ્રોફાઈલ લોક રાખે છે.
લોક પ્રોફાઈલ પુરૂષો માટે 'ખાટી દ્રાક્ષ' જેવું છે. તે સ્ત્રી બહુ અભિમાની છે. તેને એમ કે તે એક જ રૂપાળી છે.. તેને એમ કે તેના વગર આપણને નહીં ચાલે.. નથી જોઈતી તેની દોસ્તી.. જેવા કેટલાય બળાપા કરે છે. જો કે, આ બધા વાક્યો પાછળ તેમનો ગુસ્સો અને લોક પ્રોફાઈલના ઈન બોક્સ સુધી જવાની અઘીરતા જ છે. પણ પુરૂષોને એ કોણ સમજાવે કે આ લોક પ્રોફાઈલનું કારણ પણ એ લોકો જ છે. તેમનો સ્વભાવ, તેમની ઉત્સુકતા, પુરૂષ સહજ અહમ.. માલિકી ભાવ, થોડી વિકૃતિ અને દરેક વાતમાં, દરેક સંબંધમાં સેક્સ સુધી પહોંચવાની તેમની નીતિને કારણે જ આ લોક પ્રોફાઈલની શરૂઆત થઈ છે. પુરૂષોને એટલું સમજવું પડશે કે આ વિચારોનો મંચ છે. તેમાં આવતી પોસ્ટ સાથે જોડાવવું પડે તેમાં વ્યક્તિ સાથે કે તેના શરીર સાથે જોડવાની જરૂર નથી. સ્ત્રીઓને ઈમ્પ્રેસ કરવાના પ્રયત્ન ન કરો. સ્ત્રીઓને તમારી વાત તમારી પોસ્ટ ગમશે તો સામેથી કોન્ટેક કરશે, એટલે તમારી જાતને સાબિત કરો, અધીરાઈ ન કરો. બાકી અમૂક પુરૂષોના છીછરાપણાને કારણે જ સ્ત્રીઓએ આ લોક પ્રોફાઈલનો વિકલ્પ સ્વીકાર્યાે છે.
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
મારા એક સાથી કર્મચારી છે હંમેશાં ફ્રસ્ટ્રેડ, નિરાશ... દિવસમાં એકવાર તો બોલે જ કે 'આવી જિંદગી કરતા મરી જવું સારૂ...' ચા પીવાના સમયે પટાવાળા પૂછે કે 'ચા લાઉં?' તો કહેશે 'હા .... તેમા થોડું ઝેર નાખીને લાવજો'... બાઈક પણ ફાસ્ટ ચલાવે, કોઈ ટકોર કરે તો કહેશે. એક્સિડન્ટ થઈ જાય તો સારું... મરી જવાય એટલે શાંતિ... કોઈ યુવાનના મૃત્યુ વિશે કયારેય વાત થાય અથવા તો પેપરમાં સમાચાર વાંચે તો તરત કહે કે ખબર નહીં, મારો વારો કયારે આવશે?... આખો દિવસ બસ મરવાની જ વાત...
બીજા એક બહેન, જ્યારે મળે ત્યારે કેમ છો? ના જવાબમાં એમ જ કહે. 'બસ જીવું છું... મોત આવે તો શાંતિ... આ બધાથી છુટાય...' પણ કયારેય ન કહ્યું કે શેનાથી છુટવું છે?
તમને બધાને એક સવાલ પુછવો છે. દિલ પર હાથ રાખીને ઊંડા શ્વાસ લઈને જવાબ આપજો... ખરેખર વિચારજો... પછી જાતને જવાબ આપજો. તમને કયારેય મરવાનું મન થાય છે? કયારેય એવું લાગે છે કે આ જીવનમાં કંઈ નથી. મરી જઈએ તો શાંતિ... કેટલીવાર તમને ઝ ેર પીને સૂઈ જવાની ઈચ્છા થાય છે ? કેટલીવાર થાય છે કે નદી તળાવમાં ઠેકડી મારીએ ? કયારેય ધસમસતી ટ્રેન સામે પડતું મૂકવાની ઈચ્છા થાય છે? અગાસીમાં ઊભા હો તો પાળી પર ચડીને કુદી પડવાનું મન થાય છે? દરિયાના મોજા સાથે અથડાઈને તેમાં તણાય જવાની ઈચ્છા થાય છે? જીવનમાં કેટલીકવાર લાગે છે કે હવે જીવન નકામું છે? મરી જઈએ તો શાંતિ...
એક સર્વે મુજબ થોડા સમય પહેલા કેટલાય લોકોએ મરવા માટે સરકારને અરજી આપી હતી. કોરોના વખતે તો આવી અરજીની સંખ્યા બેગણી-ત્રણગણી થઈ હતી. પણ કોરોના પહેલા અને કોરના પછી સામાન્ય પરિસ્થિતિમાં પણ કેટલાય લોકોને દુનિયા છોડી દેવાની ઈચ્છા થતી હતી, અને સરકારે મૃત્યુની ંમંજુરી આપવા અરજી આપી હતી. અરજી કરનારાઓએ લેખિતમાં જણાવ્યું હતું કે, જીવવાની મજા નથી આવતી એટલે અમારે મરી જવું છે. અમને મરવાની રજા આપો. અરજીમાં લખાયેલા કારણો સાવ ક્ષુલ્લક હતા... જેમ કે પત્ની વાત નથી માનતી, ભાઈઓ સાથે ઝઘડા થાય છે, મિલકતમાંથી ભાગ નથી મળ્યો, નોકરીમાં પ્રમોશન નથી મળ્યું.... વગેરે.... વગેરે.. અરજી અંગે તપાસ કરવા માટે સરકારી માણસો બધાના ઘરે પણ ગયા, ત્યારે એક મજાની વાત જાણવા મળી કે એમાંથી કોઈએ આપઘાત કર્યો ન હતો. બધાની જિંદગી સરળતાથી ચાલતી જ હતી.ં
મોટાભાગે આપઘાતના કારણોમાં નોકરી ન મળતી, દેવું થઈ જવું, પતિ-પત્ની વચ્ચે ઝઘડા, પરીક્ષામાં માર્કસ ઓછા આવવા, કોઈ વસ્તુ ન મળવી, પ્રેમ સંબંધ હોવો, મિલકતના ઝઘડા, આવા જ કારણો હોય છે. વિચારીએ તો એમ લાગે કે આપઘાત માટે આગળ ધરાતા આ કારણો હકીકતે ખરેખર તો એટલા મહત્ત્વના કારણ છે જ નહીં.. .ખરેખર તો આપઘાતના કારણો અપેક્ષા છે. આપણી અપેક્ષા પૂરી ન થાય એટલે જ મરવાના વિચાર આવે છે ખરેખર તો જીવનમાં કોઈને ખૂટતું જ નથી હોતું, બસ... થોડી અપેક્ષા વધારે હોય છે.
ઘણાં લોકો નાની નાની વાતમાં મરી જવાની વાતો કરતા હોય છે. પ્રેમમાં પડેલા પ્રેમીઓ એકબીજાને કહેતા હોય છે કે તું નહીં મળે તો હું મરી જઈશ. જો કે બ્રેકઅપ પછી પણ જીવતા જ હોય છે, એ અલગ વાત છે. તેમજ ઘણી વખત નોકરીના સ્થળે પણ કર્મચારી કહેતા હોય છે કે આવી નોકરી કરવી તેના કરતા મરી જવું સારું, સ્ત્રીઓ તો વારંવાર પતિને કહેતી જ હોય છે કે તમારી સાથે જીવવા કરતા મરી જવું સારી....
શું મરવું એટલું સહેલું છે? મરી જવું એટલે શું? શરીરમાંથી જીવ નીકળી જવો એટલે મરી જવું... આ કોઈ અઘરું કામ નથી... મરવાના વિચાર કરનારને થાય છે કે ઝેર પી લઈએ, ગળે સાડી વીંટીને પંખે લટકી જઈએ, તળાવ તેમજ કૂવામાં કુદી પડીએ, વાહન ભટકાડી દઈએ.. ક્ષણ-બે ક્ષણની તકલીફ.. પણ પછી જીવનથી છુટકારો. બધાથી શાંતિ... પણ આ ક્ષણ બે ક્ષણ કાઢવી કેટલી અઘરી છે એ કયાં ખબર છે? આપઘાત કરનારનો ઈન્ટરવ્યૂ નથી લઈ શકાતો, નહીં તો સમજાય કે મરવાની વાત કરવી અને ખરેખર કરવું કેટલું અલગ છે...
જિંદગીમાં કયારેક નિરાશા આવી જાય ત્યારે આવા બધા વિચાર આવે છે. ત્યારે આપણે પ્રેમ કરનારનો પણ વિચાર નથી કરતા, ત્યારે આપણને વરસતા વરસાદની, ફૂલોની મહેકની, ખુબસૂરત વાતાવરણની કે સંતાોના પ્રેમની કોઈ અસર નથી થતી ત્યારે આંખમાં આંસુ વધી જતા બાકી બધું જ ધુંધળું દેખાય છે. આત્મહત્યા એ નિષ્ફળતાની ક્ષણ છે જ નહી... બસ એ ક્ષણે માણસ જીવવાનું ભૂલી જાય છે અને મોતને ગળે લગાડી દે છે. પણ એ ક્ષણ દરમિયાન જીવવાનું યાદ કરે તો આપઘાતની ક્ષણ પસાર થઈ જાય છે.
.... અને આ જીવવું એટલે શું? નજર સામે જીવનસાથીનો હસતો ચહેરો આવવો.... જીવવું એટલે સંતાનોના ચહેરા પરની નિર્દોષતા જોવી, જીવવું એટલે વરસતા વરસાદમાં પલળતા જવાની મજા માણવી... જીવવું એટલે ધોધમાર વરસાદમાં લોંગ ડ્રાઈવ પર જવું.... જીવવું એટલે મંદિરમાં થતા ઘંટરાવને સાંભળીને હાથનું આપોઆપ જોડાઈ જવું... જીવવું એટલે મિત્રો સાથે એક ચામાંથી અડધી-અડધી કરીને પીવી... જીવવું એટલે ગીત ગણગણતા ઘરના કામ કરવા... જીવવું એટલે પ્રિય પાત્રની અધિરાઈથી રાહ જોવી અને તે આવતા ચહેરા પર ચમક આવવી... જીવવું એટલે બહારગામ વસતા દીકરાનો ફોન આવવો, જીવવું એટલે સાસરેથી પિયર આવેલી દીકરીના ચહેરા પર સારીના સુખને પથરાયેલું જોવવું... જીવવું એટલે...એવી ઘણી ઘટનાઓ જેમાં ખુશી.. માત્ર ખુશી જ મળે...
મરણ નિશ્ચિત જ છે. પણ મરવાના સમયે જ મરવાનું છે. મોત પહેલા મરવાના વિચાર કરવા એ હારની નિશાની છે. મન કેદખાનું બની જાય ત્યારે આપઘાતના વિચાર આવે છે... મનને હારવા ન દો... મનને જીવતું રાખો... મરવાના વિચાર કરનારને જીવન તરફ વાળવા સૌથી પહેલા તેમના નિરાશાજનક વિચારો દૂર કરવા પડે. આપઘાતના વિચાર આવે એવા કારણો શોધીને તેનાથી દૂર કરવા જોઈએ. જો એ કારણ દૂર નહીં થાય તો ક્ષણ-બે ક્ષણ તો પસાર થઈ જશે.. પણ ફરી ફરીને પાછા એ જ વિચાર આવશે.
મરી જવું એટલે...?? આપણે જાતે જ આપણી જાતથી છૂટા પડી જવું.. એટકી જવું... જો કે શાસ્ત્રો એમ કહે છે કે જન્મોના ફેરા પૂરા થતાં જ નથી.. મોત પછી બીજો જન્મ છે જ... તો પછી આ જન્મ જ કેમ ન જીવી લઈએ...?
જો મોત પછી, આ જન્મથી છુટકારો મેળવ્યા પછી ફરીથી આ જ સંસારમાં આવવાનું હોય તો આ જન્મમાં જ નવી શરૂઆત કેમ ન કરીએ ? હતાશા-નિરાશાના વિચારને દૂર કેમ ન કરીએ ? આપણી પાસે શું નથી તેને બદલે શું છે એ કેમ ન વિચારીએ મારી સાથે કોણ છે એ તપાસવાનો બદલે મારી પાસે કોણ છે એ જોઈએ તો કદાચ જીવવાની ઈચ્છા થઈ આવે... આપણી ખુશીમાં ખુશ થતાં પરિવારજનો અને મિત્રોને જોવો.
જીવનસાથી અને સંતાનોનું સ્મિત જોવો... તમને ખરેખર લાગશે કે આપણા જેવું સુખી કોઈ નથી... મોત આવે એ પહેલા મરવું નથી.. બસ જીવતા રહો... ખુશ રહો... મિત્રોને મળતા રહો..
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
હમણાં એક સાવ નવાઈની વાત સાંભળી.. વાત કહેનાર સાવ નાની સાત વર્ષની બાળકી હતી, પણ તેણે એટલી મોટી વાત કરી કે મને વિચારતી કરી દીધી. વાત એમ થઈ કે એક સાંજે શેરીમાં ચાર-પાંચ નાના બાળકો રમતા હતા. બધા પાંચથી આઠ વર્ષના. હું હંમેશાં બધાને ચોકલેટ આપું એટલે મને જોઈને બધા મારી પાસે આવ્યા. મેં ચોકલેટ આપીને કહ્યું કે, 'હવે તો પરીક્ષા પૂરી ને.. હવે તો વેકેશન ને.. કેવી મજા..' મને એમ કે બધા ઉછળીને ખુશી વ્યક્ત કરશે, વેકેશનનો આનંદ બતાવશે, પણ એક સાત વર્ષની ઈશાનીએ કહ્યું, 'ના આન્ટી.. મજા નહી આવે..' કહે છે કે, 'આન્ટી તમે મારી સ્કૂલે આવ્યા હતા ને.. મારા ટીચર તમારા ફ્રેન્ડ છે ને.. તેમને કહો ને કે વેકેશન ન રાખે.' મને નવાઈ લાગી. વેકેશનની ના..? કેમ?? મેં તેને પૂછ્યું કે, 'અરે વેકેશનમાં તો મજા આવે.. સવારે વહેલા ઉઠવાની ચિંતા નહી, સ્કૂલ નહીં, હોમવર્ક નહીં, આખો દિવસ રમવાનું, ફ્રેન્ડસ સાથે તોફાન કરવાના.. તને કેમ વેકેશન નથી જોઈતું?'
'આન્ટી.. સ્કૂલ ચાલુ હોય ત્યારે સાંજે હોમવર્ક કરીને થોડીવાર તો ફ્રેન્ડસ સાથે રમવા મળે જ છે. પણ વેકેશન આવશે એટલે મમ્મી જુદા જુદા ક્લાસમાં મોકલશે, આખો દિવસ જુદી જુદી એક્ટિવીટી.. મને એવા બધા ક્લાસ નથી ગમતા.. અને બધા ફ્રેન્ડની મમ્મી બધાને ક્લાસમાં મોકલે એટલે અમને રમવાનો ટાઈમ જ નથી મળતો.. એટલે અમારે વેકેશન નથી જોઈતું.. સ્કૂલ હોય તો આવા સમર ક્લાસ તો ન હોય ને..' ઈશાનીનો જવાબ સાંભળીને હું વિચારતી રહી.
કુદરતનો નિયમ છે કે સતત ઉપયોગમાં આવતી ચીજ થાકે જ છે. તેને આરામ જોઈએ જ.. એકની એક ચીજનો સતત વપરાશ થાય તો તે ખોટવાય જાય છે અને એટલે જ આરામ કરવાનો નિયમ બન્યો છે. દિવસ પછી રાત અને અઠવાડિયાના કામના છ દિવસ પછી રવિવાર એટલે જ બન્યા હશે. આખો દિવસ કામ કરીને થાકેલુ શરીર આરામ મેળવી શકે, બીજા દિવસની સ્ફૂર્તિ મેળવી શકે એટલે જ રાત બનાવી છે. તો નોકરી કરતા લોકો અઠવાડિયાનો થાક ઉતારી શકે, એટલે જ રવિવાર બનાવ્યો છે. હવે તો ગૃહિણીઓ પણ રવિવારે રસોડામાં રજા રાખે છે, તેમજ ભણતા બાળકોના મગજને આરામ મળી શકે એટલે જ વેકેશન બનાવ્યું છે. ભારેખમ દફતર, મોટી મોટી બુક્સ, હોમવર્ક, એકઝામ બધાથી થાકેલું મગજ નવા વર્ષ માટે ફ્રેશ થઈ શકે એટલે જ વેકેશન બનાવ્યું છે. પણ અત્યારના બાળકોને વેકેશન ક્યાં?
વેકેશન પડે એ પહેલાં જ શેરીએ-શેરીએ ફૂટી નીકળતા સમર કલાસીસે બાળકોનું વેકેશન છીનવી લીધુ. દસ મહિના સુધી ભણ્યા પછી આરામના બે મહિનામાં પણ સમર કલાસીસ.. હદ છે મમ્મીઓને બાળકોને વેકેશનની મજા પણ નથી લેવા દેતા.. અને આ સમર કલાસવાળા કેટલી લલચામણી ઓફર આપે છે, મહિના-દોઢ મહિનાના કલાસમાં ડાન્સ, સ્પોકન ઈંગ્લીશ, પેઈન્ટીંગ, મહેંદી, સ્વિમિંગ, ક્રાફ્ટ, પર્સનાલિટી ડેવલોપમેન્ટ ન જાણે કેટ કેટલું શીખવાડવાની જાહેરાત કરે છે. શંુ આ બધું મહિનામાં શીખી શકાય? આ બધું શીખવા માટે તો લાંબા સમયની મહેનત અને પ્રેક્ટિસ જરૂરી છેપ પણ સમર ક્લાસના ક્રશ કોર્સની દુનિયા મહિનામાં બાળકોને આ બધુ શીખવી આપવાની લલચામણી ઓફર કરે છે.. અને મમ્મીઓ સ્કૂલની જેલમાંથી માંડ છૂટેલા બાળકોને સમર કલાસની જેલમાં ધકેલી દે છે.
મમ્મીઓ પણ પોતાની રીતે વિચારવાને બદલે સમર ક્લાસની લલચામણી ઓફર અને સોસાયટી કે ફ્રેન્ડસ ગ્રુપનું અનુકરણ કરીને બાળકોને આખા દિવસ માટે જુદા જુદા કલાસમાં નાખી દે છે. હજી તો પરીક્ષા ચાલતી હોય ત્યાં જ મમ્મીઓ 'વેકેશનમાં ઘરમાં ધમાલ કરશે' એવો બળાપો કરતી હોય છે. અરે.. ભણે છે તો વેકેશનનો પણ હક્ક હોય ને.. પણ મમ્મીઓને તો બાળકો ઘરમાં હોય તો જાણે ત્રાસ લાગતો હોય તેમ વેકેશનમાં પણ સમર કલાસમાં મોકલી દે છે.. આજની મમ્મીને પોતાના બાળકોને સુપર જ બનાવી દેવું છે. પોતાના બાળકો બધી વાતમાં હોશિયાર હોય તેવું જ ઈચ્છે છે. બાળકોને બધંુ જ આવડવું જોઈએ.. ચેસ, ક્રિકેટ, ફૂટબોલની સાથે સ્વિમિંગ, સ્કેટીંગ પણ આવડવું જોઈએ. ડ્રોઈંગ, ક્રાફટની સાથે ડાન્સ-ગરબા પણ આવડવા જોઈએ એવું જ બધી મમ્મીઓ ઈચ્છતી હોય છે. પણ એ કેમ નથી વિચારતી કે બાળકો રોબર્ટ નથી, બધી વસ્તુ એક સાથે કેમ શીખી શકાય? અને દરેક બાળકને બધુ જ ગમતું હોય એવું થોડુ હોય? પણ મમ્મીઓ આ બધું વિચારવાને બદલે પોતાના બાળકો ક્યાંક દુનિયાથી પાછળ ન રહી જાય એ વિચારે તેને દોડાવતા રહે છે, વેકેશનમાં પણ જુદા જુદા કલાસમાં ધકેલતા રહે છે અને વેકેશનની કતલ કરી નાખે છે. મમ્મીઓની દંભી માનસિકતા અને દેખાદેખીને કારણે અને કદાચ મારૂ બાળક પાછળ રહી ન જાય એ બીકથી બાળકોનું વેકેશન-ભોળપણ-વિસ્મય છીનવી લે છે. વેકેશનમાં ક્રિકેટ રમવાથી ક્રિકેટર નથી બની જવાતંુ કે એક મહિનો કરાટે કે સ્વિમિંગ કરીને મેડલ નથી મળી જવાનો.. બાળકોને તો પૂછો કે તેને શું કરવું છે? ધમાલ કરવી છે, શેરીમાં રમવું છે, સાયકલ ફેરવવી છે? કે કોચીંગ કલાસમાં જવું છે? ઘરે મિત્રો સાથે આવડે એવી ઉછળકૂદ કરતા નાચવું છે કે ડાન્સ ક્લાસમાં જાઉં છે? પૂછો તે ખરા.. બાળકોને કંઈક અલગ ન શીખવી શકાય? પક્ષી, તારા, નદી, પર્વત, ખેતર, ફૂલોથી લહેરાતા બાગ.. આવું બધંુ ન બતાવી શકાય? તેમને દોડતા, ચાલતા, કૂદતા, ઝાડ ઉપર ચડતા શીખવોને.. કુદરતની નજીક લઈ જાવ ને.. એસી કલાસમાં પૂરી ન દો.. આ બધુ કરવા જેવું છે.. સમર કલાસ તો માત્ર વેકેશનમાં બાળકોને સાચવે છે એટલું જ... બાકી બે મહિનામાં જીનીયશ ન બની જવાય...
વેકેશન તો બાળકોની મોંઘેરી મિલકત છે. બાકીની જિંદગી માટેનું મીઠું સંભારણું છે. જીવનના ૨૦ વર્ષ પછી આવું વેકેશન ક્યાં મળવાનું? મમ્મીઓને વિનંતી કે બાળકો પાસેથી તેમનું વેકેશન ન છીનવો. સમર કલાસ તો વેકેશનમાં નવી આવક ઉભી કરવાનો ધંધો છે. પણ તમે બાળકોને શું કામ વેચાવા દો છો? આ તો ગાડરિયો પ્રવાહ છે. એકની પાછળ બીજા... તેના બાળકો હોશિયાર બનશે અને મારા બાળકો રહી જશે એ બીકમાં બાળકોના વેકેશનની પથારી ન ફેરવો.. બધાને આવડત મુજબ આવડી જ જાય છે.. પણ એ માટે વેકેશન ન છીનવો... તેમને વેકેશન માણવા દો...
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
એક દીકરી... નેહલ... દીકરાની આશામાં જીવતા માતાપિતાને ત્યાં ત્રણ દીકરીઓ પછી જન્મેલી ચોથી દીકરી એટલે નેહલ... પછી માતાપિતાએ પાંચમાં સંતાનની હિંમત ન કરી. નેહલને દીકરો માની લીધો. તેનો ઉછેર દીકરાની જેમ જ.. કપડા, રમકડા, બધું દીકરાની જેમ... મોટી થઈ તો પણ દીકરીની એક પણ નિશાની નહીં, બુટ્ટી, બંગડી, ચાંદલો, ઝાંઝર, મેકઅપ, ચોટલા એવું કંઈ જ નહીં... પહેલી નજરે દીકરો જ લાગે એવો જ વેશ... ઘરમાં બધા દીકરો ગણીને જ બોલાવે... એટલે સુધી કે માતા-પિતાએ સ્કુટી કે એકટીવાની જગ્યાએ બાઈક લાવી આપ્યું, પણ તકલીફ ત્યારે પડી કે જ્યારે ર૧ વર્ષની નેહલની સગાઈ થઈ. તેના સાસરીયાએ સગાઈ વખતે સાડી, ડ્રેસ, બંગડી, મેકઅપ કીટ, સાંકળા આપ્યા. હવે નેહલે કયારેય આવું વાપરેલું નહીં, તેણે આ બધું લેવાની ના પાડી. તેના ભાવિ પતિને તો તેના પહેરવેશ સામે વાંધો ન હતો, પણ સાસરીયાએ ના પાડી કે વહુ છો તો વહુની જેમ પહેરવેશ કરો... નેહલના મમ્મી પપ્પાએ પણ તેને કહ્યું કે હવે આ બધું સ્વીકારવું પડશે. નેહલ બોલી ન શકી કે તો પહેલેથી દીકરો શું કામ બનાવી ? દીકરીના શરીરમાં, દીકરાના શોખ શું કામ પૂરા કર્યા ? હવે તે પેન્ટ-શર્ટ પહેરી નથી શકતી અને ડ્રેસ-સાડી પહેરતા આવડતું નથી. બીજો એક કિસ્સો... એક ઘરમાં સંતાનમાં એક દીકરી જ... તેના દાદી તેને હંમેશાં કાનો-કાનો કહીને જ બોલાવે, કેવું વિચિત્ર.. કોઈ પૂછે તો કહે કે તેમને દીકરો જોઈતો હતો, પણ દીકરી આવી અને આર્થિક પરિસ્થિતિ નબળી એટલે બીજું સંતાન નથી કરવાના.. એટલે દાદી દીકરીને કાનો કહીને મનમાં દીકરાનો સંતોષ માને...
આવું ઘણીવાર જોયું જ હશે. માન્યું કે દીકરા-દીકરીમાં ફેર નથી એવું આજના માતા-પિતા સ્વીકારતા થયા છે પણ દાદા-દાદી હજી દીકરાની જ આશા રાખતા હોય છે. દીકરીને દીકરો કહીને ઉછેરે પછી કહે કે અમે દીકરા-દીકરીમાં ફર્ક નથી રાખતા, તો એ દાદા-દાદી કે માતા-પિતાને મારે પુછવું છે કે તો શું તમે દીકરાને દીકરીના ફ્રોક કે સેન્ડલ પહેરાવશો ? દીકરીને કાનો કહો છો તો દીકરાને રાધા કહેશો ? તો ના જ પાડશે.. આ તો દીકરાની આશા પૂરી કરવા દીકરીને દીકરો બનાવી વહેમમાં જીવીને ખુશ થાય છે. ખરેખર તો જે છે તે જ સ્વીકારોને... દીકરીને દીકરાની જેમ ઉછેરીને પછી તેના મનમાં ડબલ લાગણી થાય. તે કન્ફર્ઝ થાય તે મુશ્કેલી કે મુંઝવણ કોઈ સમજતું નથી.
આ પ્રકારના માતા-પિતા અને ખાસ તો દાદા-દાદીએ ચેતવાની જરૂર છે. દીકરીને દીકરાની જેમ ટ્રીટ કરવી એ તેને જ નુકસાન છે. સૌથી પહેલું નુકસાન તો એ છે કે દીકરીની કયુટનેસ, તેનો લાગણીશીલ સ્વભાવ, તેની નજાકત, તેના નખરા, તેની છમછમ નહી માણી શકો.
દીકરી મોટી થઈને ગમે તેટલું ભણે, જોબ કરે, કરાટે શીખે, બાઈક ચલાવે, જિન્સ-ટીશર્ટ પહેરે... પણ છતાં તેને હંમેશાં દીકરી જ માનવી. દીકરી મજબુત હોઈ શકે અસશકત બની શકે પણ છતાં તે દીકરી જ છે. પિયરમાં મનમાં ગમે તેમ કરે, પણ લગ્ન પછી તો તેણે પુત્રવધૂ બનીને જ રહેવાનું છે. તો તેણે કયારેક તો સાડી પહેરવી જ પડશે ત્યારે તેને પડતી તકલીફનો અંદાજ માતા-પિતાને નથી હોતો, આથી જ તેને દીકરો-બનાવવાની કોશિશ ન કરો. નાનપણથી દીકરાના વેશમાં, દીકરાની આદતમાં અને દીકરો-દીકરો એવું સાંભળતી દીકરીઓ મોટી થઈને ટોન બોય ટાઈપની પર્સનાલીટી અજાણતા જ સ્વીકારી લે છે. પછી તે સ્ત્રી તરીખેની લાગણી છુપાવતી રહે છે. જાહેરમાં રડી પણ નથી શકતી, તેના મનમાં વિચિત્ર પ્રકારની મુંઝવણ રહે છે. શરીર દીકરીનું, આકાર સ્ત્રીના, હોર્મોન્સ સ્ત્રીના, દિલ સ્ત્રીનું અને મગજ પુરૂષનું... તે સતત મુંઝવણ અનુભવતી રહે છે.
આપણે ઘણીવખત કહીએ છીએ કે બાળકો પર પ્રેશર ન નાખો, તેમને તેમની રીતે જીવવા દો. તો પછી જેના ઘરે માત્ર દીકરી જ હોય તેના પર ડબલ પ્રેશર માતા-પિતા શું કામ નાખતા હોય છે, દીકરીઓને લાડ લડાવો, સારું ભણાવો, નોકરી કરાવો, તેને બધું જ શીખવાડો, પણ દીકરા પાસેથી જે આશા હોય, જે સપના દીકરા પૂરા કરી શકતા હોય તે આશા-તે સપના દીકરી પાસેથી રાખીને તેની લાઈફ નર્ક ન બનાવો. દુનિયાને દેખાડવા માટે દીકરીને દીકરા જેવી વેલ્યુ આપીને તેની હાલત શું કામ બગાડો છો ?
દીકરાની ઈચ્છા પૂરી કરવા, તમારા મનના ખોટા સંતોષ માટે દીકરીને કયાંયની નથી રહેવા દેતા.. પછી તે દીકરી મોટી થાય ત્યારે ડબલ વિચારોમાં ઉલઝી રહેલી રહે છે. દીકરાની આશામાં દીકરીનું જીવન મુશ્કેલ બનાવી દેતા માતા-પિતાને કહેવાનું કે દીકરીને તેની રીતે જ ખીલવા દો... તેને દીકરો ન બનાવો.
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
ભારતની જેમ મોટાભાગની સંસ્કૃતિમાં પુરૂષોને પોતાની વેદના વ્યકત કરવાની છુટ નથી. પુરૂષોને હંમેશાં બળવાન, નિષ્ઠુર હૃદયનો અને રફ-ટફ જ માનવામાં આવે છે. આપણો સમાજ પુરૂષને આવા જ જોવા ટેવાયેલો છે, એટલે પુરૂષ લાગણીશીલ બને તે સમાજમાં સ્વીકાર્ય નથી, તેની મજાક ઉડાડાય છે. સામાન્ય રીતે પુરૂષ મજબુત મનવાળો, આક્રમક જ હોય છે, તે જલદી ભાવુક થતો નથી, પણ કયારેક વિપરીત સંજોગોમાં કે આઘાતજનક ઘટનામાં તે ભાંગી પડે અને રડવા લાગે તો તરત જ બધા કહેવા લાગશે કે 'છોકરો થઈને આવો ઢીલો-પોચો કેમ થાય છે?', 'છોકરો થઈને છોકરીની જેમ રડાય?', 'મર્દ છો તો મર્દ બન... રડવાનું તને ન શોભે, આવા વાકયો બધાએ સાંભળેલા જ હશે, પણ પ્રશ્ન એ છે કે શું પુરૂષને રડવાનો હક્ક નથી ? તેને પોતાની વ્યથા ઠાલવવાનો અધિકાર નથી ? તેને આંસુ સારવાની જાહોજહાલી ન મળી શકે ?
પુરૂષોથી રડાય નહીં, પુરૂષોએ આંસુ રોકવા જ પડે અને વ્યથા વ્યકત કરવા બીજા રસ્તા અપનાવવા જ પડે. સમાજની આવી માન્યતાને કારણે જ પુરૂષો પોતાની વેદના વ્યકત કરતા નથી અને મનમા જ દબાવી રાખે છે, અંતે આવી એકઠી થયેલી વેદના તેમને હતાશા તરફ, ડિપ્રેશન તરફ ધકેલે છે અને પછી તે દુઃખને ભુલાવવા સિગારેટ, ગુટકા, દારૂ જેવા વ્યસન તરફ વળે છે. પુરૂષોને વ્યકત ન થવાનું, આંસુ દબાવવાનું અને આ હતાશાનું ચક્ર નાનપણથી જ ચાલુ થઈ જાય છે. છોકરાઓ આઠ-દસ વર્ષના થાય ત્યારથી જ તેમને સમજાવવાય છે કે છોકરાઓથી રડાય નહીં, અને છેક ત્યારથી જ તે આ ભ્રામક માન્યતાને વળગીને વ્યકત થવાનું, રડવાનું, આંસુ સારવાનું ટાળે છે, પછી તે હતાશા અને બેચેની સહન ન થતા ગુસ્સો અને ઉશ્કેરાટ બતાવીને પોતે મર્દ છે એ સાબિત કરવાનો પ્રયત્ન કરે છે એક સંશોધન મુજબ વારંવાર ગુસ્સો કરતો પુરૂષ ડિપ્રેશનની પીડાને દબાવવા ઝઝૂમતો હોય છે એક તારણ મુજબ પુરૂષ તેના મનની પીડા વ્યકત ન થઈ જાય એ પ્રયત્નમાં સ્વજનો પ્રત્યે લાગણીશૂન્ય બની જાય છે. ખરેખર તો પુરૂષોને તેના પ્રત્યે મિત્રભાવ રાખીને તેનું દુઃખ વહેચે એવા વ્યક્તિની હેમંશાં જરૂર હોય છે. આઘાતજનક અને માનસિક રીતે તોડી નાખતી જીવનની દરેક ઘટના સ્ત્રી અને પુરૂષ બન્નેને સરખી પીડા આપે છે. આ હકીકતનો સ્વીકાર કરીને પુરૂષોને પણ વેદના વ્યકત કરવાની છુટ આપવી જોઈએ. હૈયામાં વ્યથાનો ભાર વધતો જાય ત્યારે આંખ આપોઆપ ભરાય જાય છે અને આંસુ છલકી જ જાય છે. એવા સમયે કોઈનો સાથ, કોઈનો ખભો કે પછી તકીયો આ આંસુનો સાક્ષી બને છે. રડયા પછી વ્યથા હળવી થાય કે ન થાય પણ થોડી હળવાશ અચૂક થાય છે, રડવું એ એક કુદરતી ક્રિયા છે. વ્યક્તિએ રડવું જ જોઈએ, દબાવી રાખેલા આંસુ હૃદયમાં કલ્પાત મચાવે છે અને હૃદય પર દબાણ વધતું જાય છે. આંસુ છુપાવવા એ હિંમતનું કામ નથી, ખરેખર તો આંસુને વહેવા દેવા અને ડહાપણનું કામ છે. આંસુ દરેકને આવે જ છે. આંખ કોની છે ? સ્ત્રીની કે પુરૂષની ? એ બાબત આંસુને લાગુ પડતી નથી. પુરૂષોને પણ આંસુ આવે જ છે, પણ અફસોસ કે આપણા સમાજે રડવાનો હકક પુરુષો પાસેથી છીનવી લીધો છે. સ્ત્રીઓ રડી શકે, 'રડવું એ અમારો હકક છે' એવું સ્ત્રીઓએ અને ખાસ તો સમાજે સ્ત્રીઓ માટે પ્રસ્થાપિત કર્યું છે. પુરૂષો રડી જ ન શકે એ માન્યતા નાનપણથી જ પુરૂષના મગજમાં ફીટ કરેલી છે.
હા.... પુરૂષોને પણ રડવું આવે જ છે... પણ તે નથી રડી શકતા... દીકરીના લગ્ન કે અંગતના મૃત્યુ સિવાય કોઈ પુરૂષને રડતા જોયા છે ? કયારેક તો પુરૂષો પર આ માન્યતા એટલી બધી અસર કરી લીધી હોય છે કે અંગતના મૃત્યુ સમયે પણ તે આંસુને બહાર આવવાની રજા નથી આપતા. પુરૂષો જાહેરમાં રડી નથી શકતા... આંસુ આવે તો પણ છુપાવી દે છે. સ્ત્રીઓ ગમે ત્યારે ગમે તે સ્થળે. ગમે તેની સાથે વાત કરીને પોતાની વ્યથા ઠાલવી દે છે, અજાણ્યા સાથે પણ તે થોડી જ વારમાં વાતો કરતી થઈ જાય છે અને અંગત વાત કે વ્યથા ઠાલવી દે છે, આંસુ પણ સારી લે છે.. સમાજ રડતી સ્ત્રીને સાંત્વના આપે છે, પણ રડતા પુરૂષને ઉતારી પાડે છે... ખરેખર તો આંસુ એ વાતની સાબિતી છે કે હજી આપણામાં જીવંતતા ધબકે છે.
ખરેખર તો સ્ત્રીઓની વ્યથા-વેદના કરતા પુરૂષોના જીવનમાં વધારે મુશ્કેલી હશે, પણ તે બોલી શકતા નથી, વ્યકત થઈ શકતા નથી, રડી શકતા નથી. કારણ.. સમાજે ઠોકી બેસાડેલી માન્યતા.. પુરૂષના આંસુ કદાચ તકીયાએ જ જોયા હશે, પુરૂષની વેદના કદાચ એકાંતે જ સાંભળી હશે, તેની વ્યથાની સાબિતી કદાચ તેનો બેડરૂમ જ હશે... કયારેક કોઈ પુરૂષના ખભે હાથ મૂકીને તેની તકલીફ પુછી જોજો. કયારેક કોઈ પુરૂષ તકલીફમાં હોય તો તેની વ્યથા સાંભળી જોજો. વેદનાનો ભાર વધી ગયો હોય તેવા સમયે પુરૂષને રડવા માટે ખભો કે માથું રાખવા ખોળો આપી જોજો.. એ તમને વીંટળાઈને રડી પડશે... આંસુ, વ્યથા, વેદના, તકલીફ ઠાલવી લેશે.. કયારેક પુરૂષને આ જાહોજ્હાલી મળવી જોઈએ.
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
એક પ્રેમી યુગલ... સ્ત્રી પ્રેમથી લાગણીથી છલોછલ, જીવંતતાથી ભરેલી, હંમેશાં હસતી-બોલતી, પોતાની દરેક વાત સામાપાત્રને જણાવે, દિવસભરની તમામ માહિતી તે આપે, સામે પુરૃષ પણ લાગણીશીલ, પણ પુરૃષ સહજ ગુસ્સાવાળો, કયારેક ગુસ્સો કરી લે... સ્ત્રી જતું કરે.. પણ એકવાર તેનું જતું કરવાની હદ આવી ગઈ. તે પ્રેમથી વિમુખ થઈ ગઈ. ત્યારે તે પુરૃષને સમજાયું કે આ ગુસ્સો કરવાની આદત ખોટી હતી. તેણે માફી માંગી, ફરીથી પ્રેમ જગાડવાની કોશિશ કરી, સ્ત્રીએ માફી તો આપી દીધી, પણ તેનામાં પહેલાની સ્ત્રી ન જન્મી શકી. તેનો પ્રેમ, તેની લાગણી મરી ચૂકી હતી, તે બોલતી, વાત કરતી પણ જરૃર પૂરતું તેની વાતોમાં પ્રેમનો કયાંય અભાવ રહેતો... તે પોતે પણ ઈચ્છતી કે પોતે પહેલા જેવી બની જાય, પણ તેના પ્રેમને લાગેલો આઘાત તે ભૂલી શકતી ન હતી, અને ઈચ્છવા છતાં બીજો ચાન્સ આપી શકતી ન હતી.
પતિ-પત્ની.. કુટુંબથી વિદ્વોહ કરીને પ્રેમલગ્ન કરેલા.. પત્ની એકદમ ખુશમિજાજ.. હસતી ઉછળતી-કુદતી-દરેક તહેવાર તેને ગમે, દરેકમાં તેને દિલથી ભાગ લેવો હોય.. પતિ થોડો નિરસ.. તેને નોકરી-કામ-મિત્રોમાંથી વધુ સમય ન મળે. પત્ની ધીમે ધીમે ચૂપ થતી ગઈ, તેની લાગણીનો, તેના પ્રેમનો પડઘો ન પડે એટલે તે પતિથી દૂર થઈ ગઈ. તેની સાથે તે રહેતી- પણ મનથી દૂર થતી ગઈ... થોડા સમય પછી પતિને સમજાયું, તેણે બદલવાનો પ્રયત્ન કર્યો, પત્નીને ફરીથી પ્રેમમાં પાડવાનો પ્રયત્નો કર્યો, પણ હવે તેની લાગણી મરી ગઈ હતી. તે ઈચ્છવા છતાં પતિના પ્રયત્નનો સ્વીકાર ન કરી શકી.
સ્ત્રી પ્રેમમાં, લાગણીમાં, સંબંધોમાં પૂરેપૂરી ઓતપ્રોત થઈ જાય છે. પોતાના તરફથી સો ટકા આપી દે છે. પણ તેને સામાપક્ષેથી પચાસ ટકા લાગણી પણ ન મળે ત્યારે તે નિરાશ થઈ જાય છે. હતાશ થઈ જાય છે અને આ હતાશા તેને સામાપાત્રથી દૂર કરી દે છે. પછી ફરિવાર એ જ લાગણી જગાડવી અઘરું બની જાય છે... તે દિલથી ઈચ્છે કે પોતે ફરીથી સંબંધમાં લાગણીને ધબકાવે, પણ તે ઈચ્છવા છતાં નથી કરી શકતી, કારણ કે તેનું તૂટેલુ દિલ, તૂટેલા સપના, છુટેલી આશા અને તૂટેલો વિશ્વાસ તેને બીજો ચાન્સ આપવા દેતા નથી. સ્ત્રી કયારેય પોતાના કુટુંબથી, પતિથી, પ્રેમીથી, દોસ્તોથી દૂર થવા નથી માંગતી, તે કયારેય પહેલી વખત થયેલા અપમાન કે તિરસ્કારથી સામાપાત્રથી દૂર નથી થતી, પણ દિલથી જોડાયેલા સંબંધમાં એકની એક જગ્યાએ અનેકવાર ઘા લાગે, પછી તે તૂટી જાય છે, તૂટતા પહેલા પણ તે જાતને સંભાળવાની અને સંબંધને ટકાવવાની પૂરેપૂરી કોશિશ કરે છે, પણ સામાપાત્ર તરફથી થોડી ઘણી પણ કોશિશ થતી ન હોય ત્યારે તે તૂટી જાય છે. પછી તે જોડાયેલી તો હોય છે પણ માત્ર શરીરથી, માત્ર કુટુંબથી આબરૃના વિચારથી, માત્ર બાળકોના કારણે જ... લાગણીથી તો તે દૂર જ થઈ ગઈ હોય છે, અને તે ઈચ્છવા છતાં બીજો ચાન્સ નથી આપી શકતી.
એવું નથી કે સ્ત્રી એકાદ વખતમાં જ જીવનથી દૂર થઈ જાય છે. સ્ત્રીઓ લાગણીશીલ હોય છે, તેને હંમેશા ધબકતું જીવન જોઈતું હોય છે, તેની લાગણીનો પડઘો પડે, તેની લાગણીની કદર થાય એવું તે ઈચ્છતી હોય છે, જ્યારે પુરૃષો સંબંધની શરૃઆતમાં લાગણીશીલ હોય છે, પછી તેને આવું બધું વેવલાવેડા લાગે છે. તે એવું સમજવા લાગે છે કે એકવાર સાથે જોડાયા પછી કે લગ્ન થઈ ગયા પછી વારંવાર લાગણી દર્શાવવાની શું જરૃર ? તે સ્ત્રીને ટેકન ફોર ગ્રાન્ટેડ લેતા હોય છે, તે એવું સમજે છે કે હવે સ્ત્રી તેની છે, તેનાથી દૂર નહી જાય, પણ એ એટલું નથી સમજતા કે દૂર જવાનો અર્થ માત્ર શારીરિક દુરતા જ નથી, માનસિક દૂરી વધુ અઘરી છે, સાથે રહીને પણ મનથી દૂર અથવા સંબંધ રાખીને પણ ફકત ઔપચારીક વાતચીત એ વધુ પીડાજનક છે, પુરૃષો એ સમજતા નથી કે સ્ત્રી એકવાર તૂટી જાય, દૂર થઈ જાય પછી બીજો ચાન્સ નથી આપી શકકતી.
પુરૃષોએ સમજવું પડશે કે તેમને પ્રેમ કરતી સ્ત્રી ઘણીવખત ઈચ્છવા છતાં તેમને સેકન્ડ ચાન્સ કે બીજો મોકો નથી આપી શકતી. જો તેને ટેકન ફોર ગ્રાન્ટેડ સમજવા લાગશો તો એક સમય એવો અવાશે કે જ્યારે તેની અંદરનો પ્રેમનો તણખો ઠરી જશે અને તમને પ્રેમનો અભાવ દેખાવા લાગશે. તમે તેની સાથે તો રહેશો. પણ તેના મન-આત્મા-દિલ સાથેનું જોડાણ તૂટી ગયું હશે, અને આ જોડાણ તૂટ્યા પછી એ તમારી સાથે વાત તો કરશે પણ પહેલા જેવી આતુરતા જોવા નહીં મળે, એ તમારી સાથે તો હશે, પણ તમારી કંપનીથી ઉત્સાહીત નહી થાય. એ હસતી તો હશે પણ પરાશે, એ સાથે ચાલતી તો હશે પણ તેનું મન કયાંક અલગ જ હશે, કારણ કે તેની આતુરતા, તેનો ઉત્સાહ, તેનું હાસ્ય તો તમે ટેકન ફોર ગ્રાન્ટેડ કરીને મારી નાખ્યું હશે. તમારી અવગણનાએ તેને ભાવનાત્મક રીતે નીચોવી નાખી હશે, એટલે તેના પાસેથી કોઈ પણ આશા હવે નકામી બની ગઈ હશે.
પહેલા તમારી હાજરીથી કે તમારા સાથથી જે આનંદ અનુભવતી હતી તે આનંદ હવે ઉદાસીનતામાં બદલાઈ જશે, જે પહેલા આતુરતાથી તમારી રાહ જોતી હતી એ આંખો પણ હવે પથ્થર જેવી બની ગઈ હશે, યાદ રાખજો કે સૌથી વધુ પ્રેમાળ હૃદયની પણ એક મર્યાદા હોય છે, ગમે તેવા લાગણીશીલ હૃદય પર વારંવાર ભાવનાત્મક ઘા કરવામાં આવે તો અંગે એ પણ પથ્થર બની જાય છે.
એકવાર સ્ત્રી પ્રેમની વિમુખ થઈ જાય પછી કયારેય તમે તેની પાસેથી પ્રેમની હૂંફ મેળવી નહીં શકો. સ્ત્રીના પ્રેમને કયારેય ગ્રાન્ટેડ સમજવાની ભૂલ ન કરતા. સ્ત્રીનો પ્રેમ સતત કાળજી માંગે છે. સાથ, વિશ્વાસ અને કદર માંગે છે. જો એ બધું મળતું રહેશે તો જ તેનો પ્રેમ જીવીત રહેશે, એકવાર તેની લાગણી મરી જશે તો ફરીથી જીવીત નહીં થાય. કેમ કે સ્ત્રી ઈચ્છવા છતાં સેકન્ડ ચાન્સ આપી શકતી નથી.
- દિપા સોની : જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
'નિશા... કાલે તારે રજા છે ને.. મેં રીટામાસીના ઘરના બધાને જમવા બોલાવ્યા છે, આપણે બધા અને તેના ઘરના બધા થઈને બાર જણાની રસોઈ બનાવવાની છે. સવારે વહેલી ઉઠી જજે, રસોઈમાં શું બનાવવું એ પછી કહું છું' શનિવારની સાંજે નિશા ઓફિસેથી ઘરે આવી અને સાસુના વાકયએ તેની રજાની મજા બગાડી નાખી.
હેમા... તારે હવે બે દિવસ રજા છે, તો રજામાં વેફર, મુરખા બટેકાનું છીણ કરી લઈએ, મેં પચાસ કીલો બટેકા મંગાવી લીધા છે, બે દિવસમાં થઈ જશે.. તેમાંથી થોડી વેફર દીકરીના સાસરે પણ મોકલવાની છે. રજામાં આરામ કરવાના, ફરવાના અને ખરીદી કરવાના હેમાના સપના પર સાસુએ ઠંડુ પાણી રેડી દીધું
'મમ્મી... કાલે તારે રજા છે ને... તો સવારમાં પાસ્તા, પછી જમવામાં મીઠાઈ અને ડિનરમાં પિત્ઝા...' બાળકોની ફરમાઈશ સાંભળીને મમ્મીએ રજાના દિવસે આરામ કરવાનો વિચાર પડતો મૂક્યો.
ઉપરના ત્રણેય કિસ્સા કાલ્પનિક છે, પણ છતાં વાંચતી વખતે સ્ત્રીઓને એમજ લાગશે કે આ તો મારી જ વાત....
'રજા કેટલો વ્હાલો શબ્દ !! રજા શબ્દ સાંભળતા જ મનમાં ખુશીની લહેર ઉઠે, સવારે મોડું ઉઠવું, મનપસંદ ગરમાગરમ નાસ્તો કરવો, સાંજે લોંગ ડ્રાઈવ પર કે શોપિંગ પર જવું... આવા બધા વિચારો રજાને લઈને આવે જ... પણ આ બધા વિચારને વર્કિંગ વુમનની જિંદગીમાં સ્થાન નથી. વર્કિંગ વુમનની જિંદગીમાં સન્ડે એટલે ફન ડે નહીં, પણ કામનો દિવસ... કયારેક રજાના દિવસે એટલા બધા કામ હોય કે સાંજ પડતા એમ લાગે કે આના કરતા તો ચાલુ દિવસે ઓછો થાક લાગે.
ગયા અઠવાડિયે ત્રણ રજા ગઈ. મોટાભાગના ઘરોમાં આ રજામાં વેફર, ફરફર, છીણ બન્યા જ હશે. વર્કિંગ વુમનના ઘરમાં તો ખાસ બન્યા જ હશે. વર્કિંગ વુમનને રજા આવતી હોય એટલે રજામાં શું કરવું એ પોતે નક્કી કરી શકતી નથી. પતિ, સાસુ, બાળકો અને મમ્મી કયારેક તો સાસરે ગયેલી દીકરી-જમાઈ કે પછી દીકરીની સાસુ પણ તેની રજાને લઈને પ્લાન બનાવે છે. સ્ત્રી પરિણીત હોય તો તેની મમ્મીને થાય કે રજા છે તો એક દિવસ મળવા આવ, પતિ-બાળકોને એમ થાય કે રોજ તો સાદુ જમીએ છીએ, રજામાં તો કંઈક અલગ બનાવ, સાસુને એમ થાય કે વહુ રોજ ઓફિસે જાય છે એટલે ઘરની જવાબદારી મારી હોય છે, રજા હોય ત્યારે તો તું ઘર સાચવ... એમ વિચારીને સાસુમા સવારમાં વધારાના કામ અને સાંજે પોતાનો ભજન-સત્સંગનો પ્રોગ્રામ ઘડી લે છે. કયારેક તો સાસરે ગયેલી દીકરી પણ મમ્મીની રજાની ગણત્રીમાં પોતાનો પ્રોગ્રામ ઘડતી હોય છે. આમાં રજા છે તેને કોઈ પુછતું પણ નથી કે તારે રજામાં શું કરવું છે ?
પતિ-પત્ની બન્ને નોકરી કરતા હોય તો સાંજે છુટીને ઘરે આવીને પતિ સોફામાં બેસીને ટીવી જોવે છે, અને પત્ની સીધી રસોડામાં... રજાનો દિવસ હોય તો પતિ આરામથી નવ વાગ્યે ઉઠે અને પત્ની છ વાગ્યામાં ઉઠીને વધારાના કામમાં લાગી જાય. ઘણીવખત જોયું છે કે વર્કિંગ વુમનની રજાની તેના કરતા તેના કુટુંબીજનો વધુ આતુરતાથી રાહ જોતા હોય છે. સગા-સંબંધીઓને પણ ખબર હોય છે કે આજે રજા છે એટલે તેઓ પણ કયારેક તેની રજાનો લાભ લેવા આવી ચડતા હોય છે, ઘણી વખત તો પાડોશીઓ પણ તેની મદદ મળી શકે એ રીતે પોતાના કામનો પ્લાન રજાના દિવસે બનાવતા હોય છે. આમાં ખબર નથી પડતી કે રજા કોને છે ? રજા પર હક્ક કોનો???
રજા એટલે આખા અઠવાડીયાના કામનો થાક ઉતારવાનો દિવસ, ફરવા જવાનો દિવસ, હોટલ-રેસ્ટોરેન્ટમાં જમવા માટેનો દિવસ, પણ વર્કિંગ વુમન માટે રજાનો દિવસ કામમાં જ જાય છે. તેના નસીબમાં આરામ નથી. અને કદાચ આરામ કરે તો પણ ઘરના લોકો કયારેક એમ કહેતા સાંભળ્યા છે કે આખું અઠવાડીયું નોકરી હોય એટલે કામ ન થાય, અને રજાના દિવસે આરામ કરે તો કામ કયારે કરવું ?? આરે... કામ એ જ જીવન છે ? વર્કિંગ વુમનને મળતો એક દિવસ તો પોતાના માટે જીવવા દો... આ તો નોકરી કરવાની છૂટ આપીને ઉપકાર કર્યો હોય તેમ તેની રજા પર હકક કરતા હોય છે.
સ્ત્રી કયારેય ફરિયાદ નથી કરતી. તેમાં પણ વર્કિંગ વુમન તો નોકરીના ટાઈમ સાચવવામાં ઘરમાં સમય નથી અપાતી કે બાળકો પર ધ્યાન નથી અપાતું એવા ગિલ્ટમાં હોય છે. એટલે રજાના દિવસે આખા અઠવાડિયાનું વળતર વાળવું હોય તેમ બધાની ફરમાઈશ પૂરી કરવામાં લાગી જાય છે. સ્ત્રીને ઘર માટે પતિ માટે, બાળકો માટે કામ કરવું ગમે જ છે, અને તે ઉત્સાહથી કરે જ છે. પણ આ ઉત્સાહમાં તે પોતાના માટે જીવવાનું ભૂલી જાય છે, રજાનો આનંદ લેવાનું ભૂલી જાય છે, અને રજાના દિવસે આરામને બદલે થાક અનુભવે છે. આવું ન થાય એ જોવાની જવાબદારી ઘરના સભ્યોની છે. વર્કિંગ વુમનને રજાનો આનંદ લેવા દો...
તમારા ઘરમાં વર્કિંગ વુમન છે ? તો વિચારજો... તેની રજા પર હકક કોનો ??
- દિપા સોની ઃ જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
દીકરી બચાવો, દીકરી લાડકવાયી, દીકરી લક્ષ્મીનો અવતાર, દીકરી આંખનું રતન, દીકરી બે ઘરને તારે, દીકરી હૃદયનો ટુકડો-આવા અનેક વિશેષણ દીકરી માટે કહેવાય છે, અને સાચા પણ છે. પણ એક સવાલ મનમાં આવે છે કે દીકરી-દીકરી કરીને આપણેે કયાંક દીકરાનું અપમાન તો નથી કરતા ને ? આજના સમયમાં મોટાભાગના દંપતીઓને સંતાનમાં એક દીકરી જ હોય છે. હવે નો સમાજ સુધરતો જાય છે. દીકરા-દીકરી વચ્ચેનો ભેદ હવે ઓગળતો જાય છે. પહેલું સંતાન દીકરો કે દીકરી હોય, પણ એક જ સંતાન એ વિચારધારા આજના દંપતીની છે, અને મોટાભાગના દંપતીઓને પહેલું સંતાન દીકરી હોય દીકરો હોવો જરૂરી છે, એવું કહેવાનો મતલબ નથી, પણ આ જ સ્થિતિ રહી તો આવતા ર૦ વર્ષ પછી પરિસ્થિતિ અઘરી હશે.
પહેલાના સમયમાં દીકરો-દીકરો થતું હતું. વડીલો દીકરા માટેનો આગ્રહ રાખતા હતાં. પ્રથમ સંતાન દીકરો હોય અને પછી બીજા સંતાનની ઈચ્છા ન હોય તો પણ વડીલોને વાંધો ન હતો, પણ પ્રથમ સંતાન દીકરી હોય તો બીજા સંતાન માટેનો આગ્રહ રહેતો. થોડા વર્ષો પહેલા સુધી દંપતીને સંતાનમાં બે કે ત્રણ બાળકો હતા જ.... દીકરા-દીકરી બન્નેનો ઉછેર થતો, અમુક સમાજમાં દીકરાનો આગ્રહ વધારે રહેતો ર૦૦૧ ના વસ્તીના આંકડા દર્શાવે છે કે દર ૧૦૦૦ પુરૂષોની સામે સ્ત્રીઓની સંખ્યા ૯૪૩ હતી. જ્યારે ર૦ર૧ ના આંકડા આશ્રર્ય સર્જી રહ્યા છે. એક સર્વેક્ષણમાં જાણવા મળ્યું છે કે ર૦ર૧ માં દર ૧૦૦૦ પુરુષોની સામે સ્ત્રીઓની સંખ્યા ૧૦ર૦ થઈ છે. જો કે આ આંકડા વસ્તી ગણત્રીના નહીં પણ સેમ્પલ સર્વેના છે. જો કે એક વાત એ પણ છે કે હવેના સમયમાં સામાજિક વલણમાં પરિવર્તન આવી રહ્યું છે. ગર્ભાવસ્થા સમયે જાતિ પરીક્ષણ પણ લગભગ બંધ કરવામાં આવ્યા છે. લોકો દીકરીનું મહત્ત્વ સ્વીકારતા થયા છે. સાથે સાથે મોંઘવારીના સમયમાં વધારે બાળકોનો ઉછેર, ભણતર વધુ મોંઘું થતું જાય છે. માતા-પિતા વિચારે છે કે એક સંતાન હોય તો તેનો ઉછેર સારી રીતે થઈ શકે, તેને બધી સગવડતા આપી શકીએ, તેને સારું ભણતર, સારી સ્કૂલ, સારું જીવન આપી શકીએ. અને એ કારણથી એક જ સંતાન... એ વિચાર આજના દંપતીઓનો છે. હવેના દંપતીને એક જ સંતાન પછી તે દીકરો કે દીકરી એ બાબતનો ફર્ક નથી પડતો.
પણ ચિંતાજનક વાત એ છે કે દીકરીનું મહત્ત્વ વધારતા વધારતા દીકરાને થોડા નજરઅંદાજ કરીએ છીએ. સરકારી યોજનાઓ પણ દીકરીને વધુ મહત્ત્વ આપે છે. દીકરી માટે અનેક યોજનાઓ, અનેક લાભ છે. પછી માન્યતા પણ એવી છે કે દીકરી વધુ લાગણીશીલ હોય છે. આ વાત અમુક અંશે સાચી પણ છે, પણ દીકરા લાગણીશીલ નથી એ સાચું નથી.
હમણાંં એક જગ્યાએ વાંચ્યું કે, દીકરીનો સાથ છેલ્લા શ્વાસ સુધી, દીકરાનો સાથ વહુ આવે ત્યાં સુધી આ વાકય સાચું છે ? શું આવું કહીને આપણે દીકરાનું અપમાન નથી કરતા ? દીકરી માતા-પિતાની સંભાળ લે તો ગર્વ અનુભવીએ છીએ, પણ પુત્રવધૂ તેના માતા-પિતાની સંભાળ લે તો સાસરીયાને વાંધો પડે છે આ કડવી પણ આજના સમયની સચ્ચાઈ છે. જો કે દીકરી સારી કે વહુ સારી એ વાતની ચર્ચા જ નથી કરવી. મારે તો માત્ર દીકરીના વધતા જતા મહત્ત્વ અને દીકરાની ઉપેક્ષા સામે લાલબત્તી ધરવી છે.
અત્યારના સમયમાં જે યુવાનો છે, જેઓ રપ થી ૩પ વર્ષના છે, જેઓ લગ્નની ઉંમરના છે, તેમના માતા-પિતાને પુત્રવધૂ શોધવા માટે પડતી મુશ્કેલીનો અનુભવ હશે જ. હાલના સમયમાં યુવાનોની સામે યુવતીઓની સંખ્યા ઓછી જ છે. તેનું કારણ એ છે કે બે-ત્રણ દાયકા પહેલા સુધી દીકરાને વધુ મહત્ત્વ આપવામાં આવતું એક દીકરી હોય અને બીજી વખત ગર્ભાવસ્થા હોય તો ગર્ભ પરીક્ષણ દ્વારા દીકરીની જાણ થાય તો તેને જન્મતા પહેલાં જ મોત આપવામાં આવતું. દીકરો જ સર્વસ્વ એવું માનવમાં આવતું. તેનું પરિણામ છે કે હાલ લગ્નોત્સુક યુવાનોને કન્યા નથી મળતી. આજે પરિસ્થિતિ એટલી ખરાબ છે કે માતા-પિતા સામેથી દીકરાને અન્ય જ્ઞાતિમાંથી જીવનસાથી શોધવા સલાહ આપે છે. કારણ કે દીકરા માટે યોગ્ય કન્યા તેમના સમાજમાં મળતી નથી. જેઓ પહેલા જ્ઞાતિ-સમાજ-પરંપરામાંથી દૂર જવા માંગતા ન હતા, તેઓ પણ અન્ય જ્ઞાતિમાં કે અન્ય રાજ્યમાં દીકરા માટે કન્યા શોધવા નીકળે છે ! ઘણીવખત છાપામાં કિસ્સા પણ આવે છે કે અન્ય રાજ્યમાંથી કન્યા દાગીના-રૂપિયા લઈને પાછી જતી રહી. આ શું બતાવે છે ? યુવાનો માટે સમાજ-જ્ઞાતિના કન્યાની અછત-હાલના લગ્નોત્સુક યુવાનોના માતા-પિતા આ મુશ્કેલીમાંથી પસાર થઈ રહ્યા છે.
આ પરિસ્થિતિ આવતા ર૦ વર્ષ પછી પણ ઊભી થાય એવું લાગી રહ્યું છે. હાલમાં જેમને સંતાનમાં એકમાત્ર દીકરી છે તેવા દંપતીની સંખ્યા વધતી જાય છેે. દીકરા સામે દીકરીની સંખ્યા વધારે જ છે. જો કે તેમાં કંઈ ખોટું છે એમ નથી કહેવું, પણ આજની નાની બાળકી મોટી થશે. લગ્ન લાયક બનશે ત્યારે તેમની સામે યુવાનોની અછત હશે. આજના માતા-પિતા જે રીતે પુત્રવધૂ શોધવા હેરાન થાય છે. એવું જ તે સમયના માતા-પિતા સાથે થશે, માતા-પિતાને પોતાની દીકરી માટે યોગ્ય જમાઈ નહીં મળે. પાછું હવેની દીકરીઓ ભણેલી છે, સ્માર્ટ છે, નોકરી કે બિઝનેસ કરતી હોય છે. તેમને લાયક યુવાનની શોધ અઘરી બની જશે. દીકરા-દીકરીનું પ્રમાણ સરખું હોય તો આ સ્થિતિ ન આવે, જુના સમયમાં એટલે કે ૪૦-પ૦ વર્ષ પહેલાની વાત કરીએ તો એક ઘરમાં ચાર-પાંચ સંતાનો હતા. દરેક ઘરમાં આ જ સ્થિતિ હોય એટલે લગ્નલાયક ઉંમર થાય ત્યારે સામેથી માંગા આવતા, પોતાના સમાજમાં પોતાની જ્ઞાતિમાં જ દીકરા-દીકરીના લગ્ન થઈ જતાં પણ હવેના સમયમાં એક સંતાનની વિચારધારામાં પોતાના સમાજમાંથી કન્યા કે મુરતીયો મળતા નથી. આથી માતા-પિતા પોતાના સંતાનો માટે બીજી જ્ઞાતિમાં નજર દોડાવે છે. અથવા મેટ્રોમોનીયલ સાઈડ પરથી જીવનસાથી શોધતા હોય છે. આજકાલ આવી સંસ્થાઓ વધારે જોવા મળે છે. જો કે એ કેટલી ભરોસાપાત્ર છે એ ચર્ચા અસ્થાને છે. આ બધું શું બતાવે છે ? એ જ કે આજે સ્ત્રી પુરૂષની સંખ્યા સરખી નથી. અને આ જ કારણે કેટલાય યુવાનો લગ્નની વય વટાવી ચુક્યા છે, અને પછી જીવન અને પસંદગી સાથે સમાધાન કરીને નાણા ખર્ચીને કન્યા શોધે છે.
આવું હવેની દીકરીઓ સાથે ન બને એટલું જ કહેવાનું છે, વીસ-પચ્ચીસ વર્ષ પછી દીકરી માટે મુરતીયો શોધવા નીકળશું ત્યારે ખ્યાલ આવશે કે એક જ સંતાન અને દીકરી જ એ વિચારધારા ખોટી હતી. જો કે આજના મોંઘવારીના યુગમાં વધારે સંતાનની જવાબદારી ઉપાડી શકાય તેમ પણ નથી એ વાત પણ એટલી જ સાચી છે. સાથે સાથે પતિ-પત્ની બન્ને નોકરી કરતા હોય ત્યારે સંતાનને સાચવવાની જવાબદારી નાના-નાની કે દાદા-દાદી ઉપર હોય છે તેવા સંજોગોમાં પણ દંપતી પોતાના માતા પિતાની તકલીફ ધ્યાનમાં રાખીને બીજા સંતાનની ઈચ્છા નથી રાખતા. આ વાત પણ ખોટી નથી. પણ કહેવાનો મતલબ એટલો જ કે દીકરીનું મહત્ત્વ વધારતા કયાંક દીકરાને ભૂલી ન જવાય એ પણ જોવાનું છે. કદાચ મારી વાત ઘણાં લોકોને ખોટી લાગશે. દીકરી વિરોધી લાગશે.. પણ વિચારશો તો સમજાશે....
- દિપા સોની ઃ જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
હું સ્ત્રી છું એટલે નહીં, પણ મારી માતાને ચાહું છું એટલે સ્ત્રીજાતિને ચાહુ છું. તેના વડે જ હું જગતમાં આવી છું. સ્ત્રી વિશે ઘણું બધું વાંચ્યું છે, ઘણું જાણ્યું છે, ઘણું સાંભળ્યું છે, પણ દરેક જગ્યાએથી એક વાત તો સાંભળી જ છે કે સ્ત્રીને સમજવી અઘરી છે, કેટલી નવાઈની વાત? મોટા મોટા પ્રોબ્લેમ સોલ્વ કરતા પુરુષો, ધંધાની આંટીઘૂંટી ઉકેલી શકનાર પુરુષો એક નમણી-નાજુક-લાગણીશીલ સ્ત્રીને કેમ નથી સમજી શકતા? કારણ કે પુરુષોએ સ્ત્રીના દિલ સુધી પહોંચવાનો પ્રયત્ન જ નથી કર્યો. સ્ત્રી એકસાથે કેટલા યુગમાં જીવે છે તે વિચાર્યું? ઘરમાં ૮૦ વર્ષની આસપાસના સાસુ-સસરા, પોતાની ઉંમરના જેઠાણી,-દેરાણી-નણંદ જેવા કુટુંબીજનો, ૩૦ ની આસપાસના દીકરા-વહુ અને પૌત્ર-પૌત્રી... એક સાથે ચાર પેઢીના લોકોને ખુશ રાખી શકે છે. પુરુષો કહે છે કે સ્ત્રી લાગણીશીલ હોય છે. તે પોતાની લાગણી કાબૂમાં રાખી શકતી નથી, પણ સાચું તો એ છે કે સ્ત્રીઓ પોતાની લાગણી દબાવીને ઘરના લોકોને ખુશ રાખતી હોય છે. મનથી બાળક જેવી, થોડી બુદ્ધુ, વધારે લાગણીશીલ, થોડી ઉતાવળી, થોડી આત્મસન્માની, થોડી જિદ્દી હોવાથી પુરુષોને તે ઉખાણા જેવી લાગે છે, પણ ખરેખર તો સ્ત્રીને જરાક સંભાળી લો તો એ પૂરેપૂરી ઓવારી જાય છે.
એક સ્ત્રીની અંદર પ્રેમ, લાગણી, રિસાવવું, સ્વમાન, સમર્પણની ભાવના, લડી લેવાની તાકાત આ બધા જ સ્વરૂપ હોય છે, પણ સ્ત્રીના બધા સ્વરૂપને કોઈ સમજી નથી શકતું. સ્ત્રીને પૂરી રીતે પોતાની બનાવવી હોય તો તેના બધા જ સ્વરૂપને પ્રેમ કરવો પડે છે. ફક્ત તેની સુંદરાત જોઈને તેના પ્રેમમાં નથી પડાતું, પણ તેની પાસે જે ધડકતું દિલ છે તેની લાગણી, તેના ધબકારા સમજવા પડે છે.
સ્ત્રીમાં રહેલી ઊર્જા વર્તમાન અને ભવિષ્યને પણ બદલી શકે છે. તે ધારે તે રીતે જીવી શકે તથા સામર્થ્યવાળી તો છે જ, પણ તે ધરે તો આસપાસના વાતાવરણમાં પણ પોતાની અપેક્ષા પ્રમાણેના બદલાવ લાવી શકે તેમ છે. તે ઘરે તો યુદ્ધ કરાવી પણ શકે અને ધારે તો શાંતિનું સામ્રાજ્ય પણ સર્જી શકે. તે ધારે તો દુઃખના દરિયા વચ્ચે પણ સુખનો ટાપુ રચી શકે, તે ધારે તો દુનિયાને એક કદમ આગળ કેમ લઈ જઈ શકાય તેવા મંત્ર પણ આપી શકે... બસ માત્ર તે ધારે તો... સ્ત્રીને સમજવી અઘરી નથી, માત્ર તેના મનને સમજી લો...
સ્ત્રીના કેટકેટલા રૂપ દુનિયાએ તેને આપ્યા છે... સ્ત્રીને માતા, પુત્રી, પત્ની, ભાભી, બહેન, દેરાણી-જેઠાણી, નણંદ, કાકી, ફોઈ, માસી, મામી, કેટકેટલા નામ આપીને સંબંધોની મર્યાદામાં બાંધી દીધી છે, પણ આ ઓળખ અધુરી છે. સાચા અર્થમાં તે સર્વની મિત્ર છે, તે જીવવા કરતા જીવાડવામાં વધુ માને છે. તેનો મંત્ર 'પ્રેમ આપવો અને પ્રેમ પામવો' એ જ છે, અને તેની સાચી ઓળખ પણ કદાચ એ જ છે, તેના તેજે, તેના સ્પર્શે, તેના શબ્દે, તેની લાગણીએ, તેના પ્રેમે, તેની સંવેદનાએ, તેના પ્રેમાળ વર્તને અનેકને દિશા આપી છે.
સ્ત્રી લાગણીનો ભંડાર છે, પણ જો તેના સ્વમાનને ઠેસ પહોંચે તો તે પોતાનું સ્વમાન પાછું ન મળે ત્યાં સુધી શાંત નથી રહેતી, પણ આ વાત બધાને સમજાતી નથી એટલે લોકો તેને જિદ્દી કહે છે, સ્ત્રી સાથે ગેરવર્તન થાય ત્યારે તે અવાજ ઊઠાવે છે અને સમાજને શાંત રહેતી, ચૂપ રહેતી સ્ત્રીઓ ગમે છે. અવાજ ઊઠાવે ત્યારે બધા તેના દુશ્મન થઈ જાય છે.
સ્ત્રી જ્યારે પ્રેમ કરે છે ત્યારે મનથી સંપૂર્ણ સમર્પિત થઈ જાય છે. પ્રેમ માટે તે ગમે તે કરવા તૈયાર હોય છે, પ્રેમ તેના માટે જીવનબળ છે. તે ક્યારેય પ્રેમને ભૂલતી નથી. હા કદાચ... સમાજ કે જવાબદારીના કારણે પ્રેમને મનમાં દબાવી દે છે, પણ એ પ્રેમ, એ અહેસાસ તેના શ્વાસમાં તેની ધડકનમાં સમાયેલ હોય છે. સ્ત્રી પ્રેમમાં જાતને ભૂલી શકે છે, પણ પ્રેમને નહીં...
હમણાં ૮ માર્ચે મહિલા દિવસ છે. ત્યારે બધા સ્ત્રીના ગુણગાન ગાતી પોસ્ટ મૂકશે. ભાષણ કરશે, તેને એકદિવસ માત્ર ગર્વની અનુભૂતિ કરાવશે... પણ બીજા દિવસે ફરીથી એમ જ કહેશે કે સ્ત્રી સમજાતી નથી.... બસ આ એક વાકય સ્ત્રીનું અપમાન કરે છે. સ્ત્રીને સમજવાની મથામણમાં પડ્યા સિવાય તેને ભરપૂર પ્રેમ આપો. તેની કદર કરો, તેની લાગણી સમજો, તેને જીતવાનો પ્રયત્ન કરવાને બદલે તેને પ્રેમ આપો. બે ચાર સારા શબ્દોથી જ તે જીતાય જશે... તેને કંઈ નથી જોતું... બસ થોડી લાગણી, થોડી કદર, થોડી સંભાળ, થોડો આદર અને અનહદ પ્રેમ... આટલું આપો તો સ્ત્રી સમજાય જશે...
દિપા સોની ઃ જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
લગભગ દરેક સ્ત્રીની ફરિયાદ હોય છે કે તેના પતિ તેને સમજતા નથી, પુરૂષો આ ફરિયાદને ખોટી માને છે, પણ મહદ્અંશે આ ફરિયાદ સાચી હોય છે, એક સ્ત્રી જન્મથી લઈને ર૦-રર વર્ષ જે ઘરમાં પસાર કર્યા હોય, જે રીતભાતથી ટેવાયેલી હોય, માતા-પિતાના પ્રેમથી રજકુમારીની જેમ રહેલી હોય, જયાં તેની દરેક ઈચ્છા પૂરી થતી હોય, જ્યાં તેને પોતાની પસંદ-નાપસંદ સંકોચ વગર જણાવી શકતી હોય, જ્યાં તેની પસંદને ધ્યાનમાં રાખીને રસોઈ બનતી હોય, એ ઘર છોડીને સાવ જ અજાણ્યા લોકોને પોતાના બનાવવા સાસરે આવે છે. સાસરે આવ્યા પછી તેનો એકમાત્ર આધાર તેનો પતિ હોય છે. પતિના પ્રેમને કારણે જ તે પિયર છોડીને સાસરે આવી હોય છે ત્યારે તેની એક જ આશા હોય છે કે પતિ તેને સમજે... પણ અફસોસ... લગ્ન પહેલા મોટી મોટી વાતો, કરનારા, તારી ખુશી એ જ મારી ખુશી' કહેનારા, 'તારી આંખમાં આંસુ નહીં આવવા દઉં એવું કહેનારા પુરૂષો લગ્ન પછી બદલાય જાય છે, લગ્ન પછી તેમને તો કોઈ એડજેસ્ટ કરવાનું નથી હોતું, પણ પત્ની એડજેસ્ટ થાય ત્યાં સુધી મદદ કરવાની પણ તેમને ખબર પડતી નથી.
કહેવાય છે કે સ્ત્રીના ત્રણ જન્મ હોય છે પ્રથમ તો માતાપિતાને ત્યાં જન્મ લે ત્યારે, બીજો જ્યારે તે માતા-પિતાનું આંગણું છોડીને પરણીને નવા ઘરમાં જાય ત્યારે, અને ત્રીજો જ્યારે તે માતા બને ત્યારે... સ્ત્રીની જવાબદારી જન્મતાની સાથે જ શરૂ થઈ જાય છે. લગ્ન પહેલા તેણે એક સારી દીકરી કેવી રીતે બનવું ? કેવી રીતે બોલવું ? કેવી રીતે હસવું ? સાસરે જતાં પહેલાં ઘરનું કામ શીખવું.. વગેરેના બોજ હેઠળ દબાયેલી હોય છે. લગ્ન પછી તો તેની દુનિયા જ બદલાય જાય છે. બિલકુલ અજાણ્યા લોકો, અજાણી રીતભાત વચ્ચે તેણે પોતાની જગ્યા બનાવવાની હોય છે, રહેણી કરણી, ખાણીપીણીની રીત સાવ બદલાય જાય છે, સાસરે ગયેલી મોટાભાગની સ્ત્રીઓ એ પણ ભૂલી જાય છે કે પિયરમાં તો આ વાનગી કયારેય ચાખી જ નથી કે પછી મને તો આ વાનગી ભાવતી જ નથી, તે સતત એ જ ગભરાટમાં હોય છે કે સાસરીયાને કેમ ખુશ રાખવા ? બદલાયેલી રીતભાતે એડજેસ્ટ કરવામાં જ તે ગુંચવાઈ જાય છે અને માતા બન્યા પછી તો તેની જવાબદારી બમણી થઈ જાય છે. પણ જો આ સમયે તેને સમજવામાં આવે, તેને સાથ આપવામાં આવે તો તેને જવાબદારીનો બોજ નહીં લાગે અને તેનું જીવન મહેકી ઉઠશે.
દરેક પત્નીને પોતાના પતિ પાસેથી એટલી જ અપેક્ષા છે કે તે સમજે... સ્ત્રી કયારેય નથી ઈચ્છતી કે તેનો પતિ માત્ર તેની પસંદ જ અપનાવે. તે ઈચ્છે છે કે પતિ પોતાની પસંદ-નાપસંદ જણાવે, સાથે સાથે પત્નીની પસંદનું પણ ધ્યાન રાખે, સ્ત્રી કયારેય નથી ઈચ્છતી કે તેનો પતિ આકાશના તારા તોડવાનું વચન આપે કે મોંઘી મોંઘી ગીફટ આપે.. તે ઈચ્છે છે માત્ર તેનો સાથ, તેનો સમય, તેનો પ્રેમ અને તેનો હસતો ચહેરો.... સ્ત્રી કયારેય નથી ઈચ્છતી કે પતિ તેના કુટુંબીજનોને ભૂલીને માત્ર પત્નીને જ પ્રેમ કરે, પણ એટલું ઈચ્છે કે પતિના પ્રેમનો થોડો હિસ્સો તો તેને મળે. સ્ત્રી કયારેય નથી કહેતી કે તેના જન્મદિવસ પર મોટી પાર્ટી આપો... પણ એટલું તો જરૂર ઈચ્છે છે કે તે દિવસ એકાદ નાનકડી ગીફટ તો આપે જ... સ્ત્રી કયારેય નથી ઈચ્છતી કે પતિ તેને દૂર દૂરના સ્થળે ફરવા લઈ જાય.. મોટી મોટી ટ્રીપ કરાવે.. પણ તે એટલું ઈચ્છે છે કે બે-ચાર દિવસે એકવાર તેની સાથે ફરવા જાય. હાથમાં હાથ પરોવીને કયાંક બેસી શકાય... ચાલતા ચાલતા પ્રેમભરી વાતો કરી શકાય... સ્ત્રી કયારે નથી કહેતી કે તેના કામના, તેની રસોઈના વખાણ કરો... પણ કમસેકમ તેણે કરેલી રસોઈનું અપમાન ન કરો. એટલું તો જરૂર ઈચ્છે છે... તે એમ નથી કહેતી કે તેના કામમાં મદદ કરો.. પણ કયારેક તો એમ ઈચ્છે છે કે પતિ કહે કે, 'તું થાકી હોઈશ... લાવ હું મદદ કરું' આટલા શબ્દોથી પણ તેનો થાક ઉતરી જાય છે... સ્ત્રી એમ નથી કહેતી કે ઘરની નાની મોટી માથાકુટ સમયે તેને કંઈ કહેવું નહી, તેને ઠપકો ન આપવો, પણ એટલું કહે છે કે કંઈ થાય ત્યારે તેની વાત પણ સાંભળવી, ફકત એક તરફી વાત સાંભળીને પત્નીને ઉતારી પાડનાર પતિ સ્ત્રીને જરાય ગમતા નથી. સ્ત્રી જાણે છે કે પતિને પણ સતત કામ, જવાબદારીનો ભાર હોય છે, ઓફિસમાં ટાસ્ક, પ્રોજેકટ, ટારગેટ પૂરા કરવાની ખેંચતાણ હોય છે તે એટલું ઈચ્છે છે કે ઓફિસની જવાબદારી કે ઓફિસનું ટેન્શન ઘરે ન લાવો.... બહું ટેન્શન હોય ત્યારે ઘરમાં ગુસ્સો કરવાને બદલે પત્નીના ખોળામાં માથુ રાખીને આરામ કરી લો... તે ઈચ્છે છે પતિ તેને બધી વાત કરે. સ્ત્રી નથી ઈચ્છતી કે વારંવાર મોંઘી હોટલમાં લઈ જાવ... પણ જ્યારે ઘરે જમતા હોય ત્યારે સાથે બેસીને શાંતિથી જમો એટલું જરૂર ઈચ્છે છે.... તે નથી ઈચ્છતી કે તેના માટે કોઈ લાડલુ નામ રાખો... પણ તેને તેના નામથી બોલાવો ત્યારે શબ્દમાં મીઠાસ અવશ્ય ઈચ્છે છે.... સ્ત્રી નથી કહેતી કે તેને આખા દિવસની દરેક વાત જણાવો... પણ જે વાત કહેવા જેવી હોય તે જરૂર કહો એટલું અવશ્ય ઈચ્છે છે.
સ્ત્રી એટલું જ ઈચ્છે છે કે તેને સાથી સમજવામાં આવે. ઘણાં પુરૂષો પોતાના ધંધાની, ઓફિસની વાત ઘરમાં કરતા જ નથી હોતા... કેટલીક વખત તો પતિનો પગાર કેટલો છે એ પણ પત્નીને ખબર નથી હોતી. સ્ત્રીઓ એટલું ઈચ્છે કે પતિ તેને બધી વાત કરે... ઘણી વખત પુરૂષો તરફથી સ્ત્રીના પ્રશ્નનો જવાબ કંઈક આ રીતે આપવામાં આવે છે કે... તને ખબર ન પડે.... અરે.. .ખબર શું કામ ન પડે...? તમે તેને વાત તો કરો... પત્ની એટલું જ ઈચ્છે છે તેનું સ્થાન ફકત રસોડામાં, ઘરના કામમાં અને બેડરૂમમાં જ ન હોય.. તેનું સ્થાન પતિના દિલમાં, સાસરીયાની વચ્ચે હોય, તે ફકત કામ કરવા, ઘર સંભાળવા કે વંશ આગળ વધારવા નથી આવી...તેને સાથ જોઈએ છીએ... પ્રેમ જોઈએ છીએ... બસ પતિ આટલું સમજી લે તો પત્નીનું જીવન મહેકી ઉઠશે... સ્ત્રી નથી કહેતી કે પતિ માત્ર મારો જ .. એ એમ કહે છે કે મારો પણ છે.. બસ આટલી જ અરજ... પ્રેમની લાગણીની.... સાથની માંગણી...
- દિપા સોની ઃ જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
હમણાં એક મિત્રનો બર્થ-ડે હતો. વોટ્સએપથી વિશ કરવાને બદલે ફોન કર્યો. તે મિત્ર ખુશ થઈ ગયોે કહે કે સવારથી મેસેજનો મારો ચાલતો રહ્યો છે. મોબાઈલની ગેલેરી કેકથી ભરાય ગઈ છે. ગુગલમાંથી શોધેલા મેસેજ, કેકના ફોટા-રીપીટ થયા કરે છે. આટલા બધા મેસેજથી જેટલો આનંદ ન થયો એટલો આનંદ તારા ફોનથી થયો... બે-ચાર મિનિટના તારા ફોને મિત્રતાનો અહેસાસ કરાવ્યો.. ઈમોજી કે વોટસએપના મેસેજથી યંત્રવત લાગણી લાગે છે, પણ ફોનથી મળતી વિશ લાગણીનો ધબકાર લાગે છે.
એક ભાઈ બીમાર પડયા સગાવહાલા બધાએ મેસેજમાં 'ગેટ વેલ સુન' લખીને મોકલી દીધું, તે ભાઈ તેના અંગત મિત્ર કે જે હંમેશાં સાથે રહેતા હોય તેની રાહ જોતા હતા. તે મિત્ર અંગત કારણોસર જોવા ન આવી શકયો અને તેણે મેસેજ કરી દીધો, આ ભાઈની બીમારી ખાસ મિત્રના આવા વર્તનથી વધી ગઈ. સાજા થયા પછી તે મિત્રને મળ્યા ત્યારે પણ તેમના ચહેરા પર નારાજગી હતી. મિત્રએ પુછતા કહ્યું કે, મારી બીમારીમાં પણ તું કોપી પેસ્ટ મેસેજ મૂકી દે છે.. એ ચાલે ? તું મને જોવા આવીશ એવી મને આશા પણ હતી અને વિશ્વાસ પણ હતો. પણ તું ન આવ્યો... મિત્રએ કાન પકડી લીધા.
ઘણીવખત મરણ પ્રસંગે પણ આપણે 'ઓમ શાંતિ'નો મેસેજ કરી લઈએ છીએ... ઘણી વખત તો લાગણી જાણે યંત્રવત બની ગઈ હોય એવું લાગે છે... શું આપણે હવે લાગણીશૂન્ય થઈ ગયા છીએ ? કેટલીક વખત વોટ્સએપ ગ્રુપમાં ઘણા લોકોને આપણે રૃબરૃ પરિચય ન હોય તો પણ બર્થ-ડે, એનીવર્સરી, કોન્ગ્રેચ્યુલેશન, ઓમ શાંતિ, જેવા મેસેજ મોબાઈલ દ્વારા મોકલી દઈએ છીએ. માન્યુ કે વોટ્સએપ ગ્રુપમાં ઘણાં લોકો હોય ત્યારે દરેક સાથે અંગત પરિચય ન હોય, પણ જે અંગત છે તેને પણ મેસેજ કરીને આપણે તમામ સંબંધોને એક લાકડીએ હાંકીએ છીએ. તમામ સંબંધો અને લાગણીની અભિવ્યક્તિ એક જ પેરામીટરમાં આવી ગઈ છે. બીજી રીતે કહીએ તો દાયકાઓના સંબંધને માત્ર સ્માર્ટ ફોનના સહારે નિભાવીએ છીએ. યંત્રવત શુભેચ્છા, મેસેજ, પ્રેમ વ્યકત કરવો કે શોક પાઠવવો. દરેકમાં આપણે ફોરવર્ડ મેસેજ મોકલતા થઈ ગયા છીએ. હા કયારેક અંગત-ખાસ વ્યક્તિ હોય તો ગુગલમાંથી શોધીને સારી ઈમેજ કે મેસેજ મોકલીએ. એટલો ફર્ક કયારેક હોય છે, પણ જાતે લખીને મોકલવાનું ટાળીએ છીએ. ઘણીવાર તો એટલા બેજવાબદાર બની જઈએ કે મેસેજ ફોરવર્ડ કરતી વખતે તેમાં સુધારો કરવાનું પણ યાદ નથી. રાખતા... આવું થાય ત્યારે વિચાર આવે કે લાગણીથી છલોછલ સંબંધ મોબાઈલના મેસેજની પટ્ટીમાં ફેરવાઈ ગયા. પણ જરા વિચારો... તમામ વ્યક્તિ અને તેની સાથેના સંબંધોને એક ત્રાજવે તોળીને આપણે બહુ ઝડપથી લાગણી શૂન્ય-સંવેદનના શૂન્ય સમાજ તરફ આગળ વધી રહ્યા છીએ. વૈજ્ઞાનિક સંશોધનથી પુરવાર થયું છે કે જીવંત સંપર્ક, આંખોમાં આંખ મેળવીને થતો સંવાદ, લાગણી-પ્રેમ-હુંફથી સામી વ્યક્તિના હાથ પર મુકાતો હાથ, કે પછી 'હું સાથે જ છું' એ દર્શાવવા ખભા પર મુકાતો હાથ... એ બધું હવે ઈમેજીસમાં મોકલીએ તે કૃત્રિમ જ લાગે છે. બોલાયેલા શબ્દો કે સ્પર્શથી જે હુંફ મળે છે, જે ખુશી મળે છે એ મેસેજમાં કયાં મળે છે ?
ડો. સર્વપલ્લી રાધાકિષ્નને ર૦ મી સદીમાં ચિંતા વ્યકત કરી હતી. કે યાંત્રિક ક્રાંતિ વિશ્વને એવા સ્તરે લઈ જશે કે માનવી સમય બચાવવા તેનો જ ઉપયોગ કરશે. બધું યંત્રવત થઈ જશે. તેમની ચિંતા આજે સચોટ જણાય છે. આપણે એક એવા સમાજને જન્મ આપી ચુક્યા છે કે જેમાં લાગણી નામનું તત્ત્વ નથી. આપણી અંદર સંવેદનાનો છલોછલ ભરેલો સાગર સુકાઈ રહ્યો છે.
હવે એક નવી પ્રથા શરૃ થઈ છે. ઘરના શુભ પ્રસંગે વોટ્સએપ દ્વારા આમંત્રણ કાર્ડ મોકલી દેવાય છે. પછી ફોન પણ થતા નથી. જીવનભર સાથ નિભાવનાર મિત્રો-સગા-સ્નેહીઓને ફોન કરવાનો વિવેકપણ બતાવાતો નથી. પહેલા તો કંકોત્રી વહેંચવા જવાનું કામ બે-ચાર દિવસ ચાલતું, અને પછી વડીલોને આમંત્રણ માટે ફોન પણ કરાતા, પણ હવે તો બધું મોબાઈલમાં.... ફોન કંપની મફત ફોનની સુવિધા આપે છે. છતાં આપણને ઘરે પ્રસંગ હોય ત્યારે પણ ફોન કરવાનું યાદ નથી. આવતું, એવું નથી કે દરેકને વોટ્સએપથી જ કંકોત્રી મોકલાય છે. મોટા માણસો હોય તેમને રૃબરૃ પણ આમંત્રણ આપવામાં આવે છે. આપણે સમજી લેવાનું કે સામી વ્યક્તિના મનમાં આપણું સ્થાન શું છે??
અગાઉના વર્ષમાં ઉંમરમાં નાના હોય તેઓ તેમના જન્મ દિવસે વડીલોને પગે લાગતા અને આશીર્વાદ માંગતા, પણ હવે તો એ પણ બંધ થયું. વડીલોએ પૌત્ર-પૌત્રીઓને શુભેચ્છા આપવી પડે. મેસેજ કરવો પડે. દુઃખની વાત એ છે કે જો તમે સોશ્યલ મીડિયામાંથી દૂર થયા તો તમારી હયાતી જ નથી તેમ સમજવામાં આવે છે. રૃબરૃ આશીર્વાદ કરતા એક મેસેજ કે એક લાઈકની કિંમત વધી ગઈ છે. આવું દરેક વ્યક્તિ સાથે થાય છે. પાછા બધા એમ પણ કહેતા જ હોય છે કે અપડેટ રહેવું પડે, લોકો ભૂલી ન જાય એટલે સોશ્યલ મીડિયામાં રહેવું પડે, પણ આ યાદદાસ્ત પણ ક્ષણિક છે. જેવા તમે સોશ્યલ મીડિયામાંથી ગયા, એવા લોકોની યાદદાસ્તમાંથી પણ ગયા એવું સમજી જ લેવાનું.
બસ... એક વાત સમજી લો... તમે મેસેજ કે ઈમોજીથી તમારી ખરી લાગણી કયારેક સામી વ્યક્તિને પહોંચાડી શકતા નથી. ફોન કે રૃબરૃ વાત કરીને જે ટોન સાથે મેસેજપહોંચાડો તે જ તમારી હકારાત્મક કે નકારાત્મક લાગણી અને રજુઆતની તીવ્રતા બતાવતી હોય છે. મેસેજ કે ઈમોજી પ્રત્યેક વ્યક્તિ માટે કયારેક અલગ અલગ હોઈ શકે, કયારેક અંગત વ્યક્તિને મોકલવા માટે ઈમોજી શોધવામાં ખાસ્સો સમય પણ આપવો પડે છે. પણ આ મહેનતને બદલે એક ફોન કરી દો... તમારી લાગણીથી તરબતર કરી દો... યંત્રવત બનવાને બદલે લાગણીથી ધબકતા બનો, ઈમોજી નહીં... ફોન કરો... વાત કરો... સંબંધ જીવંત રાખો.
- દિપા સોની જામનગર
જો આપને આ પોસ્ટ ગમી હોય તો શેર કરો...
Follow us: આ જ પ્રકારની બીજી પોસ્ટ માટે અમારી એપ ડાઉનલોડ કરો.
Android: https://rb.gy/surhtv
Apple ios: https://rb.gy/cee4r9
Social Media
ફોટો સ્ટોરી માટે અમારા ઇન્સ્ટાગ્રામ પેઈજને ફોલ્લો કરો
https://www.instagram.com/nobatdaily?r=nametag
વિડિયો માટે અમારી યુ-ટ્યૂબ ચેનલને સબસ્ક્રાઈબ કરો
