તંત્રી લેખ
જામનગર અને હાલાર સહિત સમગ્ર સૌરાષ્ટ્રમાં ગાંઠિયા-જલેબી વિના દિવસ ઉગતો નથી અને ભજિયા-ફરસાણ વગર સાંજ પડતી નથી. વાયરલ બીમારીમાં પણ વ્યસનીઓને આ વર્ષો જુની પરંપરા નિભાવ્યા વિના ચાલતું જ નથી. આમ જોઈએ તો સવારે પૌષ્ટિક નાસ્તો કરવો જ જોઈએ, પરંતુ તેમાં વપરાતી ચીજોની ગુણવત્તા ઊંચી હોવી જોઈએ અને બનાવતી વખતે સ્વચ્છતા જળવાવી જોઈએ, અન્યથા વર્તમાન બીમારી યુગમાં આ આદત માંદગીને નોતરી શકે છે.
હરખીલા હાલારીઓ અને રંગીલા સૌરાષ્ટ્રવાસીઓ ભલે આ પરંપરા નિભાવે, પરંતુ કોરોનાકાળમાં રાખવાની થતી તમામ સાવધાનીઓ રાખવી પણ ઘણી જરૃરી છે. જો કોરોનાની ગાઈડલાઈનને નેવે મૂકીને વર્તવાનું ચાલુ રહેશે, તો મુખ્યમંત્રી ગમે તેટલા આંટા મારે તો પણ કાંઈ વળવાનું નથી, કારણ કે હવે કોરોનાને અટકાવવાની તમામ સરકારી કામગીરીઓ પણ સવાલોના ઘેરામાં છે અને તંત્રો પણ બીચારા હારી ગયા છે. આમ છતાં બંધાયેલા હાથે અને જીવના જોખમે કોરોના વોરિયર્સ લડી રહ્યા છે. આ બધું જોતા આપણે પણ વર્ષો જુની કેટલીક આદતો અંગે સાવધ રહેવું જોઈએ.
સૌરાષ્ટ્ર ઉપરાંત અમદાવાદ, ઉ. ગુજરાત અને દ. ગુજરાતમાં પણ ફરસાણની જુદી જુદી વાનગીઓ સવારના નાસ્તામાં ઉપયોગમાં લેવાય છે. ગુજરાતીઓની આ આદતનો ફાયદો લગભગ આખા ગુજરાતમાં ફરસાણના વિતરકો ઊઠાવતા રહ્યા છે, તેવી એક સર્વસામાન્ય માન્યતા દિવસે ને દિવસે વધુને વધુ પ્રબળ બની રહી છે.
અત્યારે ચણાદાળ, ચણા અને વેસણના ભાવ ગત્ વર્ષ કરતા ઓછા છે, પરંતુ તેલમાં ભાવવધારો થયો હોવાનું બહાનુ કાઢીને કેટલાક શહેરોમાં ફરસાણના ભાવોમાં ઘણો વધારો કરાયો છે. આ સાયકલ એવી રીતે ચાલતી હોય છે કે જ્યારે ફરસાણ માટે વપરાતી ચીજવસ્તુઓના ભાવમાં થોડોઘણો વધારો થાય કે તરત જ વિક્રેતાઓ જથ્થાબંધ અને છૂટક ભાવોમાં વધારો તો કરી દ્યે છે, પરંતુ કાચા માલની ચીજવસ્તુઓ ચણા, ચણાદાળ, તેલ, વેસણ, તેલિબિયા, સીંગ, મમરા, પૌઆ વગેરેના ભાવોમાં ઘટાડો થાય ત્યારે ફરસાણના ભાવોમાં કોઈ ઘટાડો કરાતો નથી, પરંતુ જ્યારે કાચામાલની કિંમતો વધે ત્યારે તરત જ ફરીથી ફરસાણના ભાવોમાં વધારો કરી દેવાનું વિક્રેતાઓ ચૂકતા નથી. આવી જ સ્થિતિ મીઠાઈની પણ છે.
જે-જે શહેરોમાં ફરસાણ-મીઠાઈના વિક્રેતાઓ નફાખોરી કરતા હોય, તે-તે શહેરોમાં તંત્રોએ દરમિયાનગીરી કરીને માત્ર ભાવબાંધણા કરીને નહીં, પરંતુ તેનો ચૂસ્ત અમલ કરાવીને જનતાને રાહત આપવી જોઈએ.
